Βικιπαίδεια

Μιρέιγ Ματιέ

Γαλλίδα τραγουδίστρια

Η Μιρέιγ Ματιέ (Mireille Mathieu, γενν. 22 Ιουλίου 1946) είναι Γαλλίδα τραγουδίστρια του ελαφρού τραγουδιού. Στη σταδιοδρομία της έχει ηχογραφήσει περισσότερα από 1.200 τραγούδια σε ένδεκα διαφορετικές γλώσσες, και περισσότεροι από 150 εκατομμύρια δίσκοι άλμπουμ με τραγούδια της έχουν πωληθεί παγκοσμίως.[7][8][9][10]

Μιρέιγ Ματιέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Mireille Mathieu (Γαλλικά)
Γέννηση22  Ιουλίου 1946[1][2][3]
Αβινιόν[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά
Ιταλικά
Γαλλικά[5][6]
Ισπανικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητατραγουδίστρια
διασκεδάστρια
ηθοποιός
μουσικός ηχογραφήσεων
Περίοδος ακμής1962
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΑξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής
Σταυρός Αξίας 1ης τάξεως του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
Τάγμα της Φιλίας
Berliner Bär (2008)
Goldene Stimmgabel (1986)
Ιστότοπος
mireillemathieu.com
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφία και σταδιοδρομία Επεξεργασία

Τα πρώτα χρόνια Επεξεργασία

Η Ματιέ γεννήθηκε στην Αβινιόν της νότιας Γαλλίας και ήταν η μεγαλύτερη κόρη από 14 αδέλφια. Ο πατέρας της, Ροζέρ, ήταν από τους ντόπιους της Αβινιόν, ενώ η μητέρα της, η Μαρσέλ-Σοφί, το γένος Πουαριέ (Poirier), προερχόταν από τη Δουνκέρκη και είχε καταφύγει στην Αβινιόν το 1944 ως πρόσφυγας του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, με τη δική της μητέρα να είναι αγνοούμενη. Ο Ροζέρ με τον πατέρα του Αρκάντ δούλευαν την πέτρα στο οικογενειακό εργαστήρι, κοντά στο κοιμητήριο Σαιν Βεράν.[11][12][13][14]

Η φτωχή οικογένεια είδε μεγάλη βελτίωση στις συνθήκες διαβιώσεώς της το 1954, όταν ανεγέρθηκαν νέες εργατικές κατοικίες στη συνοικία Malpeigné, κοντά στο κοιμητήριο. Και πάλι το 1961 μετακόμισαν, σε μεγαλύτερο σπίτι στη συνοικία «Croix des Oiseaux», στα νοτιοανατολικά της Αβινιόν.[15]

Ο Ροζέρ είχε κάποτε ονειρευτεί να γίνει τραγουδιστής, αλλά ο πατέρας του διαφωνούσε, εμπνέοντάς τον να μάθει ένα από τα τέκνα του να τραγουδά μαζί του στη χορωδία της ενορίας: Η πρώτη εμφάνιση της Μιρέιγ μπροστά σε ακροατήριο έγινε όταν ήταν τεσσάρων ετών, στη Θεία Λειτουργία της παραμονής των Χριστουγέννων, το 1950, και μπορούμε να πούμε ότι ήταν και η πρώτη πληρωμένη εμφάνιση, αφού ανταμείφθηκε με ένα γλειφιτζούρι. Κατά τα άλλα, μια καθοριστική στιγμή ήταν όταν παρακολούθησε την Εντίθ Πιάφ να τραγουδά στην τηλεόραση.[16]

Η Μιρέιγ δεν τα πήγαινε καλά στο δημοτικό σχολείο εξαιτίας της δυσλεξίας της και χρειάσθηκε ένα χρόνο επιπλέον για να το βγάλει. Γεννήθηκε με αριστεροχειρία, αλλά έγινε δεξιόχειρας μετά την επιμονή των δασκάλων της[17]. Είχε όμως πολύ μεγάλη μνήμη, την οποία και διατήρησε μέχρι τα γεράματά της.[18] Παράτησε το σχολείο στα 14 (το 1961) και άρχισε να εργάζεται σε ένα εργοστάσιο στο Μονφαβέ (νοτιοανατολικό προάστιο της Αβινιόν), οπότε με τον μισθό της πλήρωνε για μαθήματα τραγουδιού και βοηθούσε και την οικογένειά της. Συχνά τραγουδούσε κατά την εργασία της και για αυτό ήταν δημοφιλής εκεί. Η αδελφή της Μονίκ (γενν. 8 Ιουλίου 1947)[19] άρχισε να εργάζεται στο ίδιο εργοστάσιο λίγους μήνες αργότερα. Αμφότερες πήγαιναν στη δουλειά με ποδήλατα.[20] Αλλά το εργοστάσιο έκλεισε λίγο καιρό μετά, οπότε το ίδιο καλοκαίρι η Μιρέιγ και δύο αδελφές της (τη Μονίκ και την Κριστιάν) εργάσθηκαν σε παιδική κατασκήνωση. Το ίδιο εκείνο καλοκαίρι μια γριά γύφτισσα της είπε τη μοίρα της με Ταρώ, λέγοντάς της ότι σύντομα θα συγχρωτιζόταν με βασιλιάδες και βασίλισσες.[21]

