Όπερα της Δρέσδης
Συντεταγμένες: 51°3′16″N 13°44′7″E / 51.05444°N 13.73528°E
Η Όπερα της Δρέσδης ή Όπερα Ζέμπερ είναι η Σαξονική Κρατική Λυρική Σκηνή (Sächsische Staatsoper) της Δρέσδης, έδρα της Σαξονικής Κρατικής Ορχήστρας (Staatskapelle) και του Μπαλέτου Ζέμπερ (Semperoper Ballett). Το κτίριο βρίσκεται κοντά στον ποταμό Έλβα στο ιστορικό κέντρο της Δρέσδης, στη Γερμανία.
| Όπερα της Δρέσδης | |
|---|---|
| Semperoper | |
 | |
 | |
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Είδος | όπερα και μέγαρο μουσικής |
| Αρχιτεκτονική | Νεοκλασική με αναγεννησιακά και μπαρόκ στοιχεία |
| Διεύθυνση | Theaterplatz 2, 01067 Dresden, Γερμανία |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 51°3′16″N 13°44′7″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Άλτστατ[1] και Δρέσδη |
| Τοποθεσία | Δρέσδη |
| Χώρα | Γερμανία |
| Λειτουργία | 1841 |
| Χρήση | Λυρική σκηνή |
| Ένοικοι | Semperoper |
| Διαχειριστής | Semperoper |
| Τεχνικές λεπτομέρειες | |
| Χωρητικότητα | 1.300 θέσεις |
| Υλικά | ψαμμίτης |
| Σχεδιασμός και κατασκευή | |
| Αρχιτέκτονας | Γκότφρηντ Ζέμπερ |
| Προστασία | μνημείο κληρονομιάς στη Σαξονία |
| Ιστότοπος | |
| https://www.semperoper.de/ | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Ιστορία
ΕπεξεργασίαΑνέγερση
ΕπεξεργασίαΤο πρώτο κτίριο, στην ίδια τοποθεσία του τωρινού, χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Γκότφρηντ Ζέμπερ[2]. Βρίσκεται στην Πλατεία Θεάτρου στο κέντρο της Δρέσδης, στις όχθες του ποταμού Έλβα. Η αρχιτεκτονική του βασιζόταν στον κορινθιακό ρυθμό του νεοκλασικισμού με στοιχεία από την Αναγέννηση και το μπαρόκ. Ήταν το πρώτο σημαντικό έργο του Ζέμπερ και καθιέρωσε τη φήμη του ως αρχιτέκτονα. Καλλιτεχνικός στόχος του ήταν η λειτουργία και η εσωτερική δομή του κτιρίου να αντανακλάται στην εξωτερική του εμφάνιση, κάτι που δημιούργησε τάση στην κατασκευή των θεάτρων του 19ου αιώνα.
Η σκηνή άνοιξε για πρώτη φορά τις πύλες στο κοινό στις 13 Απριλίου 1841 με μια όπερα του Καρλ Μαρία φον Βέμπερ. Η πρώτη όπερα που ανέβηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα ήταν ο Ριέντσι του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Η επιτυχία ήταν τέτοια ώστε ο συνθέτης αναγορεύτηκε σε Αρχιμουσικός της Αυλής (Kapellmeister). Έχασε το αξίωμα αυτό λόγω της εμπλοκής του στις εξεγέρσεις του 1848-9 και μάλιστα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Δρέσδη[3].
