Βασίλειο της Γαλικίας-Βολυνίας
Το Πριγκιπάτο ή, από το 1253, Βασίλειο της Γαλικίας-Βολυνίας[1] (ουκρανικά: Галицько-Волинське князівство, λατινικά: Regnum Galiciae et Lodomeriae), ιστορικά γνωστό ως το Βασίλειο της Ρουθηνίας (παλαιά ανατολικοσλαβικά: Королѣвство Русь, ουκρανικά: Королівство Русь, λατινικά: Regnum Rusiae), ήταν μεσαιωνικό κράτος υποτελές της Χρυσής Ορδής στις περιοχές της Γαλικίας και της Βολυνίας, το οποίο υπήρχε από το 1199 έως το 1349. Η επικράτειά του βρισκόταν κυρίως στη σύγχρονη Ουκρανία και Λευκορωσία. Μαζί με τη Δημοκρατία του Νόβγκοροντ και το Μεγάλο Δουκάτο του Βλαντίμιρ, ήταν μια από τις τρεις πιο σημαντικές δυνάμεις που αναδύθηκαν από την κατάρρευση του Ρως του Κιέβου. Η κύρια γλώσσα ήταν η παλαιά ανατολικοσλαβική, ο προκάτοχος των σύγχρονων γλωσσών της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και της Ρωσίας, και η επίσημη θρησκεία ήταν η Ανατολική Ορθοδοξία.
Βασίλειο της Γαλικίας-Βολυνίας | ||
---|---|---|
1199–1349 | ||
| ||
Πρωτεύουσα | Χάλιτς, Χέουμ, Λβιβ και Βολοντίμιρ | |
Ίδρυση | 1199 | |
Γλώσσες | παλαιά ανατολικοσλαβική γλώσσα | |
Θρησκεία | Ορθόδοξη Εκκλησία | |
Πολίτευμα | μοναρχία | |
Γεωγραφικές συντεταγμένες | 49°54′19″N 24°57′39″E | |
Σχετικά πολυμέσα | ||
δεδομένα ( ) |
Ο Μέγας Πρίγκιπας του Κιέβου, Ρόμαν ο Μέγας, ένωσε τα πριγκιπάτα του Χάλιτσκ και της Βολυνίας σε ένα ενιαίο κράτος στις αρχές του 13ου αιώνα. Μετά την καταστροφή που προκλήθηκε από την μογγολική εισβολή στο Ρως του Κιέβου (1239 έως 1241), ο Πρίγκιπας Ντανίλο της Γαλικίας αναγκάστηκε να ορκιστεί πίστη στον Μπατού Χαν της Χρυσής Ορδής το 1246, όπως έκαναν άλλοι πρίγκιπες της Ρωσίας. Προσπάθησε να απαλλάξει το βασίλειό του από τον μογγολικό ζυγό, πλησιάζοντας επίσημα πιο κοντά στη Δυτική Ευρώπη, ωστόσο όταν ο Μπατού Χαν τον διέταξε να καταστρέψει τα τείχη των πόλεων των ανατολικών πόλεων του, το έκανε.[2] Στέφθηκε «Rex Rusiae» από έναν παπικό λεγάτο το 1253, και έγινε επίσημα Ορθόδοξος υποκείμενος του Βατικανού. Επιχείρησε επίσης ανεπιτυχώς να δημιουργήσει στρατιωτικές συμμαχίες με άλλους Ευρωπαίους ηγεμόνες.[3] Η πολωνική κατάκτηση του βασιλείου το 1349 τερμάτισε την υποτέλειά του στη Χρυσή Ορδή, αλλά τερμάτισε επίσης την αυτονομία του. Το πριγκιπάτο της Γαλικίας απορροφήθηκε πλήρως από την Καθολική Πολωνία.[4] Με την προσάρτησή του, ο Πολωνός βασιλιάς Καζίμιρ Γ΄ ο Μέγας, υιοθέτησε τον τίτλο του βασιλιά της Πολωνίας και ηγεμόνα της Ρουθηνίας και η περιοχή μετατράπηκε στο Βοεβοδάτο Ρουθηνίας (λατινικά: Palatinatus Russiae) το 1434.
