Ιερεμίας Α΄
Ο Ιερεμίας Α΄ υπήρξε Οικουμενικός Πατριάρχης από το 1522 ως το 1546, με μία διακοπή κατά τα έτη 1524-1525.
| Ιερεμίας Α΄ | |
|---|---|
 Ο Ιερεμίας Α΄ στο Ημερολόγιο Εθνικών Φιλανθρωπικών Καταστημάτων (Κωνσταντινούπολη, 1907) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ιερεμίας Α΄ (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 15ος αιώνας Ζίτσα Ιωαννίνων |
| Θάνατος | 13 Ιανουαρίου 1546 Βράτσα |
| Εθνικότητα | Ρωμιοί |
| Χώρα πολιτογράφησης | Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιερέας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1522–1546) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Καταγόταν από τη Ζίτσα της Ηπείρου[1] και εξελέγη Μητροπολίτης Σόφιας προ του 1513[2]. Είχε περιορισμένη μόρφωση[3][4], αλλά ήταν πολύ δημοφιλής[5] και είχε μεγάλες διοικητικές ικανότητες. Εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο Οικουμενικός Πατριάρχης με την στήριξη του άρχοντα Κωνσταντίνου Κουνούπη[6] στις 31 Δεκεμβρίου του 1522, καταβάλλοντας ως δώρο στον Σουλτάνο 500 νομίσματα φραγκικής κοπής και 3.500 φλουριά ως ετήσια οφειλή[7].
Περί τον Απρίλιο ή Μάιο του 1524, και ενώ βρισκόταν σε περιοδεία στην Κύπρο, Αίγυπτο, Παλαιστίνη και το όρος Σινά, ανέβηκε αντικανονικά στον Θρόνο ο Σωζοπόλεως Ιωαννίκιος[8]. Με τη βοήθεια των Πατριαρχών Αντιοχείας και Αλεξανδρείας, ο Ιερεμίας κατόρθωσε να ανατρέψει την πραξικοπηματική εκλογή και ο Ιωαννίκιος καθαιρέθηκε από δύο Συνόδους, μία στα Ιεροσόλυμα και μία στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ιερεμίας αποκαταστάθηκε επισήμως στις 24 Σεπτεμβρίου 1525 με βεράτιο του Σουλτάνου Σουλεϊμάν Α΄[9][10] και έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τον κλήρο και τον λαό της Κωνσταντινούπολης, αποκτώντας στο εξής μεγάλη επιρροή[11].
Επί των ημερών του (1536), το πρώην Κελί Σταυρονικήτα, το οποίο ανήκε από το 1287 στην Μονή Κουτλουμουσίου και στη συνέχεια, ως το 1533, στην Μονή Φιλοθέου, αναβιβάστηκε σε Μονή Σταυρονικήτα, και έγινε έτσι η εικοστή μονή του Αγίου Όρους. Κατόπιν προσκλήσεως της Ιεράς Κοινότητος, ο Πατριάρχης Ιερεμίας ενεπλάκη προσωπικά στην ανοικοδόμηση της Μονής[12], της οποίας αναδείχτηκε ευεργέτης και την οποία ανακήρυξε σταυροπηγιακή το 1544.
Κατά τη διάρκεια της Πατριαρχίας του κατάφερε να σώσει πολλές εκκλησίες, οι οποίες απειλούνταν να κατεδαφιστούν από τους Τούρκους, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι η Πόλη παραδόθηκε και δεν αλώθηκε[13]. Επίσης, το 1537 πέτυχε την έκδοση διατάγματος του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, με το οποίο σταματούσε η μετατροπή εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης σε τζαμιά, απόφαση που όμως δεν επιβεβαιώθηκε από τους διαδόχους του[14].
Φαίνεται ότι επί της Πατριαρχίας του καθιερώθηκε το εμβατοίκιον, δηλαδή να δίνουν οι αρχιερείς, με την εκλογή τους, χρηματικό δώρο στο Πατριαρχείο για την οικονομική του στήριξη[15]. Τον Οκτώβριο του 1538 δώρισε μέρος της περιουσίας του στο Πατριαρχείο[13]. Πατριάρχευσε μέχρι το 1546, οπότε ασθένησε. Παραιτήθηκε από τον Θρόνο, εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός με το όνομα Ιωάννης και πέθανε στην Βράτσα της επαρχίας Τυρνόβου στη Βλαχία, στις 13 Ιανουαρίου 1546.
