Βικιπαίδεια

Μεθώνη Μεσσηνίας

οικισμός της Ελλάδας

Συντεταγμένες: 36°49′39″N 21°44′03″E / 36.8275°N 21.7342°E / 36.8275; 21.7342

Η Μεθώνη είναι κωμόπολη του Νομού Μεσσηνίας. Ανήκει διοικητικά στον Δήμο Πύλου-Νέστορος, ενώ στο παρελθόν υπήρξε έδρα του ομώνυμου δήμου. Κατά την απογραφή του 2011 είχε 1209 κατοίκους. Έχει σπουδαία ιστορική σημασία, γιατί, εξαιτίας της στρατηγικής θέσης που βρισκόταν, έγινε το μήλο της Έριδας για τους κάθε φορά δυνατούς των εποχών που προσπάθησαν να την κάνουν λιμάνι τους.

Μεθώνη
Μεθώνη is located in Greece
Μεθώνη
Μεθώνη
Διοίκηση
ΧώραΕλλάδα
ΠεριφέρειαΠελοποννήσου
Περιφερειακή ΕνότηταΜεσσηνίας
Δημοτική ΕνότηταΜεθώνης
Δημοτική ΚοινότηταΜεθώνης
Γεωγραφία
Γεωγραφικό διαμέρισμαΠελοπόννησος
ΝομόςΜεσσηνίας
Υψόμετρο5 μέτρα
Πληθυσμός
Μόνιμος910
Έτος απογραφής2021
Πληροφορίες
Ονομασία κατοίκωνΜεθωναίοι
Ταχ. κώδικας240 06
Τηλ. κωδικός2723
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ιστορία

Επεξεργασία

Αρχαία ιστορία

Επεξεργασία

Στα ομηρικά χρόνια λεγόταν Πήδασος. Ο Όμηρος την χαρακτηρίζει αμπελόεσσα.[1] Αναφέρει επίσης την πόλη ως την τελευταία από τα επτά ευναιόμενα πτολίεθρα (ομορφοβαλμένες πόλεις), που ο Αγαμέμνονας προσέφερε στον Αχιλλέα για να κατευνάσει την οργή του.[1][2] Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η Πήδασος αντιστοιχεί στην σημερινή Κορώνη ενώ η Μεθώνη αντιστοιχεί στην Ομηρική Αιπεία.[3] Στα τέλη του 8ου π.Χ. αι. καταλήφθηκε από τους Σπαρτιάτες. Αν και το μεγαλύτερο μέρος της Μεσσηνίας απελευθερώθηκε το 370 π.Χ. από την δράση του Επαμεινώνδα, η Μεθώνη εξακολούθησε να παραμένει υπό Σπαρτιατική κυριαρχία μέχρι το 338 π.Χ. οπότε και απελευθερώθηκε με παρέμβαση του Φίλιππου της Μακεδονίας. Το 191 π.Χ. μπήκε στην Αχαϊκή Συμπολιτεία οπότε και απέκτησε αρκετή δύναμη. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Τραϊανός τής χάρισε την αυτονομία της. Στα σωζόμενα τείχη του κάστρου εξακολουθούν να υφίστανται τμήματα αρχαίων οχυρώσεων.[4] Ο Παυσανίας αναφέρει πως η πόλη λεγόταν και Μοθώνη (από τη μυθική πέτρα Μόθωνα στην οποία βρισκόταν το κάστρο της πόλης) ή από την κόρη του Οινέα Μοθώνη.[3]

Η πόλη άκμασε την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Από τον 4ο αιώνα υπήρξε έδρα της Επισκοπής Μεθώνης η οποία διατηρήθηκε μέχρι το 1837.[5][6]

