Αλφόνσος Ιορδάνης
Ο Αλφόνσος-Ιορδάνης, γαλλ. Alphonse Jourdain (1103 - 1148) από τον Οίκο της Τουλούζης ήταν κόμης τού Ρουέργκ (1109-48)· κόμης της Τουλούζης, μάργραβος της Προβηγκίας & δούκας τού Ναρμπόν (1112-48) και κόμης της Τρίπολης (1105-09).
| Αλφόνσος Ιορδάνης | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Anfós Jordan (Οξιτανικά) |
| Γέννηση | 1103[1][2] Citadel of Tripoli |
| Θάνατος | 1148[1][3][2] Καισάρεια η παράλιος |
| Παρατσούκλι | Jourdain |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | φεουδάρχης bretteur |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Faydide d'Uzès (από 1125)[4] |
| Τέκνα | Ραϋμόνδος Ε΄ της Τουλούζης Αλφόνσος της Τουλούζης Φαϊντίβα της Τουλούζης Laurence of Toulouse |
| Γονείς | Ρεϋμόνδος Δ΄ της Τουλούζης και Ελβίρα της Καστίλης, κόμισσα της Τουλούζης |
| Αδέλφια | Μπερτράν, κόμης της Τουλούζης (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα) |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΟ Αλφόνσος-Ιορδάνης ήταν ο δευτερότοκος γιος τού Ραϋμόνδου Δ΄, κόμη της Τουλούζης, μαργράβου της Προβηγκίας & δούκα τού Ναρμπόν, ιδρυτή της κομητείας της Τρίπολης στην Εγγύς Ανατολή και της Ελβίρας των Χιμένεθ, νόθης κόρης τού Αλφόνσου ΣΤ΄ της Λεόν & Καστίλης.[5] Γεννήθηκε στο κάστρο Μον Πελερίν στην Τρίπολη, καθώς ο πατέρας του ήταν στην Α΄ Σταυροφορία. Όταν βαπτίστηκε στον ποταμό Ιορδάνη, τού δόθηκε το όνομα Ιορδάνης.[6] Το 1105 απεβίωσε ο Ραϋμόνδος Δ΄ αφήνοντας τον Αλφόνσο-Ιορδάνη δύο ετών. Τέθηκε υπό την επιτροπεία τού συγγενούς του Γουλιέλμου Β΄ Ιορδάνη κόμη της Σερντάνυα. Το 1108 μετέβη στην Ευρώπη, όπου ο μεγαλύτερος, ετεροθαλής αδελφός του Βερτράνδος κόμης της Τουλούζης τού έδωσε την κομητεία τού Ρουέργκ. Το 1112 απεβίωσε ο Βερτράνδος και τον διαδέχθηκαν ο γιος του Πονς στην Τρίπολη και ο Αλφόνσος-Ιορδάνης στην Τουλούζη και την Προβηγκία. Το 1114 ο Γουλιέλμος Θ΄ της Ακουιτανίας διεκδίκησε την Τουλούζη στο όνομα της συζύγου του Φιλίππης, κόρης τού Γουλιέλμου Δ΄ κόμη της Τουλούζης (μεγαλύτερου αδελφού τού Ραϋμόνδου Δ΄). Εισέβαλε στη χώρα και την κατέκτησε. Το 1119 ο Αλφόνσος-Ιορδάνης ανέκτησε ένα μέρος της, τον πλήρη έλεγχό της τον απέκτησε το 1123. Τους μοναχούς τού Σαιν-Ζιλ, που βοήθησαν τους εχθρούς του, τους έδιωξε με αποτέλεσμα να τον αφορίσει ο Πάπας Κάλλιστος Β΄.[7]
