Μίρτσεα Ντιάκονου
Ο Μίρτσεα Ντιάκονου ρουμανική προφορά: ˈmirt͡ʃe̯a diˈakonu ; γεννημένος στις 24 Δεκεμβρίου 1949) είναι Ρουμάνος ηθοποιός, συγγραφέας και πολιτικός. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1970 και στην οθόνη δύο χρόνια μετά. Ο Ντιάκονου ακολούθησε μια μακρά καριέρα και στο θέατρο και στον κινηματογράφο, συνεργαζόμενος με μια σειρά από εξέχοντες σκηνοθέτες. Έπαιξε σε περίπου εξήντα ταινίες μέχρι τη δεκαετία του 2000 και συνέχισε να παίζει στο θέατρο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας, που ακολούθησε. Έλαβε μέρος στη Ρουμανική Επανάσταση. Το 2008, εισήλθε στην εκλογική πολιτική, έγινε γερουσιαστής και στη συνέχεια υπηρέτησε μια θητεία ως μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το 2019, έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος, καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση.
| Μίρτσεα Ντιάκονου | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 24 Δεκεμβρίου 1949[1] Vlădești[2] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρουμανία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρουμανικά |
| Σπουδές | I. L. Caragiale National University of Theatre and Film |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός[3] ηθοποιός ηθοποιός θεάτρου ηθοποιός ταινιών |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα (Ρουμανία) |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Diana Lupescu |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ευρωβουλευτής (2014–2019, Ρουμανία)[4] μέλος της Γερουσίας της Ρουμανίας (2008–2012, Electoral district no. 03 Argeș) Minister of Culture (Μαΐου 2012 – Ιουνίου 2012) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Υποκριτική, συγγραφή, Επανάσταση Επεξεργασία
Γεννημένος στο Βλαντέστι, στην κομητεία Άρτζες, αποφοίτησε από το γυμνάσιο στο Καμπουλούνγκ το 1967 και την Ακαδημία Θεατρικών Τεχνών και Κινηματογράφου Καρατζιάλε του Βουκουρεστίου το 1971. Το 1980 παντρεύτηκε την Νταϊάνα Λουπέσκου, η οποία ήταν ηθοποιός. Το ζευγάρι έχει δύο παιδιά.[5]
Ο Ντιάκονου έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο ένα χρόνο πριν τελειώσει το πανεπιστήμιο, στο Θέατρο Μπουλάντρα, στο Η Άρπα της Χλόης του Τρούμαν Καπότε. Το ντεμπούτο του στην οθόνη έγινε στο Πέτρινος γάμος (1972) του Νταν Πίτσα. Αργότερα θα εμφανιστεί στο Φίλιππος ο Καλός (1975) του ίδιου σκηνοθέτη. Άλλοι σκηνοθέτες με τους οποίους έχει δουλέψει είναι οι Αλεξάντρου Τάτος ( Κόκκινα Μήλα, 1975, Σεκάνς, 1982, και Το Μυστικό του Μυστικού Όπλου, 1988 ), Βιργίλιος Καλοτέσκου ( Δελτίο Ταυτότητας Βουκουρέστι, 1982 και Επαναλαμβανόμενος Γάμος, 1985 ) Ασφάλτινο Τανγκό, 1996 και Φιλανθρωπία, 2002) και Καταλίν Μιτουλέσκου (Ο τρόπος που πέρασα το τέλος του κόσμου, 2006). Συνολικά, έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από εξήντα ταινίες.
Ο Ντιάκονου δούλεψε με τον Λουτσιάν Πιντιλίε τόσο στον κινηματογράφο (το 1981 Γιατί χτυπούν οι καμπάνες, Μυθικέ;) όσο και στο θέατρο: Ο Κυβερνητικός Επιθεωρητής του Γκόγκολ στο θέατρο Μπουλάντρα και του Σαίξπηρ Όπως σας αρέσει στο Θέατρο Νοτταρά. Ο Λίβιου Τσιουλέι τον προσέλαβε στο Μπουλάντρα το 1972 και παρέμεινε εκεί για μια δεκαετία, πριν μετακομίσει στο θέατρο Νοτταρά. Στο Μπουλάντρα, εμφανίστηκε στα Δωδέκατη Νύκτα και Η Τρικυμία, και τα δύο υπό τη διεύθυνση του Τσιουλέι και στο Κρύο του Μάριν Σορέσκου, σε σκηνοθεσία Νταν Μίκου. Στο Νοτταρά, εμφανίστηκε στο Το Δάσος του Αλεξάντρ Οστρόβσκι, στο Η τελευταία μπάλα, μετά το Δάσος των Κρεμασμένων του Λίβιου Ρεμπρεάνου και στο Ένα πρωινό του Μιχάι Ισπιρέσκου. Έγινε διευθυντής του θεάτρου Νοτταρά το 2004, εργαζόμενος σ' αυτή τη θέση μέχρι την παραίτησή του το 2011.
