ΝΑΤΟ

στρατιωτική συμμαχία

Ο Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου (αγγλικά: North Atlantic Treaty Organization‎‎, NATO, γαλλικά: Organisation du traité de l'Atlantique nord‎‎, OTAN), γνωστός και ως Βορειοατλαντική Συμμαχία,[1] είναι στρατιωτική αμυντική συμμαχία 32 χωρών της Δύσης, που έχει σκοπό την ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των χωρών-μελών σε διάφορους τομείς (στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό), την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και την αποτροπή της ένοπλης επίθεσης εναντίον κάποιας χώρας-μέλους από άλλες.

Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου
North Atlantic Treaty Organization
Organisation du traité de l'Atlantique nord
Οι χώρες του ΝΑΤΟ εμφανίζονται με πράσινο
ΣυντομογραφίαNATO / OTAN
Ίδρυση4 Απριλίου 1949
ΤύποςΣτρατιωτική συμμαχία
ΈδραΒρυξέλλες, Βέλγιο
Μέλη
Γενικός γραμματέαςΓενς Στόλτενμπεργκ
ΕπικεφαλήςΡόμπερτ Μπάουερ
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος

Η συμμαχία αυτή υπογράφτηκε τον Απρίλιο του 1949 στην Ουάσινγκτον από 12 χώρες της Ευρώπης και της Bόρειας Αμερικής (Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, Ισλανδία, Ιταλία, Καναδάς, Κάτω Χώρες, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Πορτογαλία). Το 1952 προσχώρησαν στη συμμαχία η Ελλάδα και η Τουρκία και το 1955 η τότε Δυτική Γερμανία. Η προσχώρηση της τελευταίας προκάλεσε ως αντίδραση τη σύναψη του συμφώνου της Βαρσοβίας από τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Από τη δεκαετία του 1980 και ιδιαίτερα από το 1999 και έπειτα εντάχθηκαν στη συμμαχία και άλλες χώρες της Ευρώπης. Η τελευταία διεύρυνση έγινε το 2024 και έτσι σήμερα η Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ) αριθμεί 32 χώρες μέλη.

Το ανώτατο όργανο της Συμμαχίας είναι το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο (North Atlantic Council), με έδρα τις Βρυξέλλες στο Βέλγιο. Αποτελεί το κύριο σώμα και αντιπροσωπεύεται από τους υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας των κρατών-μελών. Συνέρχεται δύο φορές το χρόνο, ενώ μία μόνιμη ομάδα είναι το εκτελεστικό του όργανο και συνέρχεται επί εβδομαδιαίας βάσης. Πρόεδρος του συμβουλίου είναι ο Γενικός Γραμματέας (πρώτος γραμματέας εκλέχτηκε ο Άγγλος λόρδος Ισμέι (Ismay) το 1952, ο οποίος και τότε είχε παρατηρήσει σκωπτικά ότι «ο σκοπός του ΝΑΤΟ είναι να κρατά τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω και τους Γερμανούς κάτω». Μία φορά κάθε δύο χρόνια διεξάγεται η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ, στην οποία μετέχουν οι Αρχηγοί των Κρατών-Μελών (πρόεδροι και πρωθυπουργοί). Άλλο ανώτατο όργανο του ΝΑΤΟ είναι η Στρατιωτική Επιτροπή (Military Committee), η οποία αποτελείται από τους Αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων (Α/ΓΕΕΘΑ) όλων των κρατών-μελών και συνέρχεται δύο φορές το χρόνο, ενώ μία μόνιμη ομάδα είναι το εκτελεστικό όργανο της Στρατιωτικής Επιτροπής και συνέρχεται επί εβδομαδιαίας βάσης.

Δομές Επεξεργασία

Η κύρια έδρα του ΝΑΤΟ βρίσκεται στη Boulevard Léopold III/Leopold III-laan, B-1110 Brussels, η οποία βρίσκεται στο Χάρεν, τμήμα του δήμου της πόλης των Βρυξελλών.[2] Στις 25 Μαΐου 2017 ολοκληρώθηκε η κατασκευή ενός νέου κτιρίου για τη στέγαση της έδρας, σε κοντινή απόσταση από την πρώτη, και η μετεγκατάσταση των υπηρεσιών αναμένεται να γίνει σταδιακά μέχρι το τέλος του ίδιου έτους.

Ο σχεδιασμός είναι μια προσαρμογή του αρχικού βραβευμένου συστήματος σχεδιασμένου από τον Μισέλ Μοσεσιάν και την ομάδα του, ενώ ο ίδιος έχει ένα σχέδιο εταιρικής σχέσης με τη Skidmore, Owings & Merrill.[3]

Το προσωπικό στο Αρχηγείο αποτελείται από τις εθνικές αντιπροσωπείες των χωρών μελών και περιλαμβάνει πολιτικά και στρατιωτικά γραφεία συνδέσμου και αξιωματικούς ή διπλωματικές αποστολές και διπλωμάτες των χωρών εταίρων, καθώς και το Διεθνές Επιτελείο (International Staff) και το Διεθνές Στρατιωτικό Επιτελείο (International Military Staff) πλαισιωμένο από το προσωπικό των μελών των ενόπλων δυνάμεων των κρατών μελών.[4] Μη κυβερνητικές ομάδες πολιτών έχουν επίσης προάγει την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, σε γενικές γραμμές κάτω από το έμβλημα του κινήματος Ατλαντικού Συμβουλίου/Ομοσπονδίας Ατλαντικού Συμφώνου (Atlantic Council/Atlantic Treaty Association).

Συμβούλιο ΝΑΤΟ Επεξεργασία

 
Λογότυπο του ΝΑΤΟ

Όπως κάθε συμμαχία, το ΝΑΤΟ διοικείται από τα 31 κράτη-μέλη της. Ωστόσο, η Βορειοατλαντική Συνθήκη (North Atlantic Treaty) και άλλες συμφωνίες περιγράφουν πώς οι αποφάσεις πρέπει να γίνονται στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Κάθε ένα από τα 30 μέλη του στέλνει μια αντιπροσωπεία ή αποστολή στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες.[5] Το ανώτερο μόνιμο μέλος της κάθε αντιπροσωπείας είναι γνωστό ως Μόνιμος Αντιπρόσωπος (Permanent Representative) και είναι γενικά ένας ανώτερος δημόσιος υπάλληλος ή ένας έμπειρος πρεσβευτής (και κάτοχος διπλωματικού αξιώματος). Αρκετές χώρες έχουν διπλωματικές αποστολές στο ΝΑΤΟ μέσω των πρεσβειών στο Βέλγιο.