ΠαραπομπέςΕπεξεργασία
- ↑ Μανουήλ Γεδεών, σελ. 500.
- ↑ Тютюнджиев, Ив.· Мутафова, Кр. (1994). История на българския народ през XV-XVII в. в таблици, схеми, карти, и тестове. Велико Търново. σελ. 38.
- ↑ Janin 1956, σελ. 677.
- ↑ Μανουήλ Γεδεών, σελ. 501.
- ↑ Κοµνηνός Υψηλάντης 1870, σελ. 56.
- ↑ Ζαχαριάδου 1996, σελ. 67.
- ↑ Ζαχαριάδου 1996, σελ. 86.
- ↑ Κοµνηνός Υψηλάντης 1870, σελ. 60.
- ↑ Παΐζη-Αποστολοπούλου 1995, σελ. 52.
- ↑ Ζαχαριάδου 1996, σελ. 174.
- ↑ Тютюнджиев, Ив., Мутафова, Кр. История на българския народ през XV-XVII в. в таблици, схеми, карти, и тестове. Велико Търново, 1994, 38.
- ↑ Πανώτης 2008, σελ. 395.
- ↑ 13,0 13,1 Αποστολόπουλος 2007.
- ↑ Runciman, Steven (1985). The Great Church in captivity: a study of the Patriarchate of Constantinople from the eve of the Turkish conquest to the Greek War of Independence. London,: Cambridge University Press. σελ. 190. ISBN 978-0-521-31310-0.
- ↑ Μανουήλ Γεδεών, σελ. 503-504.
ΠηγέςΕπεξεργασία
- Γεδεών, Μανουήλ (1885). Πατριαρχικοί Πίνακες: Ειδήσεις ιστορικαί βιογραφικαί περί των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως: από Ανδρέου του Πρωτοκλήτου μέχρις Ιωακείμ Γ' του από Θεσσαλονίκης, 36-1884. Κωνσταντινούπολη: Lorenz & Keil.
- Προκόπιος Τσιμάνης (1981). Από υψηλή σκοπιά οι Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, τόμ. Α΄. σελίδες 127–134.
- Janin, R. (1956). «Constantinople, Patriarcat grec». Dictionnaire d'histoire et de géographie ecclésiastiques. 13. Paris: Letouzey et Ané.
- Αποστολόπουλος, Δημήτρης Γ. (20 Μαΐου 2007). «Έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης; Ο πολιτικός χειρισμός από τον Πατριάρχη Ιερεμία Α΄ ενός ιστορικού γεγονότος το 1537 για να μην καταστραφούν οι εκκλησίες». Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2021.
- Πανώτης, Αριστείδης (2008). Το Συνοδικόν της εν Ελλάδι Εκκλησίας. A. Εκδόσεις Σταμούλη. ISBN 978-960-8116-17-7.
- Κοµνηνός Υψηλάντης, Αθανάσιος (1870). Εκκλησιαστικών και πολιτικών των εις δώδεκα, Βιβλίον Η, Θ΄και Ι΄ ήτοι Τα µετά την Άλωσιν (1453-1789), (Εκ χειρογράφου της ιεράς µονής του Σινά). Κωνσταντινούπολη: εκδιδόντος Αρχιµ. Γερµανού Αφθονίδου Σιναΐτου.
- Ζαχαριάδου, Ελισάβετ Α. (1996). Δέκα τουρκικά έγγραφα για την Μεγάλη Εκκλησία (1483-1567) (PDF). Αθήνα: Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών. ISBN 960-7094-69-7.
- Παΐζη-Αποστολοπούλου, Μάχη (1995). Ο Θεσμός της πατριαρχικής εξαρχίας: 14ος-19ος αιώνας (PDF). Αθήνα: Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. ISBN 960-7094-32-8.
ΒιβλιογραφίαΕπεξεργασία
- Σπυρίδων Λάμπρος, «Εικών Ιερεμίου Α', Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τόμ. Α΄ σελ. 113-119
| τίτλοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας | ||
|---|---|---|
| Προκάτοχος Θεόληπτος Α΄ |
Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 1522-1524 (1η θητεία) |
Διάδοχος Ιωαννίκιος Α΄ |
| Προκάτοχος Ιωαννίκιος Α΄ |
Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 1525-1546 (2η θητεία) |
Διάδοχος Διονύσιος Β΄ |