Βικιπαίδεια

Γιαρόσουαφ Ιβασκιέβιτς

Ο Γιαρόσουαφ Λέον Ιβασκιέβιτς (πολωνικά: Jarosław Leon Iwaszkiewicz), γνωστός και με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ελέουτερ (Eleuter, 20 Φεβρουαρίου 1894 – 2 Μαρτίου 1980), ήταν Πολωνός συγγραφέας, ποιητής, δοκιμιογράφος, δραματουργός και μεταφραστής.[15] Αναγνωρίζεται για τα λογοτεχνικά επιτεύγματα του, ξεκινώντας από την ποίηση και την πεζογραφία που έγραψε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.[16] Μετά το 1989, παρουσιάστηκε συχνά ως πολιτικός καιροσκόπος. Κατά τα ώριμα χρόνια του ζούσε στην κομμουνιστική Πολωνία, όπου κατείχε υψηλά αξιώματα (συμμετείχε στη συκοφαντία Πολωνών ομογενών, λογοτεχνικών και άλλων προσώπων, οι οποίοι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο παρέμειναν στη Δύση).[17] Προτάθηκε τέσσερις φορές για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.[18] Το 1988, αναγνωρίστηκε ως Δίκαιος των Εθνών για τον ρόλο του στην προστασία των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.[19]

Γιαρόσουαφ Ιβασκιέβιτς
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Jarosław Iwaszkiewicz (Πολωνικά)
Γέννηση20  Φεβρουαρίου 1894[1][2][3]
Kal'nyk
Θάνατος2  Μαρτίου 1980[1][4][2]
Βαρσοβία[5]
ΨευδώνυμοEleuter
Χώρα πολιτογράφησηςΠολωνία
ΘρησκείαΛατινική Εκκλησία[6]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΠολωνικά[4][7]
ΣπουδέςΕθνικό Πανεπιστήμιο του Κιέβου «Ταράς Σεβτσένκο»
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας[8][6]
ποιητής[8]
δοκιμιογράφος[8]
θεατρικός συγγραφέας[8]
μεταφραστής
μουσικολόγος
λιμπρετίστας
ημερολογιογράφος
σεναριογράφος
διπλωμάτης
Αξιοσημείωτο έργοd:Q11802697
Οικογένεια
ΣύζυγοςΆννα Ιβασκιέβιτς
ΣύντροφοςΚάρολ Σιμανόφσκι[9]
ΤέκναMaria Iwaszkiewicz
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος του Σέιμ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας[10]
ΒραβεύσειςΔίκαιοι των Εθνών (22  Ιανουαρίου 1988)[6]
βραβείο Ειρήνης Λένιν (1970)
Τάγμα των Οικοδόμων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας (1954)
Μετάλλιο της 10ης Επετείου της Λαϊκής Πολωνίας
Χρυσή Δάφνη (Πολωνική Ακαδημία Λογοτεχνίας)
Τάγμα της Φιλίας των Λαών
Διοικητής με Αστέρι του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας‎[11]
Τάγμα του Λαβάρου της Εργασίας, 1η τάξη[12]
Χρυσός Σταυρός της Αξίας[13]
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας[14]
For services to the city of Gdańsk (1960)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφία Επεξεργασία

Ο Ιβασκιέβιτς γεννήθηκε στο Κάλνικ, στο Κυβερνείο Κιέβου της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (τώρα Όμπλαστ Βινίτσκα, Ουκρανία). Μετά τον θάνατο του πατέρα του (λογιστή), αυτός και η μητέρα του έζησαν στη Βαρσοβία το 1902-1904 και στη συνέχεια μετακόμισαν πίσω στο Κυβερνείο Κιέβου. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο στο Κίεβο το 1912 και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Κιέβου.