Από κοινού, τα μόνιμα μέλη αποτελούν το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο (North Atlantic Council, NAC), ένα σώμα που συνεδριάζει τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και έχει ενεργή διακυβέρνηση και εξουσίες λήψης αποφάσεων στο ΝΑΤΟ. Κατά καιρούς, το Συμβούλιο συνεδριάζει επίσης σε συναντήσεις υψηλότερου επίπεδο με τη συμμετοχή υπουργών εξωτερικών, υπουργών άμυνας ή αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων (HOSG) και σε αυτές τις συνεδριάσεις γενικά λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις σχετικά με τις πολιτικές του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι το Συμβούλιο έχει την ίδια αρχή και εξουσίες λήψης αποφάσεων, καθώς και οι αποφάσεις του έχουν το ίδιο καθεστώς και την εγκυρότητα, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Διασκέψεις κορυφής του ΝΑΤΟ αποτελούν επίσης ένα επιπλέον χώρο για τη λήψη αποφάσεων σε σύνθετα θέματα, όπως η διεύρυνση.

Οι συνεδριάσεις του Βορειοατλαντικού Συμβουλίου πραγματοποιούνται υπό την προεδρία του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ και, όταν πρέπει να ληφθούν αποφάσεις, η οποιαδήποτε ενέργεια έχει συμφωνηθεί με βάση την ομοφωνία και κοινή συμφωνία. Δεν υπάρχει καμία ψηφοφορία ή απόφαση με πλειοψηφία. Κάθε έθνος εκπροσωπείται στο τραπέζι του Συμβουλίου ή σε οποιαδήποτε από τις δευτερεύουσες επιτροπές στις οποίες διατηρεί την πλήρη κυριαρχία και την ευθύνη για τις δικές της αποφάσεις.

Συμμετοχή Επεξεργασία

Επισκόπηση Επεξεργασία

  Χώρες μέλη
  Ξεχωριστές συνθήκες
  Αλβανία
  Βέλγιο
  Βόρεια Μακεδονία
  Βουλγαρία  Γαλλία
  Γερμανία
  Δανία
  Ελλάδα
  Εσθονία
  Ηνωμένο Βασίλειο
  Ηνωμένες Πολιτείες
  Ισλανδία
  Ιταλία
  Ισπανία
  Καναδάς
  Κροατία
  Λετονία
  Λιθουανία
  Λουξεμβούργο
  Μαυροβούνιο
  Νορβηγία
  Ολλανδία
  Ουγγαρία
  Πολωνία
  Πορτογαλία
  Ρουμανία
  Σλοβακία
  Σλοβενία
  Σουηδία
  Τουρκία
  Τσεχία
  Φινλανδία
  Βοσνία και Ερζεγοβίνη
  Γεωργία
  Ουκρανία
  Αρμενία
  Αζερμπαϊτζάν
  Γεωργία
  Καζακστάν
  Μολδαβία
  Σερβία
  Ουκρανία
  Αρμενία
  Αυστρία
  Αζερμπαϊτζάν
  Βοσνία και Ερζεγοβίνη
  Γεωργία
  Δημοκρατία της Ιρλανδίας
  Καζακστάν
  Κιργιστάν
  Μάλτα
  Μολδαβία
  Σερβία
  Ελβετία
  Τατζικιστάν
  Τουρκμενιστάν
  Ουκρανία
  Ουζμπεκιστάν
  Αλγερία
  Αίγυπτος
  Ισραήλ
  Ιορδανία
  Μαυριτανία
  Μαρόκο
  Τυνησία
  Μπαχρέιν
  Κουβέιτ
  Κατάρ
  Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
  Αυστραλία
  Κολομβία
  Ιράκ
  Ιαπωνία
  Μογγολία
  Πακιστάν
  Νέα Ζηλανδία
  Νότια Κορέα

Ιδρυτικά μέλη Επεξεργασία

Από 4 Απριλίου 1949:

Χώρες που εισήλθαν στο ΝΑΤΟ μετά από την ίδρυσή του Επεξεργασία

  •   Ελλάδα (18 Φεβρουαρίου 1952): Δεν είναι μέλος στη συνθήκη του ΝΑΤΟ, μονάχα η Αυτόνομη μοναστική πολιτεία του Αγίου Όρους, λόγω του θρησκευτικού χαρακτήρα της περιοχής, ενώ η περιοχή δεν διαθέτει καθόλου στρατό. - Η Ελλάδα αποχώρησε από την υποχρέωση της συμμετοχής της σε νατοϊκές ασκήσεις, στην περίοδο 1974 - 1980, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, με απόφαση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, λέγοντας, ότι η Συμμαχία δεν έκανε τίποτε για να αποτρέψει την εισβολή. Η Ελλάδα για επτά χρόνια (1974-1980), παρέμεινε μόνο μέλος της πολιτικής πτέρυγας του NATO. Εν τέλει, στις 19 Οκτωβρίου 1980, λίγο καιρό πριν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, αποφασίζεται με τη σύμφωνη γνώμη της Επιτροπής Αμυντικής Σχεδίασης της Συμμαχίας και του Υπουργικού Συμβουλίου στην Αθήνα, η οριστική και πλήρη επανένταξη της χώρας στη Συμμαχία.
  •   Τουρκία (18 Φεβρουαρίου 1952)
  •   Γερμανία (9 Μαΐου 1955): Η Γερμανία εντάχθηκε αρχικά στο ΝΑΤΟ ως Δυτική Γερμανία. Το σημερινό Γερμανικό κρατίδιο του Σάαρλαντ επανενώθηκε με την Δυτική Γερμανία το 1957, και η πρώην χώρα της Ανατολικής Γερμανίας έγινε μέρος του ΝΑΤΟ μετά την επανένωση της Γερμανίας στις 3 Οκτωβρίου 1990. - Δεν είναι μέλος στη συνθήκη του ΝΑΤΟ, μονάχα η πόλη εξκλάβιο Μπύσινγκεν, επειδή είναι εξωτερικό έδαφος της Γερμανίας, και βρίσκεται εντός των Ελβετικών συνόρων.
  •   Ισπανία (30 Μαΐου 1982): Δεν είναι μέλος στη συνθήκη του ΝΑΤΟ, το αυτόνομο νησιωτικό συμπλέγμα Κανάριες Νήσοι, και οι Αυτόνομες πόλεις Θέουτα και Μελίγια, οι οποίες μοιράζονται σύνορα μονάχα με το Μαρόκο, τα οποία γεωγραφικά ανήκουν στην Αφρική.
  •   Φινλανδία (4 Απριλίου 2023):[7] Οι Νήσοι Ώλαντ είναι αυτόνομο τμήμα της Φινλανδίας που έχει αποστρατικοποιηθεί και είναι ουδέτερο από το 1856. Επομένως, τα Ώλαντ δεν είναι μέλος στη συνθήκη του ΝΑΤΟ.
  •   Σουηδία (7 Μαρτίου 2024)[8]

Χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ Επεξεργασία

Εισήλθαν στο ΝΑΤΟ μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου:

 
Οι χώρες μέλη του NATO στην Ευρώπη

12 Μαρτίου 1999:

  •   Τσεχία: Η Χώρα στην συμμαχία Επίσημα αναφέρεται πλέον από το 2017, με το όνομα Czechia, και όχι με το όνομα Czech Republic, όπως αναφερόταν αρχικά.
  •   Ουγγαρία
  •   Πολωνία

29 Μαρτίου 2004:

1 Απριλίου 2009:

5 Ιουνίου 2017:

27 Μαρτίου 2020:

  •   Βόρεια Μακεδονία: Η Χώρα εντάχθηκε επίσημα στην συμμαχία δύο χρόνια μετά την μακροχρόνια επίλυση του ονοματολογικού ζητήματος της, και την Επίσημη αλλαγή του ονόματος της χώρας το 2018, τις επί χρόνια πολιτικές διαφορές της και τα διεθνή εμπάργκο με την Ελλάδα, καθώς και πολύ μετά την εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η Βόρεια Μακεδονία ονομάζονταν αρχικά Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (Π.Γ.Δ.Μ. ή FYROM), και στον καθημερινό λόγο αναφέρονταν από την πλειοψηφία των χωρών (εκτός της Ελλάδας) με το όνομα Μακεδονία, ή Δημοκρατία της Μακεδονίας, στο οποίο η Ελλάδα ήταν κάθετα αντίθετη, καθαρά για ιστορικούς και πολιτικούς λόγους, ενώ μάλιστα ακόμα και σήμερα αρκετοί πολίτες τόσο στην Βόρεια Μακεδονία, όσο και στην Ελλάδα, είναι ενάντια στην επίλυση του ονοματολογικού ζητήματος της, με πολλούς Έλληνες να εξακολουθούν να αποκαλούν μέχρι και σήμερα την Βόρεια Μακεδονία, ως «Σκόπια», καθώς και πολλοί πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας, την ίδια τους την χώρα ως σκέτη «Μακεδονία». Η Βόρεια Μακεδονία έχει επίσης πολιτικά ζητήματα και με την Βουλγαρία, σχετικά καθαρά με το ζήτημα της γλώσσας της. Η Βόρεια Μακεδονία ήθελε να ενταχθεί πολύ νωρίτερα στην συμμαχία, κάτι το οποίο κατάφερε να κάνει μόλις το 2020.

Ευρωατλαντική συνεργασία Επεξεργασία

Για την επαύξηση της συνεργασίας έχει καθιερωθεί ένα διπλό πλαίσιο μεταξύ των 32 μελών του NATO και των 20 λεγόμενων συνεταίρων (partner countries):

  • Το πρόγραμμα Συνεργασία για την Ειρήνη (PfP) ιδρύθηκε το 1994 με βάση τις διμερείς σχέσεις μεταξύ κάθε χώρας και του ΝΑΤΟ. Η κάθε χώρα PfP επιλέγει το βαθμό συνεργασίας. Το εν λόγω πρόγραμμα θεωρείται η λειτουργική πτέρυγα της Ευρωατλαντικής Συνεργασίας.
  • Το Συμβούλιο Ευρωατλαντικής Συνεργασίας (EAPC) ιδρύθηκε στις 29 Μαΐου 1997, για το συντονισμό και διάλογο μεταξύ όλων των συμμετεχόντων 49 συνολικά χωρών ΝΑΤΟ και PfP.

Οι 20 χώρες PfP είναι:

