Βικιπαίδεια

Μπάλντουρ φον Σίραχ

Γερμανός Ναζί πολιτικός, καταδικασμένος για εγκλήματα πολέμου (1907-1974)

Ο Μπάλντουρ Μπένεντικτ φον Σίραχ (9 Μαΐου 1907 - 8 Αυγούστου 1974) ήταν Ναζί Γερμανός πολιτικός, πιο γνωστός για το ρόλο του ως ηγέτης της Νεολαίας του Ναζιστικού Κόμματος και επικεφαλής της Νεολαίας του Χίτλερ από το 1931 έως το 1940. Αργότερα υπηρέτησε ως Γκαουλάιτερ και Κυβερνήτης του Ράιχ της Βιέννης.

Μπάλντουρ Μπένεντικτ φον Σίραχ
Αρχηγός της Νεολαίας του Χίτλερ
Περίοδος
30 Οκτωβρίου 1931 – 8 Αυγούστου 1940
Ραϊχσλάιτερ για την Εκπαίδευση της Νεολαίας
Περίοδος
13 Μαΐου 1932 – 8 Μαΐου 1945
Κυβερνήτης του Ράιχ στην Αυστρία
Περίοδος
8 Αυγούστου 1940 – 8 Μαΐου 1945
Γκαουλάιτερ της Βιέννης
Περίοδος
8 Αυγούστου 1940 – 8 Μαΐου 1945
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση09 Μαΐου 1907 (1907-05-09), Βερολίνο, Επαρχία Βραδεμβούργου, Βασίλειο της Πρωσίας, Γερμανική Αυτοκρατορία
Θάνατος08 Αυγούστου 1974 (67 ετών)
Κρεφ, Ρηνανία-Παλατινάτο, Δυτική Γερμανία
Πολιτικό κόμμαNSDAP
ΣύζυγοςHenriette von Schirach
ΠαιδιάRichard von Schirach
Robert von Schirach
Klaus von Schirach
Angelika Benedikta von Schirach
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Μονάχου
ΒραβεύσειςΣιδηρούς Σταυρός
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο καταδικάστηκε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στις δίκες της Νυρεμβέργης και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκισης.

Τα πρώτα χρόνια Επεξεργασία

 
Ο Σίραχ (αριστερά) παρακολουθεί, καθώς ο Χίτλερ υποδέχεται τον επικεφαλής της Καγκελαρίας Φίλιπ Μπούλερ στο Μόναχο το 1938.
 
Ο Σίραχ (δεξιά) με τους Χίτλερ, Μπόρμαν και Γκέρινγκ στο Ομπερσάλτσμπεργκ.

Ο Σίραχ γεννήθηκε στο Βερολίνο, το νεότερο από τα τέσσερα παιδιά του θεατρικού σκηνοθέτη, αρχιθαλαμηπόλου και απόστρατου καπετάνιου του ιππικού Καρλ Μπέιλι Νόρις φον Σίραχ (1873-1948) και της Αμερικανίδας συζύγου του, Έμμα Μίντλτον Λίνα Τίλου (1872-1944).

Μέλος της ευγενούς οικογένειας Σίραχ, σορβικής δυτικής σλαβικής καταγωγής, τρεις από τους τέσσερις παππούδες του ήταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, κυρίως από την Πενσυλβάνια[1]. Μέσω της μητέρας του, ο Σίραχ ήταν απόγονος του Τόμας Χέιγουορντ Τζούνιορ και έμμεσος απόγονος του Άρθουρ Μίντλτον, δύο υπογραφόντων της Διακήρυξης Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Η αγγλική ήταν η πρώτη γλώσσα, που έμαθε στο σπίτι, και έμαθε να μιλά γερμανικά μόλις στα πέντε του χρόνια. Είχε δύο αδελφές, τη Βικτόρια και την τραγουδίστρια της όπερας Ρόζαλιντ φον Σίραχ, και έναν αδελφό, τον Καρλ Μπένεντικτ φον Σίραχ. Ο αδελφός του αυτοκτόνησε το 1919 σε ηλικία 19 ετών.

