Τζουζέππε Τερράνι

Ο Τζουζέππε Τερράνι (Giuseppe Terragni) (18 Απριλίου 1904 – 19 Ιουλίου 1943), ήταν Ιταλός αρχιτέκτονας που εργάστηκε κυρίως κάτω από το φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι και καθορίστηκε ως ο αντιπρόσωπος του ιταλικού Ρασιοναλισμού. Το πιο διάσημο του έργο είναι το Κάζα ντελ Φάσιο (Casa del Fascio) χτισμένο στο Κόμο (Como), βόρεια Ιταλία (1932-1936) και στέγαζε τα κεντρικά γραφεία φασιστικού κόμματος της Ιταλίας. Αποτέλεσε το έργο «κανόνα» για τον Ιταλικό Ρασιοναλισμό.

Τζουζέππε Τερράνι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Giuseppe Terragni (Ιταλικά)
Γέννηση	18  Απριλίου 1904 Μέντα ή Mêda
Θάνατος	19  Ιουλίου 1943 Κόμο ή Παβία
Αιτία θανάτου	θρόμβωση
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Ιταλίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ιταλικά
Σπουδές	Πολυτεχνείο του Μιλάνου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	αρχιτέκτονας πολεοδόμος σχεδιαστής
Αξιοσημείωτο έργο	Palazzo Terragni Κάζα ντελ Φάσσο
Περίοδος ακμής	1930
Οικογένεια
Αδέλφια	Attilio Terragni
Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφικά Στοιχεία

Ο Τζουζέππε Τερράνι γεννήθηκε στη πόλη Μέντα της Λομβαρδίας.

Αποφοίτησε από την Τεχνική Σχολή στο Κόμο και έπειτα συνέχισε τις σπουδές του στο πολυτεχνείου του Μιλάνου όπου αποφοίτησε το 1926. Ένα χρόνο αργότερα, το 1927, άνοιξε αρχιτεκτονικό γραφείο μαζί με τον αδερφό του και τον Luigi Zuccali. Παράλληλα μόλις αποφοίτησε από το πολυτεχνείο ίδρυσε το «Γκρούπο 7» (Gruppo 7) μαζί με άλλους 6 απόφοιτους του πολυτεχνείου του Μιλάνου: Sebastino Larco, Guido Frette, Carlo Enrico Rava, Adalberto Libera, Luigi Figini. Gino Pollini. Ο στόχος τους ήταν μεσώ της επανερμηνέιας της παράδοσης να εξερευνήσουν τις εθνικιστικές αξίες του Ιταλικού Ρασιοναλισμού και της δομικής λογικής της εποχής της μηχανής, δημιουργώντας έτσι μια νέα αρχιτεκτονική που είχε ως αποτέλεσμα μια στενή σχέση ανάμεσα στη λογική και στον ορθολογισμό. Ζητούσαν δηλαδή μια αρχιτεκτονική βασισμένη αυστηρά στους κανόνες της λογικής και της αναλογίας-όπου η λέξη αναλογία μεταφράζεται στη λατινική ονομασία «ratio» απ’όπου προέρχεται και η λέξη «Rationalism». Σύντομα το Ιταλικό Ρασιοναλιστικό Κίνημα συγκροτήθηκε ως επίσημο σώμα με την ονομασία Μανιφέστο του ιταλικού Ρασιοναλισμού (Movimento Italiano Architettura Razionale-MIAR) το οποίο πήρε πολιτικές διαστάσεις καθώς φανέρωσε σε μια έκθεση του το 1930 την αναφορά στον Μουσολίνι για την Αρχιτεκτονική. Υποστήριζαν δηλαδή, ότι η ρασιοναλιστική αρχιτεκτονική είναι η μοναδική αληθινή έκφραση των φασιστικών επαναστατικών αρχών.

Το πρώτο του σημαντικό έργο ήταν η πολυκατοικία Novocomum (1928), που δήλωνε την φανερή επιρροή του από τον Λε Κορμπιζιέ και τον Muzio. Το σημαντικότερο όμως έργο ήταν η Casa del Fasco (1936) όπου ήταν πλέον φανερή η πολιτική του πεποίθηση με την οποία χτίστηκε αυτό το έργο.

Η τεχνοτροπία με την οποία σχεδίασε την Casa del Fascio ο Τερράνι, που θεωρείται το αριστούργημα του, την χρησιμοποίησε και ύστερα στα άλλα οικοδομήματα του όπως στο Νηπιαγωγείο Sant’Elia (1936-1937) και στην πολυκατοικία Juliano – Frigero (1939-1940) και τα δύο στο Κόμο.

