Φερδινάνδος Κέττλερ
Ο Φερδινάνδος (1 Νοεμβρίου 1655 - 4 Μαΐου 1737) από τον Οίκο των Κέττλερ ήταν δούκας της Κουρλάνδης και Σεμιγαλίας από το 1730 έως το 1737.
| Φερδινάνδος Κέττλερ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 2 Νοεμβρίου 1655 ή 1 Νοεμβρίου 1655[1] Γιέλγκαβα |
| Θάνατος | 4 Μαΐου 1737[2][1][3] Γκντανσκ |
| Τόπος ταφής | ανάκτορο Γιέλγκαβα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ιωάννα Μαγδαληνή της Σαξονίας-Βάισενφελς (1730–1737)[4] |
| Γονείς | Ιάκωβος Κέττλερ[5] και Λουίζα Καρλόττα του Βρανδεμβούργου[5] |
| Αδέλφια | Φρειδερίκος Καζιμίρ Κέττλερ Alexander of Courland Μαρία Αμαλία της Κουρλάνδης Λουίζα Ελισάβετ της Κουρλάνδης |
| Οικογένεια | House of Kettler |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Τάγμα του Μαύρου Αετού |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Ιακώβου δούκα της Κουρλάνδης και Σεμιγαλίας και της Λουίζας-Καρλόττας των Χοεντσόλερν, κόρης του Γεωργίου-Γουλιέλμου εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου. Γεννήθηκε στο Μίταου (νυν Γιέλγκαβα της Λετονίας). Αυτός και η οικογένειά του κρατήθηκαν αιχμάλωτοι από τους Σουηδούς στη Ρίγα. Μεταφέρθηκαν στο Iβάνγκοροντ, τότε τμήμα της Σουηδικής Ίνγκερμανλαντ και κρατήθηκαν εκεί μεταξύ 1658 και 1660 (συνολικά δύο έτη).
Μετά το τέλος τού πατέρα του Ιακώβου το 1682, το δουκάτο πέρασε στον μεγαλύτερο αδελφό τού Φερδινάνδου, στον Φρειδερίκο-Καζιμίρ. Ο Φρειδερίκος-Καζιμίρ βρισκόταν στον πολωνικό στρατό, όπου είχε φθάσει στον βαθμό τού αντιστράτηγου και συμμετείχε σε πολλές μάχες ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μετά το τέλος του Φρειδερίκου-Καζιμίρ το 1698, η χήρα του και ο Φερδινάνδος έγιναν κηδεμόνες τού ανηλίκου κληρονόμου, τού Φρειδερίκου-Γουλιέλμου και κυβέρνησε το δουκάτο στο όνομα εκείνου.
Μετέπειτα ζωή Επεξεργασία
Όταν ξεκίνησε ο Μεγάλος Βόρειος Πόλεμος το 1700, ο Φερδινάνδος πολέμησε σε μάχες κοντά στη Ρίγα. Μετά την ήττα του στη μάχη της Ντάουγκαβα, κατέφυγε στο Ντάντσιχ, όπου έμεινε μέχρι το τέλος του. Το συμβούλιο του δουκάτου (Landtag) -υπό σουηδική κατοχή- αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον Φερδινάνδο ως δούκα.
Εν τω μεταξύ ο Φρειδερίκος-Γουλιέλμος νυμφεύτηκε την Άννα της Ρωσίας. Όταν ο Φρειδερίκος-Γουλιέλμος απεβίωσε, άφησε τον Φερδινάνδο ως τον τελευταίο κληρονόμο του δουκάτου της Κουρλάνδης από τον Οίκο των Κέττλερ. Ωστόσο ο Φερδινάνδος ήταν απρόθυμος να επιστρέψει, και αντ' αυτού κυβέρνησε η Άννα της Ρωσίας, η οποία ενήργησε ως επίτροπος. Το 1725 το Συμβούλιο του Δουκάτου εξέλεξε τον Μαυρίκιο της Σαξονίας ως νέο δούκα. Ωστόσο αυτός εγκατέλειψε σύντομα την Κουρλάνδη, λόγω τριβής με τη Ρωσική Αυτοκρατορική διοίκηση.
Το 1730 ο Φερδινάνδος, τότε 75 ετών, νυμφεύτηκε τη νεαρή Ιωάννα-Μαγδαληνή της Σαξονίας-Βάισενφελς. Την ίδια χρονιά η Άννα της Ρωσίας έγινε Αυτοκράτειρα της Ρωσίας. Το Συμβούλιο του δουκάτου αναγνώρισε τελικά τον Φερδινάνδο ως δούκα. Ωστόσο το 1736 ο Αύγουστος Γ΄ της Πολωνίας, σε ιδιωτική συνάντηση, προσέφερε το δουκάτο της Κουρλάνδης στον Έρνστ-Γιόχαν φον Μπίρον. Ο Μπίρον ήταν εραστής της Άννας και είχε μεγάλη επιρροή στις κρατικές υποθέσεις.
Ο Φερδινάνδος απεβίωσε στο Ντάντσιχ της Πολωνίας, στις 4 Μαΐου 1737. Δεν είχε παιδιά. Έναν μήνα αργότερα, το Συμβούλιο του δουκάτου εξέλεξε τον Ερνστ-Γιόχαν φον Μπίρον ως νέο δούκα της Κουρλάνδης και Σεμιγαλίας. [6]
Οικογένεια Επεξεργασία
Νυμφεύτηκε την Ιωάννα-Μαγδαληνή των Βέττιν, κόρη του Ιωάννη-Γεωργίου δούκα της Σαξονίας-Βάισενφελς.
Βιβλιογραφικές αναφορές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p648.htm#i6477.
- ↑ «BBLD - Baltisches biografisches Lexikon digital» (Γερμανικά) Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Πολωνικά) Internetowy Polski Słownik Biograficzny. ferdynand-kettler-ks-kurlandzki.
- ↑ p648.htm#i6477. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Müller, Johannes von (1834). «An universal history : in twenty-four books». HathiTrust. Cottons and Barnard. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2016.
Πηγές Επεξεργασία
- Irene Neander (1961), Ferdinand Kettler, 5, Berlin: Duncker & Humblot, σελ. 90–91, (πλήρες κείμενο στο διαδίκτυο)