Βικιπαίδεια

Δημήτριος Δημητρακόπουλος

Αγωνιστής της επανάστασης του 1821

Ο Δημήτριος Δημητρακόπουλος - Βόγκιζας (1798 - 1889) ήταν αγωνιστής του αγώνα του 1821, μεγαλέμπορος στην Κωνσταντινούπολη και ευεργέτης των Λαγκαδίων.

Δημήτριος Δημητρακόπουλος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1798
Λαγκάδια Αρκαδίας
Θάνατος1889
Κωνσταντινούπολη
ΚατοικίαΟδός Μουχουρδάρ, Μόδι Χαλκηδόνας (Kadıköy), Κωνσταντινούπολη
Χώρα πολιτογράφησηςΟθωμανική Αυτοκρατορία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός
ΑντιπρόσωποςΕμπορικός Οίκος Δημητρακοπούλου
Γνωστός γιαΕλληνική Επανάσταση του 1821, Δωρητής Γυμνασίου Λαγκαδίων
Οικογένεια
ΣύζυγοςΆννα Δημητρακοπούλου (το γένος Μπάρμπη)
ΤέκναΚαλλιόπη Νικολοπούλου, Φιλοποίμην Δημητρακόπουλος, Αγησίλαος Δημητρακόπουλος, Κωνσταντίνος Δημητρακόπουλος, Αγλαία Φάχρη
ΓονείςΑνδρέας Δημητρακόπουλος
ΑδέλφιαΙωάννης Δημητρακόπουλος
ΣυγγενείςΑρκάδιος Δημητρακόπουλος (θείος)
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΕλληνική Επανάσταση του 1821
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΑριστείο του Αγώνα, Άργυρος Σταυρος των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος,
δεδομένα

Βιογραφία Επεξεργασία

Η καταγωγή του ήταν από τα Λαγκάδια. Πριν την Επανάσταση ήταν μεγαλέμπορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου κατηχηθη μεταξύ των πρώτων στην Φιλική Εταιρεία[1]. Η οικογένεια των Δημητρακόπουλων που παλαιότερα λεγόταν Βόγκιζα (Vonghizas) και κατάγεται από το ορεινό χωριό Λαγκάδια Αρκαδίας, γύρω στο 1800 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν πολύ επιτυχημένη στο διαμετακομιστικό εμπόριο.[εκκρεμεί παραπομπή][2]

Συμμετοχή στον Αγώνα του 1821 Επεξεργασία

Ο Δημητριος Δημητρακοπουλος υπηρέτησε υπό τις διαταγές του Κανέλλου και Δημήτριου Δεληγιάννη από τις αρχές της επανάστασης και μέχρι του έτους 1827.[3] Έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες κατά την πολιορκία της Τριπολιτσάς και στην μάχη της Γράνας. Κλείστηκε στο χωριό Μαντσαγρά μαζί με τον Δημήτριο Δεληγιάννη, του οποίου τότε ήταν σημαιοφόρος. Αργότερα, όταν έγινε καπετάνιος πήγε μαζί με τον Κανέλλο στο Μεσολόγγι. Έλαβε μέρος στην περίφημη μάχη της Πάτρας, καθώς και στις μάχες εναντίον του Δράμαλη. [4][5][6] Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κανέλλος Δεληγιάννης στα απομνημονεύματα του: "Ιδίως δε διακρίθηκαν για τον ατρόμητο τρόπο τους ο εκ Λαγκαδίων καπετάνιος μου Δημητράκης Δημητρακόπουλος νυν μεγαλέμπορος στην Κωνσταντινούπολη και ο σημαιοφόρος Γεωργάκης Ρόγας και αυτός Λαγκαδινός, ώστε καταδίωκαν του Τούρκους ιππείς, εις το πεδίον πλέον της μιας ώρας και ούτως απήλθον εις την "Άρταν¨(μάχη στο Κομπότι)[7] "Εδιόρισα δε και τον Δημητράκην Δημητρακόπουλο καπετάνιο μου Λαγκαδινό (νυν μεγαλέμπορο στην Κωνσταντινούπολη) με τριάκοντα στρατιωτες, άνδρα τολημηρό να τρέχει και αυτός κατόπιν εμου στα οχυρώματα μας, να εμπνέει θάρρος στους στρατιώτες με το παράδειγμα του, να δίδει κάθε αναγκαία συνδρομή." (Ομιλέι για την έφοδο των Τούρκων τη νύχτα των Χριστουγέννων στην Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου).[8]

