Ιωάννης ο βίαιος
Ο Ιωάννης ο βιαίος είναι ασπρόμαυρη ελληνική κοινωνική ταινία του 1973 σε παραγωγή, σκηνοθεσία και σενάριο της Τώνιας Μαρκετάκη. Πρωταγωνιστεί ο Μανώλης Λογιάδης στον ρόλο του Ιωάννη Ζάχου, ενός νεαρού ψυχοπαθή που δολοφόνησε μια γυναίκα στην Αθήνα. [1]
| Ιωάννης ο βίαιος | |
|---|---|
| Σκηνοθεσία | Τώνια Μαρκετάκη |
| Παραγωγή | Τώνια Μαρκετάκη |
| Σενάριο | Τώνια Μαρκετάκη |
| Πρωταγωνιστές | Βαγγέλης Καζάν, Μηνάς Χατζησάββας, Μαλένα Ανουσάκη και Μαίρη Μεταξά |
| Πρώτη προβολή | Σεπτέμβριος 1973 |
| Προέλευση | Ελλάδα |
| Γλώσσα | Ελληνικά |
| δεδομένα () | |
Πλοκή Επεξεργασία
Ο Ιωάννης Ζάχος είναι ένας ψυχοπαθής που φαντασιώνεται να σκοτώνει όμορφες γυναίκες ως μέσο για να επικυρώσει τον ανδρισμό του και να νιώσει μια αίσθηση ενδυνάμωσης. Τριγυρνά στους άδειους δρόμους της Αθήνας τη νύχτα αναζητώντας θύματα. Σε μια από αυτές τις εξόδους μπαίνει σε ένα μικρό παράδρομο και γύρω στα μεσάνυχτα βλέπει μια νεαρή γυναίκα, την Ελένη Χαλκιά, στην οποία επιτίθεται και την μαχαιρώνει μέχρι θανάτου. Μετά τη δολοφονία εξαφανίζεται στο σκοτάδι.
Μια έρευνα δολοφονίας οδηγεί τελικά στη σύλληψή του. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, ομολογεί πρόθυμα το έγκλημά του στην αστυνομία με μεγάλη ανακούφιση, καθώς η έρευνά τους είχε δεχθεί πυρά για τα λάθη της. Στη δίκη που ακολούθησε, ο ψυχοπαθής παραδέχεται ελεύθερα την ενοχή του αλλά κατά τη διάρκεια της κατάθεσής του πέφτει σε αντιφάσεις. Γίνεται προφανές ότι ο δολοφόνος βασίζει την κατάθεσή του σε αναφορές που διαβάζει από τις εφημερίδες που καλύπτουν την ποινική του δίκη .
Ο Ζάχος μπορεί να είναι ένας αποκλίνων ψυχοπαθής, αλλά διαθέτει ευγλωττία, χάρη και ευφυΐα άνω του μέσου όρου που τον κάνουν ελκυστικό για το ακροατήριο της δίκης, τους δικαστές, τον Τύπο και τους ψυχιάτρους. Σύντομα γίνεται «κοινωνικό είδωλο» μέσα από τα καθημερινά ρεπορτάζ του Τύπου. Είναι ευδιάκριτος στην περιγραφή των βίαιων τάσεων του στο πλαίσιο μιας αδιάφορης, ψυχρής κοινωνίας και εξηγεί ότι χρησιμοποιεί τη βία ως μέσο για να επιτύχει την κάθαρση. Παραδέχεται ελεύθερα ότι η δολοφονία ήταν παράλογη και δεν εξυπηρετούσε κανένα σκοπό, αλλά εξηγεί ότι αισθάνεται πιεσμένος και παγιδευμένος μέσα στην κοινωνία και ότι διέπραξε τη δολοφονία για να αποκτήσει μια αίσθηση ανακούφισης. Είναι ηδονιστής που είναι ένοχος και μετά ευχαρίστηση που παραδέχεται την ενοχή του, πράξη την οποία θεωρεί τρόπο να παρουσιάζει τη δική του «αλήθεια» και να είναι ειλικρινής. Τέλος, μόλις η κοινωνία αποδεχτεί την ενοχή του, νιώθει την ευχαρίστηση της εξιλέωσης. [2]
Η έκκλησή του και οι αρθρικές και ειλικρινείς περιγραφές των κινήτρων και των πράξεών του εντός των ορίων και του πλαισίου της κοινωνίας, έχουν απήχηση στη νεολαία της εποχής. Παρουσιάζεται ως «παγιδευμένη ψυχή» που αναζητά ανακούφιση από τα βάρη της κοινωνίας. Οι νέοι πιστεύουν ότι οι περιγραφές του εκφράζουν τις βαθύτερες ανάγκες και τις απογοητεύσεις τους και μαγεύονται μαζί του.