Συμμετείχε στη Ρουμανική Επανάσταση. Έκανε πρόβες σε ένα θεατρικό έργο στη Νοτταρά, όταν ξεκίνησε η τελευταία ομιλία του Νικολάε Τσαουσέσκου στις 21 Δεκεμβρίου 1989. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του οργάνωσαν φοιτητές να πάνε στα εργοστάσια της περιοχής και να προτρέψουν τους εργαζόμενους να κηρύξουν άμεση απεργία. Πέρασε τη νύχτα σε εξωτερικούς χώρους με φοιτητές, πιστεύοντας ότι, αν και η εξέγερση δεν είχε γνωστούς ηγέτες που μπορούσαν να εμπιστευτούν, το πλήθος αναγνώριζε τουλάχιστον τα πρόσωπα των δημοφιλών ηθοποιών. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, η μυστική αστυνομία Σεκουριτάτε πυροβόλησε μέσα από τα παράθυρα των διαμερισμάτων, ενώ το επόμενο πρωί, ο Ντιάκονου είδε ότι οι πράκτορες είχαν σκοτώσει αθόρυβα ανθρώπους με σιδερογροθιές. Ωστόσο, σύντομα παρατήρησε ότι μια επανάσταση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, οι λεωφόροι που οδηγούσαν στο κέντρο της πόλης γεμάτες με εργάτες, που προχωρούσαν και είχαν παγιδεύσει δύο τανκς, το ένα από τα οποία πήγε στο κτήριο της Κεντρικής Επιτροπής από το οποίο είχε μιλήσει ο Τσαουσέσκου την προηγούμενη μέρα. [6] Αργότερα, ήταν ανάμεσα σε πολλές φιγούρες, που εμφανίστηκαν μπροστά σε ένα μικρόφωνο στην Πλατεία του Παλατιού. Απευθυνόμενος σε ένα πλήθος που φώναζε συνθήματα κατά του Τσαουσέσκου, επανέλαβε την έκκληση για ηρεμία. Την επόμενη χρονιά, ήταν ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος Συμμαχίας Πολιτών.
Το 1990 έγινε ο πρώτος ηθοποιός της χώρας, που παραιτήθηκε από το συμβόλαιό του με ένα θέατρο και έγινε ελεύθερος επαγγελματίας. Άλλα θέατρα με τα οποία έχει εμφανιστεί περιλαμβάνουν το Θέατρο Μούντι και το Εθνικό Θέατρο Βουκουρεστίου. Δίδαξε υποκριτική στο Alma Mater του μεταξύ 1977 και 1978, και ξανά από το 1991 έως το 1998. Έγραψε τρία βιβλία που δημοσιεύθηκαν υπό το κομμουνιστικό καθεστώς. Το πρώτο, Η πασχαλίτσα (1977), είναι ένας τόμος διηγημάτων. Το δεύτερο, Μαζί μας, όταν έρθει ο χειμώνας, εκδόθηκε αρχικά ως παιδικό βιβλίο το 1980 και επανεκδόθηκε ως μυθιστόρημα για ενήλικες το 2013. Το τρίτο, Η υφασμάτινη καρέκλα του ηθοποιού (1985), περιλαμβάνει σκίτσα για τον θεατρικό κόσμο. Ήταν υποχρεωμένος να ενταχθεί στο Ρουμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα κατά τη διάρκεια του δεύτερου έτους του πανεπιστημίου, λόγω των υψηλών βαθμών που είχε πετύχει.
