Πάνος Ράγκος

Ο Πάνος Ράγκος (1796 - 1867), ήταν Έλληνας οπλαρχηγός αγωνιστής του Επανάστασης του 1821 και πολιτικός.

Πάνος Ράγκος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1796 Βάλτος
Θάνατος	1867 Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα Οθωμανική Αυτοκρατορία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός στρατιώτης
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	Ελληνική Επανάσταση του 1821
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	πληρεξούσιος στρατηγός

Αδέλφια του ήταν οι επίσης αγωνιστές της επανάστασης Γιαννάκης και Κωνσταντίνος και Χρηστάκης, καθώς και ο ανιψιός του, ο Γεωργάκης Βελής. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες στην Στερεά Ελλάδα και στην Πελοπόννησο και έφερε τον βαθμό του στρατηγού.

Χρημάτισε προεπαναστατικά προεστός, αργότερα πληρεξούσιος της επαρχίας Βάλτου στην Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους το 1823, μέλος του Πανελληνίου το 1828 και το 1834 διοικητής Γόρτυνας.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Πάνος Ράγκος, μέλος αρματολικής οικογένειας, γεννήθηκε στο Βάλτο Ακαρνανίας το 1796. Ο Ράγκος «εκπαιδευθείς εις Ιωάννινα» ήταν εξαιρετικά φιλομαθής, γνώριζε Αγγλικά Γαλλικά και Ιταλικά, όπως ομολογούν όσοι τον είχαν γνωρίσει, αλλά και Τούρκικα και Αλβανικά, γλώσσες απαραίτητες και σημαντικές για την εποχή. Στη συνέχεια «δια την μεγάλην αυτού αξίαν» διορίστηκε και εργάστηκε ως γραμματικός του Αλή Πασά Τεπελενλή και ανήλθε στα μεγαλύτερα αξιώματα. Έχοντας την εύνοια του Αλή Πασά κατάφερνε να βοηθάει το χριστιανικό στοιχείο όταν χρειαζόταν. Πριν από την πτώση του Αλή Πασά οι Σουλιώτες είχαν ανάγκη να κατέχουν το φρούριο του Σουλίου. Ο Πάνος Ράγκος παρουσίασε στον Αλή Πασά επιστολή του Καποδίστρια και έτσι το φρούριο παρεδόθη στους Σουλιώτες, που στη συνέχεια μετά την πτώση του Αλή Πασά «ευρέθη εις χείρας φρουράς ελληνικής» και μετετράπει σε προπύργιο της Επανάστασης.

Με την έναρξη της Επανάστασης, αυτός και ο αδελφός του Γιαννάκης Ράγκος, ήταν από τους πρώτους οπλαρχηγούς που μυήθηκαν στην Φιλική Εταιρεία και ρίχτηκαν στον Αγώνα. Υπήρξε πληρεξούσιος σε όλες τις Εθνοσυνελεύσεις. Έτσι, τον Μάρτιο του 1823 συμμετείχε ως πληρεξούσιος Βάλτου στη Β΄ Εθνοσυνέλευση και στη συνέχεια εξελέγη παραστάτης στο Β΄ Βουλευτικό (1823), το οποίο τον διόρισε στην επιτροπή για τον έλεγχο των παραστατικών εγγράφων.

Πάνος Ράγκος

Στις 4 Ιουνίου του ίδιου έτους απεβλήθη από τις εργασίες του Σώματος, λόγω επεισοδίου που είχε με τον παραστάτη Κραβάρων Γεώργιο Καναβό και έγιναν πάλι δεκτοί στις 23 του ίδιου μήνα. Η θητεία του έληξε τον Νοέμβριο του 1823, διότι θεωρήθηκε έκπτωτος, καθώς δεν υπάκουσε στις επανειλημμένες προσκλήσεις του Σώματος να το ακολουθήσει στην αλλαγή της έδρας του. Τον Απρίλιο του 1824 ζήτησε να γίνει εκ νέου δεκτός στο Βουλευτικό δηλώνοντας μεταμέλεια, αλλά δεν εγκρίθηκε από το Σώμα. Ένα χρόνο αργότερα ο Ράγκος παρουσίασε παραστατικό έγγραφο για το Γ΄ Βουλευτικό, αλλά κρίθηκε άκυρο.

