Μεγρί

Το Μεγρί (αρμενικά: Մեղրի) είναι πόλη και το κέντρο της αστικής κοινότητας του Μεγρί, στο νοτιότερο σημείο της Επαρχίας Σιουνίκ στο νότο της Αρμενίας, κοντά στα σύνορα με το Ιράν. Χτισμένο σε υψόμετρο 300 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, θεωρείται το χαμηλότερο σημείο της Αρμενίας. Κατά την απογραφή του 2020, ο πληθυσμός της πόλης ήταν 4.500. Το Μεγρί βρίσκεται 376 χιλιόμετρα νότια της πρωτεύουσας Γερεβάν και 73 χιλιόμετρα νότια της επαρχιακής πρωτεύουσας Καπάν. Η πόλη είναι ένας σημαντικός εμπορικός σταθμός μεταξύ του Ιράν και της Αρμενίας, και από την περιοχή διέρχεται ο αγωγός φυσικού αερίου Ιράν-Αρμενία, ο οποίος εγκαινιάστηκε το Μάρτιο του 2007. Μια κοντινή ρωσική στρατιωτική βάση στεγάζει περίπου 2.000 στρατιώτες, οι οποίοι μαζί με Αρμένιους στρατιώτες φυλάσσουν τα σύνορα με το Ιράν. Η πόλη ιδρύθηκε το 906 από τον Αρμένιο βασιλιά Σεμπάδ Α΄ κατά την εποχή του Βασιλείου των Βαγκρατιδών, με το όνομα Καρτσαβάν ενώ αργότερα έγινε γνωστό ως Μεγρί, που σημαίνει πόλη του μελιού στην αρμενική γλώσσα. Η ευρύτερη περιοχή κατοικείται συνεχώς από την Εποχή του Χαλκού. Στα περίχωρα της πόλης, έχουν αποκαλυφθεί πολυάριθμοι αρχαιολογικοί χώροι του 7ου και 6ου αιώνα π.Χ., που προέρχονται κυρίως από την εποχή του Βασιλείου των Ουράρτου. Ιστορικά η περιοχή υπήγετο στην περιοχή Αρεβίκ της αρχαίας επαρχίας Σιουνίκ του Βασιλείου της Αρμενίας. Με την ίδρυση του μοναστηριού του Τατέβ κατά τον 8ο αιώνα, η περιοχή του Μεγρί γνώρισε ραγδαία κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Το 987, η πόλη ενσωματώθηκε στο νεοσύστατο Αρμενικό Βασίλειο του Σιουνίκ. Το 1105 η περιοχή του Μεγκρί δέχθηκε εισβολή από τους Σελτζούκους Τούρκους οι οποίοι κατέστρεψαν την πόλη ολοσχερώς τόσο το 1126, όσο και το 1157. Μεταξύ του 12ου και του 15ου αιώνα, το Σιούνικ και άλλες ιστορικές περιοχές της Αρμενίας συνέχισαν να υποφέρουν από τις επιδρομές των Σελτζούκων Τούρκων αλλά και των Μογγόλων καθώς και άλλων τουρκικών φύλων όπως οι Ακ Κογιουνλού και οι Καρά Κογιουνλού Στις αρχές του 16ου αιώνα, το Μεγρί έγινε τμήμα της Σαφαβιδικής Περσίας. Στις αρχές του 18ου αιώνα (1722) ξεκίνησε ένα απελευθερωτικό κίνημα από Αρμένιους του Σιούνικ υπό την ηγεσία του Νταβίντ Μπεκ.Αποτέλεσμα αυτού του αγώνα ήταν η απελευθέρωση της περιοχής από τον περσικό ζυγό. Το 1813, μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Γκιουλιστάν, το Μέγκρι παραδόθηκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία ως αποτέλεσμα του Ρωσο-Περσικού πολέμου το 1804-13 και ενσωματώθηκε στην επαρχία Καραμπάχ μέχρι και το 1868. Με την ίδρυση της Δημοκρατίας της Αρμενίας το 1918, το Μεγρί αποτέλεσε μέρος της Περιφέρειας Ζανγκεζούρ, η οποία συμπεριλήφθηκε στη νεοσύστατη δημοκρατία. Κατά τη σοβιετική εποχή, ο οικισμός του Μεγρί έγινε το κέντρο της νεοδημιουργηθείσας περιοχής (Μεγρί Ραγιόν) και το 1959, έλαβε επίσημα το καθεστώς αστικού οικισμού, ενώ το 1984, έλαβε το καθεστώς πόλης. Διαχρονικά υπήρξε ανεπτυγμένο αγροτικό κέντρο λόγω του πλούσιου εδάφους και των ζουμερών ντόπιων φρούτων και λαχανικών. Μετά την ανεξαρτησία της Αρμενίας το 1991, και το σχηματισμό της Επαρχίας Σιουνίκ, το Μεγρί εντάχθηκε σε αυτή. Η πρώτη καταγεγραμένη δημόσια βιβλιοθήκη δημιουργήθηκε στο Μεγρί το 1882 ενώ σήμερα λειτουργούν στην πόλη Πολιτιστικό Κέντρο καθώς και Καλλιτεχνικό Σχολείο για Παιδιά. Το 1985, δημιουργήθηκε στο Μεγρί, παράρτημα της Σχολής Εικαστικών Τεχνών του Γερεβάν.

