Βιργινία των Μεδίκων
Η Βιργινία των Μεδίκων (29 Μαΐου 1568 - 15 Ιανουαρίου 1615) ήταν μια Ιταλίδα πριγκίπισσα, μέλος του Οίκου των Medici και με το γάμο της, Δούκισσα της Μόντενα και του Ρέτζιο.
| Βιργινία των Μεδίκων | |
|---|---|
,_by_Giovanni_Maria_Butteri.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 29 Μαΐου 1568 Φλωρεντία |
| Θάνατος | 15 Ιανουαρίου 1615 Μόντενα |
| Τόπος ταφής | Μόντενα |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Τσέζαρε ντ'Έστε (από 1586)[1] |
| Τέκνα | Αλφόνσος Γ΄ των Έστε Laura d'Este Luigi II d'Este, marchese di Scandiano e Montecchio Borso d'Este Luigi I d'Este Eleonora d'Este |
| Γονείς | Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων και Camilla Martelli |
| Αδέλφια | Λουκρητία των Μεδίκων, δούκισσα της Φερράρα Μπία των Μεδίκων Ισαβέλλα των Μεδίκων Μαρία των Μεδίκων Γκαρτσία των Μεδίκων Πέτρος των Μεδίκων Δον Τζοβάνι των Μεδίκων Τζοβάνι των Μεδίκων Φερδινάνδος Α΄ των Μεδίκων Φραγκίσκος Α΄ των Μεδίκων Πέντρικο των Μεδίκων |
| Οικογένεια | Οίκος των Μεδίκων |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Αντιβασιλέας του Δουκάτου της Μόντενα και του Ρέτζιο κατά τη διάρκεια της απουσίας του συζύγου της, μπόρεσε να προστατεύσει την αυτονομία της πόλης της Μόντενα από τις επιθέσεις των ντόπιων Ποντέστα και Κριτών. Η απιστία του συζύγου της αύξησε την ήδη ακανόνιστη συμπεριφορά της και οδήγησε σε μια μόνιμη ψυχική ασθένεια, η οποία κράτησε μέχρι το θάνατό της.
Ζωή Επεξεργασία
Πρώτα χρόνια Επεξεργασία
Γεννημένη στη Φλωρεντία στις 29 Μαΐου 1568,[2] η Βιργινία ήταν η νόθα κόρη του Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων, του Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης και της ερωμένης του, Καμίλα Μαρτέλλι.[3] [4] Οι εκ πατρός παππούδες της ήταν ο Τζοβάνι νταλε Μπάντε Νέρε και η Μαρία Σαλβιάτι και οι εκ μητρός παππούδες της ήταν Αντόνιο Μαρτέλλι και Φιαμμέτα Σοντερίνι, και οι δύο μέλη των σημαντικότερων οικογενειών της Φλωρεντίας.[5]
Η Βιργινία γεννήθηκε μετά την επίσημη παραίτηση του πατέρα της υπέρ του αδελφού της Φραγκίσκου. Ο Κόζιμο σύναψε έναν μοργονατικό γάμο με την Καμίλα Μαρτέλλιστις 29 Μαρτίου 1570, μετά από συμβουλή του Πάπα Πίου Δ΄, και αυτό του επέτρεψε να νομιμοποιήσει την κόρη τους. Από τότε, ζούσε με τους γονείς της στο Villa di Castello το καλοκαίρι και στην Πίζα το χειμώνα. Τα μεγαλύτερα παιδιά του Κόζιμο μισούσαν τον δεύτερο γάμο του πατέρα τους, και μετά το θάνατο του Μεγάλου Δούκα το 1574, φυλάκισαν την Καμίλα σε μοναστήρι της Φλωρεντίας.[6]
Παρά τη διαμάχη σχετικά με την παράνομη γέννησή της και τη διφορούμενη θέση της στo δουκάτο, τα μεγαλύτερα αδέρφια της Βιργινίας άρχισαν διαπραγματεύσεις με τον Οίκο των Σφόρτσα για έναν γάμο μεταξύ αυτής και ενός από τα μέλη του. Το 1581 προτάθηκε ο Φραγκίσκος Σφόρτσα αλλά ο γάμος δεν πραγματοποιήθηκε επειδή ο γαμπρός επέλεξε την εκκλησιαστική καριέρα και έγινε Καρδινάλιος. Μετά από αυτό, αποφασίστηκε να οργανωθεί ο γάμος της με ένα μέλος του Οίκου των Έστε με σκοπό να βελτιώσει τις σχέσεις μεταξύ των δύο οικογενειών και να διαλύσει την απομόνωση του Μεγάλου Δουκάτου της Τοσκάνης από τα άλλα ιταλικά κράτη. Ο αδελφός της Βιργινίας, ο Φερδινάνδος Α΄ των Μεδίκων συμφώνησε με τον Καρδινάλιο Λουδοβίκο των Έστε για το γάμο του ανιψιού του και της Βιργινίας. Επιπλέον, η δεύτερη σύζυγος του Μεγάλου Δούκα Φραγκίσκου Α΄, η Μπιάνκα Καπέλλο, έπαιξε επίσης μεγάλο ρόλο στη σύναψη αυτής της συμμαχίας.[7][8]
Γάμος και παιδιά Επεξεργασία
Στη Φλωρεντία, στις 6 Φεβρουαρίου 1586, η Βιργινία παντρεύτηκε τον Τσέζαρε ντ'Έστε νόθο (αλλά αργότερα νομιμοποιημένο) γιο του Αλφόνσου του Μοντέκιο. Για να γιορτάσει αυτήν την εκδήλωση εκπροσωπήθηκε η κωμωδία "l'Amico Fido", που γράφτηκε από τον Giovanni de 'Bardi και με τους στίχους των Alessandro Striggio και Cristofano Malvezzi,[9] και στη Φεράρα ο ποιητής Τορκάτο Τάσο αφιέρωσε μια καντάδα στους νεόνυμφους.[10]
Το ζευγάρι απέκτησε δέκα παιδιά, έξι γιους και τέσσερις κόρες:
- Ιουλία (1588–1645); πέθανε άγαμη.
