Κίνημα Αμερικανών Ινδιάνων

Κίνημα Αμερικανών Ινδιάνων
Κίνημα Αμερικανών Ινδιάνων; American Indian Movement AIM
Πρόεδρος	Κλάιντ Μπελεκώρτ
Ίδρυση	1968
Διάδοχος	" AIM Grand Governing Council" (από το 1993)
Έδρα	Μινεάπολη
Ιδεολογία	Αντικαπιταλισμός
Πολιτικό φάσμα	Εθνική αυτονομία ; Πολιτικά δικαιώματα
Ιστότοπος
	http://www.aimovement.org

Το Κίνημα των Αμερικανών Ινδιάνων - (American Indian Movement) (AIM), ιδρύθηκε στη Μινεάπολη των Η.Π.Α. το καλοκαίρι του 1968, προκειμένου, αρχικά , να βελτιώσει το επίπεδο ζωής των Ινδιάνων που ζούσαν σε αστικές περιοχές της πόλης. Με την πάροδο των χρόνων, το Κίνημα, διεκδίκησε ισονομία, προστασία των πολιτικών τους δικαιωμάτων, και επιστροφή στην πατρογονική τους γη, από την οποία η Κυβέρνηση τους είχε απομακρύνει. Στο αποκορύφωμα των αγώνων τους, το Κίνημα απέκτησε και ένοπλο βραχίονα προκειμένου να υποστηρίζει τη δημιουργία δικής τους αυτόνομης περιοχής. Ύστερα από συστηματική και επίμονη δράση του FBI μέσω του σχεδίου COINTELPRO^(D/R) ^[1], η οργάνωση πέρασε μια μεγάλη περίοδο αποσταθεροποίησης και οδηγήθηκε στη διάλυσή της. Η οργάνωση - διασπασμένη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 - στο "AIM Grand Governing Council" και στο "AIM-International Confederation of Autonomous Chapters" εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα, χωρίς όμως τον μάχιμο και ριζοσπαστικό χαρακτήρα της.

Το «Κίνημα των Αμερικανών Ινδιάνων» ιδρύθηκε στις 28 Ιουλίου 1968 στη Μινεάπολη της Μινεσότα, και ήταν προϊόν της συνέλευσης των Ινδιάνων που ζούσαν στις αστικές περιοχές της Μινεάπολης. Οι πρώτοι ηγέτες του Κινήματος ήταν οι Κλάιντ Μπελεκώρτ (Clyde Bellecourt), Ντένις Μπανκς (Dennis Banks) και Τζωρτζ Μίτσελ (George Mitchell).^[2]

Το Κίνημα ιδρύθηκε με σκοπό να συνδράμει τους Ινδιάνους της Μινεάπολης στις δυσκολίες της καθημερινής ζωής που αντιμετώπιζαν - υψηλή ανεργία, κακές συνθήκες στέγασης, έλλειψη ύδρευσης και αποχέτευσης - και ταυτόχρονα να συμβάλλει στην μείωση του αναλφαβητισμού μέσω της λειτουργίας σχολείων. Αργότερα, τα αιτήματά τους επεκτάθηκαν στην οικονομική τους ανεξαρτησία, την αναβίωση της πατρογονικής τους παράδοσης, την προστασία των πολιτικών τους δικαιωμάτων και ελευθεριών και κυρίως, την διεκδίκηση αυτονομίας και επανεγκατάστασης στους χώρους που ζούσαν οι φυλές, πριν τους διώξει η Αστυνομία.^[3] Από το 1968 ως το 1971 το Κίνημα δραστηριοποιήθηκε σε όλη τη Βόρεια Αμερική και τον Καναδά. Το 1973, το έτος της ακμής του, είχε συνολικά γραφεία σε 79 πόλεις της Βόρειας Αμερικής. ^[4]

Σημαντικότεροι σταθμοί στον αγώνα τους Επεξεργασία

Η παραδοσιακή ινδιάνικη σκηνή "Tipi ", μπροστά από το Μνημείο του Ουάσινγκτον, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας το 1978

Κατάληψη τον Νοέμβριο του 1969 του νησιού Αλκατράζ για 19 συνεχόμενους μήνες με αίτημα την επιστροφή των πατρογονικών τους εδαφών
Κατάληψη τον Απρίλιο του 1971 της στρατιωτικής βάσης του Φορτ Σνέλινγκ στο Σαιν Πωλ της Μινεσότα και ίδρυση ινδιάνικου σχολείου επιβίωσης. Το σχολείο προσέφερε την εκμάθηση του ινδιάνικου τρόπου ζωής.^[5]
Συμβολική ιεροτελεστία στη κορυφή του όρους Ράσμορ την Νότιας Ντακότα, στις 6 Ιουνίου 1971 από τον ιερέα της φυλής Λακότα Τζων Φάϊαρ «Κουτσό Ελάφι» (John Fire «Lame Deer»)
Κατάληψη λιμενικού σταθμού της λίμνης Μίσιγκαν στο Μιλγουόκι τον Αύγουστο του 1971 με αίτημα την επιστροφή των εδαφών που σύμφωνα με την συνθήκη του Φόρτ Λαραμί, του 1868 ανήκαν στους Ινδιάνους της περιοχής. ^[6]
Διακήρυξη ανένδοτου ένοπλου αγώνα τον Απρίλιο του 1972 κατά τη διάρκεια συνάντησης της φυλής των Τσιπέβα στη Μινεσότα
Μεγάλη πορεία από το Σαν Φρανσίσκο στην Ουάσιγκτον που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1972 . Την πορεία την ονόμασαν «Μονοπάτι των Παραβιασμένων Συνθηκών» («Trail of Broken Treaties») και διαδήλωσαν την αντίρρησή τους στην πολιτική της κυβέρνησης. Στην Ουάσιγκτον όπου έφθασαν τον Νοέμβριο του 1972, κατέλαβαν το κυβερνητικό «Γραφείο Ινδιάνικων Υποθέσεων».
Τον Φεβρουάριο του 1973, 200 περίπου οπλισμένοι άντρες της φυλής Λακότα^(D/R) των Σιου- μέλη του Κινήματος κατέλαβαν τον οικισμό του Γούντεν Νι (Wooden Knee) της Νότιας Ντακότα. Η περιοχή είχε και έχει μεγάλη ιστορική αξία για τους Ινδιάνους, αφού εκεί είχε λάβει χώρα η σφαγή τους από τον αμερικανικό στρατό, το 1890. Τον Μάρτιο του 1976 μάλιστα, προχώρησαν στην ανακήρυξη του «Ανεξάρτητου Έθνος των Ογκλάλα». Η προσπάθεια των μελών της φυλής Ογκλάλα (υπο-ομάδα της φυλής Λακότα), πήρε μεγάλη δημοσιότητα και εξαιτίας της συμπαράστασης του Μάρλον Μπράντο, ο οποίος αρνήθηκε να παραστεί στην τελετή απονομής του Όσκαρ για την ταινία «Ο Νονός» διαμαρτυρόμενος για τον μεροληπτικό τρόπο αντιμετώπισης των Ινδιάνων από την βιομηχανία του κινηματογράφου.^[7] Τα μέλη του Κινήματος ύστερα από 73 μέρες πολιορκίας από τον αμερικανικό στρατό - χωρίς τρόφιμα και νερό - παραδόθηκαν στις 8 Μαΐου.