Μεγρί
Μεγρί 38°54′0″N 46°14′0″E
Χώρα	Αρμενία
Διοικητική υπαγωγή	Σιουνίκ
Ίδρυση	906
Έκταση	3 km²
Υψόμετρο	650 μέτρα
Πληθυσμός	4.580 (2011)
Ταχ. κωδ.	3401–3402
Τηλ. κωδ.	(286)
Ζώνη ώρας	UTC+04:00
Ιστότοπος	Επίσημος ιστότοπος
Σχετικά πολυμέσα

Γεωγραφία

Η πόλη του Μεγρί χωρίζεται κυρίως σε δυο μεγάλες γειτονιές: Α) Το Μετς Τάγ, που σημαίνει Μεγάλη Γειτονιά, και βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Μεγρί, καταλαμβάνοντας το ανατολικό τμήμα της πόλης. Δημιουργήθηκε τον 17ο αιώνα και καταλαμβάνει περίπου το 70% της συνολικής έκτασης της πόλης και Β)Το Ποκρ Ταγ που σημαίνει τη Μικρή Γειτονιά, και βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Μεγρί, καταλαμβάνοντας το δυτικό τμήμα της πόλης. Δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής περιόδου των αρχών του 20ο αιώνα. Οι 2 γειτονιές χωρίζονται από τον ποταμό Μεγρί και την οδό Αντελγιάν.

Οι γύρω περιοχές της πόλης έχουν χαρακτηριστεί ως Πρωτεύουσα Περιοχή Πεταλούδων, με τεράστιο αριθμό σπάνιων και απειλούμενων ειδών πεταλούδων.

Δημογραφία

Το Μεγρί κατοικείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από Αρμένιους που ανήκουν στην Αρμενική Αποστολική Εκκλησία. Ο ναός της Παναγίας της Μεγρί στο Μετς Ταγ (Μεγάλη Γειτονιά) λειτουργεί από το 1673 κι αποτελεί είναι τη βασική εκκλησία της πόλης. Υπάγεται δε στη δικαιοδοσία της Μητρόπολης του Σιουνίκ, με έδρα το Γκορίς. Η πόλη του Μεγρί γνώρισε σχετική πληθυσμιακή αύξηση από τον 19ο αιώνα και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των σοβιετικών χρόνων όταν και δημιουργήθηκαν πολλά εργοστάσια στην περιοχή. Το 1831 ήταν μόνο ένα χωριό με 272 κατοίκους ενώ το 1897 είχε ήδη 927 κατοίκους. Ο τοπικός πληθυσμός συνέχισε να αυξάνεται τις επόμενες δεκαετίες και η αύξηση αυτή κορυφώθηκε το 2011, όταν, σύμφωνα με την απογραφή εκείνης της χρονιάς, είχε 4.580 κατοίκους. Σήμερα, και κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης της χώρας ο πληθυσμός μειώθηκε περίπου στους 4.500 (2020).

Συγκοινωνίες

Το Μεγρί αποτελεί αναμφίβολα την κύρια πύλη μεταξύ Αρμενίας και Ιράν μέσω της κοντινού συνοριακού σταθμού στο Αγκαράκ. Ο αυτοκινητόδρομος Μ-2 που συνδέει την πρωτεύουσα Γερεβάν με το Ιράν, περνά από το Μεγκρί. Κατά τη διάρκεια των σοβιετικών ημερών, το Μεγκρί συνδέονταν με το Γερεβάν μέσω σιδηροδρομικής γραμμής που περνούσε από την Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Ναχιτσεβάν. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και ως αποτέλεσμα της στρατιωτικής σύγκρουσης μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, ο σιδηρόδρομος εγκαταλείφθηκε.

Αξιοθέατα

Αναμφίβολα, το πιο αξιοσημείωτο αξιοθέατο του Μεγρί είναι το φρούριο του 11ου αιώνα, που βρίσκεται στους ανατολικούς λόφους της πόλης. Δίπλα του είναι χτισμένη η εκκλησία της Υπεραγίας Θεοτόκου που χρονολογείται από το 1673. Η πόλη διαθέτει κι άλλες πανέμορφες παλαιές εκκλησίες, όπως αυτή του Αγίου Χοβανές (17ος αιώνας), η οποία είναι ξακουστή για τις τοιχογραφίες της καθώς και η εγκαταλελειμμένη πλέον εκκλησία του Σουρβ Σαρκί (17ος αιώνας) στα βόρεια της πόλης. Η πόλη διαθέτει επίσης Εθνογραφικό Μουσείο με εκθέματα από τον 18ο έως τον 20ο αιώνα. Ως αποτέλεσμα των κοινοτικών συγχωνεύσεων το 2016, ο δήμος του Μεγρί διευρύνθηκε για να συμπεριλάβει τα γύρω χωριά Αγκαράκ, Αλβάνκ, Αϊγκεντζόρ, Γκουντεμνίς, Καρτσεβάν, Κουρίς, Λεχβάζ, Λιτσκ, Νρναντζόρ, Σβανιντζόρ, Ταστούν, Τχκουτ, Βαχραβάρ και Βαρντανιντζόρ.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Meghri στο Wikimedia Commons