Βικιπαίδεια

Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Επόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Νέα σελίδα: {{σε χρήση}} {{πληροφορίες προσώπου}} Ο '''Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε, δούκας της Γκόα''' (περί το 1453 - ...
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 06:21, 11 Μαρτίου 2020

Αυτό το λήμμα υπόκειται σε έντονη επεξεργασία αυτή τη στιγμή και για αρκετή ώρα.
Παρακαλούμε, έχετε την ευγένεια να μην επεξεργαστείτε το λήμμα όσο αυτό το μήνυμα είναι ενεργοποιημένο, για να αποφευχθούν συγκρούσεις ταυτόχρονης επεξεργασίας και αλλαγές που πιθανόν μεταβάλλουν τον αρχικό σχεδιασμό του συντάκτη που το επεξεργάζεται.
Θυμηθείτε να αφαιρέσετε το πρότυπο από τη σελίδα, όταν δεν σκοπεύετε να την επεξεργαστείτε για πολλή ώρα ή όταν τελειώσετε τις αλλαγές σας! Η τελευταία επεξεργασία της σελίδας ήταν στις 06:21, 11 Μαρτίου 2020 (UTC) (πριν 4 έτη). Παρακαλούμε αφαιρέστε το πρότυπο αν δεν έγινε επεξεργασία της σελίδας για αρκετές ώρες.

Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε, δούκας της Γκόα (περί το 1453 - 16 Δεκεμβρίου 1515) ήταν κορυφαίος Πορτογάλος ναύαρχος, κατακτητής, εξερευνητής, πολιτικός και δημιουργός αυτοκρατορίας.[7][8][9][10] Ο τριπλός του στόχος ήταν να υποτάξει το Ισλάμ, να διαδοθεί ο Χριστιανισμός και να κυριαρχήσει το εμπόριο της Πορτογαλικής Αυτοκρατορίας της Ασίας.[11] Τα σπουδαιότερα κατορθώματα του ήταν η κατάκτηση της Γκόα στην Ινδία, ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος στην Αναγέννηση που ξεκίνησε επιδρομές στον Περσικό και οδήγησε τον πρώτο Ευρωπαϊκό στόλο στην Ερυθρά Θάλασσα.[12] Τα τεράστια πολιτικά και στρατιωτικά κατορθώματα του επέτρεψαν να ιδρύσει την Αυτοκρατορία της Πορτογαλίας και να αποκτήσει τον έλεγχο των εμπορικών δρόμων στην Ωκεανία.[13] Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε θεωρείται κορυφαίος στρατιωτικός αρχηγός και ο "μέγιστος ναύαρχος της εποχής του".[14][15][16] Πέτυχε επιτυχώς να κλείσει όλα τα ναυτικά περάσματα στους Οθωμανούς και τους Μουσουλμάνους και Ινδουιστές συμμάχους τους από τον Ινδικό Ωκεανό, τον Ατλαντικό Ωκεανό, την Ερυθρά Θάλασσα, τον Περσικό Κόλπο και τον Ειρηνικό Ωκεανό.[17] Με την μεγάλη επέκταση της Πορτογαλικής αυτοκρατορίας ακολούθησαν σκληρές συγκρούσεις με την Οθωμανική Αυτοκρατορία που διατηρήθηκαν πολλά χρόνια, οι "Οθωμανο-Πορτογαλικοί πόλεμοι". Οι συγκρούσεις έγιναν στον Ινδικό Ωκεανό και τον Περσικό κόλπο με στόχο τον έλεγχο των εμπορικών δρόμων με τις Ινδικές ακτές.

Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Afonso de Albuquerque (Πορτογαλικά)
Γέννηση1453[1][2][3]
Alhandra[2]
Θάνατος16  Δεκεμβρίου 1515[1][2][4]
Old Goa[2]
Τόπος ταφήςΛισαβόνα
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Πορτογαλίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΠορτογαλικά[5][2]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταεξερευνητής[2]
Περίοδος ακμής1476
Οικογένεια
ΓονείςGonçalo de Albuquerque, Lord of Vilaverde dos Francos[6] και Dona Leonor de Menezes[6]
ΣυγγενείςAntónio de Ataíde (πρωτοξάδερφος)
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςναύαρχος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαGovernor of Portuguese India (1509–1515)
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Οι μεγάλες νίκες απέναντι στους πολύ ισχυρότερους και πολυπληθέστερους Οθωμανούς του επέτρεψαν να δημιουργήσει την πιο δοξασμένη αυτοκρατορία στην ιστορία.[18] Έχουν καταγραφεί σημαντικές επιτυχίες του απέναντι σε πολύ ισχυρότερους στρατούς και στόλους, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν κατέλαβε τα Στενά του Ορμούζ από τους Πέρσες με 7 πλοία (1507).[19] Η κατάκτηση της Γκόα (1507) και της Μαλάκας (1511) θεωρούνται εξίσου μεγάλες επιτυχίες, έγινε διοικητής του Ινδικού Ωκεανού και "αρχηγός του στόλου της Αραβικής και της Περσικής θάλασσας" (1506).[20] Τα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής του αναδιοργάνωσε την διοίκηση της Πορτογαλικής αυτοκρατορίας σαν δεύτερος κυβερνήτης της Πορτογαλικής Ινδίας.[21] Απέκτησε ολόκληρο το Ευρωπαϊκό εμπόριο με την Κίνα την εποχή που διοικούσε η Δυναστεία Μινγκ, με την Ταϊλάνδη με απεσταλμένο τον Ντουάρτε Φερνάντες και με την Τιμόρ περνώντας από την Μαλαισία και την Ινδονησία με απεσταλμένο τον Αντόνιο ντι Αμπρέου. Είχε επίσης διπλωματικές σχέσεις με την Αιθιοπία με απεσταλμένους τους Ζοάο Γκόμες και Ζοάο Σάντσες και με τους Σαφαβίδες στην Περσία.[22][23][24][25][26][27] Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε έμεινε γνωστός στην ιστορία με τα προσωνυμία "Ο Μέγας", "Ο Τρομερός", ο "Καίσαρας της Ανατολής", το "Λιοντάρι της Θάλασσας" και ο "Πορτογάλος Άρης".[28][29][30][31][32]

