Μαχαμαντού Ισουφού
Ο Μαχαμαντού Ισουφού (Mahamadou Issoufou) είναι πολιτικός από τον Νίγηρα. Πρόεδρος της χώρας από το 2011 έως το 2021 και πρόεδρος του Νιγηρικού Κόμματος για τη Δημοκρατία και τον Σοσιαλισμό (PNDS-Tarayya),[4] που είναι ένα σοσιαλιστικό κόμμα της αντιπολίτευσης. Χρημάτισε πρωθυπουργός την περίοδο από το 1993 έως το 1994, πρόεδρος της εθνοσυνέλευσης από το 1995 έως το 1996 και βουλευτής από το 1999 έως το 2009. Είχε κατέλθει υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές συνολικά άλλες τέσσερις φορές, με πρώτη το 1993.
| Μαχαμαντού Ισουφού | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Mahamadu Isufu (Χάουσα) και Mahamadou Issoufou (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 1 Ιανουαρίου 1952 Dandadji |
| Εθνικότητα | Χάουσα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Νίγηρας |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Σπουδές | École Nationale Supérieure des Mines de Saint-Étienne Πανεπιστήμιο Πιερ και Μαρίας Κιουρί[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Nigerien Party for Democracy and Socialism |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Lalla Malika Issoufou Aïssata Issoufou Mahamadou |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | President of Niger (2011–2021) μέλος της Εθνοσυνέλευσης του Νίγηρα (1993–2009, Ταχούα) Prime Minister of Niger (1993–1994) |
| Βραβεύσεις | Algerian National Order of Merit, Atheer rank[2] Τάγμα Βασιλέως Αμπντουλαζίζ αλ Σαούντ (3 Δεκεμβρίου 2018)[3] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Προφίλ Επεξεργασία
Γεννήθηκε στην πόλη Ντανζαγί του διαμερίσματος Ταχούα, το 1952 και ανήκει στην εθνοτική ομάδα Χάουσα. Άσκησε το επάγγελμα του μηχανικού και υπηρέτησε ως εθνικός διευθυντής των ορυχείων από το 1980 έως το 1985 και στη συνέχεια έγινε γενικός γραμματέας της Μεταλλευτικής Εταιρείας του Νίγηρα (SOMAIR).
Προεδρικές εκλογές του 1993 και διορισμός στην πρωθυπουργία Επεξεργασία
Τον Φεβρουάριο του 1993 διεξήχθησαν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές στην ιστορία της χώρας. Το κόμμα του Ισουφού, το PNDS, κέρδισε 13 έδρες στην εθνοσυνέλευση[5][6] και ο ίδιος ο Ισουφού κέρδισε μία έδρα[7] ως υποψήφιος του PNDS στην εκλογική περιφέρεια Ταχούα.[8]
Το PNDS μαζί με άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης εισήλθε στον συνασπισμό των Δυνάμεων για την Αλλαγή (AFC). Ο εν λόγω συνασπισμός είχε τις πιο πολλές έδρες στην εθνοσυνέλευση.[6] Την ίδια χρονιά ο Ισουφού κατήλθε υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές με το PNDS και ήρθε τρίτος, με 15,92% των ψήφων.[5] Εν συνεχεία το AFC υποστήριξε τον δεύτερο Μαχαμάν Ουσμάν για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο οποίος διενεργήθηκε στις 27 Μαρτίου.[6] Ο Ουσμάνε κέρδισε τον Μαμαντού Ταντζά, υποψήφιο του Εθνικού Κινήματος για την Ανάπτυξη της Κοινωνίας (MNSD). Με το AFC να κατέχει την πλειοψηφία των εδρών στο κοινοβούλιο, ο Ισουφού έγινε πρωθυπουργός στις 17 Απριλίου του 1993.