Βενετοκρατία

Επεξεργασία
 
Άποψη του κάστρου και του Μπούρτζι της Μεθώνης

Η Δημοκρατία της Βενετίας είχε βλέψεις για την Μεθώνη από τον 12ο αιώνα χάρη στην θέση της στον δρόμο από την Βενετία για τις αγορές της Ανατολής. Μια ομάδα πειρατών με έδρα την Μεθώνη είχε αιχμαλωτίσει Βενετούς εμπόρους, ο στόλος της Βενετών προχώρησε απέναντι τους σε επίθεση για να τους ελευθερώσουν (1125). Ο διάσημος Ισλαμιστής Μοχάμεντ αλ Ιντρίσι καταγράφει στα μέσα του 12ου αιώνα την Μεθώνη ως μια οχυρωμένη πόλη με Ακρόπολη.[7] Με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204) που ακολούθησε την Δ΄ Σταυροφορία ο Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος ναυάγησε στην Μεθώνη στην οποία πέρασε τον χειμώνα (1204-1205). Ο Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος ήρθε σε επαφή με τον τοπικό Έλληνα μεγιστάνα Ιωάννη Καντακουζηνό ο οποίος τον βοήθησε να υποτάξει μεγάλο μέρος της περιοχής. Ο Ιωάννης Καντακουζηνός πέθανε ωστόσο σύντομα, ο γιος του ήρθε σε σύγκρουση με τον Γοδεφρείδο Α΄ Βιλλεαρδουίνο, τον ανάγκασε να δραπετεύσει στην Αργολίδα όπου είχε φτάσει ο Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός.[8] Με έδρα την Αργολίδα ο Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος και ο Γουλιέλμος Σαμπλίτης κατέκτησαν σταδιακά ολόκληρη την Πελοπόννησο από τους τοπικούς Έλληνες κατοίκους και ίδρυσαν το Πριγκιπάτο της Αχαΐας.[8]

Με την διανομή των Σταυροφορικών κατακτήσεων όπως είχε οριστεί στα Μερίδια Διανομής της Αυτοκρατορικής Ρωμανίας το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου είχε δοθεί στην Δημοκρατία της Βενετίας αλλά οι Βενετοί αδιαφόρησαν να την ανακτήσουν από τον Γοδεφρείδο και τον Σαμπλίτη. Την διετία 1207-1208 ένας Βενετικός στόλος υπό την διοίκηση του Πρεμαρίνι γιου του Δόγη Ενρίκο Ντάντολο κατέλαβε την Μεθώνη και την Κορώνη. Το Πριγκιπάτο της Αχαΐας και η Δημοκρατία της Βενετίας ήρθαν σε συμφωνία σύντομα, με την Συνθήκη της Σαπιέντζας (1209) αναγνώρισε ο ένας τις κτήσεις του άλλου.[9][10] Η Κορώνη οχυρώθηκε αμέσως αλλά η Μεθώνη έμεινε προσωρινά χωρίς οχύρωση.[11] Οι επίσκοποι από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στις δύο νέες Λατινικές επισκοπές υπάγονταν στην Αρχιεπισκοπική Λατινική Βαρωνία της Πάτρας, ο Πάπας ανέλαβε την Λατινική αρχιεπισκοπή της Μεθώνης υπό την προσωπική του προστασία (1212).[12] Την περίοδο της Ενετοκρατίας οι δύο πόλεις έφτασαν στο μέγιστο σημείο της ακμής τους, ήταν οι κύριοι εμπορικοί σταθμοί όλων των Βενετών εμπόρων στον δρόμο τους για το Λεβάντες. Όλοι οι προσκυνητές στον δρόμο τους από την Βενετία για τους Αγίους Τόπους έκαναν στάση στις δύο πόλεις, περιγράφουν αναλυτικά τις εντυπώσεις τους. Στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα ο πληθυσμός των δύο πόλεων ήταν μεικτός, ζούσαν Έλληνες, Αλβανοί, Ενετοί και Εβραίοι.[7][13] Η πόλη τότε ονομάζονταν "Μοντόν" και κράτησε αυτό το όνομα μέχρι τον 19ο αιώνα.

Τουρκοκρατία

Επεξεργασία
 
Τοπογραφική κάτοψη του κάστρου της Μεθώνης την εποχή της Ρωσικής επίθεσης (1770)