8 Πρώην Δημοκρατίες της ΕΣΣΔ οι οποίες μετά την διάλυση της, το 1991 είναι πλέον μέλη της ΚΑΚ (εξαιρούνται η Ρωσία και η Λευκορωσία):
  1.   Αρμενία: Η Αρμενία δεν μπορεί να γίνει μέλος του NATO, επειδή δεν έχει καθορίσει από την ανεξαρτησία της το 1991, τα σύνορα της με το Αζερμπαϊτζάν, ενώ δεν επιλυθεί το πρόβλημα με την αποσχεισθείσα Δημοκρατία του Αρτσάχ, η οποία κατοικείται κυρίως από Αρμενικό πληθυσμό και ανήκει δια του νόμου στην Επικράτεια του Αζερμπαϊτζάν, με αποτέλεσμα οι Αρμενο - Αζερικές Σχέσεις, να είναι σε κρίση. Αντίστοιχα η Αρμενία βοηθάει το Αρτσάχ οικονομικά και στρατιωτικά, κάτι που τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, είναι ενάντια σε αυτήν την κίνηση, ενώ αντίθετα η ίδια χώρα έχει στενούς και ισχυρούς δεσμούς με την Ρωσική Κυβέρνηση, κάτι που μια πιθανή ένταξη της στο ΝΑΤΟ θεωρείται ξεκάθαρα αναπόφευκτη, για πολιτικούς λόγους.
  2.   Αζερμπαϊτζάν: Το Αζερμπαϊτζάν δεν μπορεί να γίνει μέλος του NATO, επειδή δεν έχει καθορίσει από την ανεξαρτησία του το 1991, τα σύνορα του με την Αρμενία, ενώ δεν επιλυθεί το πρόβλημα με την αποσχεισθείσα Δημοκρατία του Αρτσάχ.
  3.   Καζακστάν
  4.   Κιργιζία
  5.   Μολδαβία (εκτός της Υπερδνειστερίας]): Η Μολδαβία, επιθυμεί και αυτή να ενταχθεί μελλοντικά στη συμμαχία του ΝΑΤΟ, αλλά δεν μπορεί δεν μπορεί να γίνει μέλος, λόγω των επακόλουθων γεγονότων στη γειτονική της Ουκρανία, ενώ και αυτή η χώρα έχει εκκρεμή πολιτικά ζητήματα και με την αποσχεισθείσα Υπερδνειστερία, η οποία βρίσκεται εντός της Επικράτειας της, και κατοικείται ως επί το πλείστον από Σλαβικό πληθυσμό (κυρίως Ρώσοι και Ουκρανοί).
  6.   Τατζικιστάν
  7.   Τουρκμενιστάν
  8.   Ουζμπεκιστάν

3 Χώρες, που αν και στρατιωτικά ουδέτερες, είχαν καπιταλιστικές οικονομίες στον Ψυχρό Πόλεμο:

  1.   Αυστρία: Τόσο η Αυστριακή κυβέρνηση, όσο και οι Αυστριακοί πολίτες είναι κατά της ένταξης της Αυστρίας στο ΝΑΤΟ, σε μεγάλο ποσοστό, αλλά η χώρα από την ίδρυση του ΝΑΤΟ, το 1949, κρατά πλήρως ουδετερότητα, σε εξωτερικά πολιτικά ζητήματα. Πιθανόν η χώρα να ενταχθεί στην συμμαχία στο μέλλον, και αν ενταχθεί.
  2.   Ελβετία: Οι Ελβετοί πολίτες είναι κατά της ένταξης στο ΝΑΤΟ, σε μεγάλο ποσοστό μετά από δημοψήφισμα του 1992, ενώ ακόμα οι ίδιοι Ελβετοί πολίτες, θέλουν την Ελβετία καθαρά ουδέτερη, αυτόνομη και με φιλελεύθερη πολιτική σε όλα ζητήματα της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ.
  3.   Ιρλανδία: Τόσο η Ιρλανδική κυβέρνηση, όσο και οι Ιρλανδοί πολίτες είναι υπέρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ, σε μεγάλο ποσοστό, αλλά η χώρα από την ίδρυση του ΝΑΤΟ, το 1949, κρατά πλήρως ουδετερότητα, σε εξωτερικά πολιτικά ζητήματα και ειδικότερα στου Ηνωμένου Βασιλείου, με το οποίο η Ιρλανδία έχει πολιτικά ζητήματα σχετικά με την Βόρεια Ιρλανδία. Πιθανόν η χώρα να ενταχθεί στην συμμαχία στο μέλλον.

2 Χώρες, που αν και στρατιωτικά ουδέτερες, είχαν σοσιαλιστικές οικονομίες στον Ψυχρό Πόλεμο, ενώ μάλιστα ήτανε μέρος της άλλοτε Γιουγκοσλαβίας, και όχι κυρίαρχα ή μη αναγνωρισμένα διεθνώς κράτη:

  1.   Σερβία: Η Σερβία, για είναι πιο συνεπείς, στο πρόγραμμα «Συνεργασία για την ειρήνη», καλείται να επιλύσει το πρόβλημα στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο κατοικείται ως επί το πλείστον από Αλβανικό πληθυσμό, το οποίο δεν έπραξε να κάνει ποτέ, επιβάλλοντας στην περιοχή μονάχα τις εχθροπραξίες και τις εντάσεις, ενώ τα τελευταία χρόνια, οι Κυβερνήσεις της χώρας, υποστηρίζουν ξεκάθαρα ορισμένες αντιδημοκρατικές πολιτικές θέσεις της Ρωσίας, στην οποία επέφεραν διαδηλώσεις, και εν συνέχεια στην αναρχία και το χάος, καθώς και δεκάδες παραιτήσεις υπουργών και υφυπουργών, ενώ ακόμη οι ίδιοι οι Σέρβοι οδηγήθηκαν πολλές φορές τα τελευταία χρόνια και σε εκλογές και σε σχηματισμό νέας κυβέρνησης. Επίσης Η Σερβία, θεωρείται γενικά «ρωσόφιλη και αντί-ΝΑΤΟική χώρα» και οι πολιτικοί της δεν συμμορφώνονται πλήρως με το διεθνές δίκαιο, ενώ η χώρα έχει να επιλύσει ακόμα και μεγάλα πολιτικά ζητήματα ακόμα και με δύο πρώην Γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες την Βοσνία Ερζεγοβίνη και την Κροατία. Πιθανόν η χώρα να ενταχθεί στην συμμαχία στο μέλλον.
  2.   Κοσσυφοπέδιο: Χώρα περιορισμένης αναγνώρισης, ενώ σε στρατιωτικά και αμυντικά ζητήματα είναι ανεξάρτητο από την Σερβία. Η χώρα είναι αδύνατο να ενταχθεί στην παρούσα φάση στην Συμμαχία, επειδή δεν είναι διεθνώς Κυρίαρχη χώρα, με πολλές σημαντικές χώρες μέλη του ΝΑΤΟ να μην την αναγνωρίζουν (παράδειγμα Ελλάδα, Σλοβακία, Ισπανία, Ρουμανία και Πορτογαλία) ενώ δεν είναι μέλος ούτε στον ΟΗΕ κάτι πού είναι σημαντικό, ενώ το Κοσσυφοπέδιο έχει άλυτα πολιτικά ζητήματα με την Σερβία.