Τα επόμενα χρόνια ο Αλφόνσος αναγκάστηκε να υπερασπιστεί τα εδάφη του στην Προβηγκία απέναντι στον κόμη Ραϋμόνδο Βερεγγάριο Γ΄ της Βαρκελώνης, οι συγκρούσεις έληξαν τον Σεπτέμβριο του 1125 με την σύναψη ειρήνης.[8] Ο Αλφόνσος έγινε κύριος πολλών περιοχών ανάμεσα στις Άλπεις, τα Πυρηναία, την Ωβέρνη και την θάλασσα, τα επόμενα 14 χρόνια που κυβέρνησε αναπτύχθηκαν σημαντικά οι τέχνες και η βιομηχανία.[9] Την εποχή που ορκιζόταν βασιλιάς ο Αλφόνσος Ζ΄ του Λεόν και της Καστίλης βρισκόταν στην αυλή του, ο ίδιος και ο Σουέρο Βερμούντεζ κατέλαβαν την πόλη Λεόν και την παρέδωσαν στον ίδιο τον Αλφόνσο Ζ΄.[10] Ο Αλφόνσος Ιορδάνης ενεπλάκη στην διαδοχή της κομητείας του Μελγκέιν με τον Βερεγγάριο Ραϋμόνδο της Προβηγκίας, ηττήθηκε μετά από σύντομη μάχη και ο Βερεγγάριος παντρεύτηκε την διάδοχο του Μελγκέιν.[11] Στην συνέχεια κατέλαβε την Ναρμπόν (1134) που την κατείχε η ανήλικη υποκόμισσα Ερμενγάρδη, την κυβέρνησε μέχρι την ενηλικίωση της (1143). Ο Λουδοβίκος Ζ´ της Γαλλίας διεκδίκησε τα δικαιώματα της Φίλιππης στην Τουλούζη που τα κατείχε η πρώτη του σύζυγος Ελεονώρα της Ακουιτανίας, την πολιόρκησε αλλά χωρίς αποτέλεσμα.[12] Την ίδια χρονιά ο Αλφόνσος Ιορδάνης πήγε πάλι στην Ισπανία για να προσκυνήσει στην Διαδρομή Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα, εκεί ξεκίνησε ειρηνικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον βασιλιά της Λεόν και τον Γκαρθία Ραμίρεθ της Ναβάρρας.[13] Η εκκλησία δυσαρεστήθηκε μαζί του έντονα επειδή συντάχθηκε με τους πολίτες του Μονπελιέ εναντίον του Κυρίου τους. Ο Βερνάρδος του Κλαιρβώ έγραψε μια επιστολή με την οποία εκδήλωνε την ανησυχία του για κάποιον αιρετικό Ερρίκο στην επισκοπή της Τουλούζης, το κήρυγμα του θα εξελιχθεί σε Αίρεση η οποία θα γίνει γνωστή τα επόμενα χρόνια ως Καθαρισμός.[14] Ο Αλφόνσος Ιορδάνης αφορίστηκε για δεύτερη φορά αλλά κατόπιν (1146) συναντήθηκε στο Βεζελαί με τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο Ζ΄ και υποσχέθηκε συμμετοχή του σε Σταυροφορία. Τον Αύγουστο του 1147 ξεκίνησε για την Β΄ Σταυροφορία στους Αγίους Τόπους, πέρασε από την Ιταλία, πιθανότατα και την Κωνσταντινούπολη όπου συναντήθηκε με τον αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄ Κομνηνό.[15] Ο Αλφόνσος Ιορδάνης έφτασε στην Άκρα (1148) αλλά πέθανε στην Καισάρεια.[16] Ο θάνατος του οφείλεται ίσως σε δηλητηριασμό είτε από την Ελεονώρα της Ακουιτανίας είτε από την Μελισσάνθη της Ιερουσαλήμ μητέρα του Βαλδουίνου Γ΄ της Ιερουσαλήμ επειδή διεκδικούσε τον θρόνο από τον γαμπρό της Ραϋμόνδο Β΄ της Τρίπολης.[16]
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΝυμφεύτηκε το 1125 την Φαϊντίβα ντ' Ουζές και είχε τέκνα:
- Ραϋμόνδος Ε΄ της Τουλούζης π. 1116-1152, κόμης της Τουλούζης, μαργράβος της Προβηγκίας & δούκας τού Ναρμπόν.[5]
- Αλφόνσος.