Την εποχή που η Οθωμανική αυτοκρατορία κατέκτησε το Δεσποτάτο του Μυστρά χριστιανοί και Εβραίοι από ολόκληρη την Πελοπόννησο έσπευσαν στην Μεθώνη και την Κορώνη και κλείστηκαν στα τείχη τους. Στο τέλος του αιώνα ξεκίνησε από την θάλασσα η Ναυμαχία της Μεθώνης (1500) την επέβλεπε προσωπικά ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ Β΄. Η πόλη έπεσε ύστερα από 28 μέρες πολιορκίας (9 Αυγούστου 1500), οι κάτοικοι σφαγιάστηκαν είτε πουλήθηκαν ως δούλοι.[7] Οι Οσπιτάλιοι Ιππότες στον δρόμο τους για την Μάλτα ανακατέλαβαν το κάστρο της Μεθώνης (1532), κατόπιν αποχώρησαν με 1.600 Μουσουλμάνους αιχμαλώτους.[7] Για να ξανακατοικηθεί η πόλη ο Σουλτάνος διέταξε να έρθουν να εγκατασταθούν σε αυτή οικογένειες από διάφορα μέρη της Πελοποννήσου. Οι Βενετοί επέστρεψαν υπό τον Φραντσέσκο Μοροζίνι όταν ξέσπασε ο ΣΤ΄ Βενετοτουρκικός Πόλεμος (1686), μια Βενετσιάνικη απογραφή κατέγραψε αμέσως μετά τους κατοίκους της πόλης στους 236 γεγονός που δείχνουν ότι είχε πέσει σε απόλυτη παρακμή.[7] Το Βασίλειο του Μορέως διατηρήθηκε μέχρι την εποχή που ο Μεγάλος Βεζίρης Νταμάτ Αλή Πασάς εισέβαλε στην Πελοπόννησο (1715). Η φρουρά της Μεθώνης ήταν ενισχυμένη από τις φρουρές της Κορώνης και του Νιόκαστρου, παρόλα αυτά ο Νταμάτ Αλή Πασάς τους ανάγκασε εύκολα να παραδοθούν. Ο Μεγάλος Βεζύρης διέταξε γενική σφαγή των χριστιανών της Μεθώνης, αυτό ανάγκασε πολλούς κατοίκους να ασπαστούν το Ισλάμ.[7] Ο Σουλτάνος διέταξε αμέσως μετά να επανέλθουν οι παλιοί κάτοικοι στις προηγούμενες ιδιοκτησίες τους, ακολούθησε περίοδος ανάκαμψης ειδικά από την εποχή που έγινε εμπορικός κόμβος ανάμεσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία και την Βόρεια Αφρική.[7] Όταν ξέσπασαν τα Ορλωφικά (1770) πολιόρκησε το κάστρο για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Ρώσος πρίγκιπας Γιούρι Βλαντιμίροβιτς Ντολγκορούκοφ. Ο Ρώσος πρίγκιπας επέμενε στην πολιορκία μέχρι την εποχή που οι Τούρκοι και οι Αλβανοί έστειλαν ενισχύσεις και τον ανάγκασαν τον Μάιο του 1770 να την διακόψει. Οι Ρώσοι με μεγάλες απώλειες εγκατέλειψαν τα όπλα τους, δραπέτευσαν στο Ναυαρίνο και από εκεί έφυγαν για την πατρίδα τους.[7]

Ελληνική επανάσταση

Επεξεργασία

Κατά την διάρκεια της Επανάστασης του 1821 η πόλη πολιορκήθηκε από τους επαναστάτες οι οποίοι δεν κατάφεραν να την καταλάβουν λόγω της σθεναρής αντίστασης του οχυρωμένου οθωμανικού πληθυσμού. Το 1825 εγκαταστάθηκε σε αυτή ο Ιμπραήμ Πασάς, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο διοικητήριο πάνω από την είσοδο του κάστρου. Η πόλη τα επόμενα χρόνια αποτέλεσε ορμητήριο των Αιγυπτίων. Στις 7 Οκτωβρίου 1828, η Μεθώνη απελευθερώθηκε από τα γαλλικά στρατεύματα της εκστρατείας του Μοριά με επικεφαλής τον στρατάρχη Μαιζών.[2]

Σύγχρονη εποχή

Επεξεργασία
 
Άποψη του κάστρου της Μεθώνης

Μετά την απελευθέρωση της, από την άνοιξη του 1829, οι Γάλλοι άρχισαν την οικοδόμηση της σύγχρονης πόλης της Μεθώνης έξω από τα τείχη του κάστρου.[14] Ιδρύθηκε επίσης τον Φεβρουάριο του 1830 από τον κυβερνήτη της ανεξάρτητης Ελλάδος, τον Ιωάννη Καποδίστρια, το Καποδιστριακό αλληλοδιδακτικό σχολείο της Μεθώνης.[15] Η πόλη σήμερα είναι πλούσια σε αρχαία μνημεία, καθώς και βυζαντινά, βενετσιάνικα και τούρκικα: εκκλησίες, τζαμιά, οχυρώσεις. Σπουδαίο είναι το κάστρο της, που φτιάχτηκε από τους Ενετούς και είναι περιτριγυρισμένο από τη θάλασσα.