Αρχή της σταδιοδρομίας (1962-1965) Επεξεργασία

Η Ματιέ άρχισε τη σταδιοδρομία της με τη συμμετοχή της σε έναν ετήσιο διαγωνισμό τραγουδιού στην Αβινιόν, τον «On Chante dans mon Quartier» (= «Τραγουδάμε στη γειτονιά μου»). Η διοργάνωση ήταν φθηνή, με τη σκηνή να είναι μόλις λίγα τετραγωνικά μέτρα - και ο τραγουδιστής έπρεπε να τη μοιραστεί με ένα μεγάλο πιάνο και τους μουσικούς. Το ακροατήριο ωστόσο ήταν μεγάλο και νεανικό. Οι κριτές κάθονταν σε ένα απλό τραπέζι, ακριβώς κάτω από τη σκηνή. Μπορούσε να συμμετάσχει οποιοσδήποτε είχε υπογράψει ένα συμβόλαιο τις προηγούμενες εβδομάδες. Ωστόσο, οι ανιχνευτές ταλέντων πρόσεχαν τον συγκεκριμένο διαγωνισμό.[22]

Για τα ιδιωτικά μαθήματα τραγουδιού της η Μιρέιγ είχε προσλάβει τη Laure Collière, που δίδασκε τότε και πιάνο στην πόλη.[23] Την πρώτη χρονιά (1962) η Ματιέ έχασε από τη Μισέλ Τορ και έχασε και πάλι το 1963 τραγουδώντας το τραγούδι της Εντίθ Πιάφ «L'Hymne à l'amour». Αλλά είχε μεγάλο πείσμα και το 1964 νίκησε με ένα άλλο τραγούδι της Πιαφ, το «La vie en rose».[24]

Η νίκη της ανταμείφθηκε με ένα δωρεάν ταξίδι στο Παρίσι και μία προ-ακρόαση για το μεταδιδόμενο και από την τηλεόραση talent show «Jeu de la Chance» (= «Παιχνίδι της τύχης»), στο οποίο ερασιτέχνες τραγουδιστές συναγωνίζονταν για ψήφους από το ακροατήριο και τηλεφωνικές. Συνοδευόμενη από έναν πιανίστα στο στούντιο και ντυμένη στα μαύρα όπως η Πιάφ, τραγούδησε δύο τραγούδια της. Αποχώρησε όμως απογοητευμένη: το παριζιάνικο κοινό την κορόιδεψε λίγο για την προβηγκιανή προφορά της και τη σύγχυση των λέξεων από τη δυσλεξία της.[25]

Σε μια θερινή εκδήλωση το 1965, που προστέθηκε σε μια συναυλία του Ενρίκο Μασίας, η Ματιέ συνάντησε τον μελλοντικό της μάνατζερ Τζώνυ Σταρκ (Johnny Stark, 1922-1989).[26][27] Ο Σταρκ είχε ήδη συνεργασθεί με καλλιτέχνες όπως ο Υβ Μοντάν, και η σχέση μεταξύ Σταρκ και Ματιέ περιγράφεται συχνά ως παρόμοια εκείνης μεταξύ του Κολονέλ Τομ Πάρκερ και του Έλβις Πρίσλεϊ.[28] Στον Σταρκ αποδίδεται η ανάδειξη της Ματιέ σε σταρ του ελαφρού τραγουδιού και σε διάδοχο της Πιαφ.[29] Μέσα σε τρία χρόνια, ως το 1968, υπό το αριστοτεχνικό του μάνατζμεντ, η Ματιέ είχει καταστεί η δημοφιλέστερη τραγουδίστρια της Γαλλίας.[27]