Το 1914, ταξίδεψε στη Σικελία και τη Βόρεια Αφρική με τον φίλο και μακρινό ξάδερφό του, Κάρολ Σιμανόφσκι, έναν συνθέτη του οποίου η όπερα Βασιλιάς Ρότζερ έδωσε αργότερα το λιμπρέτο.[20] Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Οκτώβριο του 1918, ο Ιβασκιέβιτς πήγε στη Βαρσοβία, όπου εντάχθηκε σε μια ομάδα νέων καλλιτεχνών που συνδέονταν με το περιοδικό Pro Arte et Studio. Έκανε το δημόσιο ντεμπούτο του ως ποιητής στο καφέ Pod Picadorem στις 29 Νοεμβρίου. Με τον Γιούλιαν Τούβιμ και τον Αντόνι Σουονίμσκι, ίδρυσε την ομάδα πειραματικών ποιητών Σκαμάντερ το 1919.[21]

 
Πορτρέτο του Ιβασκιέβιτς και της συζύγου του, Άννα, από τον Στανίσουαφ Ιγκνάτσι Βιτκιέβιτς (1922)

Διορίστηκε γραμματέας του Μάτσεϊ Ράταϊ, διευθύνων του Σέιμ της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας και υπηρέτησε με αυτή την ιδιότητα τα έτη 1923-1925.[15] Ο Ιβασκιέβιτς εργάστηκε για ένα περιοδικό με το όνομα Wiadomości Literackie («Λογοτεχνικά Νέα») το 1924–1939. Δημοσίευσε επίσης τα έργα του σε πολλά περιοδικά, όπως η Gazeta Polska (1934–1938) και το Ateneum (1938–1939). Ήταν γραμματέας της Εταιρείας για την Ενθάρρυνση των Καλών Τεχνών (Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych) και από το 1925 μέλος του πολωνικού PEN International.[15] Από το 1927 με το Υπουργείο Εξωτερικών, διορίστηκε αρχικά επικεφαλής του τμήματος προώθησης της τέχνης του Τμήματος Τύπου και αργότερα στάλθηκε γραμματέας της πολωνικής αποστολής στην Κοπεγχάγη (1932–1935) και στις Βρυξέλλες (1935–1936).[15] Ήταν μέλος της Συνδικαλιστικής Ένωσης Πολωνών Συγγραφέων (Związek Zawodowy Literatów Polskich) και το 1939 εκλέχθηκε αντιπρόεδρος της.[15]

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ιβασκιέβιτς συμμετείχε στις δραστηριότητες του Πολωνικού Υπόγειου Κράτους, εργαζόμενος στο Τμήμα Παιδείας, Επιστήμης και Πολιτισμού της Κυβερνητικής Αντιπροσωπείας για την Πολωνία.[15] Συνεργάστηκε με τον Καθηγητή Στανίσουαφ Λόρεντς στις προσπάθειές του να προστατεύσει και να διασώσει τα έργα τέχνης της Πολωνίας. Ο Ιβασκιέβιτς και η σύζυγός του, Άννα, είχαν εκτενείς επαφές με τους εβραιοπολωνικούς κύκλους ιντελιγκέντσια και βοήθησαν τους πρώην γείτονες, φίλους και γνωστούς τους με διάφορους τρόπους κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Πολωνίας. Η κατοικία Villa Stawisko της οικογένειας Ιβασκιέβιτς χρησίμευσε ως κρυψώνα για πολλούς Εβραίους και Πολωνούς που αντιμετώπισαν την απειλή να συλληφθούν από τους Γερμανούς Ναζί, ειδικά μετά την καταστολή της Εξέγερσης της Βαρσοβίας το 1944. Κάποτε στην έπαυλη βρίσκονταν κρυμμένοι πάνω από 40 άνθρωποι.[19][22] Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η βίλα λειτούργησε επίσης ως κέντρο της πολωνικής υπόγειας λογοτεχνίας και τέχνης.[15][17]

 
Η Villa Stawisko στην Ποτκόβα Λέσνα στεγάζει το Μουσείο Άννας και Γιαρόσουαφ Ιβασκιέβιτς

Το 1945–1946, 1947–1949 και 1959–1980, ο Ιβασκιέβιτς υπηρέτησε ως επικεφαλής της Ένωσης Πολωνών Συγγραφέων.[15] Το 1945-1949 και το 1955-1957 ήταν λογοτεχνικός διευθυντής του Πολωνικού Θεάτρου στη Βαρσοβία.[15] Από τον Μάρτιο του 1947 έως τον Δεκέμβριο του 1949, εξέδιδε το περιοδικό Nowiny literackie («Λογοτεχνικά Νέα»). Ξεκινώντας το 1956, για πολλά χρόνια ήταν αρχισυντάκτης του μηνιαίου Twórczość («Δημιουργικότητα»).[16] Επίσης, ήταν αντιπρόεδρος της Πολωνικής Λέσχης PEN το 1950–1965.[15]