Όταν το 1825 γέμισε η Πελοπόννησος από τα Τουρκοαιγυπτιακά στρατεύματα του Ιμπραήμ, έσπευσε μαζί με τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη στην πολιορκία της Τριπολιτσάς και την μάχη των Τρικόρφων, ενώ προσέφερε και χρήματα στην κυβέρνηση που βρισκόταν τότε σε μεγάλη οικονομική δυσχέρεια.

Μέχρι το 1828 ήταν πάντοτε επικεφαλής στρατιωτικού σώματος. Ο Καποδίστριας τον εκτιμούσε πολύ, γι αυτό τον ύψωσε στα πιο ψηλά αξιώματα της Ελλάδας και «στις 5/2/1829 τον διόρισε με διάταγμά του στο Πανελλήνιο, μαζί με άλλα επτά μέλη της εμπιστοσύνης του» στο τμήμα των πολεμικών «μαζί με τους Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, Α. Μεταξά και Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Όταν διαλύθηκε το Πανελλήνιον διορίστηκε Έκτακτος Επίτροπος Κυκλάδων Νήσων».

Μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και με την άφιξη του Όθωνα, επέστρεψε στο Στρατιωτικόν και όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1836 στην Αιτωλοακαρνανία, ο Πάνος Ράγκος διορίστηκε Διοικητής Τριχωνίας και αργότερα Γορτυνίας, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1843, αλλά στη συνέχεια η οικογένεια των Ράγκων υπέστη «τους τρομερώτερους διωγμούς» και μαζί με άλλους οπλαρχηγούς φυλακίστηκε ή παρέμεινε ιδιώτης για κάποια χρόνια.

Εξελέγη βουλευτής Βάλτου εκ νέου, στις εκλογές του 1843 και για τρεις συνεχόμενες περιόδους, όπου καθ’ όλο το διάστημα ήταν «ένθερμος υπερασπιστής των Συνταγματικών ελευθεριών και της θρησκείας»

Ο Πάνος Ράγκος αφιέρωσε τη ζωή του στην πατρίδα αφού υπήρξε «πληρεξούσιος εις όλας τας εθνοσυνελεύσεις, Βουλευτής το 1823, Πανελλήνιος, Έκτακτος Επίτροπος ,Αρχηγός στρατιωτικού σώματος , Διοικητής, και μάλιστα Βουλευτής από το 1843-1850» Ήρθε σε σύγκρουση με τον Όθωνα με αφορμή το διορισμό του προέδρου στην Ιερά Σύνοδο όπου, αντίθετα από τον Όθωνα, υποστήριζε ότι αυτός θα έπρεπε να διορίζεται από την Ιερά Σύνοδο και όχι από τον Βασιλιά. Αυτό τον απέκλεισε από πολιτειακά αξιώματα (Γερουσία) και εν τέλει δεν του απονεμήθηκε ποτέ ο στρατιωτικός βαθμός που του άξιζε, πράγμα που στα τελευταία χρόνια της ζωής του (1850-1860) τον πίκρανε. Αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο έχοντας τα παράσημα του Αγώνα και το Χρυσό Παράσημο του Σωτήρος Πέθανε στην Αθήνα το 1867.

Άφησε τέσσερις γιούς, τον Γεώργιο, αντισυνταγματάρχη πεζικού, τον Λεωνίδα, πρωτοδίκη, εισαγγελέα και δικηγόρο , τον Χρήστο, δικηγόρο και τον Ιωάννη, καθηγητή Γαλλικών, απόφοιτο Νομικής Σχολής και Υπομοίραρχο. Ο Ιωάννης Ράγκος συνέγραψε πολλά βιβλία, όπου και δημοσιεύονται επιστολές από και προς τον πατέρα του Πάνο Ράγκο.

Επιστολές

Επιστολή του Ν. Σπηλιάδη προς τον Πάνον Ράγκον

Βιβλιογραφία

• Ράγκος, Ιωάννης (1902). Μελέτη περί τη Ιεράς Επαναστάσεως (Β Έκδοση). Αθήνα: Ανέστης Κωνσταντινίδης.
• Ιστορία του Ελληνικού Έθνους . ΙΒ. Αθήνα:Εκδοτική Αθηνών.