Ανάδειξη (1965–1967) Επεξεργασία

 
Σκίτσο της Ματιέ για τους New York Times το 1966, έργο του Ρέτζιναλντ Γκρέυ

Το πώς δεν έχει αποκαλυφθεί, αλλά η Μιρέιγ κανονίστηκε να συναγωνισθεί ζωντανά στο επεισόδιο της Κυριακής 21 Νοεμβρίου 1965 του «Jeu de la Chance» και πάλι (ήταν το διαγωνιστικό τμήμα της εκπομπής Télé-Dimanche). Αυτή τη φορά αμφότερη η τηλεφωνική και η «ζωντανή» ψήφος του κοινού της έδωσαν ένα ελαφρό προβάδισμα έναντι της πεντάκις νικήτριας Ζωρζέτ Λεμαίρ. Οι κριτές ανακήρυξαν τις δύο καλλιτέχνιδες ισόπαλες. Το ίδιο εκείνο βράδυ ο Σταρκ έγινε επισήμως ο μάνατζέρ της και, μαζί με τη μόνιμη βοηθό του Ναντίν Ζουμπέρ, βοήθησε να προετοιμαστεί η Ματιέ, έτσι ώστε να νικήσει στην ίδια εκπομπή την επόμενη εβδομάδα και να «θάψει» τη Ζωρζέτ (η οποία είχε αμοιβαία αντιπάθεια με τον Σταρκ).[30] Σε μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο La guerre des Piaf, η Ζωρζέτ Λεμαίρ και η Μιρέιγ Ματιέ δίνουν ξεχωριστά συνεντεύξεις. Αμφότερες ήταν μικροκαμωμένες, με τη Ματιέ να έχει ύψος 1,52 μέτρο. Στην ταινία η Ματιέ περιβάλλεται από τις αδελφές της Μονίκ και Κριστιάν, με τον Τζώνυ Σταρκ να περιφέρεται ανήσυχα στο φόντο, καθώς αυτή ήταν η πρώτη φορά που η ντροπαλή Μιρέιγ έδινε συνέντευξη μπροστά σε κάμερα. Πράγματι, διακρίνεται, καθόλου άνετη, να κοιτάζει το πάτωμα σε πολλές από τις ερωτήσεις, με μία φορά να φαίνεται ακόμα και αποσβολωμένη, «σαν ελάφι μπροστά σε φώτα αυτοκινήτου», οπότε ο Σταρκ παρεμβαίνει. Σε μια μεταγενέστερη συνέντευξη, η Ματιέ υπογράμμισε την κρισιμότητα του γεγονότος, δηλώνοντας: «Για μένα, το Παρίσι ήταν το τέλος του κόσμου. Δεν είχα μπει σε τρένο, ούτε είχα δει καν κάμερα, ποτέ πριν. Δεν γνώριζα πού θα κατέληγε αυτή η περιπέτεια.»[31]

Η Μιρέιγ έχει να μάθει τα πάντα. Πώς να περπατά, πώς να αναπνέει, πώς να προφέρει σωστά. Αλλά κανείς, ποτέ, δεν πρέπει να αγγίξει αυτή τη φωνή.

Τζώνυ Σταρκ, 1966

Στο ενδιάμεσο των επτά συνεχόμενων συμμετοχών της στο «Jeu de la Chance»/Télé-Dimanche[32] η Ματιέ έδωσε μια συναυλία στο «Ολυμπιά», η οποία την εκτόξευσε στην αναγνωρισιμότητα. Υπέγραψε συμβόλαιο με τον Μπρυνό Κοκατρίξ, τον ιδιοκτήτη του «Ολυμπιά», στις 20 Δεκεμβρίου και εκτέλεσε τα μόνα τρία τραγούδια της Πιαφ που είχε απομνημονεύσει δύο μέρες αργότερα.[33][32] Ο τύπος τη χαιρέτισε, στη Γαλλία και στο εξωτερικό, ως την «Πιαφ της Αβινιόν».[23]

Η Μιρέιγ ωστόσο παραπονέθηκε ότι παρασυρόταν προς μια τέτοια μίμηση της Πιαφ, ώστε σκεπτόταν ότι δεν θα μπορούσε να κάνει ποτέ οτιδήποτε άλλο και ότι η σκέψη αυτή «ήταν μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της ζωής μου».[34] Ο Σταρκ τότε εγκατέλειψε την κατεύθυνση προς την Πιαφ στην οποία την οδηγούσε. Οι ερμηνείες της στο «Ολυμπιά» έπεισε τον Πωλ Μωριά να συνεργασθεί με τη Μιρέιγ και ο τραγουδοποιός Αντρέ Πασκάλ ένωσε τις δυνάμεις του μαζί τους. Μαζί έγραψαν νέο, σύγχρονο υλικό για τη Ματιέ: «Mon crédo», «Viens dans ma rue», «La première étoile» και πολλά άλλα επιτυχημένα τραγούδια.[35] Το πρώτο της άλμπουμ, το En Direct de L'Olympia, κυκλοφόρησε το 1966. Επαινέθηκε από τους κριτικούς και, μαζί με τα μεμονωμένα τραγούδια του, ο δίσκος την έκανε διάσημη και εκτός Γαλλίας.[36]

Τακτικός πρώιμος συνεργάτης της Ματιέ υπήρξε ο Φρανσίς Λαι, που έγραψε δύο τραγούδια του παραπάνω δίσκου (C'est ton nom και Un homme et une femme), ενώ τη συνόδευε συχνά με το ακορντεόν του στην τηλεόραση.