Πρώτα χρόνια

Εκπαίδευση

Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε γεννήθηκε στην Αλάντρα κοντά στην Λισαβώνα, ήταν δεύτερος γιος του Γκονσάλο ντε Αλμπουκέρκε και της Ντόνα Ελεονώρας ντε Μενέζες.[33] Ο πατέρας του είχε υψηλή θέση στην Πορτογαλική αυλή, ήταν νόθος γόνος του Πορτογαλικού Οίκου της Βουργουνδίας. Εκπαιδεύτηκε στα μαθηματικά και τα Λατινικά στην αυλή του βασιλιά της Πορτογαλίας Αλφόνσου του Αφρικανού, στενός του φίλος ήταν ο διάδοχος Ιωάννης, ο μελλοντικός Ιωάννης Β΄ της Πορτογαλίας.[34] Ο Ντιόγκο Μπαρμπόσα Μασάντο (1682-1772) περιγράφει την εκπαίδευση του Αφόνσο ως εξής :

"Ο ευγενής Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε γνωστός σαν Μέγας για τα ηρωικά του κατορθώματα που δόξασε την Ευρώπη σε ολόκληρη την Ασία γεννήθηκε το έτος 1453 στον Παράδεισο του κήπου της Αλάντρας περίπου έξι στάδια από την Λισαβώνα. Ήταν δεύτερος γιος του Γκονσάλο ντε Αλμπουκέρκε και της Ντόνα Ελεονώρας ντε Μενέζες κόρης του Άλβαρο Γκονσάλβες de Ατάυντε. Η ευγενής του καταγωγή του επέτρεψε να ανέβει σημαντικά σε αρετές τόσο ηθικές όσο και πολιτικές. Η εκπαίδευση του έγινε στα ανάκτορα του βασιλέως Αλφόνσου Ε΄, στην παλαίστρα του έβαλε στόχο να ξεπεράσει τον Αφρικανό Άρη".[35]

Πρώτες στρατιωτικές υπηρεσίες

Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε υπηρέτησε στην νεότητα του 10 χρόνια στην βόρεια Αφρική, απέκτησε μεγάλη στρατιωτική εμπειρία στους πολέμους απέναντι στους Μαυριτανούς και τους Οθωμανούς.[36] Την εποχή που ο Αλφόνσος ο Αφρικανός κατέκτησε την Ταγγέρη και την Αρζίλα στο Μαρόκο (1471) ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε βρέθηκε στο πλευρό του, υπηρέτησε πολλά χρόνια ως αξιωματούχος.[37] Συνόδευσε τον διάδοχο Ιωάννη στην εκστρατεία του στο Βασίλειο της Καστίλης (1476), συμμετείχε στην "μάχη του Τόρο". Ακολούθησε εκστρατεία στην Ιταλική χερσόνησο (1480) με στόχο να βοηθήσουν τον βασιλιά Φερδινάνδο τον Καθολικό (1480) που είχε δεχτεί επίθεση από τους Οθωμανούς στο Οτράντο, ήταν νικητές.[38] Με την επιστροφή τους (1481) ο πρίγκιπας Ιωάννης τον έστεψε "Κύριο των Ίππων", ήταν μιά εξαιρετική διάκριση που ο Αφόνσο την διατήρησε ολόκληρη την περίοδο της βασιλείας του Ιωάννη Β΄ (1481-1495).[39][40] Επέστρεψε από στρατιωτική εκστρατεία στην βόρεια Αφρική (1489) σαν αρχηγός φρουράς που υπεράσπισε το κάστρο του Γκρασιόσα. Συνόδευσε τον Ιωάννη Β΄ στην εκστρατεία του στην Αρζίλα (1490), επέστρεψαν σε πέντε χρόνια (1495), ο νεώτερος αδελφός του Μαρτίμ είχε πέσει στην μάχη. Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε συνόδευσε τον βασιλιά σε όλες τις εκστρατείες του στην Αφρική και την Μεσόγειο αλλά πάντοτε το μεγάλο του όνειρο ήταν η Ασία.[41][42]

Εκστρατείες στην Ινδία (1503, 1506)

