George Klap

Γεια σου George Klap, καλώς ήρθες στη Βικιπαίδεια!

Τα Πέντε Θεμέλια

Συχνές Ερωτήσεις

Βοήθεια

Εγκυκλοπαιδικότητα

Πολιτική

Αμμοδοχείο

Εικόνες & Πολυμέσα

Χαιρόμαστε να σε έχουμε στην παρέα μας και ελπίζουμε να βρεις ευχάριστο το χρόνο που περνάς εδώ. Η λειτουργία της Βικιπαίδειας είναι εξαιρετικά εύκολη και τα κύρια προσόντα που πρέπει να διαθέτει κανείς για να γράψει είναι η αγάπη για τη γνώση, το πνεύμα συνεργασίας και το μεράκι. Εξέφρασε τη διάθεσή σου για τη διάδοση της γνώσης με θάρρος και κέφι. Ακολουθούν λίγες χρήσιμες συμβουλές.

Ξεκινώντας τις συνεισφορές:

• Κάθε λήμμα περιλαμβάνει στην κορυφή το σύνδεσμο «Επεξεργασία». Προτού αρχίσεις να δημιουργείς και να επεξεργάζεσαι άρθρα, επισκέψου αρκετές σελίδες, κάνε κλικ στο «Επεξεργασία» και πάρε πολύτιμες ιδέες για το πώς γίνεται τι. Πολύ χρήσιμοι θα φανούν οι οδηγοί για Νέους Χρήστες και Επεξεργασίας Άρθρων.
• Μπορείς να πειραματιστείς άφοβα στο Αμμοδοχείο χωρίς καμία απολύτως επίπτωση. Ακόμη όμως κι αν κάνεις κάτι λανθασμένα στις «επίσημες σελίδες», υπάρχει πρόνοια για την αποθήκευση παλιών εκδόσεων που πολύ εύκολα μπορούν να επανέλθουν όταν χρειάζεται, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς ή να διστάζεις.
• Αναζήτησε στην Βοήθεια την απάντηση σε ό,τι απορία έχεις, καθώς και στην Κατηγορία:Βικιπαίδεια. Αν δεν σε καλύψει αυτό μην διστάσεις να απευθυνθείς στην Αγορά της κοινότητας, ή και σε κάποιον άλλον χρήστη προσωπικά, αφήνοντας μήνυμα στην προσωπική σελίδα συζήτησής του.
• Για ενστάσεις, απορίες και προτάσεις αναφορικά με το περιεχόμενο κάποιας σελίδας μπορείς να αφήσεις μήνυμα στη «Συζήτησή» του, κάνοντας κλικ στο σχετικό σύνδεσμο ψηλά στη σελίδα. Μπορείς να υπογράφεις τις παρατηρήσεις σου χρησιμοποιώντας τρεις περισπωμένες, έτσι: ~~~. Αν βάλεις τέσσερις θα προστεθεί και η ημερομηνία και ώρα. Πάντα να υπογράφεις στις σελίδες συζήτησης, ποτέ μην υπογράφεις στα άρθρα, η συνεισφορά σου σε κάθε άρθρο θα φαίνεται στο ιστορικό του.
• Όταν νιώσεις ετοιμότητα για να δημιουργήσεις ένα λήμμα από το μηδέν, ακολούθησε τις οδηγίες του σχετικού οδηγού. Μπορείς να αντλήσεις έμπνευση από τα Προτεινόμενα Θέματα. Αν δεν σε ενδιαφέρει κάτι από εκεί, είσαι ελεύθερος να ασχοληθείς με το θέμα που επιθυμείς.
• Ρόλος των διαχειριστών της Βικιπαίδειας είναι η επόπτευση της εύρυθμης λειτουργίας του εγχειρήματος, η διαφύλαξη της πολιτικής και η προστασία από βανδαλισμούς. Η σελίδα τους θα είναι το μέρος που θα καταφεύγεις σε περιπτώσεις όπου η βοήθεια της Αγοράς υπήρξε ανεπαρκής, ή για πολύ τεχνικά ζητήματα. Οι διαχειριστές, βάσει των καθηκόντων τους καλούνται να λάβουν πολλές δύσκολες αποφάσεις τη μέρα, π.χ. φραγή βάνδαλων χρηστών, διαγραφή σελίδων που δεν καλύπτουν τα κριτήρια εγκυκλοπαιδικότητας σε συμφωνία με την Πολιτική του εγχειρήματος.

