Πάπας Ζαχαρίας
Ο Πάπας Ζαχαρίας (679 - 22 Μαρτίου 752) ήταν Πάπας ή επίσκοπος της Ρώμης (28 Νοεμβρίου 741 - 22 Μαρτίου 752), ήταν ο τελευταίος Πάπας του Βυζαντινού παπισμού.[2] Ο Ζαχαρίας οικοδόμησε την περίφημη εκκλησία Σάντα Μαρία σόπρα Μινέρβα και απαγόρευσε το εμπόριο σκλάβων στην Ρώμη. Οι Λομβαρδοί διαπραγματεύτηκαν ειρήνη μαζί του και ενέκρινε το γεγονός ότι ο Πιπίνος ο Βραχύς σφετερίστηκε τον θρόνο του βασιλιά των Φράγκων Χιλδέριχου Γ΄. Ο Ζαχαρίας έμεινε γνωστός σαν επιδέξιος πολιτικός και άριστος διπλωμάτης σε περίοδο εξαιρετικά επικίνδυνη για την ίδια την Ρώμη.
| Πάπας Άγιος Ζαχαρίας | |
|---|---|
 | |
| Από | 10 Δεκεμβρίου 741 |
| Έως | 22 Μαρτίου 752 |
| Προκάτοχος | Γρηγόριος Γ΄ |
| Διάδοχος | Στέφανος Β΄ |
| Αγιοποίηση | |
| Εορτασμός | 15 Μαρτίου[1] |
| Τιμάται από | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία |
Βιογραφία
Επεξεργασία.jpg)
Ο Ζαχαρίας γεννήθηκε στην Σάντα Σεβερίνα της Καλαβρίας από Έλληνες γονείς.[2] Διορίστηκε Διάκονος της Ρωμαϊκής εκκλησίας και από την θέση αυτή υπέγραψε τα διατάγματα της Ρωμαϊκής Συνόδου (732). Εξελέγη νέος Πάπας με τον θάνατο του προκατόχου του Γρηγορίου Γ΄ (3 Δεκεμβρίου 741 ή 5 Δεκεμβρίου 741).[3][4] Η συμμαχία του προκατόχου του με τον Λομβαρδό Δούκα του Σπολέτο έθεσε σε κίνδυνο τις Παπικές Πόλεις όταν επαναστάτησαν οι Δούκες του Σπολέτο και οι Δούκες του Μπενεβέντο. Ο Λομβαρδός βασιλιάς Λιουτπράνδος που είχε συγκρουστεί σκληρά με τον Γρηγόριο Γ΄ για την στήριξη στους επαναστάτες δούκες δέχτηκε συμμαχία μαζί του, επέστρεψε τις περιοχές που κατέκτησαν οι Λομβαρδοί και όλους τους αιχμαλώτους χωρίς λύτρα.[5] Το Liber Pontificalis τονίζει την στενή σχέση που είχε ο Ζαχαρίας τόσο με τον ίδιο τον Λιουτπράνδο όσο και με τον διάδοχο του Ράτχη.[6] Με αίτημα του Εξαρχάτου της Ραβέννας ο Ζαχαρίας έπεισε τον Λιουτπράνδο να ακυρώσει την επίθεση στην Ραβέννα και να επιστρέψει τα εδάφη που είχε κατακτήσει από την πόλη.[4]
Ο Ζαχαρίας προχώρησε σε αλληλογραφία με τον αρχιεπίσκοπο Βονιφάτιο του Μάιντς, του έδωσε συμβουλές να αντιμετωπίσει απείθαρχους επισκόπους όπως ο Μίλο του Ρεμς και του Τριρ.[7] Με αίτημα του Αγίου Βονιφάτιου ο Ζαχαρίας επικύρωσε νέες επισκοπές στο Βύρτσμπουργκ και στην Ερφούρτη. Ο Άγιος Βονιφάτιος διορίστηκε ως Παπικός Λεγάτος στο Γερμανικό Συμβούλιο που συνεκλήθη υπό την ηγεσία του Μαγιοδρόμου Καρλομάνου αδελφού του Πιπίνου του Βραχέως (742). Ο Ζαχαρίας επιβεβαίωσε τρεις νέους επισκόπους που διόρισε ο Βονιφάτιος σε Ρουέν, Ρενς και του Σανς. Τα επόμενα χρόνια (745) συγκάλεσε Σύνοδο στην Ρώμη για να καταδικάσει την τάση που υπήρχε για την λατρεία των Αγγέλων.[8] Ο Ζαχαρίας αλληλογραφούσε συνεχώς με τον Μαγιοδρόμο των Φράγκων Πεπίνο τον Βραχύ που ήθελε να σφετεριστεί τον θρόνο των Φράγκων από τον διακοσμητικό βασιλιά Χιλδέριχο Γ΄. Ο Πεπίνος ο Βραχύς είχε εκφράσει την άποψη ότι πρέπει να ανέβει στον θρόνο ένας βασιλιάς με πραγματική εξουσία και το πέτυχε, οι Φράγκοι τελικά ανέτρεψαν τον Χιλδέριχο Γ΄, ήταν ο τελευταίος Μεροβίγγειος βασιλεύς.[6] Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε΄ συνέχιζε την Εικονομαχική πολιτική του πατέρα του Λέων Γ´, ο Ζαχαρίας του έστειλε επιστολή στην οποία διαμαρτυρήθηκε έντονα.