Ο νέος βασιλιάς Εμμανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας (1495) έδειξε στην αρχή δυσπιστία απέναντι στον Αφόνσο επειδή ήταν για πολλά χρόνια στενός φίλος του ξαδέλφου και προκατόχου του. Σε οκτώ χρόνια και ενώ ο Αφόνσο είχε φτάσει σε αρκετά ώριμη ηλικία (6 Απριλίου 1503) ανέλαβε την πρώτη αποστολή για την Ινδία μαζί με τον ξάδελφο του Φραντσέσκο ντε Αλμπουκέρκε, συμμετείχαν επίσης ο συγγραφέας Ντουάρτε Πατσέκο Περέιρα (1460-1533) και ο πλοηγός Νικολάου Κοέλιο (1460-1502). Πολέμησαν σε πολλές μάχες εναντίον του βασιλιά του Κοζικόντε στην νότια Ινδία και βοήθησαν τον βασιλιά του Κοτσί να παραμείνει στον θρόνο του. Ο βασιλιάς του Κοτσί τους επέτρεψε να κτίσουν σαν ανταμοιβή το "κάστρο Εμμανουήλ" από το οποίο ξεκίνησαν τις εμπορικές σχέσεις με το Κολλάμ, ήταν η δημιουργία της ανατολικής Πορτογαλικής αυτοκρατορίας.[43] Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε επέστρεψε στην Πορτογαλία τον Ιούλιο του 1504 και έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τον βασιλιά Εμμανουήλ Α΄.

Ο Πορτογάλος βασιλιάς του έδωσε την διοίκηση μιας ομάδας πέντε πλοίων από έναν στόλο 16 πλοίων που εξέπλευσε στις αρχές του 1506 για την Ινδία υπό την ηγεσία του Τριστάν ντα Κούνια.[44] Ο στόλος κατέκτησε τα νησιά Σοκότρα στην Υεμένη και έκτισε ένα ισχυρό φρούριο από το οποίο ξεκίνησε το εμπόριο με την Ερυθρά Θάλασσα. Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε πήρε τον τίτλο "αρχικαπετάνιος της Αραβικής ακτής", υπό τις διαταγές του Τριστάν ντα Κούνια έφτασαν στην Μοζαμβίκη.[45] Ο βασιλιάς Εμμανουήλ Α΄ σε μυστική αποστολή του έδωσε επιστολή με την οποία του τόνιζε ότι του επιτρέπει να γίνει ο δεύτερος αντιβασιλιάς των Ινδιών όταν λήξει η θητεία του πρώτου αντιβασιλιά Φρανσίσκο ντι Αλμέιντα σε δύο χρόνια.[46] Πριν την αναχώρηση του νομιμοποίησε τον γιο του που είχε γεννηθεί το 1500 και έκανε την διαθήκη του. Ο στόλος έφυγε από την Λισαβώνα (6 Απριλίου 1506), ο Αφόνσο μπήκε ο ίδιος στην θέση του οδηγού επειδή ο οδηγός χάθηκε στην αναχώρηση.

Κατάκτηση της Ορμούζ (1507)

Στο Κανάλι της Μοζαμβίκης απελευθέρωσαν τον Καπετάνιο Ζοάο ντα Νόβα που είχε συναντήσει δυσκολίες στον δρόμο της επιστροφής από την Ινδία, το πλοίο του "Φρολ ντε λα Μαρ" ενώθηκε με τον στόλο του Κούνια.[47] Από το Μαλίντι στην Κένυα ο Τριστάν ντα Κούνια έστειλε απεσταλμένους στην Αιθιοπία τον Ζοάο Γκόμες και τον Ζοάο Σάντσες αλλά απέτυχαν να διασχίσουν την περιοχή.[48] Μετά από πολλές πετυχημένες επιθέσεις σε Αραβικές πόλεις της ανατολικής ακτής στην Αφρική κατέκτησαν το νησί Σοκότρα και έκτισαν ένα κάστρο στο Σουκ με στόχο να ιδρύσουν μιά εμπορική βάση ανάμεσα στην Ερυθρά Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό. Την Σοκότρα την εγκατέλειψαν σε μερικά χρόνια καθώς είδαν ότι δεν ήταν κατάλληλο μέρος για εμπορική βάση.[49] Ο στόλος χωρίστηκε στην Σοκότρα σε τρία τμήματα, ο Τριστάν ντα Κούνια απέπλευσε για την Ινδία με στόχο να βοηθήσει την Πορτογαλική δύναμη που πολιορκούσε την Κανούρ, ο ίδιος ο Αφόνσο με 7 πλοία και 500 άντρες απέπλευσε για το Ορμούζ ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα. Στην διαδρομή κατέκτησε τον Ιούλιο του 1507 την Μουσκάτ και δέχτηκε την υποταγή των πόλεων Καλχάτ και Σαχάρ. Έφτασε στην Ορμούζ (25 Σεπτεμβρίου 1507), κατέλαβε την πόλη που δήλωσε την υποτέλεια της στον βασιλιά της Πορτογαλίας.