Ο Ιβασκιέβιτς ήταν διοργανωτής του Παγκόσμιου Συνεδρίου Διανοουμένων για την Προάσπιση της Ειρήνης που πραγματοποιήθηκε στο Βρότσουαφ το 1948 και εκπρόσωπος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης το 1950.[15]

Υπηρέτησε ως μη κομματικός βουλευτής από το 1952 μέχρι τον θάνατό του το 1980.[15] Στις τρεις τελευταίες θητείες του, ήταν Ανώτερος Διευθύνων του Σείμ. Ο Ιβασκιέβιτς έγραψε για τις βαθιά σοσιαλιστικές του πεποιθήσεις, αλλά ήταν αμφίθυμος και ιδιαιτέρως πικραμένος για την πολιτική πραγματικότητα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας, εντός της οποίας λειτουργούσε επίσημα. Ωστόσο, εντυπωσιάστηκε πολύ από το σημείωμα εκτίμησης που έλαβε από τον Μπολέσουαφ Μπιέρουτ στην 40ή επέτειο της λογοτεχνικής καριέρας του Ιβασκιέβιτς. Το 1956 ενθουσιάστηκε από τα γεγονότα του Πολωνικού Οκτώβρη. Μετά από μια συνομιλία με τον Έντβαρντ Όχαπ το 1961, ο Ιβασκιέβιτς έγραψε: «Με κατηγορούν που δεν έκανα τίποτα ως μέλος του Σέιμ, αλλά μετά θέλουν να γίνω και πάλι βουλευτής».[23] Συνέχισε τη δια βίου συνήθεια του να κάνει πολλά ταξίδια στο εξωτερικό.[17]

Ο Ιβασκιέβιτς έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα, δραματικά έργα, δοκίμια, στήλες και μεταφράσεις από τη γαλλική, την αγγλική, τη ρωσική και τη δανική λογοτεχνία. Το σημαντικότερο επικό του μυθιστόρημα είναι το Sława i Chwała («Φήμη και Δόξα») – ένα πανόραμα της ζωής της πολωνικής ιντελιγκέντσια στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Ειδικότερα, χαίρει μεγάλης εκτίμησης για τα διηγήματά του, ένα είδος που ανέπτυξε και εκσυγχρόνισε. Χρησιμοποιώντας μεταβαλλόμενες μορφές και θέματα, καθ΄ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ιβασκιέβιτς παρήγαγε συλλογές ποιημάτων μεγάλης σημασίας. Έγραψε θεατρικά έργα βασισμένα σε κλασικά μοτίβα και πολλά έργα που αντικατοπτρίζουν τα ενδιαφέροντα και τις αναζητήσεις του σε τομείς όπως η μουσική και το θέατρο, τα ταξίδια και η εκλαΐκευση του πολιτισμού.[15]

Το 1936, ο Ιβασκιέβιτς κέρδισε τη Χρυσή Δάφνη (πολωνικά: Złoty Wawrzyn) που του απονεμήθηκε από την Πολωνική Ακαδημία Λογοτεχνίας. Τιμήθηκε δύο φορές με το Τάγμα της Αξίας της Δημοκρατίας της Πολωνίας (1946 και 1947) και επίσης με το Τάγμα των Οικοδόμων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας το 1954. Το 1955, κέρδισε το Τάγμα της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας και το Μετάλλιο της 10ης Επετείου της Λαϊκής Πολωνίας. Το 1970 του απονεμήθηκε το Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Το 1974, ο Έντβαρντ Γκιέρεκ του απένειμε τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας.[24] Έλαβε επίτιμο διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας το 1971 και το Γιαγκιελόνιο Πανεπιστήμιο το 1979, καθώς και πολλά άλλα πολωνικά, ξένα και διεθνή βραβεία και διακρίσεις.[15] Ωστόσο, τα έργα του Ιβασκιέβιτς αφαιρέθηκαν στην Πολωνία από τις συνιστώμενες αναγνώσεις του σχολείου μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού Μπλοκ. Έκτοτε ανακτούν την αναγνώριση της αξίας και της κατάταξής τους.[23]