Διαμάχες και σύλληψη: 1994–1999 Επεξεργασία
Τον Σεπτέμβριο του 1994 με διάταγμα του προέδρου Ουσμάνε μειώθηκαν οι εξουσίες του πρωθυπουργού. Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1994 ο Ισουφού αντέδρασε με την παραίτησή του από την πρωθυπουργία και το PNDS αποσύρθηκε από τον κυβερνώντα συνασπισμό. Αυτό είχε ως αποτεέλσμα να απωλεστεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να διεξαχθούν πρόωρες βουλευτικές εκλογές τον Ιανουάριο του 1995. Ο Ισουφού και το PNDS σύναψαν συμμαχία με τους παλιούς τους αντιπάλους, το MNSD, και τον Ιανουάριο του 1995 ο συνασπισμός κέρδισε ισχνή πλειοψηφία εδρών. Ο Ισουφού εξελέγη πρόεδρος της εθνοσυνέλευσης. Η συγκατοίκηση στην κυβέρνηση οδήγησε σε πολιτικό αδιέξοδο. Στις 26 Ιανουαρίου του 1996 ο Ισουφού ζήτησε από το Ανώτατο Δικαστήριο να απομακρυνθεί από την εξουσία ο πρόεδρος Ουσμάνε, κατηγορώντας τον για ανικανότητα στο να κυβερνήσει. Μία ημέρα μετά, ο στρατιωτικός Ιμπραχίμ Μπαρέ Μαϊνασαρά κατέλαβε την εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα.[6] Στη συνέχεια ο Ισουφού, ο πρόεδρος Ουσμάνε και ο πρωθυπουργός Χαμά Αμαντού συνελήφθησαν και τελικά τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό ως τον Απρίλιο.[9]
Στις αμφιλεγόμενες εκλογές που διενήργησε το νέο καθεστώς στις 7 και στις 8 Ιουλίου του 1996, ο Ισουφού ήρθε 4ος με 7,60% των ψήφων και τον στρατιωτικό ηγέτη να κερδίζει.[5] Τη δεύτερη ημέρα των εκλογών ετέθη σε κατ' οίκον περιορισμό μαζί με τρεις ακόμα υποψηφίους της αντιπολίτευσης και κρατήθηκε επί δύο εβδομάδες.[9] Στη συνέχεια αρνήθηκε να συναντηθεί με τον νικητή των εκλογών, απέτυχε να προσφύγει στο συνταγματικό δικαστήριο με σκοπό την ακύρωση των αποτελεσμάτων και το PNDS κάλεσε σε διαδηλώσεις.[10] Στις 26 Ιουλίου τέθηκε ξανά σε περιορισμό στην οικία του μαζί με το ηγετικό στέλεχος του PNDS, Μοχάμετ Μπαζούμ, για να απελευθερωθούν με δικαστική εντολή στις 12 Αυγούστου.[9] Έπειτα από διαδήλωση υπέρ της δημοκρατίας στις 11 Ιανουαρίου του 1997, ο Ισουφού συνελήφθη μαζί με τους Ουσμάνε και Ταντζά και κρατήθηκε ως τις 23 Ιανουαρίου.[11]
Ηγέτης της Αντιπολίτευσης: 1999–2011 Επεξεργασία
Ο Μαϊνασαρά σκοτώθηκε σε ένα ακόμη πραξικόπημα τον Απρίλιο του 1999 και στις νέες εκλογές ο Ισούφου ήταν δεύτερος στον πρώτο γύρο, με 22,79% των ψήφων. Στη συνέχεια ηττήθηκε από τον Ταντζά στον τελικό γύρο, με 40,11% έναντι 59,89 για τον Ταντζά.[5][12] Στον δεύτερο γύρο υποστηρίχθηκε από τους υποψηφίους που απέτυχαν να περάσουν στον τελικό γύρο, Χαμίντ Αλγκαμπίντ, Μουμουνί Ανταμού Τζερμακογιέ και Αλί Τζιμπό, ενώ ο Ταντζά υποστηρίχθηκε από τον Ουσμάνε. Έπειτα από την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων, ο Ισουφού τα δέχθηκε και συνεχάρη τον Ταντζά.[12]
Τον Νοέμβριο του 1999 επανεξελέγη στις βουλευτικές εκλογές με το PNDS στην εκλογική περιφέρεια Ταχούα.[13] Σε επανάληψη των εκλογών του 1999, ο Ισουφού ήρθε δεύτερος στις προεδρικές εκλογές του 2004 με 24,60% των ψήφων.[5] Ηττήθηκε στον τελικό γύρο με 34,47% των ψήφων έναντι 65,53% για τον επανεκλεγέντα πρόεδρο, Ταντζά.[5][14] Ωστόσο, το αποτέλεσμα αυτό θεωρείται εντυπωσιακό, καθώς οι έτεροι υποψήφιοι υποστήριξαν τον Ταντζά στον δεύτερο γύρο.[15] Ο Ισουφού κατηγόρησε τον Ταντζά ότι είχε χρηματοδοτήσει την εκστρατεία του με δημόσιους πόρους και ότι οι εκλογές του 2004 δεν ήταν ελεύθερες όπως οι εκλογές του 1999.[16] Στις βουλευτικές εκλογές του 2004 επανεξελέγη στην έδρα του.[17]