Φιλανθρωπικό έργο Επεξεργασία

Το 1866, με δωρεά του Δημήτριου Δημητρακόπουλου ύψους 10.000 δραχμών κτίστηκε το Γυμνάσιο Λαγκαδίων[9]. Με τα χρήματα του Δημητρακόπουλου ολοκληρώθηκαν το 1868 η τοιχοποιία και η στέγη. Το κτήριο αποπερατώθηκε περί το 1890, με κρατική επιχορήγηση που εξασφάλισε ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Απόστολος Αθανασιάδης.[εκκρεμεί παραπομπή] Πρόκειται για επιβλητικό κτίριο, με τρεις ορόφους και εξαιρετικής ποιότητας λιθοδομή, αντιπροσωπευτική της Λαγκαδινής τέχνης της πέτρας. Πρωτομάστορες αναφέρονται οι: Σίνος Γκιώκας, Αντώνιος Κάτσαινος και Βασίλης Λώλος.[10] Το όνομα του Δημητρίου Δημητρακόπουλου είναι χαραγμένο πρώτο στον πίνακα των ευεργετών του Γυμνασίου. [11]

 
Η πλάκα των ευεργετών στο Γυμνάσιο Λαγκαδίων

Ο Δημήτριος Δημητρακοπουλος περιλαμβάνεται στον κατάλογο των ομογενών που συνέδραμαν οικονομικά για την έκδοση του τετράτομου έργου «Δοκίμιον ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως» [12]

Από το 1868 μέχρι το 1870, διετέλεσε μέλος της Εφορείας των Ελληνικών Φιλανθρωπικών Καταστημάτων Κωνσταντινούπολης.[13][14]

Στοά Δημητρακοπούλου Επεξεργασία

Το ακίνητο στην συμβολή των οδών Αιόλου και Ευριπίδου στην Αθήνα, όπου δημιουργήθηκε μετέπειτα η Στοά Δημητρακοπούλου, αγοράστηκε το 1856 από τον Δημήτριο Δημητρακόπουλο. Μετά τον θάνατο του το 1889, το κτήμα πέρασε στους 3 γιούς του Δημήτριου, τον Φιλοποίμην, τον Κωνσταντίνο και τον Αγησίλαο.[εκκρεμεί παραπομπή] Το 1898 ο Φιλοποίμην πουλάει το μερίδιο του στον ξάδερφο του Δημήτριο Ιωάννου Δημητρακόπουλο.[εκκρεμεί παραπομπή]

Επιχειρήσεις - οικογένεια Επεξεργασία

Ο Δημήτριος Δημητρακόπουλος ήταν παντρεμένος με την Άννα Δημητρακοπούλου (το γένος Μπάρμπη) και είχε τουλάχιστον 5 παιδιά, την Καλλιόπη Νικολοπούλου, τον Φιλοποίμην Δημητρακόπουλο, τον Αγησίλαο Δημητρακόπουλο, τον Κωνσταντίνο Δημητρακόπουλο και την Αγλαΐα Φάχρη.[εκκρεμεί παραπομπή][15]

Μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους συνέχισε να ασκεί την εμπορική δραστηριότητα στην Κωνσταντινούπολη και ανέλαβε την διεύθυνση του Εμπορικού Οίκου Δημητρακοπούλου. Οι επιχειρήσεις του Δημητρίου Δημητρακόπουλου, με έδρα την Κωνσταντινούπολη, επεκτάθηκαν σε Βουλγαρία και Ρουμανία. [16]. Ο Αρκάδιος Δημητρακόπουλος (γέννηση 1824), ανηψιός του Δημητρίου Δημητρακόπουλου ήταν ένας εύπορος Έλληνας μεγαλέμπορος σιτηρών, πεθερός του Ντιμιτάρ Μπρακάλοφ, πρόεδρος του Ελληνικού φιλεκπαιδευτικού συλλόγου του Μπουργκάς "Εύξεινος Πόντος" [17] και σημαντική προσωπικότητα της κοινωνίας του Μπουργκάς τον 19ο αιώνα.[18][19][20]

Ο τραπεζίτης, πολιτικός και εθνικός ευεργέτης Ανδρέας Συγγρός διηγείται στα απομνημονεύματα του, ένα περιστατικό από τον γάμο της κόρης του Δημητρίου Δημητρακόπουλου με τον Ιωάννη Φαχρη το 1855: “Με τον Δωρόθεον δέ, τον μετέπειτα Αρχιερέα και Σχολάριον ως είπον, μοι συνέβη και άλλο αστείον: Δεν ενθυμούμαι ακριβώς κατα ποιον έτος, αλλα πιθανώς περι το 1855, ο εν Κωνσταντινούπολει τότε πλούσιος Πελοποννήσιος σιτέμπορος Δ. Δημητρακόπουλος έδιδεν εις γάμον μιαν των θυγατέρων του τω Ιωαν. Φάχρη. Ο γάμος ήτο επίσημος και ήσαν προσκεκλημένοι πολλοί του εκεί εμπορικού κόσμου, μεταξύ των οποίων και εγώ.”[21]

