Λουδοβίκος του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν

Ο Λουδοβίκος (γερμανικά: Fürst Ludwig von Nassau-Saarbrücken‎‎, 3 Ιανουαρίου 1745 – 2 Μαρτίου 1794) από τον Οίκο του Νάσσαου ήταν πρίγκιπας του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν (1768-1794).

Λουδοβίκος του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Ludwig von Nassau-Saarbrücken (Γερμανικά)
Γέννηση3  Ιανουαρίου 1745[1]
Σααρμπρύκεν
Θάνατος2  Μαρτίου 1794[1]
Ασάφενμπουργκ
Τόπος ταφήςΣλόσκιρχε (Σααρμπρύκεν)
Χώρα πολιτογράφησηςΓερμανία
ΘρησκείαΠροτεσταντισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Στρασβούργου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΒιλελμίνα του Σάουμπουργκ-Ρούντολστατ
Καταρίνα Κεστ
ΤέκναΕρρίκος Λουδοβίκος του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν
Αδόλφος Λουδοβίκος του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν
Λουδοβίκος Κάρολος, κόμης του Ότβαϊλερ
ΓονείςΓουλιέλμος Ερρίκος του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν
ΑδέλφιαΆννα Καρολίνα του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν
ΟικογένειαΟίκος του Νάσσαου
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςστρατηγός
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφία Επεξεργασία

Ήταν ο μόνος (επιζήσας) γιος του Γουλιέλμου Ερρίκου, πρίγκιπα του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν και της Σοφίας, κόρης του Γεωργίου Γουλιέλμου, κόμη του Έρμπαχ. Σπούδασε, όπως και ο πατέρας του, στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Με τη Μεγάλη Περιοδεία του στην Ευρώπη επισκέφτηκε την Αγγλία, την Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία.

Νυμφεύτηκε τη Βιλελμίνη, αλλά ο γάμος δεν ήταν ευτυχισμένος και η Βιλελμίνη αποσύρθηκε στο κάστρο Χάλμπεργκ, ασχολούμενη με την ανατροφή του γιου τους. Το 1768 απεβίωσε ο πατέρας του και ο Λουδοβίκος τον διαδέχθηκε. Συνέχισε την οικονομική πολιτική του πατέρα του, αλλά οι δαπάνες εκείνου τον περιόριζαν όλο και πιο πολύ, ώσπου υποθήκευσε την κυριότητα του Γιούγκενχαϊμ στο πριγκιπάτο του Νάσσαου-Ούζινγκεν (1769-77). Το 1770 ζήτησε από τον Ιωσήφ Β΄ των Αψβούργων-Λωρραίνης της Γερμανίας να ορίσει Επιτροπή Χρέους, η οποία έμεινε ως το 1782. Επειδή τα οικονομικά του ήταν ακόμη σφιχτά, περιέστειλε επιπλέον τα έξοδά του, μετακομίζοντας από το ανάκτορο και χρησιμοποιώντας ως έδρα του τα αρκετά μικρότερα κυνηγετικά περίπτερα (Jagdschlösser) της περιοχής.

Παρ' όλα αυτά μπόρεσε να ολοκληρώσει μερικά κατασκευαστικά σχέδια. Το 1769 οικοδόμησε το ανάκτορο Λούντβιγκσμπεργκ και τους κήπους του, ενώ το 1775 ολοκλήρωσε το Λούντβιγκσκιρχε (Ναό του Λουδοβίκου), που είχε ξεκινήσει ο πατέρας του υπό την επιμέλεια του αρχιτέκτονα Φρίντριχ Γιοάχιμ Στένγκελ. Ήταν όπως κι εκείνος ένας Πεφωτισμένος Δεσπότης: εξέδωσε νέες διατάξεις για τη γεωργία και τη δασοκομία και αναμόρφωσε το σχολικό σύστημα. Μεταρρύθμισσε τον ποινικό κώδικα και κατάργησε τα βασανιστήρια.

Ο Λουδοβίκος σχετίστηκε με την Αμαλία Φρειδερίκη, βαρόνη του Ντόρσμπεργκ και απέκτησε δύο νόθα τέκνα. Αργότερα νυμφεύτηκε την υπηρέτριά της. Το 1793 οι επαναστατημένοι Γάλλοι έφθασαν στο Ασάφενμπουργκ. Ο Λουδοβίκος διέφυγε, όμως τότε επιδεινώθηκε η ήδη κακή υγεία του και απεβίωσε στην εξορία. Τάφηκε στον ναό του Αγ. Λαυρεντίου των Ευαγγελιστών στο Ούζινγκεν. Το 1995 η σορός του μεταφέρθηκε στο ναό του κάστρου του Σααρμπρύκεν.

Οικογένεια Επεξεργασία

Νυμφεύτηκε το 1766 τη Βιλελμίνη του Σβάρτσμπουργκ-Ρούντολστατ και είχε τέκνο:

Από τη μη νόμιμη σχέση του με την Αμαλία-Φρειδερίκη βαρόνη του Ντόρσμπεργκ απέκτησε δύο φυσικά τέκνα:

  • (νόθη) Φρειδερίκη-Λουίζα γενν. 1771, παντρεύτηκε τον Φρανσουά Λεκλέρκ ντ' Αλτβίλ.
  • (νόθος) Λουδοβίκος-Κάρολος-Φίλιππος 1774-1871.

Η Βιλελμίνη απεβίωσε το 1780. Ήδη το 1774 ο Λουδοβίκος είχε συνάψει δεύτερο γάμο, μοργανατικό με την υπηρέτρια Καταρίνα Κεστ. Από τον γάμο αυτόν προέκυψαν έξι τέκνα:

  • Λουδοβίκος-Αλβέρτος 1775-1784.
  • Λουδοβίκος-Κάρολος 1776-1799, κόμης του Ότβαϊλερ.
  • Λουίζα 1778-1855, κόμισσα του Ότβαϊλερ.
  • Ερρίκος 1779-1781.
  • Λουδοβίκος 1785-1796.
  • Λουίζα-Αικατερίνη 1786-1818, κόμισσα του Ότβαϊλερ.

Το 1787, αφού απένειμε στην Καταρίνα Κεστ τον τίτλο της κόμισσας του Ότβαϊλερ και της παραχώρησε την ηγεμονία του Ντίλινγκεν (Ντιλάνζ), επισημοποίησε τον γάμο με κανονικό. Παράλληλα ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας της απένειμε τον τίτλο της δούκισσας του Ντίλινγκεν. Έτσι ο τελευταίος απόγονός του κατέστη νόμιμος διάδοχος:


Αναφορές Επεξεργασία

  • Albert Ruppersberg: Geschichte der Grafschaft Saarbrücken,vol. 2, Saarbrücken, 2nd ed., 1910 (reprinted: St. Ingbert, 1979), p. 295-372

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Aναφορές σε πηγές Επεξεργασία