Πόλεμος κατά των Ισαύρων
Ο πόλεμος κατά των Ισαύρων (492 - 497) ήταν σειρά στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά των εξεγερμένων Ισαύρων την περίοδο της διακυβέρνησης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τον Αναστάσιο τον Α΄.
Ιστορικό υπόβαθρο της σύγκρουσης Επεξεργασία
Η ανάρρηση σε υψηλές κυβερνητικές θέσεις Ισαύριων αξιωματούχων που άρχισε επί βασιλείας του Θεοδοσίου Β' και κορυφώθηκε επί Λέοντος Α΄, όταν ο αυτοκράτορας, σε μια προσπάθεια να ανατρέψει την ολοένα και αυξανόμενη επιρροή των Γότθων, τοποθέτησε σε διοικητικές θέσεις συμπατριώτες του, προκάλεσε δυσαρέσκεια στους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης, που μετατράπηκε σε έμπρακτη αντίδραση το 473, όταν ξέσπασαν ταραχές εναντίον των Ισαύρων στον Ιππόδρομο της πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας. Το 474 δε, όταν ένας Ίσαυρος, ο Ζήνων, έφτασε να γίνει Αυτοκράτορας, οι ταραχές έγιναν εξέγερση, που τον επόμενο χρόνο,(475) οδήγησε στην πτώση του Ζήνωνα από το θρόνο.
Ο Ζήνων κατέφυγε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου αφού ετοίμασε στρατό, βάδισε εναντίον της Κωνσταντινούπολης, την οποία κατέλαβε στρατιωτικά και επανακατέλαβε τον Θρόνο το 476 και μέχρι το θάνατό του, το 491.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του οι Ίσαυροι ευδοκιμούσαν αν και η αντιπαλότητα παρέμενε σταθερή αλλά κρυφή. Το 484 ο στρατηγός Ίλλος και οι στρατιώτες του εξεγέρθηκαν εναντίον του Ζήνωνα και έφυγε προς την Αντιόχεια όπου υποστήριξε τον σφετεριστή Λεόντιο.[1] Η εξέγερση αυτή τελείωσε το 488 με την ήττα και το θάνατο των δυο σφετεριστών. [2]
Συγκρούσεις Επεξεργασία
Η πολιτική έναντι των Ισαύρων άλλαξε μετά το θάνατο του Ζήνωνα, το 491 και την ανάρρηση στο Θρόνο του Αναστάσιου του Α΄. Η ίδια η ενθρόνιση του Αναστάσιου, επιβλήθηκε κατά κάποιο τρόπο και από το λαό, που διαδήλωσε στον Ιππόδρομο την αντίθεσή του στην διαδοχή του Ζήνωνα, από τον αδελφό του Λογγίνο, οδηγώντας την αυτοκράτειρα Αριάδνη, στην επιλογή του μέχρι πρότινος σιλεντιάριου, Αναστασίου.