Στις 31 Μαρτίου 1932, ο Σίραχ νυμφεύτηκε την 19χρονη Ενριέτε Χόφμαν, κόρη του Χάινριχ Χόφμαν, προσωπικού φωτογράφου και ενίοτε φίλου του Αδόλφου Χίτλερ. Η οικογένεια του Σίραχ αντιτάχθηκε σθεναρά σε αυτόν τον γάμο, αλλά ο Χίτλερ επέμεινε[2]. Ο Γκρέγκορ Στράσερ περιέγραψε περιφρονητικά τον Σίραχ ως "νεαρό θηλυπρεπή αριστοκράτη", στον οποίο ο Χίτλερ εμπιστεύτηκε την Ενριέτε και την Νεολαία Χίτλερ. Μέσω αυτής της σχέσης, ο Σίραχ έγινε μέρος του εσωτερικού κύκλου του Χίτλερ.

Το νεαρό ζευγάρι ήταν καλοδεχούμενοι επισκέπτες στο Μπέργκχοφ του Χίτλερ. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Αντζέλικα Μπενεντίκτα (γεν. 1933), τον δικηγόρο Κλάους (γεν. 1935), τον επιχειρηματία Ρόμπερτ (γεν. το 1938) και τον Σινολόγο Ρίχαρντ (γεν. 1942). Ο Γερμανός δικηγόρος και συγγραφέας μυθιστορημάτων μυστηρίου Φέρντιναντ φον Σίραχ είναι εγγονός του ζευγαριού [3] [4]. Είναι επίσης οι παππούδες της φιλόσοφου και κριτικού Αριάδνης φον Σίραχ και του μυθιστοριογράφου Μπένεντικτ Γουέλς. [5]

Ο Σίραχ ήταν συγγραφέας, συμμετείχε με δημοσιεύσεις σε περιοδικά λογοτεχνίας και ήταν προστάτης των τεχνών. [6]

Στρατιωτική σταδιοδρομία και Ναζιστικό Κόμμα Επεξεργασία

Ο Σίραχ έγινε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος το 1925. Μεταφέρθηκε σύντομα στο Μόναχο και το 1929 έγινε ηγέτης του Εθνικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Φοιτητικού Συνδέσμου (NSDStB). Στις 30 Οκτωβρίου 1931, ορίστηκε ως Ηγέτης της Νεολαίας του Ναζιστικού Κόμματος. Στις 13 Μαΐου 1932, έγινε Ραϊχσλάιτερ για την Εκπαίδευση των Νέων, η δεύτερη υψηλότερη πολιτική θέση στο Ναζιστικό Κόμμα. Εκλέχτηκε επίσης στο Ράιχσταγκ εκείνη τη χρονιά.

Μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Ναζί, έγινε ο Γιουγκεντφύρερ του γερμανικού Ράιχ στις 17 Ιουνίου 1933 με ευθύνη για όλες τις οργανώσεις νεολαίας, συμπεριλαμβανομένης της νεολαίας Χίτλερ, και του δόθηκε το αξίωμα του Γκρουπενφύρερ της SA[7]. Έγινε υπουργός το 1936.

Ο Σίραχ εμφανιζόταν συχνά σε συνέδρια, όπως το Κομματικό Συνέδριο της Νυρεμβέργης του 1934, όταν εμφανίστηκε με τον Χίτλερ για να αφυπνίσει το κοινό της Νεολαίας Χίτλερ. Η εκδήλωση κινηματογραφήθηκε για το Θρίαμβο της Θέλησης, την προπαγανδιστική ταινία της Λένι Ρίφενσταλ για το Ναζιστικό Κόμμα. Ο Σίραχ έθεσε τον στρατιωτικό τόνο της οργάνωσης νεολαίας, που συμμετείχε σε ασκήσεις στρατιωτικού τύπου, καθώς και εξάσκηση στη χρήση στρατιωτικού εξοπλισμού, όπως τουφέκια.

Τον Ιούλιο του 1939, ο Σίραχ πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στο Πάσσαου[8]. Τον Ιούλιο του 1940, όταν έγινε θεατρική παράσταση ένα νέο έργο του Χανς Μπάουμαν, ο Σίραχ επέμεινε να λάβουν μέρος 2.000 τοπικά μέλη της Νεολαίας του Χίτλερ [9].

