Σι Χέι Φα

Ο Σεβάσμιος Δάσκαλος Σι Χέι Φα (κινεζικά: 海法大和尚; πινγίν: Hǎi fǎ dà héshàng, 1921-1997), ήταν ένας Κινέζος βουδιστής μοναχός, θρησκευτικός λόγιος και ο Αρχιερέας του Μοναστηριού του Λευκού Αλόγου της Λουόγιανγκ (κινεζικά: 洛阳白马寺方丈; πινγίν: Luòyáng báimǎsì fāng zhang), της επαρχίας Χονάν της Κίνας.

Σεβάσμιος Δάσκαλος Σι Χέι Φα 释海法
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	27 Ιανουαρίου 1921 (1921-01-27) Σιν Γιανγκ (信阳), Χενάν
Θάνατος	16 Δεκεμβρίου 1997 (76 ετών) Λουόγιανγκ
Εθνικότητα	Κίνα
Πληροφορίες ασχολίας
Γνωστός για	Ηγούμενος του ναού του Λευκού Αλόγου
Αξιοσημείωτο έργο	Αναβίωση του Βουδισμού στην Κίνα

Διετέλεσε εκπρόσωπος του Εθνικού Λαϊκού Κονγκρέσου, Αντιπρόεδρος της Βουδιστικής Ένωσης της Επαρχίας Χενάν, Διευθυντής της Βουδιστικής Ένωσης της Κίνας, Πρόεδρος της Βουδιστικής Ένωσης της επαρχίας Χενάν και Πρόεδρος της Βουδιστικής Ένωσης της πόλης Λουόγιανγκ. 

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Σι Χέι Φα, γεννήθηκε την 8η μέρα του 12ου μήνα του έτους του Πιθήκου το 2464, δηλαδή στις 27 Ιανουαρίου του 1921, στο χωριό Τσανγκ Γουάν στην πόλη Σιν Γιανγκ της επαρχίας Χονάν (κινεζικά: 河南信阳昌湾村; πινγίν: Hénán Xìnyáng chāngwāncūn). 

Το όνομά του ήταν Τζου Λιν Χουνγκ (κινεζικά: 朱林洪; πινγίν: zhū línhóng). Ξεκίνησε πολεμικές τέχνες στην ηλικία των 6 ετών με τον πατέρα του Τζου Λιμίνγκ (κινεζικά: 朱利明; πινγίν: zhū lìmíng, 1873 - 1935) και με τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Μεγάλο Δάσκαλο Τζου Τζανγκτί (κινεζικά: 朱璋迪; πινγίν: zhū zhāngdí, 1898 - 1982). Ο Λιν Xουνγκ έζησε σε μια πολύ σκληρή περίοδο της κινεζικής ιστορίας, όπου δεν υπήρχε πραγματική κυβέρνηση και οι τοπικοί πολέμαρχοι είχαν δύναμη και εξουσία. 

Οι γονείς του ήταν λαϊκοί βουδιστές και έτσι η συμμετοχή του στη βουδιστική παράδοση ήταν κάτι το αναπόφευκτο. Σε ηλικία 16 ετών, δύο χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα του, ακολούθησε το κάλεσμα του Βούδα πηγαίνοντας σαν δόκιμος στο μοναστήρι «Διαλογισμός στη κορυφή του Μεγάλου Άσπρου Σύννεφου» (κινεζικά: 太白顶云台禅寺; πινγίν: tàibáidǐngyúntái chánsì) στο βουνό Τονγκ Μπέϊ (κινεζικά: 桐柏山; πινγίν: tóngbǎishān) στην επαρχία Χενάν, κοντά στην γενέτειρα του. Εκεί, έμεινε και μελέτησε 10 χρόνια, υπό τη καθοδήγηση του μοναχού Γι Τσουάν Λιανγκ (κινεζικά: 依传梁; πινγίν: yīchuánliáng).