- Αλφόνσος Γ΄ των Έστε παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Ισαβέλλα της Σαβοΐας και είχε απογόνους.
- Λάουρα (1594–1630), δίδυμη του Λουδοωίκου. Παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο του Μιραντόλα και είχε απογόνους
- Λουδοβίκος του Μοντέκιο (1594–1664), δίδυμο με τη Λάουρα, στρατηγός στον αυτοκρατορικό στρατό. Πέθανε άγαμος αλλά είχε νόθα τέκνα.
- Αικατερίνη (1595–1618); πέθανε άγαμος.
- Αγγελική (1597–1651); έγινε μοναχή με το όνομα της Αγγελική Αικατερίνη και αργότερα ηγουμένη[11]
- Ιππόλυτος (1599–1647), Ιππότης του Τάγματος της Μάλτας και Διοικητής του Τάγματος του Αγίου Τάφου. Πέθανε άγαμος.
- Νικόλαος (1601–1640), καπετάνιος στον αυτοκρατορικό στρατό. Παντρεύτηκε τη Σβέβα ντ'Άβαλος και δεν είχαν απογόνους.
- Μπόρσο (1605–1657), συνταγματάρχης στον αυτοκρατορικό στρατό και αργότερα στρατηγός στον γαλλικό στρατό. παντρεύτηκε τον Ιππολύτη των Έστε (νόθα κόρη του αδελφού του, Λουδοβίκου) και είχε απογόνους.
- Φορέστο (1606–1639), καπετάνιος στον αυτοκρατορικό στρατό. Πέθανε άγαμος.
Μετά την εξαφάνιση της νόμιμης γραμμής του Οίκου των Έστε με το θάνατο του Δούκα Αλφόνσος Β΄ των Έστε στις 27 Οκτωβρίου 1597 χωρίς τέκνα, ο Τσέζαρε κληρονόμησε την ηγεσία και όλα τα υπάρχοντα της οικογένειας. Ωστόσο, τα δικαιώματά του στη Φεράρα δεν αναγνωρίστηκαν λόγω αμφίβολης νομιμότητας. Στις 15 Ιανουαρίου 1598 το Δουκάτο της Φεράρα καταργήθηκε επίσημα και επέστρεψε στα παπικά κράτη, παρά τις προσπάθειες του Τσέζαρε να αποκτήσει τη βοήθεια των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Ο Τσέζαρε, με την οικογένεια και το βασίλειό του, αναγκάστηκε να μετακομίσει στη Μόντενα, η οποία έγινε η νέα πρωτεύουσα της δυναστείας. Το 1599 ο Τσέζαρε απέκτησε την ηγεμονία του Sassuolo, αλλά το 1601 του αφαιρέθηκαν οι τίτλοι και τα δικαιώματα στο Βασίλειο της Γαλλίας.[12][13]
Το 1596, τα πρώτα σημάδια τρέλας εκδηλώθηκαν στη Birgin;ia, η οποία υπέφερε από αυτήν την κατάσταση μέχρι το θάνατό της.[14] Αργότερα, δύο από τις κόρες της, η Λάουρα και η Αγγελική, θα εμφάνιζαν συμπτώματα της ίδιας ψυχικής ασθένειας κατά την ενήλικη ζωή τους.[15] Παρ' όλα αυτά, αντιμετώπισε τα μητρικά της καθήκοντα με τους πολυάριθμους απογόνους της και αναδείχθηκε ως έξυπνη και διορατική κυβερνήτης όταν τον Ιανουάριο του 1601, εν απουσία του συζύγου της (που ήταν στο Ρέτζιο), η έγκυος Δούκισσα πήρε τη θέση του Αντιβασιλέα. Ωστόσο, η Βιργινία δεν μπορούσε να ελέγξει τον απρόβλεπτο θυμό της: όταν τον Μάρτιο του 1608 ο εξομολογητής της, ο Ιησουίτης Τζερόμε Μποντινάρι ισχυρίστηκε ότι την κατέλαβε ο διάβολος, του επιτέθηκε βίαια και παραλίγο να τον σκοτώσει με ένα ξύλο. Μετά από αυτό, πραγματοποιήθηκαν συνεδρίες εξορκισμού σε αυτήν, κατά τη διάρκεια των οποίων κατέστη σαφές ότι η ψυχική ασθένεια της Βιργινίας προκλήθηκε από το γεγονός ότι παντρεύτηκε ενάντια στη θέλησή της και επιδεινώθηκε λόγω της απιστίας του συζύγου της. Οι συνεχείς εξορκισμοί τρέλαναν εντελώς τη Βιργινία. Βρήκε ξανά τις αισθήσεις της μόνο την ημέρα του θανάτου της. Στο νεκροκρέβατό της, ευλόγησε όλα τα παιδιά της και πέθανε ειρηνικά σε ηλικία σαράντα έξι ετών.[16] Οι φήμες έλεγαν ότι δηλητηριάστηκε από τον σύζυγό της.[17]
