Βικιπαίδεια

Ιρένε Φίσερ

Η Ιρένε Φίσερ, με πατρώνυμο Καμίνκα γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1907 στη Βιέννη και πέθανε στις 22 Οκτωβρίου 2009 στη Βοστώνη, ήταν Αυστροαμερικανίδα μαθηματικός και γεωδαίτης. Κατά τη διάρκεια της χρυσής εποχής του προγράμματος Μέρκιουρι (Ερμή) και της σεληνιακής αποστολής Απόλλων, η Φίσερ έγινε η μία από τις δύο διεθνώς αναγνωρισμένες γυναίκες επιστήμονες στον τομέα της γεωδαισίας. Συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη του παγκόσμιου γεωδαιτικού συστήματος (ένα πρότυπο που χρησιμοποιείται από το GPS, για παράδειγμα). Τα δεδομένα της για τον Mercury (ή ελλειψοειδές Φίσερ 1960 και 1968)[3]'[4] , καθώς και το έργο της για τη σεληνιακή παράλλαξη, ήταν καθοριστικά για τη διεξαγωγή αυτών των αποστολών. Στον πρόλογό του για την έκδοση του Αμερικανικού Συνεδρίου Τοπογραφίας και Χαρτογράφησης, ο πρώην συνάδελφος της Φίσερ, ο Μπέρναρντ Τσόβιτς, την αποκάλεσε έναν από τους πιο διάσημους γεωδαίτες του τρίτου τετάρτου του 20ού αιώνα.

Ιρένε Φίσερ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση27 Ιουλίου 1907
Gainfarn[1]
Θάνατος22 Οκτωβρίου 2009
Βοστώνη[1]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά
Αγγλικά
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Βιέννης[2]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμαθηματικός
χαρτογράφος[2]
γεωγράφος[2]
τοπογράφος μηχανικός
δασκάλα
δεδομένα

Βιογραφία Επεξεργασία

Η Ειρήνη Καμίνκα γεννήθηκε στη Βιέννη της Αυστρίας σε εβραϊκή οικογένεια με πολύ δυναμικές κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες. Σπούδασε περιγραφική και προβολική γεωμετρία στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης και μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης[5]. Οι δάσκαλοί της Μόριτς Σλικ και Χανς Χαν ήταν από τις εξέχουσες προσωπικότητες του Κύκλου της Βιέννης. Συμφοιτητές της ήταν ο φυσικός Βίκτορ Βάισκοπφ, ο κοινωνιολόγος Πολ Λάζαρσφελντ και η κοινωνική ψυχολόγος Μαρί Τζαχόντα.

Το 1931 παντρεύτηκε τον ιστορικό και γεωγράφο Έρικ Φίσερ. Η οικογένεια Φίσερ διεύθυνε το Ισραηλιτικό Παιδικό Ίδρυμα της Βιέννης, που ιδρύθηκε το 1843, και ίδρυσε την πρώτη επαγγελματική σχολή κατάρτισης νηπιαγωγείων και νηπιαγωγών στη Βιέννη. Αυτό το μέρος αργότερα έγινε καταφύγιο για μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη στη Βιέννη.

Σταδιοδρομία Επεξεργασία

Το 1939 η οικογένεια Φίσερ εγκατέλειψε τη ναζιστική Αυστρία με τη μικρή τους κόρη Γκάι. Ταξίδεψαν σιδηροδρομικώς προς την Ιταλία, με πλοίο προς την Παλαιστίνη και στη συνέχεια, το 1941, στην Ανατολική Αφρική και στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος πριν φτάσουν στη Βοστώνη. Εκεί έζησαν με την αδελφή, τη μητέρα και τον γαμπρό του Έρικ Φίσερ, τον φυσικό Ότο Έρενχαϊλ[6]. Αναζητώντας εργασία, η Φίσερ εργάστηκε ως βοηθός μοδίστρας και στη συνέχεια διόρθωνε κείμενα για τον Βασίλι Λεόντιεφ στο Χάρβαρντ και για τον Νόρμπερτ Βίνερ στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ)[7]. Εργάστηκε επίσης πάνω στις τροχιές της στερεοσκοπικής προβολικής γεωμετρίας για τον Τζον Ρουλ, επίσης στο ΜΙΤ[7]. Διδάσκει μαθηματικά στην Προπαρασκευαστική Σχολή Brown and Nichols στο Κέιμπριτζ και στη συνέχεια στο Sidwell Friends στην Γουάσινγκτον[5].