Τρεις σημαντικοί κανόνες:

(de) Willkommen (en) Welcome (es) Bienvenido (fr) Bienvenue (ru) Добро пожаловать

Καθολικός Λογαριασμός Single User Login

Ακολουθούν τρεις πολύ σημαντικοί κανόνες στους οποίους δίνεται ιδιαίτερη προσοχή:

• Κάθε νέο λήμμα ή επεξεργασία πρέπει να τεκμηριώνεται αναφέροντας τις Πηγές των πληροφοριών που προστέθηκαν. Αυτό συμβάλλει στην αξιοπιστία του εγχειρήματος και διευκολύνει την περαιτέρω έρευνα των αναγνωστών.
• Διαγράφονται άμεσα λήμματα που αποτελούν πιστή αντιγραφή ή ελαφρά παράφραση περιεχομένου άλλων ιστοσελίδων, βιβλίων και άλλων εντύπων. Εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση που ο ίδιος ο κάτοχος της ιστοσελίδας-πηγής διαθέσει το περιεχόμενό της προς κοινή χρήση ή ενημερώσει τους διαχειριστές με e-mail. Ωστόσο επιτρέπεται ελεύθερα η μετάφραση κειμένων από ξενόγλωσσα άρθρα της Βικιπαίδειας (με σχετική αναφορά της πηγής στο τέλος).
• Τα καινούρια άρθρα πρέπει να καλύπτουν κάποια ελάχιστα κριτήρια Εγκυκλοπαιδικότητας. Αυτά είναι προϊόν συζήτησης της ελληνόφωνης Βικιπαίδειας, επιδέχονται αμφισβήτηση με ώριμη συζήτηση στη σελίδα τους ή στην Αγορά και δεν συνάδουν πάντα με εκείνα της αγγλόφωνης ή άλλης βικιπαίδειας. Την εγκυκλοπαιδικότητα των άρθρων ενισχύει η παράθεση έγκριτων πηγών. Άρθρα που κρίνονται μη-εγκυκλοπαιδικά τίθονται σε ψηφοφορία για Διαγραφή.

Μετά από αυτή την εισαγωγή σου εύχομαι καλές συνεισφορές! Φιλικά, Atlantia 16:57, 12 Ιουλίου 2011 (UTC)

Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ!

Οι διάφοροι ιστορικοί και αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους συνέβη το 587π.Χ. Και , όπως, εξηγήσαμε και στον πρόλογο μας, η χρονολογική τεκμηρίωση της περιόδου αυτής αποτελεί μία από τις αποδείξεις της ιστορικής αξιοπιστίας της Αγίας Γραφής. Αλλά η χρονολογία της καταστροφής της Ιερουσαλήμ είναι και για ένα ακόμα λόγο πολύ σπουδαία. Διότι η χρονική στιγμή της καταστροφής της Ιερουσαλήμ σηματοδοτεί και την έναρξη προφητικών γεγονότων και την έναρξη της χρονολόγησης μιας σειράς προφητειών που θα έδειχναν «την έλευση του Μεσσία» και την «έναρξη του καιρού του τέλους»! Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, σε αντίθεση με την κοινώς αποδεκτή χρονολογία που υποστηρίζουν οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι σήμερα, πιστεύουν ότι η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους έλαβε χώρα το 607π.Χ. Που στηρίζουν τον ισχυρισμό τους; Ποια είναι η επιχειρηματολογία και των δύο πλευρών; Τι καταδεικνύει, στην πραγματικότητα ή Αγία Γραφή; Τι δείχνουν τα γεγονότα; Σε αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσει η μελέτη αυτή να δώσει απαντήσεις!

ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ

Ξεκινώντας την έρευνα μας, αναγκαίο είναι να επισημάνουμε και να προσδιορίσουμε όλες τις διαφορές στην Βιβλική Χρονολόγηση (με αυτόν τον όρο εννοούμε την χρονολόγηση των γεγονότων που αναφέρει η Βίβλος), που υπάρχει μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά και των σημερινών Ιστορικών και Αρχαιολόγων. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσδιορίζουν ως έτος ενθρόνισης του Ναβουχοδονόσορ του 624 Π.Κ.Χ. (dp σελ. 18), ενώ οι ιστορικοί το 604/03 Π.Κ.Χ. Οι ιστορικοί επικαλούνται για αυτό τα εξής ευρήματα: 1. Χρονικά και άλλα ιστορικά υπομνήματα: Α) Ο Βερόσσος, και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος –ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον- πήραν τις χρονολογίες που αναφέρουν για τις βασιλείες των Νέο-Βαβυλώνιων βασιλείων. Εφόσον οι χρονολογήσεις τους συμφωνούν, γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι τα χρονικά αυτά έχει διασωθεί αναλλοίωτα από το Βερόσσο και τον Πτολεμαίο. Και οι δυο συμφωνούν σχετικά με το μήκος της Νέο-Βαβυλωνιακής εποχής. Οι αριθμοί που δίνουν υποδεικνύουν το 604/03 π.Χ. σαν το πρώτο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα. Β) Η βασιλική επιγραφή Nabon. Νο 8 (στήλη της Χιλλάχ), που προφανώς γράφηκε στο δεύτερο έτος του Ναβονίδη, μας πληροφορεί ότι ο ναός ε-χουλ-χουλ στη Χαρράν, παρέμενε ερημωμένος για πενήντα τέσσερα χρόνια, δηλαδή μέχρι το έτος ενθρόνισης του Ναβονίδη ο οποίος θέλησε να τον ανοικοδομήσει και πάλι. Τόσο το χρονικό Β.Μ. 21901, όσο και η στήλη της Χαρράν Nabon.Η 1,Β, αναφέρουν ότι οι Μήδοι κατέστρεψαν τη Χαρράν και το ναό της στο δέκατο έκτο έτος του Ναβοπολασσάρ, του πατέρα του Ναβουχοδονόσορα. Έτσι ο Ναβονίδης λογαριάζει τα πενήντα τέσσερα αυτά χρόνια από το έτος εκείνο μέχρι το δικό του έτος ενθρόνισης. Και βεβαίως οι αριθμοί που διατηρήθηκαν από το Βερόσσο και τον Πτολεμαίο κι αυτοί επίσης δείχνουν πως πρόκειται για μια περίοδο πενήντα τεσσάρων χρόνων. Επιπλέον, το Nabon. Νο 18 καταγράφει αστρονομικές παρατηρήσεις βάσει των οποίων, ορίζεται ως πρώτο έτος του Ναβονίδη το 555/554 π.Χ. Άρα, τα πενήντα τέσσερα χρόνια άρχισαν το 610/09 π.Χ. Αν αυτό ήταν το δέκατο έκτο έτος του Ναβοπολασσάρ, τότε το πρώτο έτος του Ναβουχοδονόσορα ήταν το 604/03 π.Χ. Γ) Η βασιλική επιγραφή Nabon. Η 1,Β (ή στήλη της Αντά-Γκουππί) δίνει το μήκος όλων των βασιλείων των Νεο-Βαβυλώνιων βασιλιάδων μέχρι το ένατο έτος του Ναβονίδη (εκτός από τη σύντομη βασιλεία του Λαμπασί-Μαρδώκ, η οποία αγνοείται). Οι αριθμοί που δίνονται στη στήλη, βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με τους αριθμούς που δίνουν ο Βερόσσος και ο Πτολεμαίος.

