Κατάλογος Προέδρων της Ιταλικής Δημοκρατίας
Στον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι πρόεδροι της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας είναι γνωστός ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας (Presidente della Repubblica) από το 1948. Το Παλάτι Κυρηνάλιο (ιταλικά: Quirinale) στη Ρώμη είναι η επίσημη κατοικία του Ιταλού προέδρου. Οι δώδεκα πρόεδροι της Ιταλικής Δημοκρατίας μέχρι σήμερα κατάγονται από 6 από τις 20 περιφέρειες της Ιταλίας: τρεις κατάγονται από την Καμπανία (όλοι γεννήθηκαν στη Νάπολη) και άλλοι τρεις κατάγονται από το Πεδεμόντιο, δύο κατάγονται από τη Σαρδηνία (γεννημένοι στο Σάσσαρι) και άλλοι δύο κατάγονται από τη Τοσκάνη, ενώ ένας κατάγεται από τη Λιγυρία και ένας άλλος από τη Σικελία.
Κόμματα Επεξεργασία
Παραδοσιακά, οι πρόεδροι δεν είναι μέλη κανενός πολιτικού κόμματος στη διάρκεια της θητείας τους, ώστε να θεωρηθούν υπεράνω κομματικών συμφερόντων. Τα κόμματα που φαίνονται αφορούν εκείνα στα οποία ο Πρόεδρος ανήκε την περίοδο που είχε αναλάβει καθήκοντα.
| № | Πορτρέτο | Όνομα
(Γέννηση-Θάνατος) |
Τόπος γέννησης | Διάρκεια θητείας | Πολιτικό κόμμα
την περίοδο των εκλογών |
Εκλογές | ||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 
|
Ενρίκο ντε Νίκολα
(1877–1959) |
Νάπολη | 28 Ιουνίου 1946
ως προσωρινός αρχηγός κράτους 1 Ιανουαρίου 1948 [1] |
12 Μαΐου 1948 | Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα | 1946 | |
| 1947 | ||||||||
| O ντε Νίκολα ήταν ο 1ος Πρόεδρος της Ιταλίας. Η μοναρχία καταργήθηκε με δημοψήφισμα στις 2 Ιουνίου 1946. Η Συντακτική Συνέλευση εξέλεξε προσωρινό αρχηγό κράτους τον Ντε Νίκολα στις 28 Ιουνίου 1946, με ποσοστό 80% των ψήφων στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας. Στις 25 Ιουνίου 1947 ο Ντε Νίκολα παραιτήθηκε από τη θέση για λόγους υγείας, όμως η Συντακτική Συνέλευση τον επανεξέλεξε πρόεδρο, αναγνωρίζοντας στην πράξη του σημεία ευγένειας και ταπεινότητας. Όταν τέθηκε σε ισχύ το νέο Σύνταγμα, ανέλαβε "Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας" την 1η Ιανουαρίου 1948. Τελικά αρνήθηκε να είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές. | ||||||||
| 2 | 
|
Λουίτζι Εϊνάουντι(1874–1961) | Καρού, | 12 Μαΐου 1948 | 11 Μαΐου 1955 | Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα | 1948 | |
| Εκλεγείς στις 11 Μαΐου 1948 και στο τέλος της θητείας του έγινε ισόβιος γερουσιαστής (1955). | ||||||||
| 3 | 
|
Τζοβάνι Γκρόνκι(1887–1978) | Ποντεντέρα, | 11 Μαΐου 1955 | 11 Μαΐου 1962 | Χριστιανική Δημοκρατία | 1955 | |
| Το 1962 επεχείρησε να διεκδικήσει και 2η θητεία, χωρίς όμως επιτυχία. | ||||||||
| 4 | 
|
Αντόνιο Σένι(1891–1972) | Σασάρι | 11 Μαΐου 1962 | 6 Δεκεμβρίου 1964[2] | Χριστιανική Δημοκρατία | 1962 | |
| Ο Σένι εξελέγη πρόεδρος στις 6 Μαΐου 1962. | ||||||||
| 5 | 
|
Τζουζέπε Σαραγκάτ(1898–1988) | Τορίνο | 29 Δεκεμβρίου 1964 | 29 Δεκεμβρίου 1971 | Ιταλικό Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα | 1964 | |