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο γιος της Μάικλ, που γεννήθηκε το 1946, πήγε στο σχολείο, βρήκε δουλειά στην Υπηρεσία Στρατιωτικών Χαρτών (Εθνική Υπηρεσία Γεωχωρικών Πληροφοριών και Στρατιωτικό κέντρο Γεωχωρικών Πληροφοριών του Μέριλαντ). Στην αρχή της καριέρας της στα μαθηματικά και τη γεωδαισία, η Φίσερ έμαθε γρήγορα τα βασικά των γεωδαιτικών πινάκων και των δεδομένων, μελέτησε τη βαρύτητα, την αστρονομία, τον τριγωνισμό με φωτοβολίδες και τη βαλλιστική κατευθυνόμενων πυραύλων. Εργάστηκε υπό τη διεύθυνση του Τζον Α. Ο'Κηφ στον κλάδο της γεωδαισίας και ανέβηκε στην ιεραρχία και έγινε επικεφαλής.

Στα 25 χρόνια καριέρας της στο AMS, είναι περισσότερο γνωστή για το έργο της σχετικά με το Παγκόσμιο Γεωδαιτικό Σύστημα του 1960, το πρότυπο που χρησιμοποιείται στη χαρτογραφία και το GPS[8]. Επίσης, αναθεώρησε το Διεθνές Ελλειψοειδές το 1956, βελτίωσε το ελλειψοειδές αναφοράς της NASA για τη δορυφορική παρακολούθηση, δημιούργησε το νοτιοαμερικανικό δεδομένο του 1969, συμφιλίωσε την ωκεανογραφική ισοπέδωση με τη γεωδαιτική ισοπέδωση και κατασκεύασε ζώνες βαθμονόμησης των ωκεανών για τη δορυφορική αλτιμετρία[6].

Οι επικαιροποιήσεις της γεωδαιτικής επιστήμης βοηθούν στον προσδιορισμό της παράλλαξης της Σελήνης. Η Ιρένε Φίσερ ασχολήθηκε επίσης με την έρευνα για τη μεταπαγετώδη ανύψωση. Οι μελέτες της για το γεωειδές συμβαδίζουν με την έρευνα για τις παραμένουσες επιπτώσεις της τελευταίας εποχής των παγετώνων.

Η Φίσερ διαφώνησε με τον αριθμό για την επιπεδοποίηση της Γης (το κλάσμα κατά το οποίο ο πολικός άξονας μικραίνει κατά την ακτίνα του ισημερινού), ο οποίος παρέμεινε αδιαμφισβήτητος από το 1924. Της απαγορεύτηκε να χρησιμοποιήσει τα δικά της επικαιροποιημένα στοιχεία στο έργο της: το αποτέλεσμα αυτό ερχόταν σε αντίθεση με τις αποδεκτές μελέτες της εποχής. Ωστόσο, μετά τις πτήσεις των πρώτων δορυφόρων, τα δεδομένα και οι παρατηρήσεις των οργάνων απέδειξαν ότι είχε δίκιο. Τότε της επετράπη να τροποποιήσει την προηγούμενη εργασία της με τα νέα της στοιχεία. Σχολιάζοντας την έλλειψη εμπιστοσύνης των άλλων στην έρευνά της, η Ιρένε Φίσερ έλεγε αστειευόμενη ότι ούτε οι δορυφόροι συμφωνούσαν μαζί τους.