Πολιτική Επεξεργασία
.jpg)
Ο Ντιάκονου ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα το 2008, όταν εξελέγη στη Γερουσία της κομητείας Άρτζες ως μέλος του Εθνικού Φιλελεύθερου Κόμματος (PNL). Ενώ ήταν εκεί, υπηρέτησε στην επιτροπή πολιτισμού. Η θητεία του έληξε στις επόμενες εκλογές. Τον Μάιο του 2012, διορίστηκε Υπουργός Πολιτισμού στο νέο υπουργικό συμβούλιο του Βίκτορ Πόντα, [5] αλλά αναγκάστηκε να παραιτηθεί τον επόμενο μήνα, όταν το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο και Δικαιοσύνη έκρινε ότι υπήρχε σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ της υπουργικής του θέσης και της διευθυντικής του θέσης στο θέατρο. Την ίδια χρονιά, έγινε αντικείμενο έρευνας από εισαγγελείς, επειδή βοήθησε να προσληφθεί η σύζυγός του ως σκηνοθέτης στο Θέατρο Νοτταρά το 2007, παρά το γεγονός ότι δεν πληρούσε τα απαραίτητα προσόντα.
Τον Μάρτιο του 2014, όταν το PNL απέτυχε να τον συμπεριλάβει στη λίστα των υποψηφίων του για τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκείνης της χρονιάς, ο Ντιάκονου αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος. Παρόλο που η υποψηφιότητά του απορρίφθηκε αρχικά από τις εκλογικές αρχές επειδή η δικαστική απόφαση του 2012 τον είχε κρίνει μη επιλέξιμο για πολιτικό αξίωμα, ένα εφετείο τον τοποθέτησε στο ψηφοδέλτιο, διαπιστώνοντας ότι μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι υποψήφιος για άλλα αξιώματα εκτός από αυτό που εμπλέκεται στην παλαιότερη υπόθεση (δηλαδή Γερουσιαστής). Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, δημιούργησε την εικόνα ενός ανεξάρτητου διωκόμενου από γραφειοκρατικούς θεσμούς αποφασισμένος να τον κρατήσει εκτός αξιώματος, επωφελούμενος από την ευνοϊκή κάλυψη των μέσων ενημέρωσης. Κέρδισε περίπου 380.000 ψήφους ή το 6,8% των ψήφων σε εθνικό επίπεδο (πριν από δύο πολιτικά κόμματα που κέρδισαν έδρες), εξασφαλίζοντάς του μια θητεία ως ευρωβουλευτής. Ως ανεξάρτητος, έπρεπε να κερδίσει μόνο το 3,1% των ψήφων, για να εξασφαλίσει μια έδρα. Έλαβε διψήφια ποσοστά στις κομητείες της Κωνστάντζας (13,3%) και του Μποτοσάνι (10,4%).[7] Θεωρείται ότι έχει διαβρώσει σημαντικά την ψήφο του PNL, με ένα μέλος του κόμματος, τον Νικολάε Ρόμπου, να ισχυρίζεται ότι ο Ντιάκονου μείωσε την απόδοσή του σχεδόν στο μισό. Στη νομοθετική περίοδο 2014–2019 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, συμμετείχε στην Ομάδα Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη και ήταν αντιπρόεδρος της Επιτροπής Πολιτισμού.
Τον Αύγουστο του 2019, ο Ντιάκονου μπήκε στην προεδρική κούρσα ως ανεξάρτητος. Στη συνέχεια, οι ALDE και PRO Romania σχημάτισαν μια εκλογική συμμαχία για την υποστήριξη του Ντιάκονου , που ονομάζεται "Un Om" ("ένας άνθρωπος" ή "ένας άνθρωπος"). Οι προτάσεις του περιελάμβαναν την επέκταση του πυρηνικού σταθμού Τσερναβόντα και τη διάσωση του ηλεκτρικού σταθμού Ροβινάρι, την κατασκευή και αναζωογόνηση λιμανιών και γεφυρών του ποταμού Δούναβη, με πόρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ενοποίηση μικρών εκμεταλλεύσεων σε μεγαλύτερες, πιο κερδοφόρες εκμεταλλεύσεις και μια αυστηρότερη προσέγγιση στη σχολική πειθαρχία, όπως η απαγόρευση των κινητών τηλεφώνων και η επαναφορά των στολών. Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, κάλεσε τη Ρουμανία να διαδραματίσει ισχυρότερο ρόλο εντός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, επιβεβαιώνοντας παράλληλα τη συμμαχία της χώρας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι πολιτικές του στόχευαν σε ένα αγροτικό εκλογικό σώμα που νοσταλγούσε τη δεκαετία του 1990 και τις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν ο Ιόν Ιλιέσκου ήταν πρόεδρος. Ο Ντιάκονου τερμάτισε στην τέταρτη θέση, με σχεδόν 9% των ψήφων.
Φιλμογραφία Επεξεργασία
| Ετος | Τίτλος | Ρόλος | Σκηνοθέτης |
|---|---|---|---|
| 1972 | Πέτρινος Γάμος | Ο Έρημος | Νταν Πίτσα και Μίρτσεα Βερόιου |
| 1975 | Φίλιππος ο Καλός | Φίλιππος | Νταν Πίτσα |
| 1975 | Κόκκινα Μήλα | Μυθικός Ηρώδης | Αλεξάνδρου Τάτος |
| 1975 | Ο ηθοποιός και οι άγριοι | Επίτροπος Ράντου Τόμα | Μανόλ Μάρκους |
| 1978 | Ο Προφήτης, ο Χρυσός και οι Τρανσυλβανοί | Ρόμουλους Μπραντ | Νταν Πίτσα |
| Η ηθοποιός, τα δολάρια και οι Τρανσυλβανοί | Μιρτσέα Βεροίου | ||
| 1981 | Το Λάδι, το Μωρό και οι Τρανσυλβανοί | Νταν Πίτσα | |
| Σκηνές καρναβαλιού | Γιορντάκε | Λούσιαν Πιντιλί | |
| 1982 | Ακολουθίες | Ο Φύλακας του Μοτέλ | Αλεξάνδρου Τάτος |
| Δελτίο Ταυτότητας Βουκουρεστίου | Ράντου Πετρέσκου | Βιργίλιος Καλοτέσκου | |
| 1985 | Επαναλαμβανόμενος Γάμος | ||
| 1988 | Το μυστικό του μυστικού όπλου | Ζμέουλ Ζμέιλορ | Αλεξάνδρου Τάτος |
| 1996 | Ασφάλτινο Ταγκό | Αντρέι | Νάε Καρανφίλ |
| 2002 | Φιλανθρωπία | Οβίντιου Γκορέα | |
| 2006 | Άρρωστος από Αγάπη | κ. Δραγκνέα | Τούντορ Τζιούρτζιου |
| Ο τρόπος που πέρασα το τέλος του κόσμου | Γκριγκόρε Ματέι | Καταλίν Μιτουλέσκου | |
| 2007 | Τα Καθάρματα | Σύμβουλος του Προέδρου | Σερμπάν Μαρινέσκου |
| 2008 | Βασίλισσα | Λούκα | Ιούρα Λουνκάσου |
| 2009 | Κίνο Καραβάνι | Τανάσιε | Τίτους Μουντεάν |
Βιβλία Επεξεργασία
- Șugubina (1977), Editura Albatros
- La noi, când vine iarna (1980), Editura Ion Creangă ; 2013, Editura Polirom
- Scaunul de pânză al actorului (1985), Editura Meridiane
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0224441. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2015.
- ↑ Freebase Data Dumps. Google.
- ↑ www.europarl.europa.eu. 124805. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2022.
- ↑ www
.europarl .europa .eu /meps /en /124805. - ↑ 5,0 5,1 (in Romanian) "Actorul Mircea Diaconu, propus la șefia Ministerului Culturii, la finalul unui mandat de senator marcat de conflicte" Αρχειοθετήθηκε 27 May 2014 στο Wayback Machine., Adevărul, 1 May 2012; accessed 26 May 2014
- ↑ Mark Frankland, The Patriots' Revolution: How Eastern Europe Toppled Communism and Won Its Freedom, p.328-29. I.R. Dee, 1992, (ISBN 978-156663-035-1)
- ↑ (in Romanian) Romulus Georgescu, "Mircea Diaconu, rol jucat la perfecție" Αρχειοθετήθηκε 27 May 2014 στο Wayback Machine., România Liberă, 26 May 2014; accessed 26 May 2014