Οι συγγενείς του θύματος δεν δείχνουν πρόθυμοι να υπερασπιστούν τη μνήμη του, καθώς προσπαθούν να παίξουν τον ρόλο τους στη δίκη και να διεκδικήσουν την προσοχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο δολοφόνος κρίνεται αθώος λόγω παραφροσύνης. Καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη σε ψυχιατρείο.
Η ταινία στο τέλος αφήνει ένα ανοιχτό ερώτημα για το ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος, το άτομο ή η κοινωνία. Η πλοκή βασίζεται στην πραγματική υπόθεση δολοφονίας της Μαρίας Μπαβέα το 1963.[3]
Διανομή ρόλων Επεξεργασία
- Μανώλης Λογιάδης ως Ιωάννης Ζάχος
- Μίκα Φλώρα ως Ελένη Χαλκιά [4]
- Βαγγέλης Καζάν ως Διοικητής Γιαννόπουλος
- Μαλένα Ανουσάκη ως κυρία Χαλκιά
- Κώστας Αρζόγλου ως Χρήστος Χριστοφορίδης
- Δημήτρης Μπικιρόπουλος
- Τάκης Δουκάτος
- Νίκος Γκλαβάς
- Μηνάς Χατζησάββας ως Δρ Παννόπουλος
- Κώστας Μεσσάρης
- Μαίρη Μεταξά ως γιαγιά
- Γιώργος Παρτσαλάκης
- Λήδα Πρωτοψάλτη
- Νικήτας Τσακίρογλου
- Κώστας Τσάκωνας
- Θανάσης Βαλτινός
- Ζωζώ Ζάρπα ως Κωνσταντίνα Σταυριανού
- Κώστας Ζιώγας
Υποδοχή Επεξεργασία
Κριτικές Επεξεργασία
Ο Άγγελος Ρουβάς στο βιβλίο του Ελληνικός Κινηματογράφος αναφέρει ότι η ταινία της Τόνιας Μαρκετάκη διερευνά τους βαθύτερους λόγους που κάνουν τους αποξενωμένους και μοναχικούς ανθρώπους που ζουν σε μεγάλες πόλεις να γίνονται ψυχολογικά διαταραγμένα άτομα που μπορούν στη συνέχεια να διαπράξουν βίαια εγκλήματα. [5]
Ο κριτικός κινηματογράφου Αχιλλέας Κυριακίδης συγκρίνει τις τεχνικές της Μαρκετάκη στην ταινία, με τη σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Μπρουκς στο Εν ψυχρώ . [2] Ο Κυριακίδης περιγράφει πώς ο φακός της Μαρκετάκη κινείται στην αρχή της ταινίας σαν «φάντασμα στους δρόμους μιας άσχημης πόλης, που αναρωτιέται ανάμεσα στα διαμερίσματα μιας κοινωνίας χωρίς πηδάλιο» και το αντιπαραβάλλει με την κλειστοφοβική και ξέφρενη δράση του δεύτερου μέρους, όπου ο φακός κινείται σε αναδρομές κατά την ανακατασκευή του τόπου του εγκλήματος και οδηγεί το κοινό από το ένα μέρος στο άλλο μετακομίζοντας από το κελί της φυλακής, στο δικαστήριο, στον τόπο της δολοφονίας και στα ψυχιατρικά τμήματα . [2]
Σχολιάζει ότι στην ταινία του Μαρκετάκη οι αλήθειες είναι παντού, αλλά ότι η Αλήθεια απουσιάζει και τη συγκρίνει με το Ρασομόν του Ακίρα Κουροσάβα.[2] Σύμφωνα με τον Κυριακίδη, η τεχνική της Μαρκετάκη είναι να παρουσιάζει τα στοιχεία της ταινίας της σαν ένα παζλ, όπου τα κομμάτια που προμηθεύει χωρούν σε ένα μεγαλύτερο μωσαϊκό, αλλά σχολιάζει ότι η εικόνα του μωσαϊκού δεν αποκαλύπτεται ποτέ στο σύνολό της. Η ταινία τελειώνει απότομα, σαν να βάζει τέλος στη ζωή της, σε μια τελική, βίαιη πράξη. [2]