Το 1945, ο δάσκαλος Σι Χέι Φα πήγε στο ναό της «Γνήσιας Αγνότητας» (κινεζικά: 归元寺; πινγίν: guīyuánsì) στη πόλη Γουχάν της επαρχίας Χουμπέϊ (κινεζικά: 湖北武汉; πινγίν: Húběi Wǔhàn), όπου έλαβε το πλήρες χρίσμα του μοναχού. Στο μοναστήρι αυτό που είχε ιδρυθεί το 1658 από τους μοναχούς Μπάϊ Γκουάνγκ (κινεζικά: 白光; πινγίν: bǎiguāng) και Τζου Φενγκ  (κινεζικά: 主峰; πινγίν: Húběi zhǔfēng), έφθασε στο αξίωμα του Καθηγούμενου. Όμως, την 1η Οκτωβρίου, 1949, ο Μάο Τσετούνγκ (κινεζικά: 毛泽东 / 毛澤東; πινγίν: Máo Zédōng, 1893 - 1976) κατέλαβε την εξουσία στην Κίνα και τα περισσότερα μοναστήρια της χώρας παρέμειναν κλειστά και αφέθηκαν στη τύχη τους.

Για τέσσερα χρόνια έζησε και μελέτησε σε αρκετά μοναστήρια στο βουνό Τάϊ Μπάϊ (κινεζικά: 陕西太白山; πινγίν: Shǎnxī tàibáishān), στην επαρχία Σανσί, στο ναό του «Ουράνιου Δούλου» (κινεζικά: 宁波天童寺; πινγίν: Níngbō tiāntóngsì) και στο ναό «Της βασιλικής Διδασκαλίας», ή «ναό του Αζόκα» (κινεζικά: 宁波阿育王寺; πινγίν: Níngbō āyùwángsì) στην πόλη στο Nινγκμπό της επαρχίας Τσετζιάνγκ (κινεζικά: 浙江省宁波; πινγίν: Zhèjiāng shěng níngbō) και στο ναό του «Βουνού του Πνευματικού Κόσμου» (κινεζικά: 苏州灵岩山寺; πινγίν: Sūzhōu língyánshānsì) στο Σουτσόου. Επιστρέφοντας πεζός στην γενέτειρα του, δίδασκε σε όλα τα μέρη από όπου περνούσε.

Το έργο του

Το 1954, προτάθηκε και εκλέχθηκε στην θέση του Αντιπροέδρου εκπροσωπώντας την Βουδιστική Ένωση της Επαρχίας Χενάν. Το 1956, ο Σεβάσμιος Δάσκαλος ιδρύει την Κινεζική Ακαδημία Βουδικών Μελετών (κινεζικά: 中国佛教研究学院; πινγίν: zhōngguó fójiàoyánjiū xuéyuàn), η οποία μέσα σε 3 χρόνια αριθμούσε αρκετές δεκάδες χιλιάδες μέλη. Το 1959, διορίζεται εκπρόσωπος του Εθνικού Λαϊκού Κονγκρέσου, Διευθυντής της Βουδιστικής Ένωσης της Κίνας, Πρόεδρος της Βουδιστικής Ένωσης της επαρχίας Χενάν και Πρόεδρος της Βουδιστικής Ένωσης της Λουόγιανγκ. 

Συγχρόνως, του ανατίθεται η επαναλειτουργία του ναού «Διπλά Πολύτιμο» (κινεζικά: 重值寺; πινγίν: zhòngzhísì) επαναφέροντας όλες τις Βουδικές τελετές. Στο τέλος της ίδιας χρονιά ζήτησε να επιστρέψει στο ναό του Λευκού Αλόγου στη Λουόγιανγκ. Επιστρέφοντας στο μοναστήρι, ανέλαβε την διαχείριση του ναού του Λευκού Αλόγου και υπεύθυνος για την τήρηση των βουδιστικών τελετών στο ναό. Χωρίς να του επιτρέπεται να να ασκήσει τα καθήκοντά του ως Ηγούμενος, ο Σι Χέι Φα διδάσκει τη Βουδική Διδασκαλία και τα ιερά τελετουργικά στα Μοναστήρια όλης της επαρχίας Χενάν και φροντίζει για την αναστήλωση και αποκατάσταση του μισοκατεστραμμένου Μοναστηριού.

