Καρλοφόρτε
Το Καρλοφόρτε είναι Δήμος που ενσωματώθηκε στην Επαρχία της Νότιας Σαρδηνίας στη νοτιοδυτική Σαρδηνία (2016) από την Επαρχία του Καρμπόνια-Ιγκλέσιας. Είναι η πρωτεύουσα στο νησάκι Σαν Πιέντρο που απέχει 7 χιλιόμετρα από τη νοτιοδυτικότερη ακτή της Σαρδηνίας, ψαροχώρι και παραθεριστικός οικισμός.[2]
| Καρλοφόρτε | |
|---|---|
.jpg) | |
  Καρλοφόρτε | |
_-_2016.svg) | |
| Χώρα | Ιταλία |
| Διοικητική υπαγωγή | Επαρχία της Νότιας Σαρδηνίας |
| Ίδρυση | 1738 |
| Προστάτης | Κάρλο Μπορρομέο |
| • Μέλος του/της | Ομορφότερα χωριά της Ιταλίας |
| Έκταση | 51,1 km² |
| Υψόμετρο | 10 μέτρα |
| Πληθυσμός | 5.925 (1 Ιανουαρίου 2023)[1] |
| Ταχ. κωδ. | 09014 |
| Τηλ. κωδ. | 0781 |
| Ζώνη ώρας | UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα) |
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ιστορία Επεξεργασία
Ο θρύλος λέει ότι στις αρχές του 14ου αιώνα ιδρύθηκε στο νησί μια εκκλησία προς τιμή εκατοντάδων παιδιών που έχασαν τη ζωή τους σε ναυάγιο έξω από το νησάκι στη Σταυροφορία των παιδιών (1212) με κατεύθυνση στη Νότια Αφρική. Η εκκλησία με το όνομα Τσιέζα ντει Νοβέλλι βρίσκεται μέσα στην περίμετρο της πόλης και λειτουργεί μόνο μια φορά τον χρόνο, είναι η μόνη ένδειξη για εγκατάσταση στο νησάκι πριν ιδρυθεί ο οικισμός του 1739.
Το Καρλοφόρτε ιδρύθηκε τον 18ο αιώνα από 30 οικογένειες ψαράδων κοραλλιών με καταγωγή από το Πέγκλι στη Λιγυρία κοντά στη Γένοβα. Εγκατέλειψαν την πατρίδα τους (1541) και εγκαταστάθηκαν στο νησί Ταμπάρκα έξω από την Τυνησία για να ψαρέψουν κοράλλια, μετά από αιώνες τα κοράλλια εξαντλήθηκαν.[3] Οι οικογένειες αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Ιταλία, έξω από τις ακτές της νότιας Σικελίας είδαν πολλά κοράλλια και αποφάσισαν να παραμείνουν εκεί. Ο Βασιλιάς της Σαρδηνίας Κάρολος Εμμανουήλ Γ΄ της Σαρδηνίας τους έδωσε την άδεια να παραμείνουν μόνιμα στο νησί Σαν Πιέντρο και να οικοδομήσουν τον οικισμό τους. Οι νέοι κάτοικοι έδωσαν στον οικισμό τους το όνομα "Καρλοφόρτε" δηλαδή "Κάρολος ο Ισχυρός" για να τιμήσουν τον βασιλιά Κάρολο Εμμανουήλ Γ΄ που τους επέτρεψε να παραμείνουν (1739). Οι κάτοικοι είχαν ισχυρούς πολιτιστικούς δεσμούς με την ιδιαίτερη πατρίδα τους Πέγκλι, ο πληθυσμός μιλάει τα Λιγυριακά πέρα από τα Ιταλικά και τα Σαρδηνιακά, στα σχολεία τα παιδιά διδάσκονται και τις δύο γλώσσες.