- Φαϊντίβα 1133-1154, παντρεύτηκε τον Ουμβέρτο Γ΄ κόμη της Σαβοΐας.[5]
- Αγνή απεβ. 1187.[5]
- Λαυρεντία, παντρεύτηκε τον Βερνάρδο Γ΄ κόμη τού Κομμένζ.[5]
Ο Αλφόνσος-Ιορδάνης είχε από μη νόμιμη σχέση δύο φυσικά τέκνα:
- (νόθος) Βερτράνδος.[17]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 British Museum person-institution thesaurus. 179967. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia. 0002483.
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p2025.htm#i20248. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ p2025.htm#i20248. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Graham-Leigh 2005, Πιν. 5
- ↑ Barton & Fletcher 2000, σ. 164
- ↑ Selwood 1999, σ. 32
- ↑ Kosto 2001, σσ. 256-258
- ↑ Chisholm 1911
- ↑ Barton 1997, σσ. 126–128
- ↑ Graham-Leigh 2005, σ. 94
- ↑ Kelly 1978, σ. 15
- ↑ Barton 1997, σσ. 140, 211
- ↑ Wakefield & Evans 1991, σ. 122
- ↑ Tyerman 2007, σ. 156
- ↑ 16,0 16,1 Richard 1999, σ. 165
- ↑ Lewis 2017, σ. 152
Πηγές
Επεξεργασία- Barton, Simon (1997). The Aristocracy in Twelfth-century León and Castile. Cambridge University Press.
- Barton, Simon; Fletcher, Richard, eds. (2000). The world of El Cid: Chronicles of the Spanish Reconquest. Manchester University Press.
- Benito Ruano, Eloy (1987). "Alfonso Jordán, Conde de Toulouse: un nieto de Alfonso VI de Castilla". Estudios sobre Alfonso VI y la reconquista de Toledo. Toledo. σσ. 83–98.
- Benito Ruano, Eloy (2018), "Alfonso Jordán", Diccionario Biográfico electrónico, Real Academia de la Historia
- Boissonade, Pierre (1922). "Les personnages et les événements de l'histoire d'Allemagne, de France et d'Espagne dans l'oeuvre de Marcabru (1129–50)". Romania. 48: 207–242.
- Cheyette, Fredric L. (2004). Ermengard of Narbonne and the World of the Troubadours. Cornell University Press.
- Graham-Leigh, Elaine (2005). The Southern French Nobility and the Albigensian Crusade. The Boydell Press.
- Hill, John Hugh; Hill, Laurita Lyttleton (1962). Raymond IV, Count of Toulouse. Syracuse University Press.
- Kelly, Amy (1978). Eleanor of Aquitaine and the Four Kings (2nd ed.). Harvard University Press.
- Kosto, Adam (2001). Making Agreements in Medieval Catalonia: Power, Order, and the Written Word, 1000–1200. Cambridge University Press.
- Lewis, Kevin James (2017). The Counts of Tripoli and Lebanon in the Twelfth Century: Sons of Saint-Gilles. Routledge.
- Mundy, John Hine (1997). Society and Government at Toulouse in the Age of the Cathars. Pontifical Institute for Medieval Studies.
- Reilly, Bernard F. (1998). The Kingdom of León-Castilla Under King Alfonso VII, 1126–1157. University of Pennsylvania Press.
- Richard, Jean (1999). The Crusades, c.1071-c.1291. Translated by Birrell, Jean. Cambridge University Press.
- Selwood, Dominic (1999). Knights of the Cloister: Templars and Hospitallers in Central-Southern Occitania, c. 1100-c. 1300. The Boydell Press.
- Tyerman, Christopher (2007). God's War: A New History of the Crusades. Penguin Group.156
- Wakefield, Walter Leggett; Evans, Austin Patterson (1991). Heresies of the High Middle Ages. Columbia University Press.