Το 1959 πείθει το κυβερνητικό συνέδριο πως ο ναός του Λευκού Αλόγου (κινεζικά: 白马寺; πινγίν: báimǎsì) που είναι το πρώτο Βουδιστικό μοναστήρι της Κίνας και χτίστηκε το 68 Κ.Ε. και ο ναός του Νεαρού Δάσους (κινεζικά: 少林寺; πινγίν: shǎolínsì), είναι μνημεία για την επαρχία και για ολόκληρο το Κινεζικό Έθνος, με μεγάλη ιστορική και πολιτιστική αξία και η Κίνα θα έχει περισσότερο όφελος από την διατήρηση τους παρά από την κατεδάφισή τους. 

Το 1961, το κρατικό συμβούλιο ορίζει το ναό του Λευκού Αλόγου ως βασικό ιστορικό χώρο που θα ήταν υπό ειδική προστασία. Στις 3 Απριλίου 1961, ο Κινέζος πρωθυπουργός Τσόου Ενλάι (κινεζικά: 周恩来; πινγίν: Zhōu'ēnlái) υπέγραψε μια διακήρυξη που δηλώνει ότι ο ναός έπρεπε να προστατευθεί ως Εθνικός Θησαυρός, όπως επίσης και αρκετοί ακόμα, καθώς και σημαντικές ιστορικές και πολιτιστικές τοποθεσίες που θα πρέπει να προστατεύονται σε εθνικό επίπεδο (κινεζικά: 全国重点文物保护单位; πινγίν: Quánguó zhòngdiǎn wénwù bǎohù dānwèi). 

Κατά τη διάρκεια της περιόδου της Πολιτιστικής Επανάστασης (κινεζικά: 文化大革命; πινγίν: Wénhuà Dàgémìng, 1966 - 1976), οι ερυθροφρουροί (κινεζικά: 红卫兵; πινγίν: Hóngwèibīng) κατέστρεφαν ότι είχε απομείνει από τα Βουδικά Ιδεώδη. Βουδικά κειμήλια, Σούτρες, πίνακες και ότι άλλο θύμιζε αυτή τη κουλτούρα. Σύμφωνα με τη νέα ηθική της εποχής, δεν υπήρχε οποιαδήποτε θέση για τους «οκνηρούς» μοναχούς και όσοι παρέμεναν αμετακίνητοι στις πεποιθήσεις τους θεωρούνταν μεγάλοι γαιοκτήμονες (κινεζικά: 大地主; πινγίν: dàdìzhǔ) και σχεδόν κάθε μέρα εξαναγκάζονταν σε δημόσια κριτική και ταπείνωση (κινεζικά: 批斗; πινγίν: pīdòu) για τα «εγκλήματα» τους εναντίον του λαού. 

Ο δάσκαλος Χέι Φα διώχτηκε από το μοναστήρι κι επέστρεψε στο χωριό του, όπου δίδασκε πολεμικές τέχνες και εργαζόταν ως αγρότης. Δεν σταμάτησε όμως ούτε λεπτό από το να διαδίδει το Βουδικό Δόγμα. Η χειροτονία των μοναχών είχε γίνει παράνομη, κάτι που διήρκεσε μέχρι το 1993. Όμως ο δάσκαλος Χέι Φα και άλλοι μοναχοί, παρέμειναν ενεργοί μέσω της βουδιστικής ένωσης της επαρχίας Χενάν, της οποίας ο δάσκαλος Χέι Φα ήταν αντιπρόεδρος από το 1954.

Τα τελευταία χρόνια

Το 1990, του ζητήθηκε να αναλάβει το αρχαίο μοναστήρι «Βράχος του Πνευματικού Κόσμου» (κινεζικά: 灵岩寺; πινγίν: língyánsì), που μετονομάστηκε σε μοναστήρι «Άνθιση της Αρετής» (κινεζικά: 兴善寺; πινγίν: xìngshànsì) και στις μέρες μας είναι γνωστό σαν ΣουάνΤζαν (κινεζικά: 玄奘寺; πινγίν: xuánzàngsì), στη μνήμη του Σουάν Τζανγκ (κινεζικά: 玄奘; πινγίν: xuánzàng, 602 - 664 K.E.), στο χωριό Σουανγκτσουάν στη πόλη Γκαουσί, στο Γιάνσι (κινεζικά: 偃师市缑氏镇双泉村; πινγίν: Yǎnshīshì gōushìzhèn shuāngquán cūn), τη γενέτειρα του Μεγάλου Μοναχού.