 
Ο Τζώνυ Σταρκ και η Μιρέιγ Ματιέ το 1971

Η Μιρέιγ πέρασε όλο το 1966 και το 1967 σε περιοδείες. Τότε ήταν που, σε ένα ταξίδι με αυτοκίνητο προς μία ακόμα συναυλία, ο Σταρκ την ενημέρωσε ότι, πέρα από τα ποσοστά και έξοδά του, είχε πλέον περιουσία μεγαλύτερη του ενός εκατομμυρίου φράγκων της εποχής (πάνω από ένα εκατομμύριο σημερινά ευρώ). Πάντοτε η Μιρέιγ προσευχόταν να μπορούσε να βγάλει την οικογένειά της από τη φτώχεια, αλλά οι περιοδείες και το τραγούδι έμοιαζαν σημαντικότερες εκείνη τη στιγμή. Στην αυτοβιογραφία της γράφει ότι οι πρώτες μεγάλες αγορές που πραγματοποίησε ήταν ένα βανάκι για την επιχείρηση του πατέρα της και ένα σπίτι που να χωράει την οικογένειά της. Ακόμα σημαντικότερο ήταν ότι τους έβαλε και τηλέφωνο, ώστε οι γονείς της να μη χρειάζεται πια να πηγαίνουν στο φαρμακείο για να μιλήσουν μαζί της όταν αυτή έλειπε στο Παρίσι. Μια θυσία που τη λύπησε ήταν ότι δεν μπόρεσε να επισκεφθεί τη γιαγιά της Ζερμαίν στο νοσοκομείο προτού πεθάνει, εξαιτίας των περιοδειών για συναυλίες.

Η Ματιέ τραγούδησε δύο φορές στο London Palladium σε βασιλικές παραστάσεις (ενώπιον της Βασίλισσας και της βασιλικής οικογένειας), το 1967 και το 1969. Περιόδευσε επίσης στον Καναδά και στις ΗΠΑ, όπου εμφανίσθηκε στα περίφημα τότε Ed Sullivan Show και Danny Kaye Show. Σε μια επίσκεψη στο Χόλυγουντ συνάντησε τον Έλβις Πρίσλεϊ, ενώ στο Λας Βέγκας τραγούδησε μαζί με τον Ντιν Μάρτιν και τον Φρανκ Σινάτρα.[37]

Κυρίως σταδιοδρομία τον 20ό αιώνα (1967-2000) Επεξεργασία

Αν και η δημοφιλία του είδους τραγουδιού που υπηρετεί η Ματιέ ήταν μειωμένη εξαιτίας της κυριαρχίας της ροκ, η Ματιέ παρέμεινε αγαπητή στη Γαλλία και την Ευρώπη γενικότερα όλο αυτό το διάστημα. Πολλές χιλιάδες φανατικοί οπαδοί την έχουν συναντήσει πριν και μετά τις εμφανίσεις της για αυτόγραφα και ευχές, με την τραγουδίστρια να είναι γνωστή για το πόσο καλά τους συμπεριφέρεται. Εκτός από το ότι είναι η ίδια αρκετά εύπορη, έχει επίσης καταστήσει απροσδόκητα πλούσιους τους δημιουργούς των τραγουδιών της, καθώς το μεγαλύτερο μέρος από τα κέρδη των δίσκων της πηγαίνουν σε αυτούς.[38]

Τον Φεβρουάριο του 1968, ενώ η Ματιέ βρισκόταν σε περιοδεία, τραυματίσθηκε σε ένα τροχαίο ατύχημα με κάταγμα σε έναν από τους σπονδύλους της. Ο τραυματισμός της σταμάτησε τις δραστηριότητές της επί τρεις μήνες.[39][40]

Το 1972 η Ματιέ περιόδευσε στον Καναδά, δημιουργώντας ένα live άλμπουμ. Ο Τζώνυ Σταρκ υπέστη την πρώτη του καρδιακή προσβολή εργαζόμενος για αυτή τη συναυλία.[41]

Το 1974 η τραγουδίστρια ίδρυσε τη δική της εταιρεία, την «Abilene Music», που υπάρχει ακόμα.[42] Το 1983 ίδρυσε μία ακόμα, την «Abilene Disc». Αυτή είναι η εταιρεία που παράγει τους δίσκους και ταυτοχρόνως η υπηρεσία μάνατζμεντ που διοικείται σήμερα από τις αδελφές της Μονίκ και Κριστιάν.[43]

Το 1985 η Ματιέ μαζί με τον Πλάθιντο Ντομίνγκο πρωταγωνίστησαν σε ένα παιδικό σόου, τις «Ιστορίες του Κρι-Κρι». Αυτή η μεμονωμένη εκπομπή είχε μαριονέτες με πενήντα χρόνια παραδοσιακών μεξικανικών τραγουδιών, και παράχθηκαν δημοφιλείς βερσιόν στην ισπανική, τη γαλλική και την αγγλική γλώσσα.[44] Ο πατέρας της Μιρέιγ, ο Ροζέρ, πέθανε το ίδιο έτος.[45]

