Συνθήκη του Βερολίνου (1742)
Η συνθήκη του Βερολίνου υπογράφηκε ανάμεσα στην Μαρία Θηρεσία και τον Φρειδερίκο Β΄ της Πρωσίας, στις 28 Ιουλίου 1742 στο Βερολίνο. Αποτέλεσε την επίσημη συνθήκη ειρήνης του Α΄ Σιλεσιανού πολέμου και επικύρωσε την προκαταρκτική Συνθήκη του Μπρέσλαου.
Σύμφωνα με το άρθρο 5 της συνθήκης:
Για να αποφευχθούν περαιτέρω εδαφικές διαμάχες, η αυτού μεγαλειότητα της, η βασίλισσα της Βοημίας και της Ουγγαρίας με την παρούσα συνθήκη για όλη την αιωνιότητα και με όλη την κυριαρχία και την ανεξαρτησία, παραχωρεί από τα εδάφη του στέμματος της Βοημίας, την Άνω και Κάτω Σιλεσία, στην αυτού μεγαλειότητα του τον βασιλιά της Πρωσίας, εκτός από το πριγκιπάτο του Τέσσεν (Teschen) και την πόλη του Τροππάου (Troppau)[1]
Η αυτοκράτειρα παραχώρησε το μεγαλύτερο μέρος της Σιλεσίας, εκτός από τα εδάφη του δουκάτου του Τροππάου (Duchy of Troppau) συμπεριλαμβανομένου και του νότιου μέρους του πρώην δουκάτου του Γέγκερντορφ (Jägerndorf), η κυριαρχία του οποίου είχε αποτελέσει την αφορμή για την εισβολή των Πρώσων. Το δουκάτο της Νάισσε (Duchy of Neisse) διαιρέθηκε και αυτό, με την πόλη της Νίσα (Nysa) και το μεγαλύτερο τμήμα του βόρειου μέρους να εισέρχεται στην Πρωσία. Η Αυστρία διατήρησε την κυριαρχία ολόκληρου δουκάτου του Τέσσεν. Οι υπόλοιπες περιοχές ενσωματώθηκαν στην αυστριακή Σιλεσία.
Με την σειρά του το βασίλειο της Πρωσίας, αποχώρησε από τον συνασπισμό εναντίον των Αψβούργων στον οποίο συμμετείχαν η Γαλλία, η Ισπανία, η Σουηδία, το Βασίλειο της Νάπολης μαζί με τα ελεκτοράτα της Βαυαρίας, της Σαξωνίας και της Κολωνίας. Επίσης ανέλαβε τα χρέη περίπου 1.7 εκατομμυρίων αυστριακών νομισμάτων, που είχε συμφωνήσει η Αυστρία με την σύμμαχο της Μεγάλη Βρετανία. Ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ της Μεγάλης Βρετανίας αποτέλεσε τον εγγυητή.
Με την προσθήκη της Σιλεσίας, ο Φρειδερίκος αύξησε την επικράτεια του κατά ένα τρίτο, κάνοντας το βασίλειο του ευρωπαϊκή δύναμη. Η ειρήνη που ακολούθησε ουσιαστικά ήταν μια σύντομη πολεμική προετοιμασία, καθώς τον Αύγουστο του 1744 ξεκίνησε ο Β΄ Σιλεσιανός πόλεμος.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ qt. Hoke/Reiter-Zetloukal, Quellensammlung zur österreichischen und deutschen Rechtsgeschichte, σελ. 270, ISBN 3-205-98036-0 (Γαλλικά)/(Γερμανικά)