Οι τρεις παραπάνω πηγές έχουν ομαδοποιηθεί ως μια γραμμή απόδειξης επειδή δεν μπορεί σαφώς να θεμελιωθεί πως αυτά τα έγγραφα είναι ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Έχει ήδη τονιστεί πως, τόσο ο ο Βερόσσος όσο και ο Πτολεμαίος, άντλησαν πιθανόν οι χρονολογικές πληροφορίες τους να έχουν ληφθεί κι αυτές από τα χρονικά. 2. Οικονομικά και διοικητικά έγγραφα: Έχουν διασωθεί από τη Νεο-Βαβυλωνιακή περίοδο χιλιάδες έγγραφα (οικονομικά και διοικητικά), στα οποία καταγράφεται το έτος, ο μήνας και η μέρα βασιλείας του βασιλιά που βασίλευε στον καιρό συγγραφής του. Έχουμε λοιπόν πολλές πινακίδες από κάθε έτος αυτής της περιόδου. Από αυτά τα έγγραφα μπορεί εξακριβωθεί το μήκος της βασιλείας κάθε βασιλιά, μερικές φορές σχεδόν με προσέγγιση ημέρας. Τα αποτελέσματα στα οποία καταλήγουμε, συμφωνούν με τους αριθμούς που δίνουν ο Βερόσσος και ο Πτολεμαίος, τα χρονικά και οι παράλληλες βασιλικές επιγραφές από τη βασιλεία του Ναβονίδη