Το 492 έγιναν οι πρώτες πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ Ισαυρικών στρατιωτικών σωμάτων και του Βυζαντινού στρατού. Στην Μάχη του Κοτύαιου στη Φρυγία, οι στρατηγοί Ιωάννης Σκύθης και Ιωάννης Κυρτός κατάφεραν να νικήσουν τον Ισαύριο Λιγγινίνη και τον στρατό του. [3] Οι επιζώντες Ίσαυροι κατέφυγαν στα προπύργια τους στα ορεινά της χώρας τους και συνέχισαν τον πόλεμο. Το 493 ο στρατηγός Διογενιάνης κατάφερε να εισβάλλει και να κυριεύσει την πρωτεύουσα της Ισαυρίας, Σελεύκεια παρά την αντίσταση που προέβαλαν οι Ισαύριοι, καθοδηγούμενοι από τον επίσκοπό τους, Κόνωνα. [4]
Το 494, στρατιωτικές φρουρές των Ισαύρων κατέλαβαν και οχυρώθηκαν στα φρούρια της πατρίδας τους εμποδίζοντας και παρενοχλώντας την βυζαντινή δικαιοδοσία στην περιοχή.[5] Τελικά, το 495 επήρθε μια πρώτη συμφωνία, μεταξύ του αυτοκράτορα Αναστάσιου και του αρχηγού των Ισαύρων, Αθηνόδωρα. Η συμφωνία όμως, χρειάστηκε την επέμβαση των όπλων για να ισχύσει. Το 497, στην τελειωτική αναμέτρηση, ο Ιωάννης ο Σκύθης, σκότωσε τους δυο αρχηγούς των εξεγερμένων, Λογγίνο της Καρδάλα και Αθηνόδωρο ενώ ο Ιωάννης Κυρτός εξουδετέρωσε τους αρχηγούς Λογγίνο Σελίνο και Ινδό, εκκαθαρίζοντας την περιοχή από στασιαστές. Οι αιχμάλωτοι μάλιστα, στάλθηκαν στην Κωνσταντινούπολη όπου και διαπομπεύτηκαν στη Μέση οδό. [6]
Επακόλουθα Επεξεργασία
Μετά το πόλεμο ο Αναστάσιος Ά επιβράβευσε τους στρατηγούς του με αξιώματα , τον Ιωάννη τον Σκύθη το 498 (μ.Χ.) και τον Ιωάννη τον Γίββο το 499 (μ.Χ.) , επίσης διέταξε τον αρχιτέκτονα Αιθέριο να χτίσει τη Χάλκη Πύλη στο μεγάλο παλάτι στη Κωνσταντινούπολη για να γιορτάσει τη νίκη του.[7] Ο ιστοριογράφος Χριστόδωρος εξιστόρησε τον πόλεμο στο χαμένο πια βιβλίο, Ισαυρικά.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ "..Having traversed Asia Minor they erected the standard of revolt (a.d. 483 or 484). Illus declared Leontius emperor, defeated the army of Zeno near Antioch, and having drawn over the Isaurians to his party and obtained possession of Papurius, released Verina, and induced her to crown Leontius at Tarsus,..." https://web.archive.org/web/20060511155535/http://www.ancientlibrary.com/smith-bio/1678.html
- ↑ "and Illus and Leontius were beheaded (a. d, 488) and their heads sent to the emperor." https://web.archive.org/web/20060511155535/http://www.ancientlibrary.com/smith-bio/1678.html
- ↑ Heather, P. J. (2018). Rome resurgent : war and empire in the age of Justinian. New York, NY. ISBN 978-0-19-936274-5. 1007044617.
- ↑ Lopez, Robert Sabatino; Hussey, J. M. (1967-04). «The Cambridge Medieval History. Vol. IV. The Byzantine Empire. Part I. Byzantium and Its Neighbours.». The Economic History Review 20 (1): 181. doi:. ISSN 0013-0117. http://dx.doi.org/10.2307/2592059.
- ↑ Bury, J. B. (2005). A history of the later Roman Empire from Arcadius to Irene (395 A.D.-800 A.D.). Boston?: Adamant Media Corporation. ISBN 1-4021-8369-0. 78056346.
- ↑ Bury, J. B. (2005). A history of the later Roman Empire from Arcadius to Irene (395 A.D.-800 A.D.). Boston?: Adamant Media Corporation. ISBN 1-4021-8369-0. 78056346.
- ↑ Aetherius Society. Routledge. 27 Ιουλίου 2000. σελίδες 19–20.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Τζων Μπάγκνελ Μπιούρυ, Ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την ίδρυση της έως τον Μάρκο Αυρήλιο (συγραμμένο το 1893) BiblioBazaar, LLC, 2009, ISBN 1-113-20102-9, σελ. 433.
- Μπρίαν Κρόκε, Count Marcellinus and His Chronicle, Oxford University Press (συγραμμένο το 2001) ISBN 0-19-815001-6, σελίδες 137-138.
- Jones Arnold Hugh Martin, John Robert Martindale, John Morris, "Fl. Ioannes qui et Gibbus 93", The Prosopography of the Later Roman Empire, volume 2, Cambridge University Press (συγραμμένο το 1992) ISBN 0-521-20159-4, σελ. 617-618.