NGC 2023
Το NGC 2023 (γνωστό και ως LBN 954[1]) είναι νεφέλωμα ανάκλασης και εκπομπήςστον αστερισμό Ωρίωνα. Ανακαλύφθηκε από τον Ουίλιαμ Χέρσελ στις 6 Ιανουαρίου 1785. Η γωνιακή του διάμετρος στον ουρανό είναι 10 × 10 λεπτά της μοίρας.[2] Σε απόσταση 1470 έτη φωτός από τη Γη, απέχει λίγο περισσότερο από το Μέγα Νεφέλωμα του Ωρίωνος[3][4], ενώ εμφανίζεται πολύ κοντά στο (μακρινότερο από εμάς) γνωστό «Νεφέλωμα της Αλογοκεφαλής».
| NGC 2023 | |
|---|---|
 | |
| Αστερισμός: | Ωρίων |
| Τύπος αντικειμένου: | Νεφέλωμα ανακλάσεως και εκπομπής |
| Συντεταγμένες κέντρου (εποχή 2000.0): | α = 05h 41m 38s δ = -2°15΄52΄΄ |
| Φαινόμενο μέγεθος: | |
| Φαινόμενες διαστάσεις | 10΄ × 10΄ |
| Πραγματική διάμετρος | 4 έτη φωτός |
| Απόσταση από τη Γη: | 1.470 έτη φωτός (450 pc) |
| Άλλες ονομασίες: | LBN 954, VDB 52, IRAS 05391-0217, RX J0541.8-0217 |
Η περιοχή του NGC 2023 εκπέμπει ακτινοβολία φθορισμού από μοριακό υδρογόνο στο εγγύς υπέρυθρο.[5] Η διάμετρός του είναι λίγο μεγαλύτερη από 4 έτη φωτός[4], γεγονός που σημαίνει ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα νεφελώματα ανακλάσεως που έχουν ανακαλυφθεί. Το NGC 2023 φωτίζεται από τον θερμό αστέρα (φασματικού τύπου B1.5) με ονομασία καταλόγου HD 37903, τον λαμπρότερο στο μοριακό νέφος Lynds 1630.[4]
Εικονοθήκη Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «SIMBAD query result for NGC 2023». SIMBAD Astronomical Database. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016.
- ↑ «NGC Objects: NGC 2000 - 2049».
- ↑ «Sunset glow in Orion». NASA. 25 Ιουλίου 2011.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 «Astronomy Photo of the Day (APotD): 11/07/14 — NGC 2023». 7 Νοεμβρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2014.
- ↑ Burton, Michael G.; Howe, J.E.; Geballe, T.R.; Brand, P.W.J.L. (1998). «Near-IR Fluorescent Molecular Hydrogen Emission from NGC 2023». Publications of the Astronomical Society of Australia 15 (2): 194–201. doi:. Bibcode: 1998PASA...15..194B.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Το NGC 2023 στο VizieR
- Το NGC 2023 στη NED