3. Αστρονομικά ημερολόγια: Α) Το αστρονομικό ημερολόγιο VAT 4956 περιέχει τριάντα περίπου πλήρως επιβεβαιωμένες αστρονομικές παρατηρήσεις από το τριακοστό έβδομο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα. Ο συνδυασμός αυτών των αστρονομικών θέσεων επαναλαμβάνεται μετά από χιλιάδες χρόνια. Συνεπώς, μόνο ένα έτος υπάρχει που μπορεί να συμφωνεί με αυτό το συνδυασμό: το έτος 568/67 π.Χ. Αυτό ήταν το τριακοστό έβδομο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα, που ο εντοπισμός του στην ιστορία, συμφωνεί με τις ανωτέρω χρονολογικές πηγές. Β) Το παλαιότερο αστρονομικό ημερολόγιο που έχει διασωθεί, το Β.Μ. 32312, καταγράφει αστρονομικές παρατηρήσεις που δίνουν στους ερευνητές τη δυνατότητα να τοποθετήσουν χρονικά την πινακίδα αυτή στο 652/51 π.Χ. Μια ιστορική καταγραφή του κειμένου αυτού, που επαναλαμβάνεται στο Βαβυλωνιακό χρονικό Β.Μ. 86379 (το "Χρονικό Ακιτού"), δείχνει πως το έτος αυτό ήταν το δέκατο έκτο έτος του Σαμάσε-σούμα-ουκίν. Το ημερολόγιο λοιπόν μας πληροφορεί πως η εικοσάχρονη βασιλεία του Σαμάσε-σούμα-ουκίν κάλυπτε την περίοδο 667-648 π.Χ., τα είκοσι δύο έτη της βασιλείας του Κανταλανού την περίοδο 647-626 π.Χ., τα είκοσι ένα έτη της βασιλείας του Ναβοπολάσσαρ την περίοδο 625-605 π.Χ. και τα σαράντα τρία έτη της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα (604-562 π.Χ.). 4. Συγχρονισμοί με την Παράλληλη Αιγυπτιακή Χρονολογία: Η χρονολόγηση των Αιγυπτίων βασιλέων που έζησαν στην ίδια περίοδο, έχει καταγραφεί ανεξάρτητα από τις ανωτέρω πηγές χρονολόγησης. Επειδή λοιπόν υπάρχουν τέσσερις συγχρονιστικοί κρίκοι που συνδέουν τις χρονολογήσεις της Βαβυλώνας και της Αιγύπτου κατά την περίοδο αυτή, μπορούμε να εξακριβώσουμε τη σχέση τους και να τις επιβεβαιώσουμε και τις δύο ως ακριβείς. Και οι τέσσερις αυτοί συγχρονιστικοί κρίκοι συμφωνούν με τις ανωτέρω πηγές, αλλά και με τις χρονολογήσεις της Αιγύπτου Μια άλλη διαφορά είναι ότι οι ιστορικοί λένε ότι 609 Π.Κ.Χ., σκοτώνεται στον πόλεμο ο βασιλιάς του Ιούδα Ιωσίας στη Μεγιδδώ από τον Φαραώ Νεχώ, όταν βγαίνει να πολεμήσει μαζί του, κατά την εκστρατεία του τελευταίου στην περιοχή. Τότε, γίνεται βασιλιάς ο 23-χρονος Ιωάχαζ ο γιος του, ο οποίος όμως βασίλεψε μόνο για 3 μήνες, γιατί ο Φαραώ Νεχαώ τον φυλάκισε. Στη θέση του o Φαραώ ορίζει βασιλιά, τον 25-χρονο Ιωακείμ, ο οποίος βασίλεψε για 11 έτη. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά λένε ότι ο Φαραώ Νεχώ έκανε βασιλιά τον Ιωακείμ το 628 Π.Κ.Χ. Οι ιστορικοί , επίσης, λένε ότι την ίδια κιόλας χρονιά, (609 π.Χ.), η Αίγυπτος αποσύρεται από την περιοχή, καθώς η Βαβυλώνα μπαίνει στο παιχνίδι, να διεκδικήσει τις κτήσεις της νεκρής πλέον Ασσυρίας, στο 18ο έτος της βασιλείας του Ναβοπολασσάρ βασιλιά της Βαβυλώνος. Ξεκινά έτσι η Νέο-Βαβυλωνιακή περίοδος, που κυριάρχησε στην περιοχή για 70 έτη. Το τελευταίο στοιχείο αν το κρατήσουμε υπόψη , καθώς θα μας χρειαστεί πιο μετά!