Η Ιρένε Φίσερ έγραψε περισσότερες από 120 τεχνικές εκθέσεις, άρθρα και βιβλία στους τομείς της ειδικότητάς της[5] . Πολλές από τις σημαντικές κυβερνητικές εκθέσεις της είναι ακόμη και σήμερα απόρρητες. Το 1965 δημοσίευσε ένα βιβλίο γεωμετρίας για το γυμνάσιο, μία από τις πολλές επενδύσεις της ως καθηγήτρια[5].

Μετά τη συνταξιοδότησή της το 1975, έγραψε έναν απολογισμό της επιστημονικής της σταδιοδρομίας, ο οποίος δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες στο ACSM Bulletin (επίσημη έκδοση του Αμερικανικού Κογκρέσου για τη Τοπογραφία και τη Χαρτογράφηση). "Γεωδαισία; Τι είναι η γεωδαισία; Η προσωπική μου ενασχόληση με την πανάρχαια αναζήτηση για τον προσδιορισμό του μεγέθους και του σχήματος της Γης, με έναν συνεχή σχολιασμό της ζωής σε ένα κυβερνητικό ερευνητικό γραφείο καλύπτει τον τομέα της γεωδαισίας κατά τα έτη 1951-1975. Ασχολείται με το έργο ενός επιστήμονα σε μια κυβερνητική γραφειοκρατία που αποτελείται κυρίως από άνδρες. Εκδόθηκε σε μορφή βιβλίου το 2005[5].

Τιμητικές διακρίσεις και βραβεία Επεξεργασία

Πρωτοπόρα σε μια εποχή που, το 1967, υπήρχαν ελάχιστες γυναίκες στον τομέα της τοπογραφίας, η Φίσερ ήταν η πρώτη γυναίκα υπάλληλος της Υπηρεσίας Χαρτών του Στρατού και μόλις η τρίτη γυναίκα που έλαβε το Βραβείο Διακεκριμένης Πολιτικής Υπηρεσίας[9].

Στον πρόλογό της στην έκδοση του Αμερικανικού Κογκρέσου για τη Τοπογραφία και τη Χαρτογράφηση, ο πρώην συνάδελφος της Φίσερ, Μπέρναρντ Τσόβιτς, την αποκάλεσε μία από τις πιο γνωστές γυναίκες τοπογράφους του τρίτου τετάρτου του εικοστού αιώνα[10]. Ωστόσο, καθώς το τρίτο τέταρτο του εικοστού αιώνα γνώρισε "τη μετάβαση της γεωδαισίας από μια περιφερειακή σε μια παγκόσμια επιχείρηση", αυτό την καθιστά, και πάλι σύμφωνα με τον Τσόβιτς, μια από τις πιο γνωστές γεωδαίτες όλων των εποχών.

Η Φίσερ είναι διεθνώς αναγνωρισμένη για τις πολυάριθμες δημοσιεύσεις και παρουσιάσεις της σχετικά με το μέγεθος και το σχήμα της γης, συμπεριλαμβανομένου του εγχειριδίου του Υπουργείου Άμυνας, Latitude Functions Fischer 1960 Ellipsoid.

Η Φίσερ τιμήθηκε με πολυάριθμα βραβεία υπηρεσιών από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και είναι επίτιμος διδάκτορας του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καρλσρούης[6]. Εξελέγη στην Εθνική Ακαδημία Μηχανικών των ΗΠΑ και εξελέγη στην Αμερικανική Γεωφυσική Ένωση με την ένταξή της στο Hall of Fame της Εθνικής Υπηρεσίας Εικόνας και Χαρτογράφησης (NIMA)[5].

Το κέντρο μάθησης στη νέα πανεπιστημιούπολη της Εθνικής Υπηρεσίας Γεωχωρικών Πληροφοριών πήρε το όνομά της προς τιμήν της[6].

