Δυτική Γερμανία

Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (γερμανικά: Bundesrepublik Deutschland), γνωστή ανεπίσημα και ως Δυτική Γερμανία, ήταν κράτος της Κεντρικής Ευρώπης. Συνόρευε βόρεια με τη Δανία, ανατολικά με τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (Ανατολική Γερμανία), την Τσεχοσλοβακία, νότια με την Ελβετία και την Αυστρία και δυτικά με Γαλλία, Βέλγιο και Ολλανδία. Υπήρξε την περίοδο 1949-1990 και κατείχε το Δυτικό και νοτιοανατολικό τμήμα της σημερινής Γερμανίας και πρωτεύουσα ήταν η Βόννη και μεγαλύτερη πόλη το Αμβούργο.

Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας Bundesrepublik Deutschland
←   ← 1949 – 1990 →
Σημαία Εθνόσημο
Σύνθημα "Einigkeit und Recht und Freiheit" "Ενότητα και Δικαιοσύνη και Ελευθερία"
Ύμνος Das Lied der Deutschen (Τραγούδι των Γερμανών)
Πρωτεύουσα		Βόννη
Γλώσσες		Γερμανικά
Πολίτευμα		Ομοσπονδιακή κοινοβουλευτική συνταγματική δημοκρατία
Πρόεδρος
-	1949–1959	Τέοντορ Χόις
-	1959–1969	Χάινριχ Λύμπκε
-	1969–1974	Γκούσταφ Χάινεμαν
-	1974–1979	Βάλτερ Σέελ
-	1979–1984	Καρλ Κάρστενς
-	1984–1990	Ρίχαρντ φον Βάιτσζεκερβ
Καγκελάριος
-	1949–1963	Κόνραντ Άντεναουερ
-	1963–1966	Λούντβιγκ Έρχαρντ
-	1966–1969	Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ
-	1969–1974	Βίλλυ Μπραντ
-	1974–1982	Χέλμουτ Σμιτ
Νομοθετικό Σώμα		Μπούντεσταγκ
Ιστορική εποχή		Ψυχρός Πόλεμος
-	Ίδρυση	23 Μαΐου 1949
-	Επανένωση	3 Οκτωβρίου 1990
Πληθυσμός
-	1950 εκτ.	50.958.000δ
-	1970 εκτ.	61.001.000
-	1990 εκτ.	63.254.000
Νόμισμα		Γερμανικό Μάρκοε (DM)
Internet TLD		.de
Τηλεφωνικός κώδικας		+49
Σήμερα		Γερμανία ! Γερμανία
α.	Από το 1952 έως το 1991, επίσημος εθνικός ύμνος της Γερμανίας ήταν το σύνολο του Deutschlandlied, ωστόσο μόνον η τρίτη του στροφή τραγουδιόταν σε επίσημες εκδηλώσεις.
β.	Συνέχισε ως Πρόεδρος της ενοποιημένης Γερμανίας έως το 1994.
γ.	Συνέχισε ως Καγκελάριος της ενοποιημένης Γερμανίας έως το 1998.
δ.	Στατιστικά πληθυσμού σύμφωνα με το Statistisches Bundesamt.
ε.	Στο Σάαρλαντ, μεταξύ του Ιανουαρίου του 1957 και του Ιουλίου του 1959, χρησιμοποιείτο το γαλλικό φράγκο και το φράγκο του Σάαρλαντ.

Ιστορία

Μετά την ήττα και τη συνθηκολόγηση της Ναζιστικής Γερμανίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και η Πολωνία άρχισαν την κατοχή της Γερμανίας. Η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες ίδρυσαν τη Δυτική Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση ίδρυσε σοσιαλιστικό κράτος στην περιοχή, τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας.

Ο πρώτος καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ο Κόνραντ Αντενάουερ, έθεσε ως προτεραιότητά του την ενσωμάτωση της χώρας στη Δυτική Ευρώπη. Χάρη στη βοήθεια από το Σχέδιο Μάρσαλ, η οικονομία ανέκαμψε γρήγορα.