Άλλη μια , θεμελιώδη , διαφορά είναι η εξής. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι ο Σεδεκίας επαναστάτησε εναντίον του Ναβουχοδονόσορα βασιλιά της Βαβυλώνος, κατά το 9ο έτος της Βασιλείας του Σεδεκία, το 10ο μήνα και τη 10η ημέρα, (Ιανουάριος του 589 π.Χ.), η Ιερουσαλήμ πολιορκήθηκε από τους Βαβυλώνιους, για μια περίοδο 2,5 ετών, ως την πτώση της. Τότε, κατά τον προφήτη Ζαχαρία, ξεκίνησε μια περίοδος 70 ετών οργής του Θεού εναντίον της Ιερουσαλήμ, ως την επιστροφή των Ιουδαίων από τη Βαβυλώνα πίσω στην Ιερουσαλήμ (Ιερεμίας 39:1. Ιερεμίας 52: 4,5. Β΄ Βασιλέων 25: 1. Ιερεμίας 21:2. Ιεζεκιήλ 24: 1. Ζαχαρίας 1:7,12). Το 587 π.Χ., κατά το 11ο έτος βασιλείας του Σεδεκία, τον 4ο μήνα, 9η ημέρα, που ήταν το 18ο έτος του Ναβουχοδονόσορα. (19ο αν υπολογίσουμε και το έτος ενθρόνισης), η πόλη δεν άντεξε άλλο την πολιορκία, και έπεσε (Ιερεμίας 32: 1-3. 39: 2,8-10. 52: 5-14,29. 41: 1-3,10. Ζαχαρίας 7: 1-5.). Ενώ, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζουν ότι Ο Βασιλιάς Σεδεκίας, τον οποίο διόρισαν οι Βαβυλώνιοι, προσπάθησε να αποτινάξει το βαβυλωνιακό ζυγό, και στο ένατο έτος του (609 Π.Κ.Χ.) η Ιερουσαλήμ πολιορκήθηκε και πάλι. (2Βα 24:17-20· 25:1· 2Χρ 36:11-14) Μια αιγυπτιακή στρατιωτική δύναμη που στάλθηκε για να ανακουφίσει την Ιερουσαλήμ κατάφερε να απομακρύνει τους πολιορκητές μόνο προσωρινά. (Ιερ 37:5-10) Όπως είχε προφητεύσει ο Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία, οι Βαβυλώνιοι επέστρεψαν και επανέλαβαν την πολιορκία. (Ιερ 34:1, 21, 22· 52:5-11) Ο Ιερεμίας πέρασε το τελευταίο μέρος της πολιορκίας φυλακισμένος «στην Αυλή της Φρουράς» (Ιερ 32:2· 38:28), η οποία συνδεόταν με «την Κατοικία του Βασιλιά». (Νε 3:25) Τελικά, στο 11ο έτος του Σεδεκία, 18 μήνες μετά την έναρξη της πολιορκίας η οποία επέφερε λιμοκτονία, αρρώστιες και θάνατο, ανοίχτηκε ρήγμα στα τείχη της Ιερουσαλήμ, και η πόλη καταλήφθηκε.—2Βα 25:2-4· Ιερ 39:1-3. Το ρήγμα στα τείχη της πόλης ανοίχτηκε στις 9 του μήνα Ταμμούζ, το 607 Π.Κ.Χ. Έναν μήνα αργότερα, στις 10 του μήνα Αβ, ο εκπρόσωπος του Ναβουχοδονόσορα, ο Νεβουζαραδάν, μπήκε στην κατακτημένη πόλη και άρχισε το έργο της κατεδάφισης, καίγοντας το ναό και άλλα κτίρια και γκρεμίζοντας τα τείχη της πόλης. Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ και οι περισσότεροι κάτοικοί της εξορίστηκαν στη Βαβυλώνα και οι θησαυροί της πάρθηκαν ως λάφυρα.—2Βα 25:7-17· 2Χρ 36:17-20· Ιερ 52:12-20 Οι μέχρι τώρα διαφορές στην χρονολόγηση των Μαρτύρων του Ιεχωβά με τους ιστορικούς εξηγούνται με βάση την μοναδική κοινώς αποδεχτή χρονολογία τους !