Το 1986 η Ματιέ έδωσε μία συναυλία στο Πεκίνο.[46]

 
Ρόδο της ποικιλίας «Μιρέιγ Ματιέ»

Το 1988 η γερμανική εταιρεία ανθοκομίας «W. Kordes' Söhne» ανέπτυξε την ποικιλία «Ρόδο Μιρέιγ Ματιέ». Το προηγούμενο έτος η τραγουδίστρια είχε δημοσιεύσει την αυτοβιογραφία της, με τη βοήθεια της συγγραφέως Ζακλίν Καρτιέ (Jacqueline Cartier, 1922-2017). Ο τίτλος της ήταν Oui Je Crois (= «Ναι, πιστεύω»), από τους στίχους του πρώτου τραγουδιού που ηχογράφησε ποτέ, του «Mon crédo». Το βιβλίο θεωρήθηκε ως ένα ακροτελεύτιο κεφάλαιο της σταδιοδρομίας της. Από μεγάλο μέρος των Γάλλων θεωρείτο ένα συντηρητικό απομεινάρι, μισούμενο από την Αριστερά. Τότε ο Πιερ Ντελανοέ έγραψε ένα τραγούδι γεμάτο πάθος για την Ιωάννα της Λωρραίνης, το «La Demoiselle d'Orléans». Ο τελευταίος του στίχος, «όταν σκέφτομαι όλα όσα έχω δώσει για τη Γαλλία... και εκείνη με έχει ξεχάσει» περιέγραφε κάτι που αισθανόταν πραγματικά η τραγουδίστρια την εποχή αυτή.[47]

Στην κατηγορία ότι ήταν ένα πειθήνιο όργανο στα χέρια του ατζέντη της, η Ματιέ απαντά στην αυτοβιογραφία της ότι εκείνη και ο Τζώνυ Σταρκ καταλάβαιναν ο ένας τον άλλον. Εκείνη ήθελε να γίνει τραγουδίστρια και εκείνος είχε βαρεθεί να καταγίνεται με ανθρώπους που το μόνο που ήθελαν ήταν να γίνουν διάσημοι. Εργάζονταν αμφότεροι σκληρά και ο Σταρκ διατηρούσε το πρόγραμμά της γεμάτο με προσοδοφόρα συμβόλαια. Γράφει επίσης ότι της απαγόρευε να διαβάζει τον τύπο και, έχοντας αρχικά κρυφοκοιτάξει μερικές εφημερίδες, ήταν ακολούθως ευχαριστημένη να ακολουθεί αυτόν τον κανόνα. Ο Σταρκ είχε βέβαια μεγάλο ρόλο στο να χειρίζεται τα ΜΜΕ. Η Ματιέ γράφει ότι η μητέρα της εκπλησσόταν συχνά διαβάζοντας σε πρωτοσέλιδα ότι η θυγατέρα της είχε αρραβωνιαστεί με κάποιον διάσημο, ή ότι επρόκειτο να παίξει σε ταινία κάποιου διάσημου σκηνοθέτη. Η καθοδηγητική αρχή της Μιρέιγ ήταν να περιορίζεται στο τραγούδι.[48]

Το 1989 ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν προσεκάλεσε τη Ματιέ να τραγουδήσει σε εκδήλωση στη μνήμη του Στρατηγού Σαρλ ντε Γκωλ.[38] Το ίδιο έτος πέθανε ο Τζώνυ Σταρκ, μετά από δεύτερη καρδιακή προσβολή, διαζευγμένος και αποξενωμένος από την οικογένειά του. Η Ματιέ ωστόσο φρόντισε να ταφεί στον οικογενειακό τάφο που είχε αγοράσει για την οικογένειά της στην Αβινιόν.[49]

Το πλέον αμφίλεκτο γεγονός στη σταδιοδρομία της Ματιέ, σύμφωνα με τα ΜΜΕ της εποχής, ήταν η ανάληψη από την ίδια του γραφείου του Σταρκ και η απόλυση της βοηθού του Ναντίν Ζουμπέρ. Είχε χάσει την εμπιστοσύνη της στη Ζουμπέρ όταν προσπάθησε να της εκμοντερνίσει την ερμηνεία μετά την παταγώδη αποτυχία του άλμπουμ l'Américain, με την ένταση και τα έξοδα που είχε δημιουργήσει η τακτοποίηση των νομικών θεμάτων που είχε αφήσει πίσω του ο Σταρκ να της έχουν κοστίσει επίσης οικονομικά. Τότε η αδελφή της Μονίκ βγήκε στο προσκήνιο και έγινε η προσωπική της μάνατζερ. Από τότε οι δυό τους είναι σταθερά κερδοφόρες στην ανταγωνιστική βιομηχανία της ψυχαγωγίας.[38][50]

Αλλά ο Δεκέμβριος του 1990 σήμανε την επιστροφή της Ματιέ στην κορυφή του γαλλικού τραγουδιού, με μία σειρά συναυλιών στο Palais des congrès. Σώζονται πολλές βιντεοσκοπήσεις τους, όπου είναι φανερό το τεράστιο μέγεθος της παραγωγής: ο μεγάλος αριθμός μουσικών και άλλα στοιχεία αποσκοπούσαν στο να φέρουν τις συναυλίες αυτές σε ένα επίπεδο που θα μπορούσε να εκτιμήσει ακόμα και ένα ακροατήριο της μουσικής ροκ.