Στα 13 αυτά χρόνια της καριέρας του ο Τερράνι σχεδίασε λίγα αλλά πολύ σημαντικά έργα, περισσότερα χτισμένα στο Κόμο, που πλέον είναι ένα από τα κέντρα του Μοντέρνου Κινήματος της Ιταλίας. Αυτά τα έργα αποτελούν την ταυτότητα του Ιταλικού Ρασιοναλισμού. Ο Τερράνι επίσης ήταν ιδρυτής και ενός άλλου κινήματος ονόματι «astrattisti comaschi» με τον Mario Radice και τον Manlio Rho, καθώς και συνέβαλε στην έκθεση της Φασιστικής Επανάστασης του 1932.

Πέθανε από θρόμβωση στο Κόμο το 1943.

Έργα

Novocomum Apartment House, Κόμο 1927-1928

Η πιο ξεκάθαρη έκφραση των μορφικών και αισθητικών προτεραιοτήτων του ορθολογισμού βρίσκεται στο κτίριο Novocomum. Με την ξεκάθαρη επιρροή του Τερράνι από τον Muzio καθιερώθηκε από αυτό το συγκρότημα ενοικιαζόμενων δωματίων που κατασκευάστηκε στην Κόμο το 1928. Το συμμετρικό πενταώροφο αυτό κτήριο υποδήλωνε μια προσπάθεια εκτοπίσματος του όγκου καθώς στη γωνία του κτηρίου, όπου θα έπρεπε να ενισχυθεί με κολώνες, ήταν αποκομμένες εντυπωσιακά προβάλλοντας έτσι τους γυάλινους κυλίνδρους που έφεραν τον βαρύ όγκο του τελευταίου ορόφου και που δένονταν στη σύνθεση με το μπαλκόνι του τρίτου και τον όγκο του δευτέρου ορόφου.

Casa Del Fascio, Κόμο 1932-1936

Το εντυπωσιακότερο ίσως παράδειγμα της Φασιστικής χορηγίας προς το μοντέρνο κίνημα ήταν η Casa del Fascio (1932-1936) δηλαδή κατοικία του φασισμού. Αυτό το έργο εισήγαγε μια αυστηρά ρασιοναλιστική γεωμετρία που αναφέρεται στην ιδέα της αναλογίας καθώς ήταν σχεδιασμένη μέσα σε ένα τέλειο τετράγωνο με κάτοψη επιφάνειας 33τ.μ. και με μια τομή ακριβώς στο μισό (16,5τ.μ.). Βρίσκεται στον ίδιο άξονα με το ανατολικό άκρο του Duomo (καθεδρικού), που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά της Piacca del Impero. Ο όγκος αυτός αποκαλύπτει τη λογική του σκελετού από σκυρόδεμα και επιβεβαιώνει τον «ορθολογικό» κώδικα που κρύβεται πίσω από την κατά ζώνες διαμόρφωση της όψης του. Οι κανναβωτες όψεις του οδηγούν σε ένα αίθριο με οριζόντιους δοκούς και γυάλινη στέγη. Έδωσε τόση σημασία στις όψεις που σε όλες (εκτός από την νοτιοανατολική που τονίζεται η κύρια σκάλα), τα ανοίγματα και οι εξωτερικές ζώνες του κτηρίου έχουν αντιμετωπιστεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να εκφράζουν την παρουσία του εσωτερικού αίθριου. Το δίκτυο από κολώνες στην πλευρά της εισόδου είναι μια εξέλιξη του κλασσικού πρόναου και η λογική του αίθριου –cortile, εσωτερικά έχει σχεδιαστεί με το πρότυπο του παραδοσιακού palazzo. Δείχνει φανερά, δηλαδή, την τάση του προς την σύνδεση με την παράδοση. Επίσης ο κύριος πολιτικός στόχος του κτηρίου επιτυγχάνεται με τις 16 γυάλινες πόρτες εισόδου από την πλατεία. Οι πόρτες αυτές άνοιγαν ταυτόχρονα χάρη σ’έναν ηλεκτρικό μηχανισμό, επέτρεπαν στη φασιστική πολιτοφυλακή να ξεχύνεται την πολιτική αρένα της πλατείας.

Βιβλιογραφία

• Kenneth Frampton, Μοντέρνα Αρχιτεκτονική: ιστορία και κριτική, Εκδόσεις Θεμέλιο
• H.Fullmann, Η ιστορία της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, Εκδόσεις Ελευθερουδάκη
• David Watkin, Ιστορία της Δυτικής Αρχιτεκτονικής, Μ.Ι.Ε.Τ
• Thomas L. Schumacher, Surface & Symbol:Guiseppe Terragni and the Architecture of Italian Rationalism, Princton Architectual Press
• Peter Eismenman, Guiseppe Terragni: transformations, decomposistions, critiques / Peter Eisnman, The Monacelli Press