Η ΚΟΙΝΩΣ ΑΠΟΔΕΧΤΗ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ

Ο Κύρος ο Μέγας οδήγησε τους Μήδους και τους Πέρσες σε νέες κατακτήσεις. Αρχικά κατακτήθηκε η Λυδία, και το 539 π.Χ. μπήκε θριαμβευτής στη Βαβυλώνα. Ο Πέρσης κατακτητής της Βαβυλώνος, Κύρος ο Μέγας, δεν αποκατέστησε τη βασιλεία της οικογενείας του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ. Είναι αλήθεια ότι αυτός νίκησε το Έθνος της Βαβυλώνος το 539 π.Χ., δύο χρόνια περίπου πριν τελειώσουν τα «εβδομήντα έτη» της ερημώσεως της γης του Ιούδα. Ανακηρύχθηκε ο ίδιος «βασιλεύς της Βαβυλώνος» και στην αρχή δεν άλλαξε την πολιτική της Βαβυλωνιακής δυναστείας του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ. Έτσι, τα έθνη που είχαν υποδουλωθεί από τον Ναβουχοδονόσορ, εξακολούθησαν να υπηρετούν τον «βασιλέα της Βαβυλώνος» επί 70 χρόνια. Στο 70ό όμως έτος της ερημώσεως του Ιούδα, ο Κύρος ο Μέγας ελευθέρωσε τους εξόριστους Ιουδαίους από την άμεση δουλεία τους στον βασιλέα της Βαβυλώνος και τους άφησε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους για ν’ ανοικοδομήσουν την ερημωμένη τους χώρα και την εθνική τους πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ και το ναό της.- Έσδρας 1:1 ως 3:2 Το έτος 537 Π.Κ.Χ., είναι κοινά αποδεκτό ως το έτος που επέστρεψαν οι ιουδαίοι στην ερημωμένη Ιερουσαλήμ. Και αυτό , ακριβώς, το έτος είναι που διαφοροποιεί την χρονολόγηση ανάμεσα στους ιστορικούς και στους Μάρτυρες του Ιεχωβά! . Η αξιόπιστη Βιβλική χρονολόγηση στηρίζεται σε ορισμένες βασικές χρονολογίες. Βασική χρονολογία λέμε τη χρονολογία της ιστορίας για την αποδοχή της οποίας υπάρχουν βάσιμοι λόγοι και η οποία αντιστοιχεί με κάποιο συγκεκριμένο γεγονός που αναγράφεται στην Αγία Γραφή. Μπορεί, λοιπόν, να χρησιμοποιηθεί ως σταθερό σημείο, βάσει του οποίου μπορεί να τοποθετηθεί επακριβώς στο ημερολόγιο μια σειρά Βιβλικών γεγονότων. Όταν καθοριστεί ένα τέτοιο βασικό σημείο, οι υπολογισμοί προς τα εμπρός ή προς τα πίσω απ’ αυτή τη χρονολογία γίνονται με βάση τα ακριβή υπομνήματα της ίδιας της Αγίας Γραφής, λόγου χάρη το αναφερόμενο μήκος της ζωής ορισμένων ανθρώπων ή τη διάρκεια της βασιλείας διάφορων βασιλιάδων. Έτσι, αρχίζοντας από ένα σταθερό σημείο, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την αξιόπιστη εσωτερική χρονολόγηση της ίδιας της Αγίας Γραφής για να βρούμε τις ημερομηνίες πολλών Βιβλικών γεγονότων. Ένα σημαντικό γεγονός που αναφέρεται τόσο στην Αγία Γραφή όσο και στην κοσμική ιστορία είναι η κατάληψη της Βαβυλώνας από τους Μήδους και τους Πέρσες υπό τις διαταγές του Κύρου. Η Αγία Γραφή αναφέρει το γεγονός αυτό στο εδάφιο Δανιήλ 5:30. Διάφορες ιστορικές πηγές (περιλαμβανομένου του Διόδωρου, του Αφρικανού, του Ευσέβιου, του Πτολεμαίου και των βαβυλωνιακών πινακίδων) υποστηρίζουν ότι ο Κύρος κατέλαβε τη Βαβυλώνα το 539 Π.Κ.Χ. Το Χρονικό του Ναβονίδη δίνει το μήνα και τη μέρα της πτώσης της πόλης (το έτος λείπει). Οι κοσμικοί ειδικοί της χρονολόγησης έχουν ορίσει, λοιπόν, ότι η ημερομηνία της πτώσης της Βαβυλώνας είναι η 11η Οκτωβρίου 539 Π.