Η Αυγή παραθέτει την κριτικό κινηματογράφου Αγλαΐα Μητροπούλου, η οποία σχολιάζει ότι η Μαρκετάκη δεν χρησιμοποιεί το έγκλημα ως αφορμή για να δημιουργήσει ένα αστυνομικό δράμα, αλλά αντιθέτως αναλύει και διερευνά ολόκληρο το κοινωνικό περιβάλλον και τους λόγους πίσω από το έγκλημα χρησιμοποιώντας την ίδια μεθοδολογία που ο Νόρμαν Μέιλερ και ο Ζαν-Πιέρ Ζενέ ακολουθεί στις ταινίες τους. [6] Η Αυγή σχολιάζει επίσης ότι η ταινία διερευνά τις θεατρικές πτυχές πίσω από τη δικαιοσύνη και τις νομικές διαδικασίες της και την ψυχολογία του παραλόγου όπως εφαρμόζεται στην ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του 1960. [7]
Βραβεία Επεξεργασία
Η ταινία τιμήθηκε με τα ακόλουθα βραβεία στο 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1973: [8] [9]
- Σκηνοθεσία
- Πλοκή
- Α' Ανδρικός ρόλος
- Τιμητική διάκριση
Κυκλοφορία Επεξεργασία
Η ταινία κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 1973.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Rizospastis: σελ. 38. 1 Δεκεμβρίου 2009. http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5384461&publDate=2009-12-01%2000:00:00.0. Ανακτήθηκε στις 7 April 2013. «Σε πραγματικά γεγονότα της δεκαετίας του '60, όπου η έρευνα για τη δολοφονία μιας νεαρής γυναίκας καταλήγει σε προσβολή της μνήμης της, καθώς όλοι οι μάρτυρες ενδιαφέρονται για την προβολή τους στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, ενώ ο άνθρωπος που ομολόγησε το φόνο της γίνεται κοινωνικό είδωλο, μέσα απ' τις σελίδες των εφημερίδων, βασίζεται η πρώτη ταινία της Τώνιας Μαρκετάκη «Ιωάννης ο βίαιος»."»
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Αχιλλέας Κυριακίδης. «Η ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ». Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2013.
- ↑ «Ioannis o Viaios» (στα Greek). cinegreece. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Αυγούστου 2014.
- ↑ «Mika Flora bio». cine.gr.
- ↑ Angelos Rouvas (2005). Ελληνικος κινηματογραφος: 1971–2005. Ελληνικα Γραμματα. σελ. 84.
Η Τώνια Μαρκετάκη στην ταινία της Ιωάννης ο Βίαιος στρέφει το ενδιαφέρον στη μοναξιά των ατόμων που ζουν στις μεγάλες πόλεις, διερευνώντας τα αίτια που τους μεταλλάσσουν σε ψυχικά διαταραγμένα άτομα, έτοιμα να διαπράξουν τις πιο ...
- ↑ Avgi. 18 November 2011. http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=652081.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Avgi. 18 November 2011. http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=652080.+«Ήταν ένα φιλμ για τη θεατρικότητα του νόμου, την ψυχολογία του παραλόγου στο κοινωνικό πεδίο της δεκαετίας του '60.»[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Φιλμογραφία ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΙΑΙΟΣ. Tainiothiki.
- ↑ «14o Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου (Βραβεία 1973) ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ». Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου.[νεκρός σύνδεσμος]
εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Ιωάννης ο βίαιος στην IMDb