Το Ορμούζ ήταν ένα υποτελές κρατίδιο στον Σάχη της Περσίας Ισμαήλ Α΄, οι Πέρσες απεσταλμένοι ζήτησαν από τον Αφόνσο να τους δώσει τον ανάλογο φόρο υποτέλειας που έπαιρναν από το κρατίδιο. Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε τους παρουσίασε μια σειρά από κανόνια, βέλη, τόξα και όπλα με την απάντηση "αυτό είναι το νόμισμα με το οποίο ο βασιλιάς Εμμανουήλ παίρνει τον φόρο από τις αποικίες του".[50] Ο ιστορικός Αφόνσο ντι Αλμπουκέρκε (1500-1581) γράφει ότι ο Σάχης της Περσίας Ισμαήλ Α΄ έδωσε στον Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε τον τίτλο "Λιοντάρι της Θάλασσας". Ο Αφόνσο αμέσως έδωσε εντολή για την κατασκευή του περίφημου "Κάστρου της Κυρίας της Νίκης", στην εργασία συμμετείχαν όλοι οι άντρες του.[51] Οι άντρες που ήταν στην υπηρεσία του άρχισαν να διαμαρτύρονται έντονα για την σκληρή δουλειά και τις ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας, τον εγκατέλειψαν και έμεινε μονάχα με δύο πλοία. Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε αποφάσισε τον Ιανουάριο του 1508 να εγκαταλείψει την Ορμούζ, πήγε προσωρινά στην Σοκότρα για εφοδιασμό και έφυγε για την Ινδία.

Αιχμαλωσία στην Κανούρ

Ο Αφόνσο έφτασε τον Δεκέμβριο του 1508 στο Κανούρ και άνοιξε μπροστά στον αντιβασιλιά Φρανσίσκο ντι Αλμέιντα την σφραγισμένη επιστολή με την εντολή του βασιλιά να τον διαδεχθεί στην αντιβασιλεία.[52][53] Ο αντιβασιλιάς που είχε γύρω του τους δραπέτες του Αφόνσο είπε ότι έχει και ο ίδιος την ίδια επιστολή αλλά ο όρος έληξε τον Ιανουάριο και το αρνήθηκε, του τόνισε επίσης ότι αρνήθηκε να πολεμήσει μαζί του τους Μαμελούκους για να εκδικηθεί τον θάνατο του γιου του.[54] Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε προτίμησε να μην συγκρουστεί μαζί του, μετακινήθηκε στον Κοτσί με στόχο να δεχτεί νέες εντολές από τον βασιλιά, διατήρησε την συνοδεία του, ο Φερνάο Λόπεζ ντε Καστανιέδα τον περιγράφει σαν εξαιρετικά ήρεμο και υπομονετικό. Την ίδια εποχή έφτασε στην Ινδία ο Ντιόγκο Λόπες ντι Σεκέιρα με έναν νέο στόλο, ο Αφόνσο ζήτησε την βοήθεια του αλλά ο ντι Σεκέιρα αμέσως προσέγγισε τον Αλμέιντα και του αρνήθηκε οποιαδήποτε βοήθεια. Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε δέχτηκε πολλές προτροπές από τους οπαδούς του να αναλάβει την αντιβασιλεία με την βία αλλά εκείνος το αρνήθηκε.[55] Ο Φρανσίσκο ντι Αλμέιντα πολέμησε στην "μάχη του Ντιού" (3 Φεβρουαρίου 1509) με τους Μαμελούκους, τους Οθωμανούς, τον Ζαμορίν του Κοχικόδε και τον Σουλτάνο του Γκουτζαράτ, ο στόχος του ήταν να εκδικηθεί τον θάνατο του γιου του. Η νίκη του ήταν αποφασιστική, οι Μαμελούκοι και οι Οθωμανοί εγκατέλειψαν τον Ινδικό Ωκεανό καθορίζοντας την Πορτογαλική κυριαρχία στην Ινδία τον επόμενο αιώνα. Τον Αύγουστο μετά από αίτημα των αξιωματούχων που είχαν δραπετεύσει και του Ντιόγκο Λόπες ντι Σεκέιρα ο Αφόνσο κρίθηκε ακατάλληλος για διακυβέρνηση, φυλακίστηκε στο "κάστρο του Σαν Άντζελο" στην Κανούρ.[56][57] Τον Σεπτέμβριο του 1509 ο ντι Σεκέιρα προσπάθησε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον Σουλτάνο της Μαλάκα αλλά απέτυχε, άφησε πίσω του 19 Πορτογάλους αιχμαλώτους.

Αντιβασιλεύς

Διορισμός στην αντιβασιλεία

Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε παρέμεινε υπό κράτηση τρεις μήνες, ελευθερώθηκε όταν έφτασε στην Κανούρ ο Στρατάρχης της Πορτογαλίας με έναν μεγάλο στόλο.[58][59] Ο Στρατάρχης της Πορτογαλίας έφτασε στην Ινδία με έναν στόλο από 15 πλοία και 3.000 άντρες, είχε εντολή από τον βασιλιά να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του Αφόνσου στην αντιβασιλεία και να καταλάβει την Κοχικόδε.[60] Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε ορκίστηκε δεύτερος αντιβασιλιάς της Ινδίας (4 Νοεμβρίου 1509), διατήρησε την θέση μέχρι τον θάνατο του, ο Αλμέιδα επέστρεψε στην Πορτογαλία (1510).[61] Ο Αφόνσος έδειξε αμέσως την δυναμικότητα του χαρακτήρα του, οι στόχοι του ήταν να υποτάξει το Ισλάμ και να ελέγξει το παγκόσμιο εμπόριο.[62] Ο Εμμανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας προσπάθησε να καθορίσει τις ζώνες διακυβέρνησης της Πορτογαλικής Αυτοκρατορίας στον Ινδικό Ωκεανό.[63] Ο Ντιόγκο Λόπες ντι Σεκέιρα απεστάλη με στόλο στην νοτιοανατολική Ασία (1509) με στόχο να κλείσει συμφωνία με τον Σουλτάνο της Μαλάκας Μαχμούντ Σαχ, απέτυχε και επέστρεψε στην Πορτογαλία. Ο Χόρχε ντε Αγκιάρ ανέλαβε να κυβερνήσει την περιοχή ανάμεσα στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος και την Γκουτζαράτ, τον διαδέχθηκε ο Ντουάρτε ντε Λέμος που έφυγε για το Κόχι και στην συνέχεια για την Πορτογαλία, άφησε τον στόλο του στον Αφόνσο.