Πολιτική κρίση του 2009 Επεξεργασία
Το 2009 το PNDS αντιτάχθηκε σθεναρά στις προσπάθειες του Ταντζά να διεξαχθεί συνταγματικό δημοψήφισμα ώστε να επιτραπεί στον ίδιο να κατέλθει ξανά υποψήφιος για την προεδρία αόριστα. Στη διάρκεια πορείας της αντιπολίτευσης, που έγινε στς 9 Μαΐου του 2009, ο Ισουφού κατηγόρησε τον Ταντζά ότι ζητούσε "ένα νέο Σύνταγμα για να παραμείνει στην εξουσία για πάντα" και την ίδρυση "μιας δικτατορίας και μιας μοναρχίας".[18] Ηγούμενος του συνασπισμού Μέτωπο για την Άμυνα της Δημοκρατίας (FDD) δήλωσε στις 4 Ιουνίου ότι η προγραμματισμένη διαδήλωση εναντίον του δημοψηφίσματος θα γινόταν, παρά την απαγόρευση της κυβέρνησης, κανονικά στις 7 Ιουνίου.[19]
Η πολιτική κρίση που ξέσπασε οδήγησε τον πρόεδρο Ταντζά να αναλάβει έκτακτες εξουσίες στις 27 Ιουνίου. Ο Ισουφού κάλεσε τις ένοπλες δυνάμεις να αγνοήσουν τις διαταγές του Ταντζά, κατηγορώντας τον τελευταίο ότι έκανε πραξικόπημα και για παραβίαση του Συντάγματος. Ζήτησε επίσης από τη Διεθνή Κοινότητα να παρέμβει.[20] Συνελήφθη από παραστρατιωτικούς στην οικία του στις 30 Ιουνίου,[21] ανακρίθηκε και έπειτα από μία ώρα αφέθηκε ελεύθερος. Την 1η Ιουλίου έγινε πανεθνική απεργία που κηρύχθηκε από την αντιπολίτευση.[22]
Το δημοψήφισμα διεξήχθη κανονικά στις 4 Αυγούστου του 2009, παρά τις εντονότατες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, η οποία είχε ζητήσει από τους ψηφοφόρους να μην ψηφίσουν. Στις 8 Αυγούστου, λίγο μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, που ήταν αποδοχή της πρότασης του προέδρου με πλειοψηφία, ο ηγέτης της αντιπολίτευσης υποσχέθηκε ότι η αντιπολίτευση "θα αντιστεκόταν και θα πολεμούσε εναντίον αυτού του πραξικοπήματος που πραγματοποίησε ο πρόεδρος Ταντζά και εναντίον του σχεδίου του να εγκαθιδρύσει μια δικατορία στον Νίγηρα".[23]
Στις 14 Σεπτεμβρίου 2009, απαγγέλθηκαν κατηγορίες εναντίον του Ισουφού για κακή διαχείριση πόρων του κράτους και απελευθερώθηκε με εγγύηση. Ο ίδιος τόνισε ότι η δίωξή του οφειλόταν στην πραγματικότητα σε πολιτικούς λόγους. Λίγο μετά έφυγε από τη χώρα, ενώ εκδόθηκαν διεθνή εντάλματα σύλληψής του από την κυβέρνηση του Νίγηρα. Ο Ισουφού επέστρεψε στη χώρα του προερχόμενος από τη Νιγηρία, στις 30 Οκτωβρίου με σκοπό "να συνεργαστεί με το δικαστήριο".[24]
Πρόεδρος 2011- 2021 Επεξεργασία
Ο Ισούφου αναδείχθηκε νικητής στις προεδρικές εκλογές του 2011. Ανέλαβε καθήκοντα στις 7 Απριλίου 2011 και διαδέχθηκε τον Σαλού Τζιμπό. Τον Ιούλιο του 2011 αποκαλύφθηκε σχέδιο για δολοφονία του Ισούφου. Για τη συνωμοσία συνελήφθησαν δυο αξιωματικοί και τρεις οπλίτες του στρατού.[25] Τον Φεβρουάριο του 2016 ο Ισουφού έλαβε 48% των ψήφων στον πρώτο γύρο των εκλογών και ο νικητής κρίθηκε στον δεύτερο γύρο (στις 20 Μαρτίου 2016), όπου ο Ισουφού επικράτησε με ποσοστό 92,5%. Ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης δεν έλαβαν μέρος στον τελικό γύρο.[26] Ο Ισουφού ορκίστηκε για νέα θητεία στις 2 Απριλίου 2016. Ο Ισουφού αποχώρησε από την προεδρία του Νίγηρα στις 2 Απριλίου 2021, αφού δεν του επιτρεπόταν από το σύνταγμα να επιδιώξει δεύτερη επανεκλογή, παραδίδοντας ειρηνικά την εξουσία.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2019.