Πυρκαγιά και 1η ανοικοδόμηση
Επεξεργασία
Μια καταστροφική πυρκαγιά του 1869 ισοπέδωσε το κτίριο και ο βασιλιάς Ιωάννης της Σαξονίας υπό την πίεση των πολιτών της Δρέσδης, κάλεσε τον Ζέμπερ, που ήταν εξόριστος, λόγω της εμπλοκής του στην εξέγερση του 1849, για την ανοικοδόμηση του θεάτρου. Χρησιμοποιήθηκαν τα δικά του σχέδια αλλά την εποπτεία ανέλαβε ο γιος του Μάνφρεντ Ζέμπερ, που ήταν επίσης αρχιτέκτονας. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1878. Το κτίριο θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα της Μπαρόκ αρχιτεκτονικής της Δρέσδης. Στην κορυφή της κεντρικής εισόδου ένα άγαλμα του Διονύσου οδηγεί μαζί με την Αριάδνη ένα τέθριππο από πάνθηρες. Την πρόσοψη κοσμούν αγάλματα του Γκαίτε, του Σίλερ, του Σαίξπηρ, του Μολιέρου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη κ.ά.. Το εσωτερικό, πλούσιο σε κάθε είδους διακοσμητικά στοιχεία, δημιουργήθηκε από αρχιτέκτονες της εποχής, όπως ο Johannes Schilling.
O Ernst von Schuch διορίστηκε το 1882 διευθυντής ορχήστρας και από το 1889 έως τον θάνατό του το 1914 καλλιτεχνικός διευθυντής (Generalmusikdirektor). Τον διαδέχτηκε ο Fritz Reiner και το 1922 ο Fritz Busch, ο οποίος εγκατέλειψε τη Γερμανία το 1933 καθώς η εχθρική του συμπεριφορά προς το ναζιστικό καθεστώς τον είχε κάνει ανεπιθύμητο. Από το 1934 μέχρι το 1942 τα ηνία του θεάτρου πέρασαν στον Karl Böhm και από το 1943 μέχρι το 1945 στον Karl Elmendorff[3].
Βομβαρδισμός και 2η ανοικοδόμηση
ΕπεξεργασίαΣτις 13 Φεβρουαρίου 1945 το κτίριο καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό και πάλι, αυτή τη φορά κατά τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Συμμάχους. Από την επακόλουθη πυρκαγιά, σώθηκε μόνο το εξωτερικό κέλυφος. Ακριβώς 40 χρόνια μετά, στις 13 Φεβρουαρίου 1985, η ανακατασκευή ολοκληρώθηκε. Το κτίριο διατήρησε τη μορφή που είχε πριν τον πόλεμο αλλά βελτιώθηκαν τα συστήματα ήχου και ο μηχανισμός σκηνής, μειώθηκαν οι θέσεις από 1700 σε 1300[4], προστέθηκε δε ένα παράρτημα για τις πρόβες και τα γραφεία της διοίκησης. Το θέατρο ξανάνοιξε με την όπερα "Ελεύθερος σκοπευτής" του Καρλ Μαρία φον Βέμπερ, που ήταν η τελευταία παράσταση πριν την καταστροφή του κτιρίου το 1945. Όταν ο Έλβας πλημμύρισε το 2002, το κτίριο υπέστη σοβαρές ζημιές. Με την ουσιαστική βοήθεια από όλο τον κόσμο, ξανάνοιξε τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.
