Εξόριστη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Η Εξόριστη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας (Ισπανικά: Gobierno de la República Española en el exilio) ήταν η περίοδος εξορίας της κυβέρνησης της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας που προέκυψε από τη νίκη των δυνάμεων του Φρανσίσκο Φράνκο μετά τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Συνέχισε την ύπαρξη της μέχρι την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το 1977.
Ιστορία Επεξεργασία
Μετά την πτώση του δημοκρατικού καθεστώτος της Ισπανίας τον Απρίλιο του 1939, ο Πρόεδρος (Μανουέλ Αθάνια) και ο Πρωθυπουργός (Ζουάν Νεγκρίν) αυτοεξορίστηκαν στη Γαλλία. Ο Αθάνια παρέμεινε στο πόστο του, μέχρι τον θάνατο του, τον Νοέμβριο του 1940. Στο πόστο του εξόριστου προέδρου τον διαδέχτηκε ο Ντιέγκο Μαρτίνεζ Μπάριο, που ήταν πρωθυπουργός της Ισπανίας το 1936. Μετά την κατάληψη της Γαλλίας από τη Ναζιστική Γερμανία το 1940, η κυβέρνηση μετακόμισε στο Μεξικό, που κάτω από τη διακυβέρνηση του αριστερού προέδρου Λαζάρο Κάρντενας συνέχισε να αναγνωρίζει την εξόριστη κυβέρνηση ως τη νόμιμη ισπανική κυβέρνηση, ασχέτως αν ο Νεγκρίν πέρασε τα χρόνια του πολέμου στο Λονδίνο. Ο Νεγκρίν παραιτήθηκε από πρωθυπουργός το 1945 και τον διαδέχθηκε ο Ζόσε Τζιράλ.
Μέχρι το 1945, οι εξόριστοι Δημοκρατικοί είχαν υψηλές ελπίδες ότι μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, ο Φράνκο θα καθαιρεθεί από τις Συμμαχικές Δυνάμεις, τους νικητές του πολέμου και θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην Ισπανία. Όταν αυτές οι ελπίδες γκρεμίστηκαν, η εξόριστη κυβέρνηση υποβαθμίστηκε σε κυβέρνηση-μαριονέτα με συμβολικό ρόλο. Η κυβέρνηση επέστρεψε στο Παρίσι το 1946. Υπήρχε επίσης η Βάσκικη εξόριστη κυβέρνηση και η Εξόριστη Καταλανική κυβέρνηση.
Στη μεταπολεμική περίοδο είχε διπλωματικές σχέσεις με το Μεξικό, τον Παναμά, τη Γουατεμάλα, τη Βενεζουέλα, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία, την Ουγγαρία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Ρουμανία και την Αλβανία.[1] Αντίθετα, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, και η Σοβιετική Ένωση δεν αναγνώρισαν την κυβέρνηση.[2]
Μετά τον θάνατο του Φράνκο το 1975, ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος αποκατέσησε τη δημοκρατική κυβέρνηση. Το 1977 οι εξόριστοι Δημοκρατικοί αποφάσισαν να δεχτούν τη δεύτερη παλινόρθωση της μοναρχίας και αναγνώρισαν τη νέα κυβέρνηση. Στις 1 Ιουλίου του 1977 η Κυβέρνηση της Ισπανικής Δημοκρατίας διαλύθηκε επισήμως. Σε μια χειρονομία συμφιλίωσης, ο Χουάν Κάρλος κάλεσε τους εξόριστους ηγέτες σε μια τελετή στη Μαδρίτη.
Πρόεδροι στην εξορία Επεξεργασία
- Ντιέγκο Μαρτίνεζ Μπάριο (4 Απριλίου 1939 – 11 Μαΐου 1940)
- Αλβάρο ντε Αλμπορνόζ (προσωρινός) (11 Μαΐου 1940 – 17 Αυγούστου 1945)
- Ντιέγκο Μαρτίνεζ Μπάριο (17 Αυγούστου 1945 – 1 Ιανουαρίου 1962)
- Λούις Τζιμένες ντε Άσουα (11 Φεβρουαρίου 1962 – 16 Νοεμβρίου 1970)
- Τζόσε Μαλντονάντο Γκονζάλες (Νοέμβριος 1970 – 1 Ιουλίου 1977)
Πρωθυπουργοί στην εξορία Επεξεργασία
- Ζουάν Νέργκιν Λόπεζ (4 Μαρτίου 1939 – 17 Αυγούστου 1945)
- Τζόσε Τζιράλ Περέιρα (17 Αυγούστου 1945 – 9 Φεβρουαρίου 1947)
- Ροδόλφο Λιόπις Φερράντιζ (9 Φεβρουαρίου 1947 – 8 Αυγούστου 1947)
- Αλβάρο ντε Αλμπόρνοζ Υ Λιμινίανα (8 Αυγούστου 1947 – 13 Αυγούστου 1951)
- Φίλιξ Γκόρντον Ορντάζ (13 Αυγούστου 1951 – 9 Μαΐου 1960)
- Εμίλιο Χερέρα Λινάρες (9 Μαΐου 1960 – 28 Φεβρουαρίου 1962)
- Κλαούντιο Σάνσεζ-Αλμπόρνοζ Υ Μεντουίνα (28 Φεβρουαρίου 1962 – 28 Φεβρουαρίου 1971)
- Φερνάντο Βαλέρα Απαρίσιο (28 Φεβρουαρίου 1971 – 23 Ιουλίου 1977)