Σε άλλο σημείο των απομνημονευμάτων του ο Ανδρέας Συγγρός αναφέρει για τον Δημήτριο Δημητρακόπουλο: "Επρομηθεύθην εκ Βιέννης άμαξαν Victoria, ημην δε ο πρώτος εκ των εμπόρων Ελλήνων ο έχων τοιαύτην άμαξαν, διο και ω τότε ακμάζων Δ. Δημητρακόπουλος, Πελοποννήσιος σιτέμπορος, συντυχών με μοι είπεν: -- Η ψώρα του αμαξιού μας έλειπε μπράβο, μας την έφερες κι αυτήν-". [22]

Ο μεγαλύτερος γιος του Δημητρίου, ο Φιλοποίμην Δημητρακόπουλος (Philopoemen Dimitrakopoulos), σπούδασε Νομική στο Παρίσι και συνέγραψε το 1861 μονογραφία στα Γαλλικά για το Ρωμαϊκό Δίκαιο, η οποία θεωρείται πλέον κλασσικη.[23][24]

Οι απόγονοι του Δημητρίου Δημητρακοπούλου, τον 20ο αιώνα εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και σήμερα κατοικούν στην Βουλιαγμένη.

Συνάντηση με Βασίλισσα - παρασημοφόρηση Επεξεργασία

Μετά την απόπειρα δολοφονίας της Βασίλισσας Αμαλίας, ο Μάρκος Ρενιέρης, πρεσβευτής της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη, κάλεσε επιφανείς εκπρόσωπους της ελληνορθόδοξης κοινότητας της Πόλης και τους υπέδειξε να στείλουν επιτροπή στην Αθήνα για να υποβάλουν τα συγχαρητήρια της κοινότητας "επι τη διασώσει της Βασιλίσσης". [25] Ως μέλη αυτής τη επιτροπής εξελέγησαν ο Η. Βασιάδης, Ο Α. Βλάστός και ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Ωστόσο ο κύκλος των μεγαλεμπόρων της Κωνσταντινούπολης υπό τον Γεώργιο Ζαρίφη, είχε ήδη εκλέξει και αποστείλει τριμελή επιτροπή, την οποία αποτελούσαν ο Δημήτριος Δημητρακόπουλος, ο Νικόλαος Ζαρίφης αδερφός του Γεώργιου Ζαρίφη και ο δικηγόρος Ιωάννης Γεωργαντόπουλος. Η επιστολή της τριμελούς επιτροπής προς την Βασίλισσα Αμαλία εστάλη στις 20 Σεπτεμβρίου 1861. [26] [27] [28]. Η επιτροπή συναντήθηκε με την Αμαλία στις αρχές Οκτώβρη του 1861 και στην Εφημερίδα Βυζαντίς (Τεύχος 511, 1861) δημοσιεύτηκε η απάντηση της Βασίλισσας Αμαλίας προς την τριμελή επιτροπή: "Μετα πλείστης ευχαριστήσεως δέχομαι την επιτροπήν, των εν Κωνσταντινούπολει Ελλήνων και συγκινούμαι πολύ ακούουσα οτι τα αυτα αισθήματα διεδηλώθησαν και παρ'αυτοίς. Ουδαμώς αμφιβάλουσα περι του μεγάλου συνδέσμου των απανταχού Ελλήνων, ειμί πεπεισμένη ότι ούτος αποτελεσματικώς θέλει συντελέσει προς την ευημερίαν και το μεγαλέιον της πατρίδος". (Ελπίς)[29] Στους Δημητρακόπουλο, Ζαρίφη και Γεωργαντόπουλο, στις 2 Οκτωβρίου 1861 απονεμήθηκε από την Βασίλισσα Αμαλία ο Άργυρος Σταυρος των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος.[30] Το Τάγμα του Σωτήρος είναι ιεραρχικά, το ανώτερο Τάγμα Αριστείας της Ελληνικής Δημοκρατίας και παλαιότερα του Βασιλείου της Ελλάδος.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ Τσαφάρας, Βασίλ. Ι., Λαγκάδια : Τοπική ιστορία γενικού ενδιαφέροντος (Αθήνα, 1937)
  2. ↑ «Ο Λαγκαδινος που μνημονεύουν τα βουλγαρικά βιβλία». 
  3. ↑ Επιτομή της Ιστορίας της Αναγεννηθεισης Ελλάδος, Τόμος 4, 1839
  4. ↑ Τσαφάρας, Βασίλ. Ι., Λαγκάδια : Τοπική ιστορία γενικού ενδιαφέροντος (Αθήνα, 1937)