Το 1992, σαν Πρόεδρος πλέον της Κινεζικής Βουδιστικής Ακαδημίας και Διευθυντής της Βουδιστικής Ένωσης, ο Μοναχός Χέι Φα  (κινεζικά: 海法法师; πινγίν: Hǎi fǎ fǎshī) κατάφερε να του δοθεί η άδεια από την κυβέρνηση να εκπληρώσει τα καθήκοντά του ως Ηγούμενος στο Αρχαίο Μοναστήρι του Λευκού Αλόγου, ενώ από την επόμενη χρονιά οι χειροτονίες των μοναχών ήταν πλέον νόμιμες.

Ο δάσκαλος Σι Χέι Φα, ταξίδεψε πολύ για να βρει υποστηρικτές και να βοηθηθεί από άλλες χώρες προκειμένου να ανοικοδομηθεί η βουδιστική παράδοση στην Κίνα. Μετά από μακροχρόνιες προσπάθειες και με τη βοήθεια πολλών υποστηρικτών του από την Ταϊλάνδη, τη Μαλαισία, την Μιανμάρ, την Ινδία και την Ελλάδα το κατάφερε. Το όραμα του Μεγάλου Δάσκαλου, ήταν να δει το Βουδικό Φως να ανάβει και πάλι στη Κίνα και τα ιστορικά μοναστήρια να ζωντανέψουν, κάτι που άρχισε να πραγματοποιείται πριν ο Χέι Φα πετύχει τη Νιρβάνα στις 16 Δεκεμβρίου του 1997 σε ηλικία 76 ετών.

Βιβλιογραφικές πηγές

• Xiao Dongfa, Ren Fangfang (2014). Thousand years temples (千年名刹). Zürich, Switzerland: Modern Press. ISBN 9787514323009.
• Master, Huiman 慧曼法師 (2009). To the Buddha school management (向佛陀學管理). Taipei: Octagon Publishing Co. ISBN 9789866487088.
• Master, Sheng Yen (圣严法师) (1993). 法源血源. Taipei: Taiwan Yuan Shen Publishing House. ISBN 9789576071225.
• Editors of Reader's Digest (2005). Atlas of World Heritage: China. San Francisco: Long River Press. ISBN 9781592650606.
• Perkins, Dorothy (1998). Encyclopedia of China: History and Culture. New York: Routledge, σελ. 570. ISBN 978-1579581107.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Γνωσιακή Βάση Thought History & Culture: The Shaolin Monks, Warriors of the Chinese Monastery
• Overseas Chinese Language and Culture Education Online Αρχειοθετήθηκε 2013-09-28 στο Wayback Machine., δικτυακός τόπος (Κινέζικα)
• China.com ειδησεογραφικός και πληροφοριακός δικτυακός τόπος (Κινέζικα, Αγγλικά)
• Βουδιστικός δικτυακός τόπος South China Sea Buddhist network (南海佛教网) (Κινέζικα)
• Επίσημος δικτυακός τόπος του ναού του Λευκού Αλόγου (Κινέζικα)
• Διαδραστική Εγκυκλοπαίδεια Baike (互动百科) του ενημερωτικού δικτυακού τόπου Baidu
• Δικτυακός τόπος της Βουδιστικής Ακαδημίας της Κίνας (Buddhist Academy of China)
• Δικτυακός τόπος Αρχαίων Κινέζικων Μελετών Αρχειοθετήθηκε 2007-10-25 στο Wayback Machine. (中国国学网)
• Bodhisattva Online Κινέζικος Βουδιστικός δικτυακός τόπος
• Δικτυακός τόπος China Network Chinabaike (中国百科网)
• Δικτυακός τόπος της Ένωσης Λόγιων της Κίνας Αρχειοθετήθηκε 2017-05-25 στο Wayback Machine. (中国网络文学联盟)
• China Cultural Heritage: Major Historical and Cultural Sites Protected at the National Level