[4][6] Ο Ζαχαρίας οικοδόμησε την μεγαλοπρεπή εκκλησία Σάντα Μαρία σόπρα Μινέρβα πάνω σε έναν αρχαίο ναό αφιερωμένο στην Μινέρβα κοντά στο Πάνθεον, αποκατέστησε και το Ανάκτορο του Λατερανού μεταφέροντας λείψανα της κεφαλής του Αγίου Γεωργίου. Οι έμποροι από την Βενετία έκαναν εκείνη την εποχή στην Ρώμη εμπόριο σκλάβων με την Αφρική, ο Ζαχαρίας το απαγόρευσε, αποζημίωσε οικονομικά τους Βενετούς και οι σκλάβοι κέρδισαν την ελευθερία τους.[5][9][10] Ο Πάπας Ζαχαρίας πέθανε (15 Μαρτίου 752) και τάφηκε στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Ο διάδοχος του Στέφανος πέθανε μόλις τρεις μέρες μετά την εκλογή του και δεν πρόλαβε να ορκιστεί, τον διαδέχθηκε ο Πάπας Στέφανος Β΄. Τα γράμματα και οι επιστολές του Ζαχαρία δημοσιοποιήθηκαν τον 19ο αιώνα από τον Ζακ Πολ Μιν.[6]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ [1]
- ↑ 2,0 2,1 Cormenin, Louis-Marie de Lahaye vicomte de (1851). A Complete History of the Popes of Rome, from Saint Peter, the First Bishop, to Pius the Ninth, the Present Pope. J. & J. L. Gihon. σ. 185
- ↑ http://www2.fiu.edu/~mirandas/bios732.htm#Zaccaria
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Kirsch, Johann Peter (1912). "Pope St. Zachary" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia, Τομ. 15
- ↑ 5,0 5,1 Butler, Alban (1866). "Zachary, Pope and Confessor". The Lives of the Fathers, Martyrs, and Other Principal Saints. Τομ. 3, Dublin: James Duffy
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Zacharias, St" . Encyclopædia Britannica. Τομ. 20 (11th ed.). Cambridge University Press. σ. 950
- ↑ https://books.google.gr/books?id=2CQeAwAAQBAJ&dq=Milo+(bishop+of+Trier)&pg=PA133&redir_esc=y#v=onepage&q=Milo%20(bishop%20of%20Trier)&f=false
- ↑ https://zenit.org/2015/09/01/assigning-names-to-angels/
- ↑ Stefan K. Stantchev (3 Jul 2014). Spiritual Rationality: Papal Embargo as Cultural Practice. Oxford University Press. σ. 28
- ↑ Annali d'Italia: Dall'anno 601 dell'era volare fino all'anno 840, by Lodovico Antonio Muratori, Giuseppe Catalani, Monaco (1742); σ. 298
Πηγές
Επεξεργασία- Baronius, Cesare (1867). Augustinus Theiner (ed.). Annales ecclesiastici denuo excusi et ad nostra usque tempora perducti ab Augustino Theiner... (in Latin). Vol. Tomus Duodecimus. Barri-Ducis. σσ. 466–562.
- Davis, Raymond (1992). The Lives of the Eighth-century Popes (Liber Pontificalis): The Ancient Biographies of Nine Popes from AD 715 to AD 817. Liverpool University Press.
- Delogu, Paolo (2000). "Zaccaria, santo", Enciclopedia dei papi Treccani. (Στα Ιταλικά)
- Duchesne, Louis, Le Liber Pontificalis: texte, introduction et commentaire par L. Duchesne Tome I (Paris: E. Thorin 1886), σσ. 426–439. (Στα Λατινικά)
- Hallenbeck, Jan T. (1982). Pavia and Rome: The Lombard Monarchy and the Papacy in the Eighth Century. Philadelphia: American Philosophical Society. σσ. 39–55.
- Noble, Thomas F. X. (1984). The Republic of St. Peter: The Birth of the Papal State, 680-825. University of Pennsylvania Press. σσ. 49–60.