Ο Τσέσλαφ Μίλος έγραψε τα εξής: «Ο Ιβασκιέβιτς είναι μια σπουδαία μορφή και οποιοσδήποτε ασχολείται με την πολωνική λογοτεχνία δεν μπορεί να τον παραλείψει. Ακόμα κι αν εξαιρεθούν κάποια κομμάτια της τεράστιας λογοτεχνικής του παραγωγής, απομένουν αρκετά, και ως μαρτυρία των τριών εποχών, για να του εξασφαλίσουν μια θέση υψηλότερη από αυτή οποιουδήποτε συγχρόνου του». Κατέληξε, «είναι κανείς σχεδόν διατεθειμένος να πιστέψει ότι κάποιοι άνθρωποι πιάνονται από περιστάσεις που προορίζονται για αυτούς, και ότι για αυτόν οι καλές τύχες, μετά την εξαθλίωση της νιότης του, άρχισαν στον Μεσοπόλεμο, για να αντέξουν και αργότερα». Γιατί ο Μίλος δεν μπορούσε να φανταστεί τον Ιβασκιέβιτς ως προσωπικότητα μετανάστη.[17]

Ο Ιβασκιέβιτς πέθανε στις 2 Μαρτίου 1980 και κηδεύτηκε στις 5 Μαρτίου στο νεκροταφείο στο Μπρβίνουφ, κοντά στη Βαρσοβία, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία με στολή ανθρακωρύχου.

Προσωπική ζωή Επεξεργασία

Το 1922, ο Ιβασκιέβιτς παντρεύτηκε την Άννα Λίλποπ (1897–1979), συγγραφέα και μεταφράστρια, και κόρη του Στανίσουαφ Βίλχελμ Λίλποπ, ενός πλούσιου επιχειρηματία.[25] Το ζευγάρι εγκαταστάθηκε στην Ποτκόβα Λέσνα κοντά στη Βαρσοβία. Το 1928, μετακόμισαν σε μια νεόδμητη βίλα που ο Ιβασκιέβιτς ονόμασε Stawisko (Σταβίσκο).[15] Αυτή τη στιγμή στεγάζει ένα μουσείο αφιερωμένο στον Ιβασκιέβιτς και τη σύζυγό του. Απέκτησαν δύο κόρες: τη Μάρια (1924–2019) και την Τερέζα (1928–2012). [19] Ο Ιβασκιέβιτς ήταν αμφιφυλόφιλος και ομοερωτικός. Αυτά τα θέματα είναι παρόντα στα ποιητικά και πεζογραφικά του έργα. Στα ημερολόγιά του περιγράφει τον εαυτό του ως «ομοφυλόφιλο». Ωστόσο, υπό το φως της τρέχουσας κατανόησης του ανθρώπινου σεξουαλικού προσανατολισμού και της βιογραφίας του, μπορεί να χαρακτηριστεί ως αμφιφυλόφιλος. Ο Ιβασκιέβιτς βίωσε και περιέγραψε μια ιδιαίτερα έντονη σχέση με έναν νεότερο άνδρα άρρωστο στο τελικό στάδιο της φυματίωσης. Ξεκίνησε όταν ο συγγραφέας ήταν άνω των 60 ετών. Η σύζυγός του «ήξερε πάντα όλες του τις αγάπες».[25]

Το 2012, η δισέγγονή του, Λουντβίκα Βουόντεκ, έγραψε ένα best seller βιογραφικό βιβλίο για τη ζωή του προπάππου της, με τίτλο Pra.[26]

Έργα Επεξεργασία

 
Ο τάφος των Γιαρόσουαφ και Άννα Ιβασκιέβιτς στο Μπρβίνουφ

Διηγήματα Επεξεργασία

  • Panny z Wilka, Brzezina, Βαρσοβία 1933
  • Młyn nad Utratą, Βαρσοβία 1936
  • Dwa opowiadania («Δύο ιστορίες»), Βαρσοβία 1938
  • Nowa miłość i inne opowiadania («Νέα αγάπη και άλλες ιστορίες»), Βαρσοβία 1946
  • Tatarak i inne opowiadania, Βαρσοβία 1960
  • Χάιντενραιχ. Cienie. Dwa opowiadania, Πόζναν 1964