Πηγές Επεξεργασία
- Cesati, Franco (1999). The Medici: story of a European dynasty. Florence: Mandragora. σελίδες 81, 82, 136, 141. ISBN 978-8-88-595737-4.
- Chiusole, Antonio (1743). La genealogia delle cose piu illustri di tutto il mondo, principiando da Adamo nostro primo Padre, e continuando sino al tempo presente (στα Ιταλικά). Venice: Giambattista Recurti. σελίδες 566, 574.
- Siebenkees, Johann Philipp (1797). The life of Bianca Capello, wife of Francesco de Medici. Liverpool: J. M’Creery. σελίδες 119, 124.
- Zuccala, Giambatista (1819). Della vita di Torquato Tasso libri due (στα Ιταλικά). Milan: Tipografia di commercio al bocchetto. σελ. 266.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ p313.htm#i3127. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Georgia Arrivo: Scritture delle donne di casa Medici nei fondi dell’Archivio di Stato di Firenze in: archiviodistato.firenze.it (in Italian) [retrieved 21 May 2017].
- ↑ Cesati 1999, p. 136.
- ↑ Chiusole 1743, p. 566.
- ↑ Vanna Arrighi: Martelli, Camilla - Dizionario Biografico degli Italiani - Volume 71 (2008)in: treccani.it (in Italian) [retrieved 21 May 2017].
- ↑ Vanna Arrighi: Martelli, Camilla - Dizionario Biografico degli Italiani - Volume 71 (2008)in: treccani.it (in Italian) [retrieved 21 May 2017].
- ↑ Georgia Arrivo: Scritture delle donne di casa Medici nei fondi dell’Archivio di Stato di Firenze in: archiviodistato.firenze.it (in Italian) [retrieved 21 May 2017].
- ↑ Siebenkees 1797, p. 119.
- ↑ La naissance de l'opéra baroque - Chronologie in: operabaroque.fr (in French) [retrieved 21 May 2017].
- ↑ Zuccala 1819, pp. 266–267.
- ↑ ESTE (di MONTECCHIO) Duchi di Modena e Reggio in: Libro d'Oro della Nobiltà Mediterranea (genmarenostrum.com) [retrieved 21 May 2017].
- ↑ ESTE (di MONTECCHIO) Duchi di Modena e Reggio in: Libro d'Oro della Nobiltà Mediterranea (genmarenostrum.com) [retrieved 21 May 2017].
- ↑ Velia Pellegrino: Lettere d’altri tempi: le lettere del duca Cesare d’Este in: asmo.beniculturali.it (in Italian) [retrieved 21 May 2017].
- ↑ Maurizio Polelli: Gli Este, storia di una famiglia tramite i suoi stemmi in: asmo.beniculturali.it (in Italian) [retrieved 21 May 2017].
- ↑ 1 Grazia Biondi: "Madama mi dispiace a dirvelo, vostra altezza è inspiritata" - Demoni ed esorcisti alla corte di Cesare d'Este in: quaderniestensi.beniculturali.it (in Italian) [retrieved 21 May 2017].
- ↑ 1 Grazia Biondi: "Madama mi dispiace a dirvelo, vostra altezza è inspiritata" - Demoni ed esorcisti alla corte di Cesare d'Este in: quaderniestensi.beniculturali.it (in Italian) [retrieved 21 May 2017].
- ↑ Edgcumbe Staley: Eleanora degli Albizzi in: The Tragedies of the Medici (historion.net) [retrieved 21 May 2017].