3 Χώρες, που βρίσκονται σε παγωμένες διαπραγματεύσεις για ένταξη στο NATO:

  1.   Βοσνία και Ερζεγοβίνη: Η Βοσνία Ερζεγοβίνη, είναι δυνητικά υποψήφια προς ένταξη στο ΝΑΤΟ, αλλά κάτι τέτοιο είναι μέχρι στιγμής ατελέσφορο να γίνει διότι η χώρα έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα, μεγάλη έλλειψη στέγασης σε κυβερνητικά γραφεία της χώρας (όσο άφορα ειδικότερα το Υπουργείο Άμυνας) και στα στρατόπεδα της, κακό οδικό δίκτυο και έλλειψη υποδομών, και καθόλου σύγχρονο, αλλά και επαγγελματικό στρατό, ενώ αντίστοιχα η χώρα αποτελεί και σημαντικό καταφύγιο ισλαμιστικών και παρακρατικών οργανώσεων, κάτι που μπλοκάρει την ένταξη της στην συμμαχία του ΝΑΤΟ.
  2.   Γεωργία: Η Γεωργία σε δημοψήφισμα στις 5 Ιανουαρίου 2008 ψήφισε υπέρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ, με ποσοστό 72,5%. Ωστόσο η χώρα δεν μπορεί να γίνει μέλος του NATO, επειδή έχει εκκρεμή πολιτικά ζητήματα, τόσο με τη Ρωσία, η οποία τις είχε κηρύξει πόλεμο το ίδιο έτος, όσο και με τις Αμπχαζία και Νότια Οσσετία, οι οποίες βρίσκονται εντός της Επικράτειας της, έχουν ζητήσει απόσχιση, εδώ και χρόνια από την ίδια τη Γεωργία, και κατοικούνται ως επί το πλείστον από αυτόχθονους πληθυσμούς.
  3.   Ουκρανία: Η Ουκρανία, επιθυμεί και αυτή να ενταχθεί στη συμμαχία του ΝΑΤΟ, αλλά δεν μπορεί δεν μπορεί να γίνει μέλος, επειδή είναι σε εξέλιξη η Εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, σε ολόκληρη την Επικράτεια της, ενώ πολλά κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, είναι ενάντια της πλήρους ένταξης της Ουκρανίας στην συμμαχία του ΝΑΤΟ, λόγω της εύθραυστης και κρίσιμης κατάστασης στην χώρα.

2 Χώρες που έχουν αποβλήθεί τυπικά από το 2022, από την Ευρωατλαντική συνεργασία, λόγω της Εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενώ δεν αποτελούν ούτε μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης:

  1.   Ρωσία: Αποβλήθηκε από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, επειδή έπραξε να κάνει διά της βίας εισβολή σε έδαφος άλλης χώρας (Ουκρανία), κατέχοντας το 7% του Ουκρανικού εδάφους, ενώ μέχρι σήμερα δεν έχει λήξει η παράνομη εισβολή. Η Ρωσία αντιτίθεται στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
  2.   Λευκορωσία: Αποβλήθηκε και αυτή τον Φεβρουάριο του 2022, επειδή η Κυβέρνηση της χώρας υποστηρίζει ξεκάθαρα την πολιτική θέση της Ρωσίας, ενώ ακόμη πολλοί Λευκορώσοι πολιτικοί χαρακτηρίζουν και «νόμιμη» την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενώ η Λευκορωσική Κυβέρνηση συνεργάστηκε και αυτή στην αρχή της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, καταλαμβάνοντας στρατιωτικά με τανκς από την δική της Επικράτεια, την περιοχή του Τσερνόμπιλ. Αντίθετα η Λευκορωσική Αντιπολίτευση, καταδικάζει την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, με αποτέλεσμα στην Λευκορωσία να υπάρχει διχασμός και οξεία πολιτική αντιπαλότητα.

Οι 7 Μικρότερες σε έκταση και πληθυσμό Χώρες της Ευρώπης, που δεν ανήκουν ούτε στην συμμαχία του NATO, ούτε στο πρόγραμμα «Συνεργασία για την ειρήνη»:

  1.   Άγιος Μαρίνος: Η Γαληνότατη Δημοκρατία Δεν διαθέτει καθόλου στρατό, ενώ τα στρατιωτικά και αμυντικά ζητήματα του κρατιδίου είναι υπό την ευθύνη της Ιταλίας.
  2.   Ανδόρρα: Το Πριγκιπάτο Δεν διαθέτει καθόλου στρατό, ενώ τα στρατιωτικά και αμυντικά ζητήματα του κρατιδίου είναι υπό την ευθύνη τόσο της Γαλλίας όσο και της Ισπανίας.
  3.   Βατικανό: Το Παπικό Κράτος Δεν διαθέτει καθόλου στρατό, ενώ τα στρατιωτικά και αμυντικά ζητήματα του κρατιδίου είναι υπό την ευθύνη της Ιταλίας.
  4.   Κύπρος: Επίσης δεν μετέχει στις δραστηριότητες της Ευρωπαϊκής Πολιτικής για την Ασφάλεια και για την Άμυνα (European Security and Defence Policy ή ESDP), οι οποίες κάνουν χρήση των πληροφοριών του ΝΑΤΟ. Αυτό γίνεται επειδή η Τουρκία αντιτίθεται στην ένταξη του νησιωτικού κράτους στο πρόγραμμα «Συνεργασία για την ειρήνη» εξαιτίας του κυπριακού ζητήματος και την εμπλοκή του ΝΑΤΟ το 1974.
  5.   Λίχτενσταϊν: Το Πριγκιπάτο Δεν διαθέτει καθόλου στρατό, ενώ τα στρατιωτικά και αμυντικά ζητήματα του κρατιδίου είναι υπό την ευθύνη της Ελβετίας, η οποία δεν ανήκει επίσης στην συμμαχία του ΝΑΤΟ, παρά μόνο στο πρόγραμμα «Συνεργασία για την ειρήνη».
  6.   Μάλτα: Εισήλθε στο πρόγραμμα «Συνεργασία για την ειρήνη» το 1994. Με την αλλαγή της κυβέρνησης το 1996 αποχώρησε. Για το λόγο αυτό η Μάλτα δεν συμμετέχει στις δραστηριότητες της Ευρωπαϊκής Πολιτικής για την Ασφάλεια και για την Άμυνα (European Security and Defence Policy ή ESDP), οι οποίες κάνουν χρήση των πληροφοριών του ΝΑΤΟ.
  7.   Μονακό: Το Πριγκιπάτο Δεν διαθέτει καθόλου στρατό, ενώ τα στρατιωτικά και αμυντικά ζητήματα του κρατιδίου είναι υπό την ευθύνη της Γαλλίας.