Γεωγραφικά, η δυτική Γαλικία-Βολυνία εκτεινόταν μεταξύ των ποταμών Σαν και Βιέπς στη σημερινή νοτιοανατολική Πολωνία, ενώ τα ανατολικά εδάφη κάλυπταν τα έλη του βαλτότοπου Πινσκ (τώρα στη Λευκορωσία) και τα ανώτερα όρια του ποταμού Νότιου Μπουκ στη σύγχρονη Ουκρανία. Κατά την εποχή του, το βασίλειο συνόρευε με τη Μαύρη Ρουθηνία, το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, το Πριγκιπάτο του Τούροφ, το Πριγκιπάτο του Κιέβου, τη Χρυσή Ορδή, το Βασίλειο της Ουγγαρίας, το Ηνωμένο Βασίλειο της Πολωνίας, το Πριγκιπάτο της Μολδαβίας και το Κράτος του Τευτονικού Τάγματος.
Ιστορία
ΕπεξεργασίαΗ ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη! |
Εποχή φυλών
ΕπεξεργασίαΜετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η περιοχή κατοικήθηκε από Ανατολικούς Σλάβους, που ταυτίστηκαν με ομάδες που ονομάζονταν Μπουζάνοι, Δουλέβοι και Λευκοί Κροάτες. Το νοτιοδυτικό άκρο της γης ήταν πιθανώς μέρος του κράτους της Μεγάλης Μοραβίας. Το 907, Λευκοί Κροάτες και Δουλέβοι συμμετείχαν στη στρατιωτική εκστρατεία κατά της Κωνσταντινούπολης, με επικεφαλής τον Ρώσο Πρίγκιπα Όλεγκ του Νόβγκοροντ.[5][6] Αυτή είναι η πρώτη σημαντική απόδειξη της πολιτικής συσχέτισης των ιθαγενών φυλών. Η περιοχή αναφέρθηκε το 981 (από τον Νέστορα), όταν ο Βλαδίμηρος ο Μέγας του Ρως του Κιέβου την κατέλαβε καθοδόν προς την Πολωνία. Ίδρυσε την πόλη Βολοντίμιρ και αργότερα εκχριστιανοποίησε τους ντόπιους. Τον 12ο αιώνα, σχηματίστηκε εκεί το Πριγκιπάτο του Χάλιτσκ από απογόνους του Βλαδίμηρου του Μέγα. Συγχωνεύτηκε στα τέλη του 12ου αιώνα με το γειτονικό Πριγκιπάτο της Βολυνίας στο Πριγκιπάτο της Γαλικίας-Βολυνίας, το οποίο υπήρχε, με κάποιες διακοπές, για ενάμιση αιώνα.
Ιστορικός ρόλος
ΕπεξεργασίαΤο Χρονικό Γαλικίας-Βολυνίας αντανακλούσε το πολιτικό πρόγραμμα της δυναστείας των Ρομάνοβιτς που κυβερνούσε τη Γαλικία-Βολυνία. Η Γαλικία–Βολυνία συναγωνίστηκε με άλλα κράτη διάδοχα του Ρως του Κιέβου (κυρίως το Μεγάλο Δουκάτο του Βλαντίμιρ) για να διεκδικήσει την κληρονομιά του Κιέβου. Σύμφωνα με το Χρονικό Γαλικίας-Βολυνίας, το ο βασιλιάς του Βασιλείου του Ρως, Δανιήλ, ήταν ο τελευταίος ηγεμόνας του Κιέβου πριν από τη μογγολική εισβολή και, επομένως, οι ηγεμόνες της Γαλικίας-Βολυνίας ήταν οι μόνοι νόμιμοι διάδοχοι του θρόνου του Κιέβου.[7] Μέχρι το τέλος του κράτους Γαλικίας-Βολυνίας, οι ηγεμόνες του διεκδίκησαν «όλη τη γη του Ρως». Η σφραγίδα του Βασιλιά Γιούρι Α΄ περιείχε τη λατινική επιγραφή domini georgi regis rusie.[7]
Σε αντίθεση με τις συνεπείς κοσμικές ή πολιτικές διεκδικήσεις τους για την κληρονομιά του Ρως του Κιέβου, οι ηγεμόνες της Γαλικίας δεν ανησυχούσαν για τη θρησκευτική διαδοχή. Αυτό τους διαφοροποιούσε από τους αντιπάλους τους στο Μεγάλο Δουκάτο του Βλαντίμιρ, οι οποίοι επιδίωξαν και πέτυχαν, ήταν ο έλεγχος της Εκκλησίας του Κιέβου. Αντί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Μεγάλου Δουκάτου του Βλαντίμιρ στην Εκκλησία του Κιέβου, οι ηγεμόνες του Βασιλείου του Ρως απλώς ζήτησαν και απέκτησαν μια ξεχωριστή Εκκλησία από το Βυζάντιο.[7]