Παγκόσμιες Πρεμιέρες
Επεξεργασία- 1842: Ρίχαρντ Βάγκνερ – Ριέντσι, 20 Οκτωβρίου
- 1843: Ρίχαρντ Βάγκνερ – Ο Ιπτάμενος Ολλανδός, 2 Ιανουαρίου
- 1845: Ρίχαρντ Βάγκνερ – Τανχόυζερ, 19 Οκτωβρίου
- 1895: Εζέν ντ'Αλμπέρ: Τζισμόντα, 28 Νοεμβρίου
- 1901: Ρίχαρντ Στράους – Η ανάγκη της φωτιάς, 21 Νοεμβρίου
- 1905: Ρίχαρντ Στράους – Σαλώμη, 9 Δεκεμβρίου
- 1909: Ρίχαρντ Στράους – Ηλέκτρα, 25 Ιανουαρίου
- 1911: Ρίχαρντ Στράους – Ο ιππότης με το Ρόδο, 26 Ιανουαρίου
- 1913: Ερμάνο Βολφ-Φεράρι – Ο Θεράπων Έρως, 4 Δεκεμβρίου
- 1916: Εζέν ντ'Αλμπέρ – Οι νεκροί οφθαλμοί, 5 Μαρτίου
- 1917: Χανς Πφίτσνερ – Das Christ-Elflein (2η εκδοχή), 11 Δεκεμβρίου
- 1924: Ρίχαρντ Στράους – Ιντερμέτζο, 4 Νοεμβρίου
- 1925: Φερρούτσιο Μπουζόνι – Δόκτωρ Φάουστ, 21 Μαΐου
- 1926: Κουρτ Βάιλ – Ο πρωταγωνιστής, 27 Μαρτίου
- 1926: Πάουλ Χίντεμιτ – Καρντιγιάκ, 9 Νοεμβρίου
- 1927: Εμίλ φον Ρεζνίτσεκ – Spiel oder Ernst
- 1927: Ότμαρ Σεκ – Πενθεσίλεια, 8 Ιανουαρίου
- 1928: Ρίχαρντ Στράους – Η Αιγύπτια Ελένη, 6 Ιουνίου
- 1930: Ότμαρ Σεκ – Vom Fischer and syner Fru, 3 Οκτωβρίου
- 1932: Εζέν ντ'Αλμπέρ – Mr Wu
- 1933: Ρίχαρντ Στράους – Αραμπέλλα, 1 Ιουλίου
- 1935: Ρίχαρντ Στράους – Η σιωπηλή γυναίκα, 24 Ιουνίου
- 1935: Rudolf Wagner-Régeny – Der Günstling, 20 Φεβρουαρίου
- 1937: Ότμαρ Σεκ – Μαξιμίλλα Ντόνι, 2 Μαρτίου
- 1938: Ρίχαρντ Στράους – Δάφνη, 15 Οκτωβρίου
- 1940: Χάινριχ Ζούτερμαϊστερ – Ρωμαίος και Ιουλιέτα, 13 Απριλίου
- 1942: Χάινριχ Ζούτερμαϊστερ – Die Zauberinsel, 31 Οκτωβρίου
- 1944: Γκότφριντ φον Άινεμ – Πριγκίπισσα Τουραντό, 5 Φεβρουαρίου
- 1944: Γιόζεφ Χάαζ – Die Hochzeit des Jobs, 2 Ιουλίου
- 1985: Siegfried Matthus – Die Weise von Liebe und Tod des Cornets Christoph Rilke, 16 Φεβρουαρίου
- 1989: Eckehard Meyer – Der goldene Topf, 1989
- 1998: Ματίας Πίντσερ – Thomas Chatterton, 25 Μαΐου
- 2001: Peter Ruzicka – Celan, 25 Μαρτίου
- 2008: Manfred Trojahn – Η μεγάλη μαγεία, 10 Μαΐου
- 2010: Hans Werner Henze – Γκιζέλα, 20 Νοεμβρίου
- 2011: Miroslav Srnka – Jakub Flügelbunt , 15 Δεκεμβρίου
- 2012: Johannes Wulff-Woesten – Die Konferenz der Tiere, 8 Ιουλίου
- 2013: Johannes Wulff-Woesten – Prinz Bussel, 27 Απριλίου
-
Οι σκάλες εισόδου -
Τα θεωρεία -
Η σκηνή
.jpg)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 4739. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2018.
- ↑ «Gottfried Semper». Encyclopaedia Britannica. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018.
- ↑ 3,0 3,1 Luciano Alberti, επιμ. (1991). «Dresda». Dizionario enciclopedico dell'opera lirica. Φλωρεντία: Le Lettere. σελίδες 247–8. ISBN 88-7166-038-2.
- ↑ JOHN ROCKWELL (24 Φεβρουαρίου 1985). «Dresden's Opera House Begins Anew». The New York Times. https://www.nytimes.com/1985/02/24/arts/dresden-s-opera-house-begins-anew.html. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2018.