Δημοφιλία Επεξεργασία

Μεγαλύτερη συμφωνία για τη συμμετοχή της χώρας τους στο ΝΑΤΟ έχουν διαχρονικά οι Πολωνοί (~80%). Η μικρότερη αποδοχή μεταξύ των πολιτών παρουσιάζεται στην Τουρκία (~20%). Στην Ελλάδα, το ποσοστό της αρνητικής γνώμης είναι μεγαλύτερο από τη θετική.[9]

Η αποχώρηση και η επανένταξη της Ελλάδας Επεξεργασία

Η Ελλάδα έχει στο παρελθόν προχωρήσει σε αποχώρηση από τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου και ύστερα, σε επανένταξή της σε αυτόν. Η αποχώρηση έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μίας "φορτισμένης" περιόδου, ιστορικά και πολιτικά, για την Ελλάδα, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974. Πιο συγκεκριμένα, κατά την πραγματοποίηση του Αττίλας ΙΙ από τους Τούρκους στις 14 Αυγούστου 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφάσισε την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ ως αντίδραση στην αδυναμία της συμμαχίας να αποτρέψει την εισβολή και να επέμβει αποτελεσματικά για την επαναφορά του διεθνούς δικαίου[10].

«…το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του….» δήλωσε μεταξύ άλλων ο Καραμανλής[11].

Ουσιαστικά, ο Καραμανλής πήρε την εν λόγω απόφαση λαμβάνοντας υπόψιν το αντιαμερικανικό αίσθημα που είχε δημιουργηθεί στον λαό λόγω της μη δραστικής επιβολής περιορισμών στην Τουρκία, ενώ έθεσε και θέμα παραμονής των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα[12][13].

Η ελληνική κυβέρνηση όμως, σύντομα άλλαξε τη στάση της και άρχισε να διαπραγματεύεται εκ νέου ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ. Τον Οκτώβριο του 1975, ανακοίνωσε ορισμένους όρους, οι οποίοι έπρεπε να τηρηθούν από τη νατοϊκή πλευρά ώστε να επιτευχθεί η επανένταξη. Μερικοί εκ των οποίων ήταν α) η χορήγηση άδειας από την ελληνική Κυβέρνηση σε περίπτωση που κράτη-μέλη της Συμμαχίας επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν τον ελληνικό εναέριο, θαλάσσιο και ηπειρωτικό χώρο, και β) ότι σε καιρό πολέμου οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα υπάγονται στο ΝΑΤΟ μόνο για στρατιωτικές επιχειρήσεις[12][14].

Εν τέλει, στις 19 Οκτωβρίου 1980, λίγο καιρό πριν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, αποφασίζεται με τη σύμφωνη γνώμη της Επιτροπής Αμυντικής Σχεδίασης της Συμμαχίας και του Υπουργικού Συμβουλίου στην Αθήνα[10] η επανένταξη της χώρας. Η απόφαση έγινε ευμενώς δεκτή από τις δυτικές κυβερνήσεις, ωστόσο το Σοβιετικό πρακτορείο «Τας» μετέδιδε ότι "η Ελλάδα ενέδωσε στις πιέσεις των Αμερικανών".

Η αποχώρηση της Γαλλίας Επεξεργασία

 
Χάρτης των αεροπορικών βάσεων του NATO στη Γαλλία πριν την αποχώρηση της Γαλλίας το 1966 από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Στις 21 Φεβρουαρίου του 1966, ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ ανακοίνωσε την αποχώρηση της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ.

«Τίποτα δεν μπορεί να συντηρήσει αμετάβλητη μια συνθήκη που δεν ανταποκρίνεται στις επικρατούσες συνθήκες», δήλωσε μπροστά σε χίλιους περίπου δημοσιογράφους ο Σαρλ ντε Γκωλ, ξετυλίγοντας το νήμα της πολιτικής του φιλοσοφίας για τη διεθνή θέση της Γαλλίας: «Αλλιώς, τέτοιες συνθήκες, απογυμνωμένες από κάθε ουσία, δεν θα είναι, όταν έρθει η ώρα να εφαρμοστούν, τίποτα παραπάνω από χαρτιά για τα αρχεία... Οι δυτικές χώρες δεν απειλούνται σήμερα από τις ανατολικές, όπως συνέβαινε στα πρώτα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οργανώθηκε μια Ευρώπη αμερικανικό προτεκτοράτο κάτω από τον μανδύα του ΝΑΤΟ. Από την άλλη πλευρά, οι συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονται οι ΗΠΑ –προχτές στην Κορέα, χτες στην Κούβα, αύριο στο Βιετνάμ– χάρη στην περίφημη αρχή της κλιμάκωσης, κινδυνεύουν να πάρουν διαστάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε γενική σύγκρουση. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Γαλλία, της οποίας η νατοϊκή στρατηγική συμπίπτει αναγκαστικά με εκείνη των ΗΠΑ, θα εμπλεκόταν σε μια σύγκρουση την οποία η ίδια δεν θα είχε επιδιώξει... Πάνω απ' όλα, η απόφαση της Γαλλίας να είναι υπεύθυνη για το πεπρωμένο της είναι ασυμβίβαστη με έναν αμυντικό οργανισμό στον οποίο η χώρα έχει θέση υποτακτικού».

