Η Βελγική Γαλατία (λατινικά: Gallia Belgica) ήταν ρωμαϊκή επαρχία που βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι το νότιο μέρος της Ολλανδίας, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, η βορειοανατολική Γαλλία και η δυτική Γερμανία. Ο ιθαγενής πληθυσμός της Βελγικής Γαλατίας αποτελείτο από ένα μείγμα Κέλτικων και Γερμανικών φυλών, συχνά οριζόμενοι ως Βέλγοι. Η περιοχή του καταυλισμού της φυλής των Ελβετών έγινε μέρος της Βελγικής Γαλατίας.

Η Βελγική Γαλατία εντός της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, γύρω στο 120

Κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., οι επαρχίες της Γαλατίας αναδομήθηκαν. Η βόρεια Βελγική Γαλατία μετονομάστηκε σε Κάτω Γερμανία (Germania inferior), ανατολικό μέρος της Άνω Γερμανία (Germania superior) και το νότιο σύνορο της Βελγικής Γαλατίας επεκτάθηκε προς το νότο. Η νεότερη Βελγική Γαλατία περιελάμβανε την πόλη της Ρενς. Η υποκατηγορία αυτή αντιστοιχεί περίπου στα σημερινά σύνορα μεταξύ της Ολλανδίας, της Γερμανίας και του Βελγίου.

Η περιοχή που αντιστοιχεί στην αρχική επαρχία έγινε, τον 5ο αιώνα, το κέντρο του μεροβινγιανού βασιλείου του Χλωδοβίκου Α' και, κατά τον 8ο αιώνα, η καρδιά της αυτοκρατορίας των Καρολιδών. Μετά το θάνατο του γιου του Καρλομάγνου, Λουδοβίκου του Ευσεβούς, η περιοχή μοιράστηκε στη δυτική και μέση Φραγκία, τους πυρήνες της σύγχρονης Γαλλίας και Γερμανίας.

Η περιοχή είναι η ιστορική καρδιά των Κάτω Χωρών, μια περιοχή που αντιστοιχεί περίπου στη σημερινή ομάδα κρατών Μπενελούξ, την Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο καθώς και στη Βαλλωνία και ένα μέρος της επικράτειας του Ρήνου.