Το 1993 κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ της Ματιέ αφιερωμένα στο είδωλό της, την Πιαφ. Τραγουδούσε πλέον τέλεια και στη γερμανική γλώσσα, στην οποία ερμήνευε τα τραγούδια του δεύτερου άλμπουμ.

Τον Ιανουάριο του 1996 κυκλοφόρησε ο δίσκος Vous lui Direz. Η Ματιέ δεν έκανε ζωντανές εμφανίσεις στη Γαλλία για να προαγάγει το άλμπουμ, προτιμώντας να ταξιδέψει ως το Λος Άντζελες, όπου απέτισε φόρο τιμής στην Τζούντι Γκάρλαντ.[38]

Το 1999 ακολούθησε ένα ακόμα άλμπουμ στη γερμανική, το Alles nur ein Spiel, με τον Φρανσίς Λαι να τη συνοδεύει στο ακορντεόν. Το ίδιο έτος παρασημοφορήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.

Ο 21ος αιώνας Επεξεργασία

Το 2002 η Ματιέ κυκλοφόρησε το τριακοστό έβδομο γαλλικό άλμπουμ της, το De tes Mains, ακολουθούμενο από σειρά συναυλιών στο «Ολυμπιά» τον Νοέμβριο. Η τραγουδίστρια εόρτασε με δόξα τα 40 χρόνια της σταδιοδρομίας της στο «Ολυμπιά» στις 24 Νοεμβρίου 2005 και με την κυκλοφορία του 38ου γαλλικού άλμπουμ με τον απέριττο τίτλο Mireille Mathieu 2005. Για τη συναυλία αυτή συνεργάσθηκε με τον Ζαν Κλωντρίκ και την ορχήστρα του, και συνεργάσθηκαν από τότε μέχρι το τέλος της σταδιοδρομίας της.

Το 2007 η Ματιέ υποστήριξε τον υποψήφιο για την προεδρία της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, ως πρώην δήμαρχο του Νεϊγύ, όπου διέμενε η Ματιέ από την άφιξή της στο Παρίσι το 1965. Ο Σαρκοζί εξελέγη τότε πρόεδρος. Αλλά το 2012 η Ματιέ δεν στήριξε κάποιον υποψήφιο δημοσίως.

 
Ο τότε Πρόεδρος της Ρωσίας Μεντβέντεφ και η Ματιέ τον Νοέμβριο του 2010

Την 1η Νοεμβρίου 2008 η Ματιέ, ως επίσημη προσκεκλημένη του Ρώσου (τότε) πρωθυπουργού Βλαντίμιρ Πούτιν στη Μόσχα, έδωσε μια συναυλία εκεί προς τιμή του. Οι δυο τους μάλιστα επισκέφθηκαν το αντίσκηνο του επισκεπτόμενου τότε τη Ρωσία Λίβυου ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι.[51]

Τον Νοέμβριο του 2010, σε Κρατικό Δείπνο, η Ματιέ παρασημοφορήθηκε με το Ρωσικό Μετάλλιο Φιλίας από τον Πρόεδρο της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Παρέμεινε στη Ρωσία και στα κράτη της Βαλτικής όλο τον μήνα, επιστρέφοντας στο Παρίσι μετά από μια συναυλία στη Βαρσοβία, στις 28. Τον Μάρτιο του 2012 η Ματιέ, αυτή τη φορά με τον Ζαν Κλωντρίκ και την ορχήστρα του, έδωσαν συναυλίες στη Σιβηρία, σε τρεις πόλεις: το Περμ (21 Μαρτίου), το Τιουμέν (24 Μαρτίου) και το Γεκατερίνμπουργκ (26 Μαρτίου).