  5. ↑ Δεληγιάννης Κανέλλος, Απομνημονεύματα (Επιμ. ΕΜ.ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ), Τόμοι:Α΄- Γ΄, Εκδότης:"Γ.ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ", Αθήνα, 1957
  6. ↑ Φώτιος Χρυσανθόπουλος, Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των εξώθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως, Σταύρος Ανδρόπουλος, Τυπογραφείο Π. Δ. Σακελλαρίου, Αθήνα, 1888, http://www.archive.org/details/vioipeloponnsin00chrygoog
  7. ↑ Δεληγιάννης Κανέλλος, Απομνημονεύματα (Επιμ. ΕΜ.ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ), Τόμοι:Α΄- Γ΄, Εκδότης:"Γ.ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ", Αθήνα, 1957
  8. ↑ Δεληγιάννης Κανέλλος, Απομνημονεύματα (Επιμ. ΕΜ.ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ), Τόμοι:Α΄- Γ΄, Εκδότης:"Γ.ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ", Αθήνα, 1957
  9. ↑ ΦΕΚ Α' 373-16/12/1910
  10. ↑ (PDF) https://www.anthitispetras.gr/images/antipetras/pdf_file/book/Epoxh_pandhmias/Anthi%20tis%20Petras%20Edition%20FINAL.pdf.  Missing or empty |title= (βοήθεια)
  11. ↑ Παναγιώτης Πεφάνης, Τα Σχολεία των Λαγκαδίων (Αθήνα, 1958)
  12. ↑ Φιλημων Ιωάννης, Δοκίμιον ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως - Τόμος 4 (Αθήνα, 1860)
  13. ↑ Διαχείρισης των εν Κωνσταντινουπολει Εθνικών Φιλανθρωπικών Καταστημάτων των Ορθοδοξων του έτους 1869. Κωνσταντινουπολη. 1870. σελ. 4. 
  14. ↑ Ευποιια, Επετηρις της εν τη πόλη μας φιλανθρωπικής κινησεως. Κωνσταντινουπολη. 1940. σελ. 22. 
  15. ↑ «Ανθεμιον, η βιβλιοθήκη των Ρωμιων της Πόλης». 
  16. ↑ Παναγιώτης Πεφάνης, Τα Σχολεία των Λαγκαδίων (Αθήνα, 1958)
  17. ↑ МИХАЛЕВ, В. ГРЪЦКИ ОБРАЗОВАТЕЛНИ ИНСТИТУЦИИ В СЕЛИЩАТА ПО ЮЖНОТО ЧЕРНОМОРИЕ ПРЕЗ ВТОРАТА ПОЛОВИНА НА ХIX в. ДО 20 -ТЕ ГОДИНИ НА ХХ в.
  18. ↑ Symeon, Metropolitan of Varna and Preslav, Works, Vol.1, p.123.
  19. ↑ Dimiter Christov, The Rise of a Port: Socio-economic Development of Burgas in the 19th c..
  20. ↑ Tsviatko Tsviatkov, Lazar Popov, History of Port Burgas (1903-1963) (Burgas: Gueorgi Kirkov, 1963)
  21. ↑ Ανδρέας Συγγρός, Απομνημονεύματα (1908)
  22. ↑ Ανδρέας Συγγρός, Απομνημονεύματα (1908)
  23. ↑ https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5607065z.texteImage
  24. ↑ Dimitrakopoulos, Philopoemen (2016). De l'aveu et du serment en matière civile et en matière criminelle: d'après le droit romain et le droit français. Hachette Livre BNF (1 Dec. 2016). σελ. https://www.amazon.de/dp/201619930X/ref=pe_27091401_487024491_TE_item. ISBN 978-2016199305. 
  25. ↑ Οθωμανικές μεταρρυθμίσεις και Οικουμενικό Πατριαρχείο: ο πολιτικός ανταγωνισμός για την εφαρμογή των Γενικών Κανονισμών (1858 - 1878), Σταματόπουλος, Δημήτριος, 1998
  26. ↑ Εφημερίδα Βυζαντίς, Τεύχος 509, 4 Οκτωβρίου 1861
  27. ↑ Εφημερίδα Βυζαντίς, Τεύχος 511, 11 Οκτωβρίου 1861
  28. ↑ Εφημερίδα Βυζαντίς, Τεύχος 512, 14 Οκτωβρίου 1861
  29. ↑ Εφημερίδα Βυζαντίς, Τεύχος 511, 11 Οκτωβρίου 1861
  30. ↑ ΦΕΚ Ά 71/23-11-1861
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δημήτριος_Δημητρακόπουλος&oldid=9860220"