Γιούρι Ιλιένκο
Ο Γιούρι Ιλιένκο (18 Ιουλίου 1936 – 15 Ιουνίου 2010) ήταν Ουκρανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Σκηνοθέτησε δώδεκα ταινίες κατά το διάστημα μεταξύ 1965 και 2002. Η ταινία του του 1971 Το άσπρο πουλί με το μαύρο σημάδι (Bilyy ptakh z chornoyu oznakoyu) συμμετείχε στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας όπου κέρδισε το Χρυσό Βραβείο. [4]
| Γιούρι Ιλιένκο | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Юрій Герасимович Іллєнко (Ουκρανικά) |
| Γέννηση | 18 Ιουλίου 1936[1] Τσερκάσι |
| Θάνατος | 15 Ιουνίου 2010[1] Prokhorivka |
| Αιτία θανάτου | καρκίνος |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών Ουκρανία |
| Σπουδές | Ινστιτούτο κινηματογράφου Γερασίμωφ |
| Ιδιότητα | σκηνοθέτης κινηματογράφου, εικονολήπτης, σεναριογράφος και κινηματογραφιστής[2] |
| Τέκνα | Andriy Illenko και Pylyp Illienko |
| Βραβεύσεις | Τάγμα Τιμής (Ουκρανία), 2η τάξη, People's Artist of the Ukrainian SSR, Τιμητικό μετάλιο αξίας από τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Oleksandr Dovzhenko State Prize (2005), Shevchenko National Prize (1991) και People's Artist of Ukraine[3] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ιλιένκο ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες της Ουκρανίας. Οι ταινίες του αντιπροσώπευαν την Ουκρανία και τα όσα συνέβαιναν στη χώρα. Οι ταινίες του απαγορεύτηκαν στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών για τον ύποπτο αντισοβιετικό συμβολισμό τους. Μόλις τα τελευταία χρόνια επανακυκλοφόρησαν οι ταινίες του και είναι ανοιχτές στο ευρύ κοινό. [5]
Βιογραφία Επεξεργασία
Ο Ιλιένκο γεννήθηκε στο Τσερκάσι το 1936, αλλά κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αυτός και η οικογένειά του οδηγήθηκαν στη Σιβηρία, ενώ ο πατέρας του πολεμούσε στον Κόκκινο Στρατό. Ο Ιλιένκο αποφοίτησε από το γυμνάσιο στη Μόσχα και το 1960 το Ινστιτούτο Κινηματογράφου Γερασίμοφ το 1960. Στο διάστημα από το 1960 έως το 1963 εργάστηκε ως διευθυντής φωτογραφίας στο κινηματογραφικό στούντιο της Γιάλτας. [6] Το 1963 ο Ιλιένκο εργάστηκε και στη συνέχεια έγινε διευθυντής στα κινηματογραφικά στούντιο Dovzhenko. [6] Η ταινία του του 1965 Krynytsya dlya sprahlykh (Ένα πηγάδι για τους διψασμένους) σε σενάριο του Ιβάν Ντραχ και η ταινία του του 1968 Vechir Na Ivan Kupala (Η αυγή του Ιβάν Κουπάλα) ήταν απαγορευμένες από τις σοβιετικές αρχές μέχρι το 1988. [6] Η ταινία του του 1971 με τίτλο Το άσπρο πουλί με το μαύρο σημάδι (Bilyy ptakh z chornoyu oznakoyu), απέσπασε το μεγάλο βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, αλλά στο 24ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας η ταινία απαγορεύτηκε επίσης και χαρακτηρίστηκε «η πιο επιβλαβής ταινία που έχει γυριστεί ποτέ στην Ουκρανία, ιδιαίτερα επιβλαβής για τους νέους». [6] Η επόμενη ταινία του, Мечтать и жить (Να ονειρεύεσαι και να ζεις) (σε σενάριο του Ιβάν Μικολάιτσουκ και του ίδιου του Ιλιένκο), σταμάτησε 42 φορές σε διάφορα στάδια παραγωγής. [6] Στη συνέχεια ο Ιλιένκο μετανάστευσε στη Γιουγκοσλαβία, όπου γύρισε την ταινία Prazdnik pechyonoy kartoshki (Ζήσε σε πείσμα όλων). [6] Η ταινία