Σε μια συνέντευξή της στη Μόσχα η Ματιέ ανέφερε ότι το συγκρότημα πανκ-ροκ Pussy Riot είχε διαπράξει ιεροσυλία εκτελώντας πολιτική διαδήλωση κατά του Προέδρου Πούτιν μέσα στον ναό την ώρα τελέσεως της Θείας Λειτουργίας. Η γαλλική τηλεοπτική εκπομπή On n'est pas couché λογόκρινε το δεύτερο μισό της δηλώσεώς της, όπου ζητούσε τη συγχώρησή τους «ως Χριστιανή και γυναίκα καλλιτέχνιδα», και την αποκάλεσε υποχείριο του Προέδρου Πούτιν. Ο δικηγόρος της τραγουδίστριας μήνυσε τον σταθμό για δυσφήμιση, αλλά η μήνυση απορρίφθηκε σε δίκη τον Ιούλιο του 2014.[52]

Το 2014 η Ματιέ είχε ένα βαρύ πρόγραμμα περιοδειών, προς εορτασμό του πεντηκοστού έτους της σταδιοδρομίας της στο τραγούδι. Η πρώτη συναυλία της θα ήταν στο Κίεβο, αλλά τελικώς την ακύρωσε 7 μόνο ημέρες νωρίτερα «εξαιτίας της πολιτικής αστάθειας». Η περιοδεία της της 50ής επετείου στη Γαλλία διάρκεσε από τον Οκτώβριο μέχρι τον Νοέμβριο του 2014. Συνέχισε το πρώτο μισό του Μαρτίου 2015 στη Γερμανία και στην Αυστρία, τραγουδώντας σε 12 διαφορετικές πόλεις με εξαντλημένα παντού όλα τα εισιτήρια («σολντ-άουτ»).

Στις 26 Μαΐου 2015 η Ματιέ τραγούδησε στο πρότζεκτ «Πολιτισμός χωρίς σύνορα» (Culture sans frontière), στην έδρα της UNESCO στο Παρίσι.[53]

Στις 30 Ιουλίου 2015 η τραγουδίστρια επέστρεψε μετά από 41 χρόνια στη Βύβλο του Λιβάνου για το Διεθνές Φεστιβάλ της Βύβλου. Οι αδελφές της Μονίκ και Μαρί Φρανς συνόδευσαν τη μητέρα τους στο ταξίδι και έκαναν μια σύντομη εμφάνιση μαζί της στη σκηνή.[54][55]

Στις 20 Μαρτίου 2016 η μητέρα της Ματιέ πέθανε σε ηλικία 94 ετών από πνευμονική εμβολή.[56]

Προσωπική ζωή Επεξεργασία

Η Μιρέιγ Ματιέ είναι πιστή ρωμαιοκαθολική χριστιανή και υιοθέτησε ως «προστάτιδα αγία» της την Αγία Ρίτα, από τότε που η γιαγιά της από την πλευρά του πατέρα της, η Ζερμαίν, την είχε διαβεβαιώσει ότι η αγία πρέσβευε στον Θεό για «απελπιστικά δύσκολες» υποθέσεις. Πέρα από τη θρησκεία, όπως πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, ομολογεί κάποιες προλήψεις και όταν ρωτήθηκε για αυτές είχε πει: «Η σημαντικότερη είναι να μην αναφέρω ποτέ κάποια από αυτές.» Πάντοτε έχει τον φόβο του πνιγμού και δεν έμαθε ποτέ να κολυμπά. Επίσης έχει άγχος πριν από κάθε εμφάνιση και μπορεί κάποιος να τη δει να σταυροκοπιέται προτού βγει στη σκηνή.[57][18]

Η Ματιέ δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν έχει παιδιά. Αντίθετα με τις περισσότερες διασημότητες, δεν έχει υπεύθυνο δημόσιων σχέσεων, ούτε αισθάνεται την ανάγκη να μιλήσει με λεπτομέρειες για την προσωπική ζωή της. Παρακολουθεί ακόμα τις Κυριακές τη Θεία Λειτουργία μαζί με την οικογένειά της.[58]

Βιβλία της Επεξεργασία

  • Oui, je crois (= «Ναι, πιστεύω»), με τη Jacqueline Cartier, εκδ. Robert Laffont, Παρίσι 1987
  • Моя судьба. История Любви (= «Το πεπρωμένο μου - μια ιστορία αγάπης»), Google Books, μετάφρ. Jacob Zalmanovich, εκδ. Litres, Μόσχα 1991