Το 1940, ο Σίραχ οργάνωσε την εκκένωση πέντε εκατομμυρίων παιδιών από πόλεις που απειλήθηκαν από βομβαρδισμούς Συμμάχων. Αργότερα εκείνο το έτος, προσχώρησε στον στρατό και προσφέρθηκε εθελοντικά για θητεία στη Γαλλία, όπου του απονεμήθηκε ο Σιδηρούς Σταυρός, πριν ανακληθεί. Κατά τη διάρκεια της γαλλικής εκστρατείας, παρασημοφορήθηκε για την ανδρεία του. [10]

Στις 8 Αυγούστου 1940, ο Σίραχ διορίστηκε Γκαουλάιτερ και Κυβερνήτης του Ράιχ της Βιέννης[11], ισχυρές θέσεις στις οποίες παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου. Εκείνη την εποχή αντικαταστάθηκε ως Ηγέτης της Ναζιστικής Νεολαίας από τον Άρτουρ Άξμαν, αν και διατήρησε τη θέση του ως Ραϊχσλάιτερ για την Εκπαίδευση των Νέων. Έφτασε στο βαθμό του Ομπεργκρουπενφύρερ το 1941.

Ο Σίραχ ήταν αντισημίτης, υπεύθυνος για την αποστολή των περισσότερων Εβραίων από τη Βιέννη σε στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, εκτοπίστηκαν 65.000 Εβραίοι. Σε ομιλία του στις 15 Σεπτεμβρίου 1942, είπε ότι ο εκτοπισμός τους ήταν "συμβολή στον ευρωπαϊκό πολιτισμό"[11].

Το 1942, ο Γερμανός συνθέτης Ρίχαρντ Στράους μετακόμισε με τον γιο του Φραντς και την Εβραία νύφη του, Άλις, και τα παιδιά τους στη Βιέννη, ώστε να τους δοθεί προστασία από τον Σίραχ[12]. Ωστόσο, 25 από τους συγγενείς της πέθαναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί[13]. Το 1944, η Άλις και ο Φρανς απήχθησαν από τη βιεννέζικη Γκεστάπο και φυλακίστηκαν για δύο νύχτες. Η προσωπική έκκληση του Στράους προς τον Σίραχ τους έσωσε, επιτρέποντάς του να τους πάρει πίσω στο κτήμα του στο Γκάρμις-Παρτενκίρχεν, όπου παρέμειναν υπό κατ' οίκον περιορισμό μέχρι το τέλος του πολέμου[13].

Αργότερα κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Σίραχ ζήτησε μετριοπαθή μεταχείριση των λαών της Ανατολικής Ευρώπης και επέκρινε τις συνθήκες, υπό τις οποίες απελάθηκαν οι Εβραίοι. Έπεσε στη δυσμένεια του Χίτλερ το 1943, αλλά παρέμεινε στη θέση του στη Βιέννη.[14]

Ο Σίραχ ήταν γνωστό πως ανησυχούσε πολύ για τις αεροπορικές επιδρομές. Είχε τα κελάρια του παλατιού Χόφμπουργκ στο κέντρο της Βιέννης ανακαινισμένα και προσαρμοσμένα ως καταφύγιο και το χαμηλότερο επίπεδο του εκτεταμένου υπόγειου κέντρου συντονισμού εναέριας άμυνας της Βιέννης στα δάση δυτικά της Βιέννης είχε προσωπικές εγκαταστάσεις για αυτόν. Οι Βιεννέζοι ονόμασαν αμέσως αυτό το κέντρο εντολών και ελέγχου "Μπάνκερ του Σίραχ".

Δίκη και καταδίκη Επεξεργασία

 
Ο Μπάλντουρ φον Σίραχ στις δίκες της Νυρεμβέργης (στη δεύτερη σειρά, δεύτερος από δεξιά)

Ο Σίραχ παραδόθηκε το 1945 και ήταν ένας από τους αξιωματούχους, που δικάστηκαν στη Νυρεμβέργη . Στη δίκη, ο Σίραχ ήταν ένας από τους λίγους κατηγορούμενους, που αποκήρυξαν τον Χίτλερ (συμπεριλαμβανομένων των Άλμπερτ Σπέερ και Χανς Φρανκ).

Ισχυρίστηκε ότι τα μέλη της Νεολαίας Χίτλερ ήταν αθώα για οποιαδήποτε γερμανικά εγκλήματα πολέμου[15]:

Τούτη την ώρα, όταν μπορώ να μιλήσω για τελευταία φορά στο Στρατιωτικό Δικαστήριο των τεσσάρων νικηφόρων δυνάμεων, θα ήθελα, με καθαρή συνείδηση, να επιβεβαιώσω τα ακόλουθα εκ μέρους της γερμανικής νεολαίας μας: ότι είναι εντελώς αθώα από τις καταχρήσεις και εκφυλισμό του καθεστώτος του Χίτλερ, που επιβεβαιώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της Δίκης, ότι ποτέ δεν ήθελε αυτόν τον πόλεμο και ότι ούτε εν καιρώ ειρήνης ούτε πολέμου δεν συμμετείχε σε εγκλήματα.