απέσπασε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πούλα. [6] Στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας, η ταινία δεν επιτρεπόταν να προβληθεί. [6] Η ταινία του του 1981 με τίτλο Lisova pisnya. Mavka (Μια ιστορία του δάσους: Μάβκα) απέσπασε το βραβείο FIPRESCI. [6] Το 1987 ο Ιλιένκο έλαβε τον τίτλο του Λαϊκού Καλλιτέχνη της Ουκρανίας. [6] Ο Γιούρι Ιλιένκο δημιούργησε το ανεξάρτητο κινηματογραφικό στούντιο Fest-Zemlya, όπου γύρισε την πρώτη μη κρατική ταινία στην Ουκρανία. Η ταινία του 1990 Lebedyne ozero. Zona (Η λίμνη των κύκνων. Ζώνη) απέσπασε και πάλι το Βραβείο FIPRESCI. [6] Το 1991 και το 1992 ο Ιλιένκο διετέλεσε Πρόεδρος του Ουκρανικού Ιδρύματος Κινηματογράφου. [6] Το 1991 του απονεμήθηκε το Εθνικό Βραβείο Σεφτσένκο. [6] Το ντοκιμαντέρ του του 1994 για τον Σεργκέι Παρατζάνοφ έλαβε το βραβείο του "Χρυσού Ιππότη" στο φεστιβάλ κινηματογράφου Cinema City. [6] Το 1996 ο Ιλιένκο έγινε μέλος της Ακαδημίας Τεχνών της Ουκρανίας. [6] Η ταινία του του 2002 Molitva za getmana Mazepu (Μια προσευχή για τον Χέτμαν Μαζέπα) απαγορεύτηκε για ενοικίαση στη Ρωσία. [6]
Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2007 ο Ιλιένκο τοποθετήθηκε δεύτερος στη εκλογική λίστα της Πανουκρανικής Ένωσης "Svoboda", αλλά σε αυτές τις εκλογές το κόμμα έλαβε το 0,76% των ψήφων και δεν έφτασε στο κοινοβούλιο.
Ο Ιλιένκο πέθανε στις 15 Ιουνίου 2010 σε ηλικία 74 ετών, μετά από μακρά ασθένεια, από καρκίνο.
Οικογένεια Επεξεργασία
Ο Ιλιένκο ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος από το 1973, αλλά άλλαξε την πολιτική του θέση μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. [7] Ο Ilyenko ήταν παντρεμένος με τη σκηνοθέτρια Λιουντμίλα Γιεφιμέκο [8] και είχε δύο γιους, τον Αντρίγ Ιλιένκο (γεν. το 1987) και τον επίσης ηθοποιό και κινηματογραφικό παραγωγό Πίλιπ Ιλιένκο (γεν. το 1977). [9] Κατά τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2012 στην Ουκρανία, ο Πίλιπ ήταν № 122 στη λίστα του Svoboda και ο Αντρίγ ήταν υποψήφιος για το ίδιο κόμμα στην ενιαία εκλογική περιφέρεια № 215. Ο Αντρίγ εξελέγη στο κοινοβούλιο ενώ ο Πίλιπ όχι.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) SNAC. w62m08kk. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2022.
- ↑ «7th Moscow International Film Festival (1971)». MIFF. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2012.
- ↑ Sandra Brennan. «Yuriy Illienko Biography». The New York Times. Baseline & All Movie Guide. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2013.
- ↑ 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 6,10 6,11 6,12 6,13 6,14 6,15 «Новости - последние новости Украины и мира сегодня - Korrespondent.net». korrespondent.net. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2022.
- ↑ «ИЛЬЕНКО Юрий Герасимович - это... Что такое ИЛЬЕНКО Юрий Герасимович?». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2016.
- ↑ Illienko Brothers, Welcome to Ukraine (January 2000)
- ↑ «Увійти ‹ golos.ua — WordPress». ua.golos.ua. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2022.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Γιούρι Ιλιένκο στην IMDb