| Ήταν ο πρώτος σοσιαλιστής που έγινε πρόεδρος της Ιταλίας. | ||||||||
| 6 | 
|
Τζοβάνι Λεόνε(1908–2001) | Νάπολη | 29 Δεκεμβρίου 1971 | 15 Ιουνίου 1978[3] | Χριστιανική Δημοκρατία | 1971 | |
| Εξελέγη το 1971 με 518 ψήφους επί συνόλου 996. | ||||||||
| 7 | 
|
Σάντρο Περτίνι(1896–1990) | Στέλλα, | 9 Ιουλίου 1978 | 29 Ιουνίου 1985[4] | Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα | 1978 | |
| O Περτίνι ήταν ο πρώτος σοσιαλδημοκράτης που εξελέγη πρόεδρος. | ||||||||
| 8 | 
|
Φραντσέσκο Κοσίγκα(1928–2010) | Σασάρι | 3 Ιουλίου 1985 | 28 Απριλίου 1992[5] | Χριστιανική Δημοκρατία | 1985 | |
| Μετά την παραίτηση του προέδρου της Γερουσίας το 1985, ο Κοσίγκα εξελέγη πρόεδρος. Ήταν η πρώτη φορά που η προεδρική εκλογή κρίθηκε από τον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας. Στις 28 Απριλίου 1992 παραιτήθηκε ο Κοσίγκα, δύο μήνες πριν λήξει η θητεία του. | ||||||||
| 9 | 
|
Όσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο(1918–2012) | Νοβάρα | 28 Μαΐου 1992 | 15 Μαΐου 1999[4] | Χριστιανική Δημοκρατία | 1992 | |
| Ο Σκάλφαρο ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Δεύτερης Δημοκρατίας. Εξελέγη στις 25 Μαΐου 1992 και ήταν ο τελευταίος χριστιανοδημοκράτης που εξελέγη πρόεδρος. | ||||||||
| 10 | 
|
Κάρλο Ατσέλιο Τσιάμπι(1920–2016) | Λιβόρνο | 18 Μαΐου 1999 | 15 Μαΐου 2006[4] | Ανεξάρτητος[6] | 1999 | |
| Ο Τσιάμπι εξελέγη με ευρεία πλειοψηφία, από τον πρώτο γύρο. | ||||||||
| 11 | 
|
Τζόρτζιο Ναπολιτάνο(1925–) | Νάπολη | 15 Μαΐου 2006 | 14 Ιανουαρίου 2015[7] | Δημοκράτες της Αριστεράς | 2006 | |
| Ανεξάρτητος | 2013 | |||||||
| Ο Ναπολιτάνο ήταν ο μακροβιότερος σε θητεία πρόεδρος στην ιστορία της Ιταλίας. Εξελέγη στις 10 Μαΐου 2006, στον 4ο γύρο της ψηφοφορίας με 543 ψήφους (επί συνόλου των πιθανών 1009). Στην ηλικία των 80, έγινε το πρώτο πρώην μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που έγινε Πρόεδρος της Ιταλίας. Επανεξελέγη στις 20 Απριλίου 2013 στον 6ο γύρο της ψηφοφορίας με 738 ψήφους επί συνόλου 1007 και έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας που επανεξελέγη για 2η θητεία. | ||||||||
| 12 | 
|
Σέρτζιο Ματαρέλα(1941–) | Παλέρμο | 3 Φεβρουαρίου 2015 | Δημοκρατικό Κόμμα | 2015 | ||
| Ο Ματαρέλα εξελέγη με ευρεία πλειοψηφία 665 ψήφων στον 4ο γύρο. Έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ιταλίας με καταγωγή από τη Σικελία. | ||||||||
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ιταλίας που εγκρίθηκε το 1947, ανέλαβε Πρόεδρος την 1η Ιανουαρίου 1948.
- ↑ Παραιτήθηκε λόγω ασθένειας.
- ↑ Παραιτήθηκε έπειτα από σκάνδαλο χρηματισμού.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Παραιτήθηκε προκειμένου να επιταχύνει την ορκωμοσία του διαδόχου του, ο οποίος είχε ήδη εκλεγεί.
- ↑ Παραιτήθηκε.
- ↑ Υπήρξε μέλος του Κόμματος Δράσης, όμως το τελευταίο έπαψε να υφίσταται το 1947.
- ↑ Παραιτήθηκε για λόγους της ηλικίας του. Αντικαταστάθηκε προσωρινά από τον πρόεδρο της Γερουσίας Πιέρο Γκράσο.