Κατάκτηση της Γκόα

Τον Ιανουάριο του 1510 ο Αφόνσο βάδισε για την Κοχικόδε με εντολή του Πορτογάλου βασιλιά. Η επίθεση ήταν αποτυχημένη αφού ο Στρατηγός Φερνάντο Κουτίνιο δεν υπάκουσε στις εντολές, γοητεύτηκε από τον πλούτο της πόλης, βάδισε επιπόλαια στο κέντρο της και έπεσε στην παγίδα των Μουσουλμάνων που τον συνέλαβαν αιχμάλωτο. Στην επιχείρηση για την διάσωση του ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε πυροβολήθηκε στο στήθος και σώθηκε η ζωή του μετά βίας, ο ίδιος ο Φερνάντο Κουτίνιο σκοτώθηκε στην προσπάθεια του να δραπετεύσει.[64] Αμέσως μετά την αποτυχημένη επιχείρηση ο Αφόνσος συγκέντρωσε έναν στόλο με 23 πλοία και 1200 άντρες, ήθελε σύμφωνα με τις πηγές της εποχής να πολεμήσει τον Μαμελούκο Σουλτάνο στην Ερυθρά Θάλασσα και να επιστρέψει στην Ορμούζ. Ο Τιμοτζί ένας απεσταλμένος του Ινδουιστή αυτοκράτορα του είπε ότι θα ήταν καλύτερο να πολεμήσει στην Γκόα που είχε καταφύγει μετά την "μάχη του Ντιού", τον πληροφόρησε επίσης ότι ο Σουλτάνος Γιουσούφ Αντίλ Σαχ ήταν άρρωστος και για τον εμφύλιο ανάμεσα στα Σουλτανάτα του Ντέκκαν.[65] Ο Αφόνσο είδε τότε με μεγάλη έκπληξη ότι το Σουλτανάτο του Μπίτζαμπουρ κατέλαβε την Γκόα. Μια πρώτη επίθεση την περίοδο 4 Μαρτίου 1510 - 20 Μαρτίου 1510 ήταν επιτυχής, απέτυχε να κρατήσει την πόλη λόγω της έλλειψης των οχυρώσεων και της ψυχρότητας που αντιμετώπισε από τους Ινδουιστές κατοίκους.

Ο Σουλτάνος Γιουσούφ Αντίλ Σαχ επιτέθηκε αλλά ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε αρνήθηκε να προχωρήσει σε συνθήκη μαζί του και εγκατέλειψε την πόλη τον Αύγουστο. Ο στρατός του διασκορπίστηκε και ακολούθησε μια εξέγερση στα ανάκτορα του στην Κόχι, τα γεγονότα αυτά τον εμπόδισαν να ανακαταλάβουν την Γκόα και αποσύρθηκε. Την ίδια εποχή έφτασε στην Μαλάκα νέος ισχυρός στόλος από την Πορτογαλία υπό την ηγεσία του Ντιόγκο Μέντες ντι Βασκονσέλος, ήταν αντίπαλος διεκδικητής της περιοχής. Τρεις μήνες αργότερα (25 Νοεμβρίου 1510) ο Αφόνσο επιτέθηκε ξανά με νέο στόλο στην Γκόα. Ο Ντιόγκο Μέντες ντι Βασκονσέλος κλήθηκε να τον υπερασπιστεί με ενισχύσεις από την Μαλάκα και άλλους 300 άντρες από την Κανούρ, την επόμενη μέρα κατέλαβε την Γκόα, ο Γιουσούφ Αντίλ Σαχ και οι Οθωμανοί σύμμαχοι του παραδόθηκαν (10 Δεκεμβρίου 1510).[66] Η εκτίμηση είναι ότι σκοτώθηκαν 6.000 - 9.000 Μουσουλμάνοι, άλλοι σε οδομαχίες στα στενά της πόλης και άλλοι πνίγηκαν σε προσπάθεια να δραπετεύσουν.[67] Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε κέρδισε αυτή την φορά την υποστήριξη του Ινδουιστικού πληθυσμού της Γκόα αλλά απογοητεύτηκε με τις απαιτήσεις του Τιμοτζί που απαιτούσε να διοριστεί κυβερνήτης της πόλης. Ο Τιμοτζί αποζημιώθηκε με την θέση του κυβερνήτη του μουσουλμανικού και Ινδουιστικού πληθυσμού της πόλης επειδή γνώριζε τα τοπικά έθιμα, συμφώνησε επιπλέον να μειώσει την ετήσια φορολογία.[68]