Η Γαλικία–Βολυνία διέφερε επίσης από τα βόρεια και ανατολικά πριγκιπάτα του πρώην Ρως του Κιέβου ως προς τη σχέση της με τους δυτικούς γείτονές της. Ο βασιλιάς Δανιήλ ήταν εναλλακτικά σύμμαχος ή αντίπαλος με τη γειτονική Σλαβική Πολωνία και εν μέρει τη Σλαβική Ουγγαρία. Σύμφωνα με τον ιστορικό Γκεόργκι Βερνάντσκι, το Βασίλειο του Ρως, η Πολωνία και η Ουγγαρία ανήκαν στον ίδιο ψυχολογικό και πολιτιστικό κόσμο. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θεωρούνταν γείτονας και υπήρχε μεγάλος επιμειξισμός μεταξύ των πριγκιπικών οίκων της Γαλικίας και εκείνων των γειτονικών καθολικών χωρών. Αντίθετα, οι Δυτικοί που αντιμετώπισε ο Αλέξανδρος, πρίγκιπας του Νόβγκοροντ, ήταν οι Τεύτονες Ιππότες, και η εμπειρία του βορειοανατολικού Ρως στη Δύση ήταν αυτή των εχθρικών σταυροφόρων παρά των συμμάχων.[8]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Ονομάζεται επίσης Galich-Volhyn, Galicia–Volynia, Galicia–Volyn, και Galich–Volyn, Halych–Volhyn, Halych–Volhynia, ή Galicia–Vladimir
- ↑ Buchstein, Fred; Saunders, J. J. (October 2001). «The History of the Mongol Conquests». The Journal of Military History 65 (4): 1081. doi: . ISSN 0899-3718. http://dx.doi.org/10.2307/2677636.
- ↑ Principality of Galicia-Volhynia.
- ↑ Michael B. Zdan – The Dependence of Halych-Volyn' Rus' on the Golden Horde, The Slavonic and East European Review, Vol. 35, No. 85 (Jun., 1957), p. 522
- ↑ "Oleg of Novgorod | History of Russia". historyofrussia.org. Retrieved 2016-02-14.
- ↑ Ипатьевская летопись. — СПб., 1908. — Стлб. 21
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Jarosław Pelenski. In P. Potichnyj (ed.) (1992). Ukraine and Russia in their historical encounter. Edmonton, Alberta: Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, University of Alberta. pp.8–15
- ↑ Vernadsky, George. (1970). The Mongols and Russia. A History of Russia, Vol. III. New Haven: Yale University Press pg. 157.
Πηγές
Επεξεργασία- Galicino-Волинський Литопис. Іпатіївський κατάλογος
- Galicino-Волинський Литопис. Іпатіївський κατάλογος
- Galicino-Волинський Литопис. κατάλογος Острозький (Хлєбниковський).
- Galicino-Волинський Литопис. Переклад Л. Μαχνόβτσια
- Литовсько-білоруські літописи
- Список городів руських дальніх ι близьких
- Ілюстрації με "Chronicon Pictum"
- Перелік джерел за "Крип'якевич І. Галицько-волинське князівство . Київ, 1984"
- Болеслав-Юрий II, князь всей Малой Руси : Сборник материалов и исследований. — Санкт-Петербург, 1907.