Ιδιωτική ζωή Επεξεργασία

Η ίδια και η οικογένειά της ήταν πολύ δραστήριοι για πολλά χρόνια στον Ναό του Ισραήλ στο Σίλβερ Σπρινγκ του Μέριλαντ, όπου δίδασκε βασικά μαθήματα εβραϊκών σε ενήλικες. Ήταν ενεργό μέλος μιας ομάδας συζήτησης (chavura) για σαράντα χρόνια. Όταν μετακόμισε στο Ρόκβιλ, εντάχθηκε στο Congregation Beth Israel και έδωσε μια σειρά διαλέξεων βιβλικής αρχαιολογίας στη μνήμη του συζύγου της στο Εβραϊκό Κοινοτικό Κέντρο του Ρόκβιλ. Στο Ισραήλ, όπου ζουν πολλά μέλη της οικογένειάς της, η ίδια και ο σύζυγός της έδωσαν υποτροφίες σε ένα τεχνικό κολέγιο.

Δημοσιεύσεις Επεξεργασία

  • (en) I.K. Fischer, Geodesy? What's That?: My Personal Involvement in the Age-old Quest for the Size and Shape of the Earth with a Running Commentary on Life in a Government Research Office, iUniverse, 2005 (ISBN 978-0-595-36399-5, On line
  • Fischer, Irene. The Development of the South American Datum 1969 (70-290). 1970. Papers from the 30th annual meeting [of the] American congress on surveying and mapping, ...1970.
  • Fischer, Irene. 1959. "The Impact of the Ice Age on the Present Form of the Geoid". Journal of Geophysical Research. 64 (1): 85-87.
  • Kaula, W. M. and Irene Fischer. 1959. US Army World Geodetic System 1959, Part I, Methods. Army Map Service Technical Reports 27. November 1959.
  • Fischer, Irene. 1959. "A Tentative World Datum from Geoidal Heights Based on the Hough Ellipsoid and the Columbus Geoid". Journal of Geophysical Research. 64 (1): 73-84.
  • Fischer, Irene K. 1981. "At the dawn of geodesy." Bulletin Géodésique, 1981, Volume 55, Number 2, Page 13
  • Fischer, Irene. 1979. "The Effect of the Mid‐Atlantic Ridge in Terms of Gravity Anomalies, Geoidal Undulations, and Deflections of the Vertical". Marine Geodesy. 2, no. 3: 215-237.
  • Fischer, Irene. 1977. "Mean Sea Level and the Marine Geoid—an Analysis of Concepts". Marine Geodesy. 1, no. 1: 37-59.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Martin Schmid: «Biografien bedeutender österreichischer Wissenschafterinnen. »Die Neugier treibt mich, Fragen zu stellen«». (Γερμανικά) Biographies of important Austrian women scientists. Böhlau Verlag. 25  Μαρτίου 2018. σελ. 223. ISBN-13 978-3-205-20238-7.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Marilyn Bailey Ogilvie: «The Biographical Dictionary of Women in Science» (Αγγλικά) Routledge. 16  Δεκεμβρίου 2003. σελ. 447. ISBN-13 978-1-135-96342-2. ISBN-10 0-415-92038-8.
  3. ↑ Survey (U.S.), National Geodetic (1986). Geodetic Glossary. U.S. Department of Commerce, National Oceanic and Atmospheric Administration, National Ocean Service, Charting and Geodetic Services. 
  4. ↑ Fischer, Irene (1969). «Modification of the Mercury Datum». The Military Engineer 61 (401): 191–193. ISSN 0026-3982. https://www.jstor.org/stable/44562130. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 «Women in GEOINT: Irene K. Fischer | National Geospatial-Intelligence Agency». www.nga.mil. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2023. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Read "Memorial Tributes: Volume 14" at NAP.edu. 
  7. ↑ 7,0 7,1 «Irene Fischer». EngineerGirl. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2023. 
  8. ↑ Morrison, Foster; Chovitz, Bernard; Fischer, Michael M. J. (2010-05-11). «Irene K. Fischer (1907-2009)» (στα αγγλικά). Eos, Transactions American Geophysical Union 91 (19): 172–172. doi:10.1029/2010EO190005. http://doi.wiley.com/10.1029/2010EO190005. 
  9. ↑ «Dr. Irene K. Fischer | National Geospatial-Intelligence Agency». www.nga.mil. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2023. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2023. 
  10. ↑ «Task Forces». www.fig.net. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2023. 


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιρένε_Φίσερ&oldid=10438322"