Διοίκηση της Γκόα

Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε ίδρυσε στην Γκόα το πρώτο νομισματοκοπείο αφού οι τοπικοί έμποροι διαμαρτυρήθηκαν για την έλλειψη του νομίσματος, βρήκε με αυτόν τον τρόπο την ευκαιρία να εδραιώσει την κυριαρχία του.[69] Το νέο νόμισμα κόπηκε με πρότυπο τα τοπικά νομίσματα που κυκλοφορούσαν με έναν σταυρό στην μια όψη και την σφαίρα του βασιλιά Εμμανουέλ Α΄ στην άλλη.[70][71] Αργότερα ιδρύθηκε και δεύτερο νομισματοκοπείο στην Μαλάκα (1511). Ο Αλμπουκέρκε ίδρυσε κατόπιν το "Βασιλικό νοσοκομείο της Γκόα" και την "εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης". Όταν άκουσε ότι οι γιατροί του νοσοκομείου παίρνουν τεράστιες αμοιβές από τους ασθενείς τους κάλεσε και τους είπε : "Ζητάτε μεγάλες αμοιβές από τους υπηρέτες του βασιλιά χωρίς να γνωρίζετε από τι πάσχουν, θα σας μάθω σύντομα εγώ".[72] Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε συγκέντρωσε όλους τους εργάτες και τους διέταξε να δουλεύουν νυχθημερόν στην οικοδόμηση των τειχών της πόλης μέχρι την ολοκλήρωση τους.[73] Η Γκόα έγινε η πρωτεύουσα της Πορτογαλικής Ινδικής Αυτοκρατορίας, πολλά ισχυρά γειτονικά κράτη όπως ο Σουλτάνος του Γκουτζαράτ και ο Ζαμορίν του Κοχικόδε του έστειλαν απεσταλμένους για την αναζήτηση συμμαχίας. Ο Αλμπουκέρκε έβαλε κατόπιν στόχο να ενισχύσει το Πορτογαλικό εμπόριο, πούλησε Περσικά άλογα σε Ινδουιστές πρίγκιπες με αντάλλαγμα την υποστήριξη τους.[74]

Εκστρατεία στην Μαλάκα

Ο Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε εξηγεί στον στρατό του τον λόγο για τον οποίο πρέπει να καταλάβουν την Μαλάκα :

"Ο βασιλιάς της Πορτογαλίας μου έχει δώσει πολλές φορές εντολή να καταλάβω τα Στενά επειδή είναι ο μοναδικός τρόπος να διακόψουμε το εμπόριο των Μουσουλμάνων. Είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στον αφέντη μας που είμαστε στην υπηρεσία του να καταλάβουμε την Μαλάκα επειδή είναι ο μοναδικός τρόπος να αποκλείσουμε το εμπόριο των Μουσουλμάνων στα Στενά, αν τους την πάρουμε θα χάσουν στην συνέχεια την Μέκκα και το Κάϊρο." (Οι Σημειώσεις του Αφόνσο του Μέγα του Αλμπουκέρκε)

Ο Ρούι Αραούζο ένας Πορτογάλος που ζούσε από το 1509 φυλακισμένος στην Μαλάκα έστειλε τον Φεβρουάριο του 1511 επιστολή στον Αλόνσο, του έδινε οδηγίες για τις οχυρώσεις της πόλης και ζητούσε την απαλευθέρωση τους. Ο Αλόνσο ντε Αλμπουκέρκε έδειξε την επιστολή στον Ντιόγκο Μέντες ντι Βασκονσέλος και αποφάσισαν να επιτεθούν με τον ενωμένο στόλο τους. Τον Απρίλιο του 1511 συγκεντρώθηκαν στην Γκόα 900 Πορτογάλοι και 200 Ινδουιστές έμποροι με 18 πλοία.[75] Απέπλευσαν για την κατάληψη της Μαλάκας, στην διαδρομή ξέσπασαν μεγάλες διαφωνίες αφού ο Ντιόγκο Μέντες ντι Βασκονσέλος απαιτούσε την αρχηγία για τον εαυτό του. Μετά την κατάκτηση της Μαλάκας ο Αλόνσο έστειλε επιστολή στον Πορτογάλο βασιλιά με την οποία διαμαρτυρήθηκε για την συμπεριφορά του ντι Βασκονσέλος, του εξήγησε επίσης ότι οι διαφωνίες θα κάνουν κακό στους Πορτογάλους της Ινδίας.[76] Ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος συμμετείχε την ίδια εποχή στην αποτυχημένη αποστολή του Ντιόγκο Λόπες ντι Σεκέιρα (1509). Οι Πορτογάλοι απέπλευσαν για τα Στενά της Μαλάκας, ήταν η πλουσιότερη πόλη από όλες τις πόλεις που ήθελαν να καταλάβουν μέχρι τότε. Ο φαρμακοποιός Τομέ Πίρες (1465 - 1540) την περιγράφει σαν εξαιρετικά πλούσια και σημείο συγκέντρωσης των εμπόρων από όλα τα μέρη του κόσμου. Η Μαλάκα ήταν ωστόσο πόλη με ξύλινα σπίτια, ελάχιστα σπίτια ήταν κατασκευασμένα από πέτρα, την υπερασπιζόταν μία δύναμη 20.000 ανδρών με 2.000 μηχανήματα πυροβολικού. Η μεγαλύτερη αδυναμία της πόλης ήταν η μεγάλη δυσφορία των εμπόρων της απέναντι στον Σουλτάνο Μαχμούτ Σαχ που ευνοούσε σημαντικά τους Μουσουλμάνους.