- ↑ www
.joradp .dz /FTP /JO-ARABE /2015 /A2015002 .pdf?znjo=02. - ↑ www
.arabnews .com /node /1036226 /saudi-arabia. - ↑ Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του PNDS-Tarayya Αρχειοθετήθηκε 2007-10-09 στο Wayback Machine., Σεπτέμβριος του 2004 (Γαλλικά).
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Elections in Niger, African Elections Database.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Jibrin Ibrahim and Abdoulayi Niandou Souley, "The rise to power of an opposition party: the MNSD in Niger Republic", Unisa Press, Politeia, Vol. 15, No. 3, 1996.
- ↑ "Afrique de l'Ouest - Niger - Cour suprême - 1993 - Arrêt no 93-10/cc du 18 mars 1993" Αρχειοθετήθηκε 2013-07-04 at Archive.is, droit.francophonie.org (Γαλλικά).
- ↑ "Afrique de l'Ouest - Niger - Cour suprême - 1993 - Arrêt no 93-3/cc du 1er février 1993" Αρχειοθετήθηκε 2013-07-04 at Archive.is, droit.francophonie.org (Γαλλικά).
- ↑ 9,0 9,1 9,2 Niger: A major step backwards, Amnesty International, 16 Οκτωβρίου 1996.
- ↑ "Après l'élection présidentielle contestée" Αρχειοθετήθηκε 2012-02-06 στο Wayback Machine., Afrique Express (Γαλλικά).
- ↑ "Harassment of Government Opponents has Become Systematic", Amnesty International (UNHCR.org), 1η Μαΐου 1997.
- ↑ 12,0 12,1 "Rapport de la Mission d’Observation des Élections Présidentielles et Législatives des 17 octobre et 24 novembre 1999"- αρχείο σε μορφή .pdf Αρχειοθετήθηκε 2005-10-18 στο Wayback Machine.}}, democratie.francophonie.org (Γαλλικά).
- ↑ Κατάλογος εκλεγμένων βουλευτών το 1999 ανά εκλογική περιφέρεια, Εθνοσυνέλευση του Νίγηρα (σελίδα αρχείου 2004) (Γαλλικά).
- ↑ "Rapport de la Mission d’Observation des Élections Présidentielles et Législatives des 16 novembre et 4 décembre 2004" Αρχειοθετήθηκε 2007-06-22 στο Wayback Machine., democratie.francophonie.org - αρχείο σε μορφή .pdf (Γαλλικά).
- ↑ "Incumbent wins Niger presidential poll", afrol News, 8 Δεκεμβρίου 2004.
- ↑ Nico Colombant, "Niger Opposition Cries Foul Following Runoff Election", VOA News, 4 Δεκεμβρίου 2004.
- ↑ Βουλευτές που εξελέγησαν στις βουλευτικές εκλογές του 2004 ανά εκλογική περιφέρεια, Ιστοσελίδα της Εθνοσυνέλευσης του Νίγηρα (σελίδα αρχείου 2005) (Γαλλικά).
- ↑ "Thousands protest Niger president's plans", AFP, 9 Μαΐου 2009.
- ↑ "Niger protesters vow to defy anti-referendum demo ban", AFP, 4 Ιουνίου 2009.
- ↑ "Niger opposition slams presidential 'coup'", AFP, 27 Ιουνίου 2009.
- ↑ "Niger opposition accuses president of coup"[νεκρός σύνδεσμος], The Washington Post, 30 Ιουνίου 2009.
- ↑ Boureima Hama, "Anti-referendum strike partially followed in Niger", AFP, 1η Ιουλίου 2009.
- ↑ "Niger opposition vows to fight 'dictatorship'", AFP (IOL), 8 Αυγούστου 2009.
- ↑ "Niger opposition leader returns to face law", AFP (IOL), 31 Οκτωβρίου 2009.
- ↑ «Niger 'foils plot against President Mahamadou Issoufou'». BBC. 26-7-2011. http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-14295391. Ανακτήθηκε στις 27-7- 2011.
- ↑ Abdoulaye Massalaki (23 Μαρτίου 2016). «Boycott helps Mahamadou Issoufou win re-election in Niger». Sydney Morning Herald. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2016.