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) SNAC. w6ww84gt. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 GeneaStar. mathieum.
  3. ↑ 3,0 3,1 Roglo. p=mireille;n=mathieu.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb120749815. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ CONOR.SI. 66812003.
  7. ↑ Le Point 2005, τεύχη 1725-1737, σελ. 14
  8. ↑ «Une certaine idée de la frange». Libération. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2013. 
  9. ↑ «Mireille Mathieu Receives an Honorary Ruby Disc». Le Nouvel Observateur. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2015. 
  10. ↑ [1]
  11. ↑ Oui, je crois (αυτοβιογραφία) με τη Jacqueline Cartier, εκδ. Robert Laffont, Παρίσι 1987
  12. ↑ Mathieu, Mireille και Cartier, Jacqueline: Oui Je Crois Q'une Vie Ca Commence Avec Un Mot D'amour, εκδ. Robert Laffont, Παρίσι 1988.
  13. ↑ «Pompes Funèbres Mathieu-Mardoyan, Christelle Mardoyan». Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2017. 
  14. ↑ «Toussaint: fleurir les tombes grâce à Internet». La Provence. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2017. 
  15. ↑ «Mireille Joue Domicile». Radio France. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2014. 
  16. ↑ Oui, je crois
  17. ↑ Oui, je crois
  18. ↑ 18,0 18,1 Street, Julie. «Mireille Mathieu The Comeback Album». RFI Musique. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2009. https://web.archive.org/web/20090318204149/http://www.rfimusique.com/musiqueen/articles/060/article_6965.asp. Ανακτήθηκε στις 28 October 2011. 
  19. ↑ «Mme Monique Mathieu». Societe SAS. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2014. 
  20. ↑ Oui, je crois
  21. ↑ Oui, je crois
  22. ↑ Oui, je crois
  23. ↑ 23,0 23,1 «A New 'Sparrow' Stirs France». Life ]]: σελ. 115-116. 10 Ιουνίου 1966. https://books.google.com/books?id=rlUEAAAAMBAJ&pg=PA115. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2010. 
  24. ↑ Oui, je crois
  25. ↑ Oui, je crois
  26. ↑ Oui, je crois
  27. ↑ 27,0 27,1 Looseley, David (2003). Popular music in contemporary France: authenticity, politics, debate. Berg Publishers. σελ. 32. ISBN 978-1-85973-636-4. 
  28. ↑ «Rev. of En direct de l'Olympia – Mireille Mathieu». Stereo Review, τόμ. 18. 1967. 
  29. ↑ Adler, Philippe (1 Μαΐου 1971). «Talent in France: Poetry, Panache and Variety». Billboard. https://books.google.com/books?id=-wgEAAAAMBAJ&pg=RA1-PA33. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2010. 
  30. ↑ Oui, je crois
  31. ↑ Lemancel, Anne-Laure. «Mireille au grand coeur: Trente-huitième album de Mireille Mathieu». RFI Musique. http://www.rfimusique.com/musiquefr/articles/069/article_15759.asp. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2010. 
  32. ↑ 32,0 32,1 Stéphany, Pierre (2006). Les années 60 en Belgique. Lannoo. σελ. 149. ISBN 978-2-87386-487-3. 
  33. ↑ Oui, je crois
  34. ↑ Page, Christian: Mireille Mathieu, εκδ. Bréa, Παρίσι 1983.
  35. ↑ Oui, je crois
  36. ↑ Oui, je crois
  37. ↑ Oui, je crois
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 «Biography: Mireille Mathieu». RFI Musique. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2010. 
  39. ↑ «From the Music Capitals of the World». Billboard. 30 Μαρτίου 1968. https://books.google.com/books?id=pQgEAAAAMBAJ&pg=PA57. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2010. 
  40. ↑ «Miss Mathieu to Give First Concert Since Auto Mishap». Billboard. 13 Απριλίου 1968. https://books.google.com/books?id=rQoEAAAAMBAJ&pg=PA52. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2010. 
  41. ↑ Oui, je crois
  42. ↑ «Abilene Music». Societe.com. 24 Οκτωβρίου 1974. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2014. 
  43. ↑ «Abilene Disc». Societe.com. 28 Φεβρουαρίου 1983. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2014. 
  44. ↑ «Cri-Cri (kree-kree) To Make World Television Debut in Musical Special». Billboard. 26 Ιανουαρίου 1985. https://books.google.com/books?id=7CQEAAAAMBAJ&pg=PT57. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2010. 
  45. ↑ Oui, je crois
  46. ↑ «International Who's Who in Popular Music 2008». Taylor & Francis Group. 7 Οκτωβρίου 2008 – μέσω Google Books. 
  47. ↑ Oui, je crois
  48. ↑ Oui, je crois
  49. ↑ Oui, je crois
  50. ↑ Oui, je crois
  51. ↑ «Mireille Mathieu nominated as counsellor of the Russian Prosecutor General's Office». Cotidianul (Romanian Daily). 8 Σεπτεμβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Σεπτεμβρίου 2010. https://web.archive.org/web/20100910231854/http://www.cotidianul.ro/124143-Mireille_Mathieu_consiliera_a_Procuraturii_Generale_din_Rusia. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2010. 
  52. ↑ «Mireille Mathieu dénonce le sacrilège des Pussy Riot en Russie mais demande l'indulgence». RTL France. 5 Σεπτεμβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2012. 
  53. ↑ «The Allies of the Great Victory: A Musical Story». UNESCO. 17 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  54. ↑ «Mireille Mathieu at Byblos International Festival». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  55. ↑ «Concert à Byblos Liban le Jeudi 20 Juillet». Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2015. 
  56. ↑ «Mireille Mathieu pleure sa mère». Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2016. 
  57. ↑ Oui, je crois
  58. ↑ Oui, je crois

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μιρέιγ_Ματιέ&oldid=10364448"