Οδική σύνδεση

Επεξεργασία

Στη Μεθώνη καταλήγει η 9η Εθνική Οδός Πάτρας - Μεθώνης, η 13η Επαρχιακή Οδός Χαρακοπιού - Μεθώνης[16] και η νέα (13α) Επαρχιακή Οδός Κορώνης - Μεθώνης (σε κάποια σημεία, συμπίπτει με την 13η Επαρχιακή Οδό).

Περιγραφή του κάστρου

Επεξεργασία
 
Το κάστρο της Μεθώνης (Modon) σε χαλκογραφία. Νοτιότερα βρίσκεται η νήσος Σαπιέντζα
 
Ο πύργος Μπούρτζι στο κάστρο της Μεθώνης

Το Κάστρο της Μεθώνης είναι από τα σημαντικότερα του Ελλαδικού χώρου. Χτίστηκε από τους Βενετούς όταν έγιναν κύριοι της πόλης το 1209 μ.Χ. Είναι χτισμένο σε έναν βράχο που εισχωρεί στην θάλασσα και χωρίζεται από την ξηρά με μία τεχνητή τάφρο. Έχει έκταση 93 στρέμματα. Στην βόρεια πλευρά του βρίσκεται η πύλη κατασκευασμένη από ορθογώνιους πωρόλιθους. Τα τείχη του κάστρου είναι ενισχυμένα κατά διαστήματα με πύργους. Νότια του φρουρίου βρίσκεται ο πύργος Μπούρτζι, χτισμένος σε μία μικρή βραχονησίδα νότια του κάστρου. Συνδέεται με το κύριο φρούριο με μία γέφυρα με καμάρες. Στην ανατολική πλευρά του κάστρου υπάρχει σήμερα μικρός λιμενοβραχίονας που είναι μέρος του μικρού λιμανιού της Μεθώνης.[17] Τα τείχη, οι πύργοι, οι προμαχώνες, η βορειοδυτική πλατφόρμα πυροβολικού και οι διάφορες πύλες του κάστρου έχουν χρονολογηθεί χάρη στην ταυτοποίηση των ενετικών θυρεών που ακόμη βρίσκονται στα αντίστοιχα σημεία.[18]

 

Άλλα αξιοθέατα

Επεξεργασία

Ολόκληρος ο οικισμός της Μεθώνης έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός. Σύμφωνα με την υπουργική απόφαση «αποτελεί ένα των πρώτων μετεπαναστατικών συγκεκροτημένων επί τη βάσει σχεδίου οικισμών, αφ' ετέρου δε μη υποστάσα έκτοτε σημαντικάς αλλοιώσεις, διασώζει τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά των οικοδομών της νοτίας Πελοποννήσου, κατά τον παρελθόντα αιώνα και αποτελεί το αρμόζον περιβάλλον του μεσαιωνικού φρουρίου, το οποίον υψούται εις την νοτιοδυτικήν άκρην της».[19]

Το πολεοδομικό σχέδιο της σύγχρονης Μεθώνης ακολουθεί το πρότυπο των πόλεων των Επτανήσων και των γαλλικών πόλεων της νοτιοδυτικής Γαλλίας. Είχε όντως σχεδιαστεί από τον Γάλλο αντισυνταγματάρχη του Μηχανικού της Εκστρατείας του Μοριά, τον Ζοζέφ-Βίκτωρ Οντουά (Joseph-Victor Audoy).[14] Αυτό το σχέδιο είχε εγκριθεί από τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια στις 4 Μαΐου 1829 και είναι έτσι το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο πόλης στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους.[20]