Και η πρακτική κατάληξη: η Γαλλία, αν και παρέμεινε στο πολιτικό σκέλος της συμμαχίας, αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και έθεσε την 1η Απριλίου 1967 ως ύστατο όριο για τη μεταφορά από το γαλλικό έδαφος των νατοϊκών βάσεων, που φιλοξενούσαν περί τους 37.000 νατοϊκούς στρατιώτες και πολιτικούς υπαλλήλους. Ακόμα, πρόσθεσε σε τόνο πολεμικού τελεσίγραφου, ο Σαρλ ντε Γκωλ, από 1ης Ιουνίου 1967 απαγορεύεται η διέλευση νατοϊκών αεροσκαφών από το γαλλικό ουρανό, εκτός εάν έχει δοθεί ειδική άδεια από τις γαλλικές αρχές, ισχύος όχι μεγαλύτερης του ενός μήνα. Σε περίπτωση πτήσεων χωρίς άδεια, τα νατοϊκά αεροπλάνα θα αντιμετωπίζονταν σαν εχθρικά και θα καταρρίπτονταν χωρίς δισταγμό.

Στις 7 Μαρτίου του 1966 ο Σαρλ ντε Γκωλ απηύθυνε επιστολή προς τον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον, στην οποία του εξήγησε τους λόγους της γαλλικής κίνησης: η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στον κόσμο είχε ελαττώσει τον κίνδυνο πολέμου στην Ευρώπη. Η Γαλλία, η οποία είχε ήδη από εξαετίας καταστεί ατομική δύναμη, απέβλεπε πλέον στην «πλήρη άσκηση της κυριαρχίας της», η οποία ήταν αδύνατον να επιτευχθεί όσο υπήρχαν ξένες δυνάμεις στο έδαφός της.

«Πραγματικά, μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η Γαλλία, που είχε μέχρι σήμερα μοναδική συμβολή στην ασφάλεια και την ανάπτυξη της Δύσης, θα απέχει για πολύ καιρό των κοινών μας προσπαθειών και των ευθυνών της Ατλαντικής Συμμαχίας. Σαν παλιός φίλος και σύμμαχος, θα μπορεί πάντα να βρει τη θέση της να την περιμένει, έως ότου αποφασίσει να αναλάβει και πάλι τον ηγετικό ρόλο που της αρμόζει», ανέφερε ο πρόεδρος των Η.Π.Α. στην απαντητική του επιστολή.

Αλλά και οι τελευταίες ελπίδες των Αμερικανών εξανεμίστηκαν στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες στο διάστημα 6-9 Ιουνίου του 1966[15]. Η αποχώρηση της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ έθεσε συν τοις άλλοις και σοβαρά λογιστικά προβλήματα. Πάνω από 30.000 Αμερικανοί και Καναδοί πέραν των υπολοίπων που προέρχονταν από τις ευρωπαϊκές νατοϊκές χώρες, έπρεπε να αναδιαταχθούν σε νέες στρατιωτικές βάσεις στη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, το Βέλγιο και την Ολλανδία. Το ίδιο και 800.000 τόνοι πολεμικού υλικού έπρεπε να απομακρυνθούν από τη Γαλλία και να μεταφερθούν σε αποθήκες άλλων νατοϊκών χωρών, ενώ έπρεπε να μεταφερθούν και τα κυριότερα επιτελικά όργανα του ΝΑΤΟ, τα οποία είχαν έδρα τη Γαλλία.

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1966 το Συμβούλιο Μονίμων Αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ αποφάσισε να μεταφερθεί από το Παρίσι στο προάστιο Καστό των Βρυξελλών το Ανώτατο Αρχηγείο των Συμμαχικών Δυνάμεων (SHAPE). Στη Στουτγκάρδη μεταφέρθηκε το Ανώτατο Αρχηγείο των αμερικανικών δυνάμεων που στάθμευαν στην Ευρώπη (EUCOM). Δεδομένου ότι η Γαλλία παρέμεινε στο πολιτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και δεν είχε αντίρρηση να παραμείνει στο Παρίσι η έδρα του Συμβουλίου του ΝΑΤΟ, το θέμα της μεταφοράς της προκάλεσε εντονότατες συζητήσεις μεταξύ των συμμάχων και απειλούσε να προκαλέσει κρίση στις σχέσεις τους.

Οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία απαίτησαν την άμεση μεταφορά της έδρας του Συμβουλίου, ενώ η Ιταλία, ο Καναδάς, η Δανία και η Πορτογαλία ζήτησαν να παραμείνει στο Παρίσι, ώστε να διευκολύνεται ψυχολογικά ενδεχόμενη μελλοντική επιστροφή της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ. Τελικά, κάτω από την ασφυκτική πίεση της Ουάσινγκτον, στις 16 Οκτωβρίου αποφασίστηκε ομόφωνα η μεταφορά της έδρας του Συμβουλίου στις Βρυξέλλες[16].

Στις 16 Οκτωβρίου του 1967 εγκαινιάστηκαν στις Βρυξέλλες οι νέες κτιριακές εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ και οι σημαίες των χωρών-μελών και της Συμμαχίας κυμάτισαν για πρώτη φορά στο στρατηγείο. Νωρίτερα, στις 31 Μαρτίου του 1967, εγκαινιάστηκε το στρατηγείο του SHAPE στη βελγική πόλη Καστό. Κατά την έπαρση της σημαίας του ΝΑΤΟ έσπασε η τροχαλία του ιστού και μέχρι να διορθωθεί, τη σημαία κρατούσαν ευλαβικά δύο αξιωματικοί, ένας Ολλανδός και ένας Αμερικανός[17].

