Κοίρανος

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Κοίρανος είναι γνωστά τα παρακάτω 4 πρόσωπα:

1. Κάτοικος της Πάρου που είχε αγοράσει κάποτε στο Βυζάντιο δελφίνια και στη συνέχεια τα λυπήθηκε και τα έρριξε πάλι στη θάλασσα.

Από τότε έγινε αγαπημένο πρόσωπο για τον Θεό Ποσειδώνα. Μετά από καιρό, ο Κοίρανος ναυάγησε ανάμεσα στην Πάρο και στη Νάξο, και ο θεός Ποσειδώνας έστειλε δελφίνια να τον διασωσουν και διασώθηκε από κάποιο δελφίνι που τον μετέφερε σε ένα σπήλαιο. Το σπήλαιο αυτό από τότε ονομάσθηκε Κοιράνειον. Οι Παριανοί βλέποντας ότι από το παριανό πλοίο(πεντηκοντηρης) διασώθηκε μόνο αυτός κατάλαβαν ότι ο θεός της θάλασσας επέλεξε μόνο αυτόν και άρχισαν να τον έχουν σαν ημίθεο και αργότερα 1ο κυβερνήτη της Πάρου (πριν ήταν τύραννος). Όταν πέθανε τον έκαψαν σε μια ξύλινη σχέδιά στην θάλασσα και ο Ποσειδώνας είπε στα δελφίνια να κάνουν κύκλους γύρω από αυτόν για το ύστατο χαίρε όπως αναφέρει ο Πλούταρχος (Ηθικά, 985a).

1. Γιος του Κλείτου και πατέρας του περίφημου Κορίνθιου μάντη Πολυείδη.
2. Πολεμιστής, ένας από τους Λυκίους που πήραν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο ως σύμμαχοι των Τρώων και σκοτώθηκε σε αυτόν από τον Οδυσσέα. Αυτός ο Κοίρανος αναφέρεται στην Ιλιάδα (Ε 677).
3. Πολεμιστής από την Κρήτη, και συγκεκριμένα από την πόλη Λύκτο, που πήρε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο ενάντια στους Τρώες, ως ένας από τους άνδρες του Μηριόνη. Σκοτώθηκε ως οδηγός πολεμικού άρματος από το ακόντιο του `Εκτορα που προοριζόταν για τον Ιδομενέα, όπως αναφέρει η Ιλιάδα (Ρ 612-620): «Οτ' είχεν έλθει ο Ιδομενεύς πεζός απ' τα καράβια / και δόξης θα ήταν αφορμή μεγάλης εις τους Τρώας, / αν δεν έφθανε ο Κοίρανος των ίππων κυβερνήτης <sup>.</sup> / και σώστης του απ' τον όλεθρον προφύλαξεν εκείνον / και του ανδροφόνου `Εκτορος αυτόν επήρε η λόγχη, / κάτω απ' τ' αυτί τον κτύπησε, και του 'σπασεν η λόγχη / όλα τα δόντια κι έκοψε την γλώσσαν μες στην μέσην, / από το αμάξι εβρόντησε και απόλυσε απ' τα χέρια / τα χαλινάρια...» (μετάφραση Ι. Πολυλά)

Πηγές

• Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
• Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την έκτη γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901, σελ. 488