 
Το καποδιστριακό σχολείο

Στη Μεθώνη βρίσκεται αλληλοδιδακτικό σχολείο, το οποίο ήταν ένα από τα πρώτα σχολεία τα οποία κτίστηκαν στην νεοσύστατη Ελλάδα (τον Μάρτιο του 1830), με απόφαση του Καποδίστρια.[21] Ήταν το πρώτο σχολείο στην Πελοπόννησο το οποίο κτίστηκε για να γίνει αλληλοδιδακτικό. Η θέση κατασκευής του είχε υποδειχθεί από τον ίδιο τον Καποδίστρια, όταν επισκέφτηκε τη Μεθώνη την άνοιξη του 1829. Το καποδιστριακό σχολείο λειτούργησε μέχρι το 1935/6, όταν εγκαταλείφθηκε, και το 1940 πωλήθηκε σε ιδιώτη. Χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό μνημείο το 1951 και η απαλλοτρίωση του ολοκληρώθηκε το 2001. Το 2015 ολοκληρώθηκε η αναστήλωσή του.[15] Στην οδό Καποδίστρια βρίσκεται τοξωτή γέφυρα, η οποία κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο και έργο τέχνης.[22]

Στην πλατεία Συγγρού, επί του κεντρικού δρόμου, κοντά στην είσοδο του κάστρου, βρίσκεται ενετικό πηγάδι. Το πηγάδι κατασκευάστηκε στην Β΄ ενετική περίοδο (1686-1715), έχει διάμετρο 2,6 μ., βάθος 4 μέτρα[21] και περιμετρικά τρεις βαθμίδες διαμέτρου 3,10 μ. κατασκευασμένες από πλάκες ψαμμιτόλιθου. Το φρέαρ αυτό, μαζί με άλλο ένα κοντά στη γέφυρα στην είσοδο της Μεθώνης, έχουν χαρακτηριστεί ιστορικά διατηρητέα μνημεία.[23]

 
Παλιό Δημοτικό Σχολείο Συγγρού

Το κτήριο του Σχολείου Θηλέων, γνωστό ως Σχολείο «Συγγρού», δωρεά του Ανδρέα Συγγρού, κτισμένο στην πλατεία Συγγρού, είναι ένα σχολικό κτήριο του λεγόμενου τύπου Καλλία και έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο[24]. Είναι η μικρότερη παραλλαγή αυτού του τύπου σχολικών κτηρίων – μονοτάξιο – και κτίστηκε το 1901. Εξακολούθησε να χρησιμοποιείται ως κτήριο του Δημοτικού Σχολείου Μεθώνης έως το Δεκέμβριο του 1941. Τότε έγινε επίταξη αυτού από τις Δυνάμεις Κατοχής. Μετά την κατοχή εγκαταλείφθηκε και τον Ιανουάριο του 1953 χρησιμοποιήθηκε από την εκκλησία ως Ενοριακή Βιβλιοθήκη ως το 1959. Από το 1959 έως το 1970 στεγάστηκαν εκεί 2 τάξεις του Γυμνασίου Μεθώνης. Και πάλι εγκαταλείφθηκε. Το 1980 στεγάστηκε και λειτούργησε νηπιαγωγείο ως το 2004. Από το 2004 ως σήμερα χρησιμοποιείται από τον πολιτιστικό σύλλογο Μεθώνης. Το κτήριο έχει ενταχθεί σε πρόγραμμα Ε.Σ.Π.Α. για αποκατάσταση και θα χρησιμοποιηθεί για πολιτιστικούς σκοπούς.

 
Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου

Η ανέγερση του καθεδρικού ναού της Μεθώνης, αφιερωμένου στον πολιούχο της πόλης Αγ. Νικόλαο, άρχισε το 1833. Ο ναός ολοκληρώθηκε και εγκαινιάστηκε το 1839. Το επιβλητικό καμπαναριό του ενεγέρθηκε το 1912.Ο ναός του Αγίου Νικολάου έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο, ως αξιόλογο δείγμα εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής των ετών μετά το 1830.[25] Στο προαύλιο του ναού υπάρχει ο τάφος του ιερέα Δημ. Γρίβα (1790-1863), αγωνιστή της επανάστασης του 1821 πολιτικού και στρατιωτικού της τότε Επαρχίας Μεθώνης. Το 1825 ο Δ. Γρίβας αιχμαλωτίστηκε από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ τον Απρίλιο του 1825 και απελευθερώθηκε τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου. Ο Δ. Γρίβας ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και βουλευτής την περίοδο 1823-1824. Εξαιρετική είναι η ξυλόγλυπτη κοίλη σκαλιστό οροφή του ναού. Στα κοιλώματά της έχουν τοποθετηθεί, μετά από συντήρηση, εικόνες οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν από το μοναχό Γ. Ν. Ανδρόνικο την περίοδο 1872-1833. Κατά την τοπική παράδοση ο μοναχός πέθανε στη Μεθώνη αμέσως μετά την ολοκλήρωση της αγιογράφισης του ναού. Στο εσωτερικό του ναού υπάρχουν και εικόνες φιλοτεχνημένες τη δεκαετία του 1930 από τον τοπικό ζωγράφο και αγιογράφο Ε. Γαβριήλ.[26]