Στις 11 Μαρτίου του 2009 ο τότε Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζύ ανακοίνωσε επίσημα την επιστροφή της χώρας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Γενικοί γραμματείς Επεξεργασία

Γενικοί Γραμματείς[18]
# Όνομα (γέννηση-θάνατος) Χώρα Διάρκεια
1 Χέιστινγκς Ισμέι
(1887-1965)
  Ηνωμένο Βασίλειο 4 Απριλίου 1952 – 16 Μαΐου 1957
2 Πoλ Ανρί Σπάακ
(1899-1972)
  Βέλγιο 16 Μαΐου 1957 – 21 April 1961
3 Ντιρκ Στίκερ
(1897-1979)
  Ολλανδία 21 April 1961 – 1 Αυγούστου 1964
4 Μάνλιο Μπρόζιο
(1897-1980)
  Ιταλία 1 Αυγούστου 1964 – 1 Οκτωβρίου 1971
5 Τζόζεφ Λουνς
(1911-2002)
  Ολλανδία 1 Οκτωβρίου 1971 – 25 Ιουνίου 1984
6 Πίτερ Κάρινγκτον
(1919-2018)
  Ηνωμένο Βασίλειο 25 Ιουνίου 1984 – 1 Ιουλίου 1988
7 Μάνφρεντ Βέρνερ
(1934-1994)
  Γερμανία 1 Ιουλίου 1988 – 13 Αυγούστου 1994
Σέρτζιο Μπαλαντσίνο
(1934-2018)
  Ιταλία 13 Αυγούστου 1994 – 17 Οκτωβρίου 1994
8 Βίλι Κλάες
(1938-)
  Βέλγιο 17 Οκτωβρίου 1994 – 20 Οκτωβρίου 1995
Σέρτζιο Μπαλαντζίνο
(1934-2018)
  Ιταλία 20 Οκτωβρίου 1995 – 5 Δεκεμβρίου 1995
9 Χαβιέ Σολάνα
(1942-)
  Ισπανία 5 Δεκεμβρίου 1995 – 6 Οκτωβρίου 1999
10 Τζορτζ Ρόμπερτσον
(1946-)
  Ηνωμένο Βασίλειο 14 Οκτωβρίου 1999 – 17 Δεκεμβρίου 2003
Αλεσάντρο Μινούτο Ρίτζο
(1940-)
  Ιταλία 17 Δεκεμβρίου 2003 – 1 Ιανουαρίου 2004
11 Γιάπ ντε Χόοπ Σέφερ
(1948-)
  Ολλανδία 1 Ιανουαρίου 2004 – 1 Αυγούστου 2009
12 Άντερς Φογκ Ράσμουσεν
(1953-)
  Δανία 1 Αυγούστου 2009 – 30 Σεπτεμβρίου 2014
13 Γενς Στόλτενμπεργκ
(1959-)
  Νορβηγία 1 Οκτωβρίου 2014 —
Κατάλογος αναπληρωτών Γενικών Γραμματέων[19]
# Όνομα Χώρα Διάρκεια
1 Γιόνκερ βαν Βρέντεμπουχ   Ολλανδία 1952–1956
2 Μπάρον Άντολφ Μπέντικ   Ολλανδία 1956–1958
3 Αλμπερίκο Κασάρντι   Ιταλία 1958–1962
4 Γκουίντο Κολόνα ντι Παλιάνο   Ιταλία 1962–1964
5 Τζέιμς Α. Ρόμπερτς   Καναδάς 1964–1968
6 Οσμάν Ολκάι   Τουρκία 1969–1971
7 Πάολο Πάνσα Τσεντρόνιο   Ιταλία 1971–1978
8 Ρινάλντο Πετρινιάνι   Ιταλία 1978–1981
9 Έρικ ντα Ριν   Ιταλία 1981–1985
10 Μαρτσέλο Γκουίντι   Ιταλία 1985–1989
11 Αμεντέο ντε Φράνσις   Ιταλία 1989–1994
12 Σέρτζιο Μπαλαντζίνο   Ιταλία 1994–2001
13 Αλεσάντρο Μινούτο Ρίτζο   Ιταλία 2001–2007
14 Κλαούντιο Μπισονιέρο   Ιταλία 2007–2012
15 Αλεξάντερ Βέρσμποου   Ηνωμένες Πολιτείες 2012–

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Η ίδρυση του ΝΑΤΟ (kathimerini.gr)
  2. «NATO homepage». Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2006. 
  3. European Council. «Michel Mossessian talks to Lucy Lethbridge». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2011. 
  4. «NATO Headquarters». Nato.int. 10 Αυγούστου 2010. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2010. 
  5. «National delegations to NATO What is their role?». NATO. 18 Ιουνίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2007. 
  6. Το Βήμα, 12 Μαρτίου 2009.
  7. Βουδούρη, Αλεξάνδρα. «Η Φινλανδία επίσημα το 31ο μέλος του ΝΑΤΟ». www.kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2023. 
  8. «Επίσημα στο ΝΑΤΟ η Σουηδία». capital.gr. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2024. 
  9. «NATO Viewed Favorably Across Member States». Pew Research Center's Global Attitudes Project (στα Αγγλικά). 10 Φεβρουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  10. 10,0 10,1 Αρχιμανδρίτου-Οικονόμου Ελένη, Η αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974, Διδακτορική διατριβή
  11. Newsroom. «Η αποχώρηση και η επανένταξη της Ελλάδας». www.kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  12. 12,0 12,1 Καπαντζάκη, Ρωξάνη (29 Νοεμβρίου 2017). «Ελλάδα και ΝΑΤΟ: Η αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος το 1974». Power Politics. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  13. Clogg, 2003, Η ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1770-2000
  14. Βαληνάκης Γιάννης, 1980
  15. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ Άγγλου ανταποκριτή, «με το πέρας της συνόδου, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Μάνλιο Μπρόζιο, που κατά ειρωνεία της τύχης θυμίζει έντονα φυσιογνωμικά τον κακό του δαίμονα στρατηγό Ντε Γκωλ, διαβάζει με ύφος αξιολύπητο και ταλαιπωρημένο ένα κοινό ανακοινωθέν που επισημοποιεί το διαζύγιο Γαλλίας - ΝΑΤΟ».
  16. Η Γαλλία αποχωρεί από το ΝΑΤΟ, Ιστορικό λεύκωμα 1966, σελ. 62-65, Η Καθημερινή (1997)
  17. Το ΝΑΤΟ μετακομίζει στο Βέλγιο, Ιστορικό Λεύκωμα 1967, σελ. 126, Καθημερινή (1997)
  18. «NATO Who's who? – Secretaries General of NATO». Nato.int. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2010. 
  19. «NATO Who's who? – Deputy Secretaries General of NATO». NATO. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2012. 

Σχετική βιβλιογραφία Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία