Βικιπαίδεια

Νικόμαχος Φλαβιανός

Ο Νικόμαχος Φλαβιανός, λατιν.: Nicomachus Flavianus (άκμασε 382-432), που μερικές φορές αναφέρεται ως Φλαβιανός ο Νεώτερος (Iunior), ήταν γραμματικός και πολιτικός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ήταν γιος του Βίριου Νικόμαχου Φλαβιανού. Κατέλαβε διάφορα αξιώματα υπό τους Αυτοκράτορες Βαλεντινιανό Β ́ (371-392), Θεοδόσιο Α΄ (379-395), Ονώριο (393-423), και Βαλεντινιανό Β΄ (425-455) · μαζί με τον πατέρα του υποστήριξε τον σφετεριστή Φλ. Ευγένιο μέχρι την ήττα και τον θάνατο εκείνου (392-394). Ο Φλαβιανός επεξεργάστηκε επίσης μια διορθωμένη εκδοχή του έργου του Λίβυου.

Νικόμαχος Φλαβιανός
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση4ος αιώνας
Θάνατος432
Ιλλυρία
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδημόσιος υπάλληλος
Αξιοσημείωτο έργοLife of Apollonius of Tyana
History
Οικογένεια
ΣύζυγοςGalla
ΓονείςΒίριος Νικόμαχος Φλαβιανός
ΟικογένειαΝικόμαχοι
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΎπατος στην αρχαία Ρώμη
δεδομένα

Βιογραφία

Επεξεργασία
 
Δίπτυχο Συμμάχων-Νικομάχων. Το αριστερό φύλλο βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο Εθνικού, στο Παρίσι, το δεξί φύλλο στο Μουσείο Βικτώριας και Αλβέρτου στο Λονδίνο.

Ο Φλαβιανός ανήκε στους Νικομάχους, μια με επιρροή οικογένεια συγκλητικής τάξης. Ο πατέρας του ήταν ο εθνικός (ειδωλολάτρης) πολιτικός και ιστορικός Βίριος Νικόμαχος Φλαβιανός,[1] και είχε έναν αδελφό.[2] Νυμφεύτηκε μια κόρη (που μερικές πηγές λένε ότι ονομαζόταν Γάλλα και άλλες πηγές ότι είναι ανώνυμη) του Κόιντου Αυρήλιου Σύμμαχου, από την οποία έλαβε περισσότερες από 80 επιστολές,[3][4] και της οποίας η οικογένεια είχε μια μακροχρόνια φιλία και συμμαχία με τους Νικομάχους. Μπορεί να ήταν για την περίπτωση του γάμου του Φλαβιανού, που παράχθηκε το δίπτυχο "Nicomachorum-Symmachorum". [5] Εναλλακτικά, μπορεί να έχει παραχθεί με την ευκαιρία τού γάμου της Γάλλας, κόρης του Νικόμαχου Φλαβιανού και της ανώνυμης συζύγου του, με τον γιο τού Σύμμαχου. [4] Όπως ήταν παραδοσιακό για την οικογένειά του, ήταν προστάτης της Νάπολης και, μοιραζόμενος ένα κοινό ενδιαφέρον για την οικογένειά του, επεξεργάστηκε έργα ειδωλολατρικών συγγραφέων της Ρωμαϊκής λογοτεχνίας: συγκεκριμένα, γύρω στο 408 παρήγαγε μια διορθωμένη έκδοση των πρώτων δέκα βιβλίων τού έργου Από κτήσεως της πόλης [της Ρώμης] (Ab Urbe condita) του Λίβυου, ενώ διέμενε κοντά στην Έννα (είχε κτήματα στη Σικελία). [6][7][8] Το έργο είχε διορθωθεί από τον Βικτορίνο πριν από αυτόν, στη συνέχεια επεξεργάστηκε από τον Σύμμαχο, και τελικά, μετά την έκδοση του Φλαβιανού, τροποποιήθηκε άλλη μια φορά από τον ανιψιό του Άππιο Νικόμαχο Ντέξτερ. Όλα τα χειρόγραφα των πρώτων δέκα βιβλίων τού Ab Urbe condita του Λίβυου, που αργότερα αντιγράφτηκαν κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ως τη σύγχρονη εποχή, προέρχονται από αυτό το μόνο χειρόγραφο, χάρη στο οποίο αυτά τα βιβλία έχουν επιβιώσει.[9]

Η πολιτική του σταδιοδρομία αναφέρεται σε μια επιγραφή (CIL, VI,ΒΙ, 1783). Η πρώτη του θέση ήταν consularis Campaniae, δηλαδή ο κυβερνήτης της περιοχής της Καμπανίας, μια θέση που είχε μια άγνωστη ημερομηνία, αλλά την είχε πριν από την επόμενη θέση, εκείνη του proconsul Asiae (382-383), κυβερνήτη της Μ. Ασίας. Ο πατέρας του καθυστέρησε την αναχώρησή του για την επαρχία του.[10] Σε αυτό το αξίωμα ήταν ο αποδέκτης ορισμένων νόμων, που αργότερα συμπεριλήφθηκαν στον Θεοδοσιανό Κώδικα,[11] ενώ ο Ιμέριος αφιέρωσε προς τιμή του τρεις ομιλίες.[12] Χτύπησε έναν επιμελητή (decurion) και για τον λόγο αυτό απολύθηκε από το αξίωμά του, παίρνοντας ένα πλοίο για να πάει σπίτι του. [13] Αργότερα, ο Θεοδόσιος Α΄ τον ανακάλεσε στην Αυλή, όταν ο Αυτοκράτορας ήταν στην Ιταλία (389/391), αλλά δεν έλαβε κανένα αξίωμα.

Μετά το τέλος του Βαλεντινιανού Β', ο Φλ. Ευγένιος σφετερίστηκε τον θρόνο του δυτικού τμήματος της Αυτοκρατορίας. Πατέρας και γιος τάχθηκαν στο πλευρό του σφετεριστή, και ο Φλαβιανός ο νεότερος έγινε έπαρχος της πόλης (praefectus urbi) της Ρώμης. Μετά την ήττα και τον θάνατο του Ευγένιου στη μάχη του Φριγίδου ποταμού (Σεπτέμβριος 394), ο Βίριος Φλαβιανός αυτοκτόνησε, ενώ ο Φλαβιανός ο νεώτερος δεν έλαβε καμία ζημία από την υποστήριξή του στον σφετεριστή, εκτός από την υποχρέωση να επιστρέψει τους μισθούς τού πατέρα του ως πραιτωριανού επάρχου (praetorian prefect). Έλαβε πολλές επιστολές από τον πεθερό του Κόιντο Αυρήλιο Σύμμαχο, στενό και σημαντικό φίλο τού πατέρα του, για να τού προτείνει να συμμετάσχει στη συγκλητική αντιπροσωπεία στον Αυτοκράτορα (397), προκειμένου να αποκατασταθεί, αλλά είναι πιθανόν να μην ακολούθησε τις υποδείξεις του Συμμάχου.[2] Ωστόσο προσκλήθηκε στα τέλη του 398 στους εορτασμούς για την ορκωμοσία του Αυτοκράτορα ως ύπατος για το 399.[3]

Διορίστηκε δύο φορές έπαρχος της πόλης της Ρώμης, πρώτα μεταξύ 399 και 400[1] και στη συνέχεια ξανά το 408.[2] Ο συνολικός αριθμός της υπηρεσίας του ως επάρχου ήταν επίσημα δύο,[3] καθώς το αξίωμα που κατείχε προηγουμένως επί Ευγένιου δεν αναγνωρίστηκε, αλλά μια επιγραφή αναφέρεται αόριστα στον αριθμό των φορών[4], και στην έκδοσή του στο έργο τού Λίβυου υπάρχει σημείωση, που αναφέρεται τρεις φορές ως έπαρχος. Το 414 στάλθηκε στην Αφρική μαζί με τον Καικιλιανό για να ερευνήσουν ένα θέμα.[5]

Το 431-432 ήταν πραιτωριανός έπαρχος της Ιταλίας, του Ιλλυρικού και της Αφρικής.[14]

Σημειώσεις

Επεξεργασία
  1. ↑ CIL, VI, 1783
  2. ↑ Symmachus, Epistulae, ii.17,88, vi.12,20.
  3. ↑ Symmachus, Epistulae, vi.1–81.
  4. ↑ 4,0 4,1 Nathan, Geoffrey (27 Σεπτεμβρίου 2012). The Family in Late Antiquity: The Rise of Christianity and the Endurance of Tradition. Routledge. σελ. 82. ISBN 978-0415642408. Ανακτήθηκε στις 30 Μαρτίου 2018. 
  5. ↑ Serena Ensoli, Eugenio La Rocca, Aurea Roma. Dalla città pagana alla città cristiana, L'ERMA di BRETSCHNEIDER, 2000, (ISBN 88-8265-126-6), p. 467.
  6. ↑ D 8985.
  7. ↑ Codex Mediceus. A first subscription is at the end of book 6, in which Flavianus, who styles himself "three times prefect", claims to have corrected the book; a second subscription is at the end of book 7, where Flavianus adds that he corrected at Enna; the last subscription is at the end of book 8, where he refers he edited the book, while staying at Thermae (Charles W. Hedrick, History and Silence: Purge and Rehabilitation of Memory in Late Antiquity, University of Texas Press, 2000, (ISBN 0-292-73121-3), p. 181-182).
  8. ↑ Symmachus, Epistulae, ii.30, vi.57,66.
  9. ↑ Charles W. Hedrick, History and Silence: Purge and Rehabilitation of Memory in Late Antiquity, University of Texas Press, 2000, (ISBN 0-292-73121-3), p. 181-182
  10. ↑ Symmachus, Epistulae, ii.22.
  11. ↑ Codex Theodosianus, vii.18.8, ix.29.2
  12. ↑ Himerius, Orationes, xii, xxxvi,xliii.
  13. ↑ Libanius, Orationes, xxviii.
  14. ↑ Codex Theodosianus, ii.15.2.

Βιβλιογραφία

Επεξεργασία
Πρωτογενείς πηγές
Δευτερογενείς πηγές
  • Ο Arnold Hugh Martin Jones, ο John Robert Martindale, ο J. Morris, "Nicomachus Flavianus 14", Η Προσοπογραφία της Αργότερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Cambridge University Press, 1971, ISBN , σελ. 345-346.(ISBN 0-521-07233-6) 
  • Ο Τζέιμς Ο Ντόνελ, "Η σταδιοδρομία του Βίριους Νικομάχου Φλαβιανού". Στο Φίνιξ. Τελείο 32, 1978, σ. 129-143 (online). 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νικόμαχος_Φλαβιανός&oldid=10667128"