Είπε ότι δεν γνώριζε για τα στρατόπεδα εξόντωσης. Παρείχε αποδείξεις ότι είχε διαμαρτυρηθεί στον Μάρτιν Μπόρμαν για την απάνθρωπη μεταχείριση των Εβραίων. Ο Σίραχ ισχυρίστηκε στις δίκες ότι οι ρίζες του αντισημιτισμού του βρίσκονταν στην ανάγνωση του Διεθνούς Εβραίου του Χένρι Φορντ.

Αρχικά κατηγορήθηκε για εγκλήματα κατά της ειρήνης για το ρόλο του στην οικοδόμηση της Νεολαίας του Χίτλερ, αλλά αθωώθηκε από αυτή την κατηγορία. Κρίθηκε ένοχος την 1η Οκτωβρίου 1946 για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για το ρόλο του στην απέλαση των Βιεννέζων Εβραίων σε θάνατο στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην κατεχόμενη από τη Γερμανία Πολωνία. Καταδικάστηκε και εξέτισε ποινή 20 ετών στη φυλακή Σπαντάου του Βερολίνου .

Στις 20 Ιουλίου 1949, η σύζυγός του, Ενριέτε φον Σίραχ (1913-1992), τον χώρισε, ενώ αυτός ήταν στη φυλακή.

Απελευθερώθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1966, αφού εξέτισε πλήρως την ποινή του και αποσύρθηκε στη Νότια Γερμανία. Δημοσίευσε τα απομνημονεύματά του με τίτλο "Ich glaubte an Hitler" ("Πίστεψα στον Χίτλερ") και πέθανε στις 8 Αυγούστου 1974 στο Κρεφ.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ Michael H. Kater, Hitler Youth, Harvard University Press, 2009, p. 17, (ISBN 0674039351)
  2. ↑ The Mind of Adolf Hitler, Walter Charles Langer, New York 1972, pp. 99–100
  3. ↑ Ferdinand von Schirach (23 Σεπτεμβρίου 2011). «A Third Reich Past: Why I Cannot Answer Questions about My Grandfather». Spiegel Online. 
  4. ↑ "Von Schirach: Der verschrobene Star hinter 'Schuld'", Focus, 21 February 2015
  5. ↑ Interview mit Ariadne von Schirach: Spross einer bekannten Familie, Stuttgarter Zeitung, 2 May 2014
  6. ↑ Gerwin Strobl (2007). The swastika and the stage: German theatre and society, 1933–1945. Cambridge University Press. σελίδες 9–. ISBN 978-0-521-88076-3. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2010. 
  7. ↑ Karl Höffkes: Hitlers Politische Generale, Die Gauleiter des Dritten Reiches; ein biographisches Nachschlagewerk. Grabert-Verlag, Tübingen, (1997) pp. 299-300, (ISBN 3-87847-163-7).
  8. ↑ Rosmus, Anna (2015). Hitlers Nibelungen (στα Γερμανικά). Grafenau: Samples Verlag. σελίδες 212f. ISBN 978-3938401323. 
  9. ↑ Rosmus, p. 255f
  10. ↑ Spaeter, Helmuth, p. 137
  11. ↑ 11,0 11,1 Robert S. Wistrich (7 Νοεμβρίου 2001). Who's who in Nazi Germany. Psychology Press. σελ. 122. ISBN 978-0-415-26038-1. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2010. 
  12. ↑ Gilliam, Bryan; Youmans, Charles (2001). Grove Music Online. doi:10.1093/gmo/9781561592630.article.40117.  (απαιτείται συνδρομή)
  13. ↑ 13,0 13,1 «Music; Richard Strauss and Hitler's Reich: Jupiter in Hell». The New York Times. 6 January 2002. https://www.nytimes.com/2002/01/06/arts/music-richard-strauss-and-hitler-s-reich-jupiter-in-hell.html. 
  14. ↑ «Baldur von Schirach». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Απριλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2006. 
  15. ↑ «Two Hundred and Sixteenth Day, Saturday, 31 August 1946». Nuremberg Trial Proceedings Volume 22. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μπάλντουρ_φον_Σίραχ&oldid=8477294"