Περαιτέρω ανάγνωση
ΕπεξεργασίαΚυριλλικά
Επεξεργασία- Андрияшев А. М. Очерки истории Волынской земли до конца XIV ст . Κίεβο, 1887.
- Галицкий исторический сборник, 1854, вып. 2.
- Grekov Б. Д. Древнейшие судьбы славянства в Прикарпатских. областях // Вестник АН СССР . 1940. Οχι. 11–12.
- Grekov Б. Д. Крестьяне на Руси . — Москва, 1952.
- Иванов П. А., Исторические судьбы Волынской земли со древнейших времен до конца XIV века, Одесса, 1895.
- Крип'якевич І. Галицько-волинське князівство . Київ, 1984.
- Коваленко В. Chernіgіv і Galich u HІІ — HІІІ ст. // Галичина та Волинь у добу Середньовіччя . — Львів, 2001. — С.154–165.
- Котляр М. Φ. Ντανίλο Γαλίτσκιι. — Київ, 1979.
- Материалы для истории и этнографии края . — Волынския губернския ведомости, 1854.
- Пашуто В. Т., Очерки по истории Галицко-ВольІнской Руси . — Москва, 1950 Αρχειοθετήθηκε 2012-03-02 στο Wayback Machine. .
- Руссов С. Волынские записки сочинінные Степаном Руссовым в Житомире . — Санкт-Петербург, 1809.
Λατινικά
Επεξεργασία- Bielowski A. Halickowlodzimierskie księstwo . — Biblioteka Ossolińskich., t. 4.
- Bielowski A. Królewstwo Galicji (o starem księstwie Halickiem). — Biblioteka Ossolińskich, 1860, t. 1
- Gebhard LA Geschichte des Konigreiches Galizien, Lodomerien und Rotreussen . — Πεστ, 1778;
- Engel J. Ch. Geschichte von Halitsch und Vlodimir . — Βιέννη, 1792.
- Harasiewicz M. Berichtigung der Umrisse zu einer Geschichte der Ruthenen . — Βιέννη, 1835.
- Harasiewicz M. Annales ecclesiae Ruthenae . — Λεόπολη, 1862.
- Hoppe L A. Geschichte des Konigreiches Galizien und Lodomerien . — Βιέννη, 1792.
- Lewicki A. Ruthenische Teilfürstentümer. — Στο: Österreichische Monarchie im Wort und Bild Galizien . Βιέννη, 1894.
- Siarczyński F. Dzieje księstwa niegdyś Przemyślskiego. — Czasopism naukowy Biblioteki im. Ossolińskich, 1828, N 2/3;
- Siarczyński F. Dzieje niegdyś księstwa Belzkiego i miasta Belza. — Czasopism naukowy Biblioteki im. Ossolińskich, 1829, N 2.
- Stecki JT Wołyń pod względem statystycznym, historycznym i archeologicznym . — Λβουφ, 1864
- Zubrzycki D. Rys do historii narodu ruskiego w Galicji i hierarchii cerkiewnej w temże królewstwie . — Λβουφ, 1837.
- Zubrzycki D. Kronika miasta Lwowa . — Λβουφ, 1844.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία- Довідник з історії України. За ред. І. Підкови та Р. Шуста. — Київ: Генеза, 1993. Αρχειοθετήθηκε 2009-04-10 στο Wayback Machine.
- Галицько-волинські князі
- Ісаєвич Я. Князь і король Данило та його спадкоємці // Дзеркало тижня. 2001, №48 (372)
- Карта Галицько-Волинського князівства
- Володимир-Волинський во «Галереї мистецтв»
- Борис Яценко, «Слово о полку Ігоревім» та його доба («Slovo o polku Ihorevim» ta joho doba)
- Волинська земля во αποθηκευτικό χώρο Galicьko-Волинського князівства (Volynśka zemľa u skladi Halyćko-Volynśkoho kńazivstva)
- За що боролись (Za ščo borolyś) Αρχειοθετήθηκε 2009-07-11 στο Wayback Machine.