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb122180943. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Paul de Roux: «Nouveau Dictionnaire des œuvres de tous les temps et tous les pays» (Γαλλικά) Éditions Robert Laffont. 1994. σελ. 46. ISBN-13 978-2-221-06888-5. ISBN-10 2-221-06888-2.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Afonso de Albuquerque». αναμνηστική πλακέτα. 9624.
  4. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6cv5sns. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb122180943. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
  7. ↑ Stephens 1897, σ. 1
  8. ↑ http://www.iranicaonline.org/articles/albuquerque-alfonso-de-ca
  9. ↑ The Greenwood Dictionary of World History By John J. Butt, σ. 10
  10. ↑ Southeast Asia: A Historical Encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor. Τόμος. 1, by Keat Gin Ooi; σ. 137
  11. ↑ Southeast Asia: A Historical Encyclopedia, from Angkor Wat to East ..., Τόμος 1 επεξεργασμένο από τον Keat Gin Ooi. σ. 17
  12. ↑ A new collection of voyages and travels. (1711) [ed. by J. Stevens]. 2 Τόμοι. Oxford University σ. 113
  13. ↑ https://web.archive.org/web/20150722095923/http://algarvedailynews.com/features/history/4377-doubling-the-world-the-portuguese-explorations
  14. ↑ Afonso De Albuquerque; John Villiers; Thomas Foster Earle (1990). Albuquerque, Caesar of the East: Selected Texts by Afonso de Albuquerque and His Son. Aris & Phillips. σ. 7
  15. ↑ Bailey Wallys Diffie; George Davison Winius (1977). Foundations of the Portuguese Empire: 1415–1580. Minneapolis: University of Minnesota Press.
  16. ↑ Merle Calvin Ricklefs (2002). A History of Modern Indonesia Since ca. 1200. σ. 26
  17. ↑ Chisholm 1911
  18. ↑ China Goes to Sea: Maritime Transformation in Comparative Historical Perspective edited by Andrew Erickson, Lyle J. Goldstein Naval Institute Press, 2012. σ. 403
  19. ↑ Sykes, Sir Percy Molesworth (1 January 1921). A History of Persia. Macmillan and Company, limited. σ. 186
  20. ↑ http://www.iranicaonline.org/articles/albuquerque-alfonso-de-ca
  21. ↑ Bandelier 1907.
  22. ↑ http://hdl.handle.net/10400.3/357
  23. ↑ John Jeremy Hespeler-Boultbee (2011). A Story in Stones: Portugal's Influence on Culture and Architecture in the Highlands of Ethiopia 1493–1634. σ. 186
  24. ↑ Cecil H. Clough (1994). The European Outthrust and Encounter – The First Phase, 1400–1700: Essays in Tribute to David Beers Quinn on His 85th Birthday. σ. 85
  25. ↑ (Damiao de Gois, Chronica do Felicissimo rei dom Manuel [1566], Coimbra: Imprensa da Universidade, 1954, Part III, chapter lix) and (Armando Cortesao, Esparsos, Coimbra: Imprensa de Coimbra, 1974, σσ. 25, 77–81.)
  26. ↑ http://afonsodealbuquerqueblog.blogspot.com.au/2010/11/my-second-expedition-to-india-first.html
  27. ↑ Couto, Dejanirah; Loureiro, Rui (2008). Revisiting Hormuz: Portuguese Interactions in the Persian Gulf Region in the Early Modern Period. Otto Harrassowitz Verlag. σ. 219
  28. ↑ Stephens 1897, σ. 1
  29. ↑ Chisholm 1911
  30. ↑ Bandelier 1907.
  31. ↑ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/13157/Afonso-de-Albuquerque-the-Great
  32. ↑ The Career and Legend of Vasco Da Gama, by Sanjay Subrahmanyam, σ. 365
  33. ↑ Robert Crowley; Geoffrey Parker (1 December 1996). Albuquerque, Afonso de. The Reader's Companion to Military History. Houghton Mifflin.
  34. ↑ Stephens 1897
  35. ↑ Vasco Da Gama, By Kingsley Garland Jayne; σσ. 78–79, Taylor & Francis (1970)
  36. ↑ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/13157/Afonso-de-Albuquerque-the-Great
  37. ↑ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/13157/Afonso-de-Albuquerque-the-Great
  38. ↑ Bandelier 1907
  39. ↑ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/13157/Afonso-de-Albuquerque-the-Great
  40. ↑ Vasco Da Gama, By Kingsley Garland Jayne; σσ. 78–79, Taylor & Francis (1970)
  41. ↑ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/13157/Afonso-de-Albuquerque-the-Great
  42. ↑ Vasco Da Gama, By Kingsley Garland Jayne; σσ. 78–79, Taylor & Francis (1970)
  43. ↑ Chisholm 1911
  44. ↑ Chisholm 1911
  45. ↑ Diogo do Couto, Decadas da Asia, decada X, livro I
  46. ↑ Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius
  47. ↑ Afonso de Albuquerque; Walter de Gray Birch (2000). Commentaries of the Great Afonso – 4 Τόμοι
  48. ↑ J. J. Hespeler-Boultbee (2006). A Story in Stones: Portugal's Influence on Culture and Architecture in the Highlands of Ethiopia, 1493–1634. CCB Publishing. σ. 178
  49. ↑ Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius
  50. ↑ https://archive.org/stream/historiadodescob01castuoft#page/210/mode/2up
  51. ↑ Carter, Laraine Newhouse (1 January 1991). Persian Gulf States: Chapter 1B. The Gulf During the Medieval Period. Countries of the World. Bureau Development, Inc
  52. ↑ Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius
  53. ↑ Όταν διορίστηκε αντιβασιλιάς ο Φρανσίσκο ντι Αλμέιντα ο βασιλιάς του υποσχέθηκε να μην διορίσει άλλο όσο ζούσε αν και η επίσημη θητεία ήταν τρία χρόνια.
  54. ↑ Τους πρώτους μήνες του 1508 ο γιος του Λουρένσο ντι Αλμέιντα πέθανε υπό δραματικές συνθήκες στην "μάχη του Χολ", μέχρι τότε ο Φρανσίσκο ντι Αλμέιντα ήταν καλός και φωτισμένος ηγέτης αλλά μετατράπηκε σε εκδικητικό και σκληρό
  55. ↑ https://archive.org/details/historiadodesco08castgoog
  56. ↑ Stephens 1897, σσ. 61–62
  57. ↑ R. S. Whitewayy (1995). The Rise of Portuguese Power in India (1497–1550). σ. 126
  58. ↑ Chisholm 1911
  59. ↑ Neto, Ricardo Bonalume (1 April 2002). "Lightning rod of Portuguese India". MHQ: The Quarterly Journal of Military History. Cowles Enthusiast Media Spring. σ. 68
  60. ↑ Neto, Ricardo Bonalume. MHQ: The Quarterly Journal of Military History p. 68. Cowles Enthusiast Media Spring. 1 April 2002 (Page news on 20 October 2006)
  61. ↑ Ο Αλμέιντα επέστρεψε στην Πορτογαλία πέντε μέρες αργότερα αλλά πέθανε σε μία σύγκρουση στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας
  62. ↑ Barbara Watson Andaya; Leonard Y. Andaya (1984). A History of Malaysia. Palgrave MacMillan
  63. ↑ Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius
  64. ↑ Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius
  65. ↑ Bhagamandala Seetharama Shastry, Charles J. Borges, "Goa-Kanara Portuguese relations, 1498–1763" σσ. 34–36
  66. ↑ Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius
  67. ↑ Kerr, Robert (1824)
  68. ↑ Bhagamandala Seetharama Shastry, Charles J. Borges, "Goa-Kanara Portuguese relations, 1498–1763" σσ. 34–36
  69. ↑ Goa Through the Ages: An economic history. 1990. σσ. 220–221
  70. ↑ "Commentarios do grande Afonso Dalboquerque", σ. 157
  71. ↑ Sebastião Rodolfo Dalgado (1982). Glossário Luso-Asiático. Buske Verlag. σ. 382
  72. ↑ Gaspar Correia Lendas da Índia, book II tome II, part I σσ.440–441, 1923 Edition
  73. ↑ Germano de Sousa (2013) História da Medicina Portuguesa Durante a Expansão
  74. ↑ http://www.britannica.com/biography/Afonso-de-Albuquerque-the-Great
  75. ↑ Ricklefs, M.C. (1991). A History of Modern Indonesia Since c. 1300 (2nd Ed.). London: MacMillan. σ. 23
  76. ↑ Foundations of the Portuguese empire, 1415–1580, σσ. 239–260, Bailey Wallys Diffie, Boyd C. Shafer, George Davison Winius