Το 1968 η δυτικογερμανική κοινή γνώμη ήταν ανάστατη από την απόπειρα δολοφονίας του Ρούντι Ντούτσκε και από τις αντιδράσεις στην πρόθεση της κυβέρνησης του "μεγάλου συνασπισμού" σοσιαλδημοκρατών και χριστιανοδημοκρατών να ψηφίσει νομοθετικό πλαίσιο για την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, όταν το επιβάλλουν, κατά την κρίση της εκάστοτε κυβέρνησης, οι περιστάσεις. Αρκετοί διανοούμενοι και νέοι κυρίως, αλλά όχι μόνο, κατήγγειλαν τη νομοθεσία αυτή ως προοίμιο επιστροφής στο ναζιστικό καθεστώς. Οι ανησυχίες εντάθηκαν στις 28 Απριλίου του 1968, όταν το ναζιστικό Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας έφτασε στο ποσοστό του 9,8% στις εκλογές του κρατιδίου Βάδης-Βυρτεμβέργης, όπου οι σοσιαλδημοκράτες καταποντίστηκαν, λόγω της συνεργασίας τους σε ομοσπονδιακό επίπεδο με τους χριστιανοδημοκράτες, χάνοντας 8,3% των ψήφων τους από τις προηγούμενες εκλογές.

Με την επιτυχία τους αυτή οι Δυτικογερμανοί νεοναζί είχαν ήδη εισέλθει στα κοινοβούλια επτά ομοσπονδιακών κρατιδίων. Έτσι η αντίσταση στα νομοσχέδια έκτακτης ανάγκης διευρύνθηκε. Στη μικρή Βόννη δεκάδες χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η εμφάνιση στη συγκέντρωση αυτή πρώην κρατουμένων των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι οποίοι φόρεσαν στολές φυλακισμένων και κρατούσαν πλακάτ που ανέγραφαν τους παλιούς αριθμούς που είχαν ως κρατούμενοι, μαζί με ανάλογα συνθήματα: "Για την ελευθερία και τη Δημοκρατία", "Ποτέ πια Χίτλερ", "Εναντίον του Χίτλερ, εναντίον του πολέμου, υπέρ της ειρήνης". Η γερμανική κυβέρνηση, όμως, δεν υποχώρησε. Στις 30 Μαΐου, όταν πια η εξέγερση στη γειτονική Γαλλία (Μάης του '68) έπνεε τα λοίσθια, τα επίμαχα νομοσχέδια ψηφίστηκαν πανηγυρικά από την ομοσπονδιακή Βουλή, με ψήφους 384 υπέρ και 100 κατά.

Ο Βίλλυ Μπραντ, που εκλέχτηκε για πρώτη φορά καγκελάριος το 1969, ακολούθησε μια πολιτική ανοίγματος προς την Ανατολή και αναγνώρισε την Ανατολική Γερμανία.

Η γερμανική επανένωση επιτεύχθηκε χάρη σε ορισμένες πολιτικές εξελίξεις, ιδιαίτερα αυτές που σημειώθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη. Η πολιτική της γκλάσνοστ του Σοβιετικού ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ οδήγησε στη χαλάρωση των πολιτικών πιέσεων σε όλο το ανατολικό μπλοκ. Οι δημοκρατικές αλλαγές στην Πολωνία πυροδότησαν μία αλυσιδωτή αντίδραση. Το 1989 οι άνθρωποι άρχισαν να εγκαταλείπουν μαζικά την Ανατολική Γερμανία μέσω της πρεσβείας της στην Πράγα και από τα αυστροουγγρικά σύνορα. Στις 9 Νοεμβρίου 1989 το Τείχος του Βερολίνου έπεσε και οι Ανατολικογερμανοί ήταν ελεύθεροι να φύγουν. Όταν, τρεις εβδομάδες αργότερα, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ παρουσίασε ένα σχέδιο δέκα σημείων για την επανένωση της Γερμανίας, ελάχιστοι πίστευαν ότι θα συνέβαινε, όμως η χώρα επανενώθηκε επισήμως στις 3 Οκτωβρίου 1990, ημέρα που έκτοτε αποτελεί εθνική γιορτή με την επωνυμία "Ημέρα της γερμανικής ενότητας" (Tag der Deutschen Einheit).

Γεωγραφία

Είχε έκταση 248.577 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 61.700.000 κατοίκους. Η ψηλότερη κορυφή (3.000 μέτρα) ήταν το Σπίσσε στη Βαυαρία. Είχε επίσης 220 λίμνες όπως η λίμνη της Κωνσταντίας (538 τ.χλμ.), τη Χιμ (85 τ.χλμ.), την Άμμερ (47 τ.χλμ.), τη Σταινχούντερ (32 τ.χλμ.), τη Στάρνμπεργκ (63 τ.χλμ.) και άλλες.

Οικονομία

Η Δυτική Γερμανία ήταν από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου και είχε πολλά ορυκτά, όπως τον γαιάνθρακα (143.615.000 τόνοι τον χρόνο). Παρήγαγε αυτοκίνητα, τηλεοράσεις και είχε πάνω από 50.000 επιχειρήσεις, εργοδοτώντας πάνω από 8 εκατομμύρια Γερμανούς ή από άλλες χώρες και Έλληνες.