Μυθιστορήματα Επεξεργασία

  • Zenobia Palmura, Πόζναν 1920
  • Ucieczka do Bagdadu («Απόδραση στη Βαγδάτη»), Βαρσοβία 1923
  • Hilary, syn buchaltera («Χιλάρι, ο γιος του βιβλιοθηκονόμου»), Βαρσοβία 1923
  • Księżyc wschodzi («Το φεγγάρι ανατέλλει»), Βαρσοβία 1925
  • Zmowa mężczyzn («Συνωμοσία ανδρών»), Βαρσοβία 1930
  • Czerwone tarcze («Κόκκινες ασπίδες»), Βαρσοβία 1934
  • Sława i chwała («Φήμη και δόξα»), τόμ. 1–3, Βαρσοβία 1956–1962

Ποίηση Επεξεργασία

  • Oktostychy, Βαρσοβία 1919
  • Dionizje («Διονυσιακός»), Βαρσοβία 1922
  • Kaskady zakończone siedmioma wierszami («Οι καταρράκτες τελείωσαν σε επτά ποιήματα»), Βαρσοβία 1925
  • Pejzaże sentymentalne («Συναισθηματικά τοπία»), Βαρσοβία 1926
  • Ksiega dnia i księga nocy («Το βιβλίο της ημέρας και το βιβλίο της νύχτας»), Βαρσοβία 1929
  • Powrót do Europy («Επιστροφή στην Ευρώπη»), Βαρσοβία 1931
  • Lato 1932 («Καλοκαίρι 1932»), 1933
  • Inne życie («Μια άλλη ζωή»), 1938
  • Ody olimpijskie («Ολυμπιακές Ωδές»), Βαρσοβία 1948[27]
  • Warkocz jesieni («Η κοτσίδα του φθινοπώρου»), Βαρσοβία 1954
  • Ciemne ścieżki («Σκοτεινά μονοπάτια»), Βαρσοβία 1957
  • Jutro żniwa («Θέρισε αύριο»), Βαρσοβία 1963
  • Krągły rok («Γύρος της χρονιάς»), Βαρσοβία 1967
  • Xenie i elegie, Βαρσοβία 1970
  • Śpiewnik włoski («Ιταλικό τραγούδι»), Βαρσοβία 1974
  • Mapa pogody («Χάρτης καιρού»), Βαρσοβία 1977

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 3  Μαΐου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6kh17dx. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Jaroslaw-Iwaszkiewicz. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb119083416. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 «The Righteous Among the Nations Database» (Αγγλικά)
  7. ↑ CONOR.SI. 17610083.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/33263. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  9. ↑ Ανακτήθηκε στις 27  Μαρτίου 2024.
  10. ↑ bs.sejm.gov.pl/F?func=find-acc&acc_sequence=000011342&find_code=SYS&local_base=ARS10.
  11. ↑ Ανακτήθηκε στις 13  Μαρτίου 2021.
  12. ↑ Ανακτήθηκε στις 11  Σεπτεμβρίου 2021.
  13. ↑ Ανακτήθηκε στις 1  Ιανουαρίου 2022.
  14. ↑ Ανακτήθηκε στις 9  Ιανουαρίου 2022.
  15. ↑ 15,00 15,01 15,02 15,03 15,04 15,05 15,06 15,07 15,08 15,09 15,10 15,11 15,12 15,13 15,14 Bartłomiej Szleszyński, Jarosław Iwaszkiewicz. 2003 Culture.pl. Jarosław Iwaszkiewicz.
  16. ↑ 16,0 16,1 Τσέσλαφ Μίλος (1983). The history of Polish literature. Berkeley: University of California Press. σελίδες 389, 390, 487. ISBN 0-520-04477-0. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Τσέσλαφ Μίλος (2000). «Nie mając do nikogo szczególnej pretensji...» [No hard feelings, but...]. Tygodnik Powszechny. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2012. 
  18. ↑ «Nomination Database». www.nobelprize.org. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2017. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 «Story of Rescue - The Iwaszkiewicz Family | Polscy Sprawiedliwi». sprawiedliwi.org.pl (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2020. 
  20. ↑ Gantz, Jeffrey (January 31, 2015). «Glittering operatic rarity 'King Roger' comes to BSO». The Boston Globe. https://www.bostonglobe.com/arts/music/2015/01/31/glittering-operatic-rarity-king-roger-comes-bso/qywKTbfuoZIn8nNKfi6YtN/story.html. Ανακτήθηκε στις March 11, 2015. 
  21. ↑ Radosław Romaniuk (13 April 2015), Jarosław Iwaszkiewicz i początki Skamandra. ('Jarosław Iwaszkiewicz and the beginnings of Skamander'), Histmag.org. From Inne życie. Biografia Jarosława Iwaszkiewicza. T.1 ('The other life. Biography of Jarosław Iwaszkiewicz', vol.1) by Radosław Romaniuk. Iskry 2012. (ISBN 978-83-244-0208-3).
  22. ↑ Jan Bończa-Szabłowski (20 August 2010). «Miłość Iwaszkiewiczów przetrwała 57 lat». Rzeczpospolita. https://www.rp.pl/artykul/525046-Milosc-Iwaszkiewiczow-przetrwala-57-lat.html. Ανακτήθηκε στις 2019-04-11. 
  23. ↑ 23,0 23,1 Daniel Passent (2010). «Podwójne życie pana Jarosława» [The double-life of Mr. Jarosław]. Tygodnik Przegląd. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2012. 
  24. ↑ «Jarosław Iwaszkiewicz – 120 lat 'innego życia'». Πολωνικό Ραδιόφωνο. https://www.polskieradio.pl/8/195/Artykul/1057150,Jaroslaw-Iwaszkiewicz-%E2%80%93-120-lat-innego-zycia. Ανακτήθηκε στις 2019-04-11. 
  25. ↑ 25,0 25,1 «Miłość Iwaszkiewicza». Newsweek Polska. https://www.newsweek.pl/kultura/milosc-iwaszkiewicza/lrxe55k. Ανακτήθηκε στις 2019-04-11. 
  26. ↑ «Pra. Opowieść o rodzinie Iwaszkiewiczów. Opowieść prawnuczki Jarosława». https://www.znak.com.pl/ksiazka/pra-opowiesc-o-rodzinie-iwaszkiewiczow-opowiescpr-ludwika-wlodek-105320. Ανακτήθηκε στις 2019-04-11. 
  27. ↑ «Eleuter Iwaszkiewicz». Olympedia. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2020. 

Περαιτέρω ανάγνωση Επεξεργασία

  • R. Matuszewski, Iwaszkiewicz, Βαρσοβία, 1965.
  • J. Rohoziński, "Jarosław Iwaszkiewicz. Życie i twórczość" στο Jarosław Iwaszkiewicz, Βαρσοβία, 1968.
  • T. Wroczyński, Późna eseistyka Jarosława Iwaszkiewicza, Βαρσοβία, 1990.
  • T. Wójcik, Pejzaż w poezji Jarosława Iwaszkiewicza, Βαρσοβία, 1993.
  • B. Dorosz, Jarosław Iwaszkiewicz . Bibliografia, Βαρσοβία, 1994.
  • A. Zawada, Jarosław Iwaszkiewicz, Wiedza Powszechna, Βαρσοβία, 1994.
  • "Panny z Wilka" Jarosława Iwaszkiewicza . Rozbiory, κόκκινο. I. Iwasiów, J. Madejski, Στσέτσιν, 1996.
  • S. Melkowski, Świat opowiadań. Krótkie formy w prozie Jarosława Iwaszkiewicza po roku 1939, Τόρουν, 1997.
  • M. Radziwon, Iwaszkiewicz . Pisarz po katastrofie, Wydawnictwo WAB, Βαρσοβία 2010
  • R. Romaniuk, Inne życie. Βιογραφία Jarosława Iwaszkiewicza, Iskry, t. I Βαρσοβία 2012, t. II Βαρσοβία 2017

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γιαρόσουαφ_Ιβασκιέβιτς&oldid=9635776"