Φιλελεύθερος συντηρητισμός
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο φιλελεύθερος συντηρητισμός είναι μια πολιτική ιδεολογία που συνδυάζει συντηρητικές πολιτικές με φιλελεύθερες στάσεις, ειδικά σε οικονομικά θέματα αλλά και σε κοινωνικά θέματα,[1] αντιπροσωπεύοντας ένα είδος πολιτικού συντηρητισμού που επηρεάζεται έντονα από τον φιλελευθερισμό.
Η ιδεολογία ενσωματώνει την κλασική-φιλελεύθερη άποψη για τον οικονομικό παρεμβατισμό, σύμφωνα με την οποία τα άτομα πρέπει να είναι ελεύθερα να συμμετέχουν στην αγορά και να δημιουργούν πλούτο χωρίς κυβερνητική παρέμβαση.[2] Ωστόσο, οι φιλελεύθεροι συντηρητικοί υποστηρίζουν επίσης ότι τα άτομα δεν μπορούν να εξαρτώνται πλήρως από την ατομική τους ευθύνη για να ενεργούν υπεύθυνα σε άλλους τομείς της ζωής, οπότε χρειάζονται την κρατική παρέμβαση. Επομένως, πιστεύουν ότι ένα ισχυρό κράτος είναι απαραίτητο για τη διασφάλιση του νόμου και της τάξης και ότι χρειάζονται θεσμοί για να καλλιεργήσουν ένα αίσθημα υποχρέωσης και ευθύνης έναντι του έθνους.[2] Υποστηρίζουν επίσης τις πολιτικές ελευθερίες, μαζί με ορισμένες κοινωνικά συντηρητικές θέσεις.
Στην Ευρώπη, ο φιλελεύθερος συντηρητισμός είναι η κυρίαρχη μορφή του σύγχρονου συντηρητισμού και της κεντροδεξιάς πολιτικής.[3] Τα περισσότερα ευρωπαϊκά φιλελεύθερα-συντηρητικά κόμματα προσχωρούν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα, που δημιουργήθηκε αρχικά από χριστιανοδημοκράτες.
Παρότι οι δύο έννοιες, του «συντηρητισμού» και του «φιλελευθερισμού», είχαν διαφορετικές σημασίες, με την πάροδο του χρόνου και σε όλες τις χώρες ο όρος «φιλελεύθερος συντηρητισμός» έχει χρησιμοποιηθεί σε αρκετές διαφορετικές περιπτώσεις. Έρχεται σε αντίθεση με τον αριστοκρατικό συντηρητισμό, ο οποίος απορρίπτει την αρχή της ισότητας ως κάτι ασυμβίβαστο με την ανθρώπινη φύση τονίζοντας ταυτόχρονα την ιδέα της φυσικής ανισότητας.
Με το πέρας των ετών, η συντηρητική ιδεολογία στις δημοκρατικές χώρες «αγκάλιασε» και υιοθέτησε τυπικούς φιλελεύθερους θεσμούς, όπως το κράτος δικαίου, την ατομική ιδιοκτησία, την ελεύθερη οικονομία της αγοράς κ.α. κάνοντας το φιλελεύθερο στοιχείο του φιλελεύθερου συντηρητισμού να γίνει αποδεκτό από την πλευρά του συντηρητικού στρατοπέδου.[4]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Nordsieck, Wolfram (2020). «Content». Parties and Elections in Europe.
- ↑ 2,0 2,1 «Liberal Conservatism». The new rambler.
- ↑ Professor Noah Gidrom. «What's right for the centre-right parties». UK in a changing Europe.
- ↑ «Continental Europe». Britannica.