Πηγές

  • Bandelier, Adolph Francis Alphonse (1907). "Afonzo de Albuquerque" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. 1. New York: Robert Appleton Company
  • Crowley, Roger. Conquerors: How Portugal Forged the First Global Empire (2015) online review
  • Diffie, Bailey Wallys; Winius, George Davison (1977). Foundations of the Portuguese Empire: 1415–1580. University of Minnesota Press.
  • Marques, António Henrique R. de Oliveira (1976). A History of Portugal. New York: Columbia University Press.
  • Newitt, M. D. D. (2005). A History of Portuguese Overseas Expansion, 1400–1668. Routledge.
  • Stephens, Henry Morse (1897). Albuquerque. Rulers of India series. Asian Educational Services.
  • Afonso de Albuquerque (1774). Commentarios do grande Afonso Dalboquerque: capitão geral que foi das Indias Orientaes em tempo do muito poderoso rey D. Manuel, o primeiro deste nome. Na Regia Officina Typografica.
  • Albuquerque, Afonso de, D. Manuel I, António Baião, "Cartas para el-rei d". Manuel I", Editora Livraria Sá de Costa (1957)
  • Kerr, Robert (1824). A General History and Collection of Voyages and Travels, Arranged in Systematic Order. Edinburgh: William Blackwood. (Τόμος 6, Κεφάλαιο 1)
 
  		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Afonso de Albuquerque της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αφόνσο_ντι_Αλμπουκέρκε&oldid=8113037"