Το παλαιοχριστιανικό διάσκαφο κοιμητήριο του Αγίου Ονουφρίου, μοναδικό στο είδος του για ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα, βρίσκεται στην πλαγιά του βουνού του Αγίου Νικολάου βόρεια της Μεθώνης. Ιδρύθηκε μάλλον τον 4ο αιώνα και ήταν σε χρήση ως τον 6ο, ενώ πολύ αργότερα (12ο-13ο αιώνα) ο χώρος του χρησιμοποιήθηκε ως ασκητήριο και τοιχογραφήθηκε. Το παλαιοχριστιανικό κοιμητήριο είναι λαξευμένο στο φυσικό από πωρόλιθο βράχο, αποτελείται από έξι θαλάμους και περικλείει αφενός αρκοσόλια, που ανοίγονται στις παρειές των θαλάμων και αφετέρου λακκοειδείς τάφους που έχουν σκαφτεί επί του εδάφους. Στο ύψος της γενέσεως των τόξων των αρκοσολίων ανοίγονται μικρές κόγχες για την εναπόθεση λύχνων, και στις πλευρές των θαλάμων υπάρχουν έδρανα και τράπεζες προσφορών, κατασκευές που συνδέονται με τη νεκρική λατρεία. Η οροφή των θαλάμων είναι οριζόντια και τα αρκοσόλια έχουν την μορφή σχετικά υψηλών τυφλών τόξων. Τα τοιχώματα καλύπτονταν αρχικά με τοιχογραφίες, ελάχιστα δείγματα των οποίων είναι σήμερα ορατά. Κατά τους ύστερους βυζαντινούς χρόνους το κοιμητήριο είχε μετατραπεί σε ασκητήριο. Τότε κτίστηκε τοίχος μπροστά από τον πρώτο θάλαμο, ο οποίος επιπλέον κοσμήθηκε και με νέες τοιχογραφίες, ελάχιστα μέρη των οποίων διασώθηκαν. Χαρακτηριστικά, όπως η ριπιδιοειδής διάταξη των θαλάμων, οι τύποι των τάφων και η παρουσία λατρευτικών κατασκευών συνδέουν το κοιμητήριο του Αγίου Ονουφρίου με τις παλαιοχριστιανικές κατακόμβες της Μήλου, καθώς και της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας.[27]

Καρναβάλι Μεθώνης - «Του Κουτρούλη ο γάμος»

Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 Όμηρος, Ιλιάδα (Π 149): ἑπτὰ δέ οἱ δώσω εὖ ναιόμενα πτολίεθρα Καρδαμύλην Ἐνόπην τε καὶ Ἱρὴν ποιήεσσαν Φηράς τε ζαθέας ἠδ' Ἄνθειαν βαθύλειμον καλήν τ' Αἴπειαν καὶ Πήδασον ἀμπελόεσσαν. πᾶσαι δ' ἐγγὺς ἁλός, νέαται Πύλου ἠμαθόεντος·
  2. ↑ 2,0 2,1 «Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού | Κάστρο Μεθώνης». odysseus.culture.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2018. 
  3. ↑ 3,0 3,1 «ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΤΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΕΘΩΝΗΣ: ΠΗΔΑΣΟΣ, ΜΟΘΩΝΗ Ή ΜΕΘΩΝΗ;» (PDF). 11 Νοεμβρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2018. 
  4. ↑ Μελέτη των αρχαίων τειχών τής Μεθώνης[νεκρός σύνδεσμος]
  5. ↑ «Ιερά μητρόπολη Μεσσηνίας, Επισκοπή Μεθώνης». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2011. 
  6. ↑ «Μεσσηνία πλήρης οδηγός, κάστρο Μεθώνης». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2011. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 7,7 Bees 1993, σ. 217
  8. ↑ 8,0 8,1 Bon 1969, σ. 57
  9. ↑ Setton 1976, σσ. 24–26, 34
  10. ↑ Bon 1969, σ. 66
  11. ↑ Bon 1969, σ. 67
  12. ↑ Bon 1969, σσ. 92–93, 99
  13. ↑ The Encyclopaedia of Islam Volume VII. Brill. 1993. σ. 217
  14. ↑ 14,0 14,1 Καλογεράκου Πηγή Π., Η συμβολή του Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην αποκατάσταση των φρουρίων και των πόλεων της Μεσσηνίας, στο Οι πολιτικοστρατιωτικές σχέσεις Ελλάδας - Γαλλίας (19ος - 20ός αι.), Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, 13-41, Αθήνα, 2011.
  15. ↑ 15,0 15,1 Αντώνης Τσιρίγος. «Το Καποδιστριακό Σχολείο της Μεθώνης. 1829-2016». Θέματα Αρχαιολογίας. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2017. 
  16. ↑ «ΔΙΑΥΓΕΙΑ (ΑΔΑ: ΒΛ417Λ1-7ΒΦ) - ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΙΚΟΥ 10, ΤΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΤΗΣ 22-4-2013, ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ 188 (σελ. 15)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουλίου 2020. 
  17. ↑ «Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού | Κάστρο Μεθώνης». odysseus.culture.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2018. 
  18. ↑ Χρονολόγηση των ενετικών οχυρώσεων του κάστρου Μεθώνης[νεκρός σύνδεσμος]
  19. ↑ «ΥΑ ΥΠΠΕ/Α/Φ31/23422/2580/5-10-1976 - ΦΕΚ 1289/Β/20-10-1976». Υπουργείο Πολιτισμού. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2017. 
  20. ↑ Στο Αρχείο του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (ΥΠΕΧΩΔΕ) υπάρχουν 2 πρωτότυπα αντίγραφα του πρώτου πολεοδομικού σχεδίου της Μεθώνης (υπογεγραμμένο από τον Ιωάννη Καποδίστρια, ένα από τα οποία φέρει κάτω δεξιά ένα σημείωμα από τον Ζοζέφ-Βίκτωρ Οντουά: « Levé et dessiné par moi, lieutenant du génie, Modon, 4 mai 1829 - Signature - Audoy ». "Σχεδιασμένο και ζωγραφισμένο από εμένα Μεθώνη, 4 Μαΐου 1829 - Υπογραφή - Οντουά") και ένα αντίγραφο του πρώτου πολεοδομικού σχεδίου της Πύλου (υπογεγραμμένο από τον Καποδίστρια στις 15 Ιανουαρίου 1831). Αυτά τα σχέδια φέρουν, αντίστοιχα, τους αριθμούς 1 και 2 στα αρχεία του Υπουργείου.
  21. ↑ 21,0 21,1 «Αξιοθέατα Μεθώνης». pylos.info. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2017. 
  22. ↑ «ΥΑ ΥΠΠΟ/ΔΙΛΑΠ/Γ/2295/54168/17-10-2001 - ΦΕΚ 1351/Β/17-10-2001». Υπουργείο Πολιτισμού. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2017. 
  23. ↑ «ΥΑ 4499/12-6-1964 - ΦΕΚ 239/Β/30-6-1964». Υπουργείο Πολιτισμού. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2017. 
  24. ↑ «Διαρκής κατάλογος κηρυγμένων αρχαιολογικών χώρων και μνημείων της Ελλάδος». ΥΑ ΥΠΠΟ/ΔΝΣΑΚ/2458/73/26-1-2005 - ΦΕΚ 128/Β/3-2-2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2023. 
  25. ↑ «ΥΑ ΥΠΠΟ/ΔΙΝΕΣΑΚ/78820/139/12-4-2005 - ΦΕΚ 591/Β/4-5-2005». Υπουργείο Πολιτισμού. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2017. 
  26. ↑ «Σύλλογος Φίλων Κάστρου Μεθώνης». ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΜΕΘΩΝΗ. Ιούνιος 2020. 
  27. ↑ «Άγιος Ονούφριος». Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2023. 

Βιβλιογραφία

Επεξεργασία
  • Σπυρίδων Λάμπρος, «Απογραφή Νομού Μεθώνης επί Βενετών», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ.Β, σελ.686-710
  • Pinzelli, Eric (2021). «Defending the Regno di Morea, Antonio Jansic and the Fortress of Modon, 1686-1715». Nuova Antologia Militare 2 (7): 187-215. ISBN 978-88-9295-190-7. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μεθώνη_Μεσσηνίας&oldid=11025131"