Κ.Χ., κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο, ή η 5η Οκτωβρίου κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Μετά την πτώση της Βαβυλώνας και στη διάρκεια του πρώτου έτους κατά το οποίο κυβέρνησε την κατακτημένη Βαβυλώνα, ο Κύρος εξέδωσε το περίφημο διάταγμά του που επέτρεπε στους Ιουδαίους να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με το Βιβλικό υπόμνημα, το διάταγμα αυτό εκδόθηκε, κατά πάσα πιθανότητα, στα τέλη του 538 Π.Κ.Χ. ή προς την άνοιξη του 537 Π.Κ.Χ. Έτσι οι Ιουδαίοι είχαν αρκετό χρόνο μπροστά τους για να επανεγκατασταθούν στη γη τους και να πάνε στην Ιερουσαλήμ για να αποκαταστήσουν τη λατρεία του Ιεχωβά ‘τον έβδομο μήνα’, τον Τισρί, δηλαδή γύρω στην 1η Οκτωβρίου 537 Π.Κ.Χ.—Έσδρ. 1:1-4· 3:1-6. Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, με τις ανασκαφές που έγιναν κοντά στη Βαγδάτη ανακαλύφθηκαν πολλές πλάκες και πολλοί κύλινδροι από πηλό, που έριξαν άπλετο φως στην ιστορία της αρχαίας Βαβυλώνας. Ένα απ’ αυτά τα ευρήματα ήταν το εξαιρετικά πολύτιμο έγγραφο που είναι γνωστό ως Χρονικό του Ναβονίδη, και το οποίο τώρα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβονίδης ήταν πατέρας του Βαλτάσαρ, με τον οποίο μοιραζόταν το θρόνο. Έζησε περισσότερο από το γιο του, ο οποίος θανατώθηκε τη νύχτα που τα στρατεύματα του Κύρου του Πέρση κατέλαβαν τη Βαβυλώνα, στις 5 Οκτωβρίου 539 Π.Κ.Χ. (Δαν. 5:30, 31) Το Χρονικό του Ναβονίδη, έγγραφο που αναφέρει την πτώση της Βαβυλώνας και είναι αξιοσημείωτα λεπτομερές ως προς τις ημερομηνίες, βοηθάει στον καθορισμό της ημέρας στην οποία συνέβη αυτό το γεγονός. Ακολουθεί μετάφραση ενός μικρού τμήματος του Χρονικού του Ναβονίδη: «Το μήνα Τασρίτου [Τισρί (Σεπτέμβριο-Οκτώβριο)], όταν ο Κύρος επιτέθηκε στο στρατό της Ακκάδ στην Όπιδα, στον Τίγρη, . . . τη 14η μέρα, η Σιπάρ καταλήφθηκε αμαχητί. Ο Ναβονίδης διέφυγε. Τη 16η μέρα [11 Οκτωβρίου 539 Π.Κ.Χ., σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, ή 5 Οκτωβρίου, σύμφωνα με το Γρηγοριανό] ο Γοβρίας (Ουγκμπαρού), κυβερνήτης του Γκούτιου και ο στρατός του Κύρου μπήκαν στη Βαβυλώνα αμαχητί. Κατόπιν, τον Ναβονίδη τον συνέλαβαν όταν γύρισε (εκεί). . . . Το μήνα Αρχασάμνου [Μαρκεσβάν (Οκτώβριο-Νοέμβριο)], την 3η μέρα [28 Οκτωβρίου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο], ο Κύρος μπήκε στη Βαβυλώνα, και άπλωσαν χλωρά κλαδιά στο διάβα του—στην πόλη επιβλήθηκε κατάσταση ‘Ειρήνης’ (σουλμού). Ο Κύρος έστειλε χαιρετισμούς σε ολόκληρη τη Βαβυλώνα. Ο Γοβρίας, ο κυβερνήτης του, εγκατέστησε υποκυβερνήτες στη Βαβυλώνα».

Μπορεί να παρατηρήσατε ότι ο Δαρείος ο Μήδος δεν αναφέρεται σ’ αυτό το χρονικό και, μέχρι τώρα, δεν έχει βρεθεί καμιά αναφορά γι’ αυτόν τον Δαρείο σε κάποια μη Βιβλική επιγραφή ούτε μνημονεύεται αυτός σε κάποιο έγγραφο της κοσμικής ιστορίας προγενέστερο της εποχής του Ιώσηπου (Ιουδαίου ιστορικού του 1ου αιώνα Κ.Χ.). Γι’ αυτό, μερικοί έχουν πει ότι αυτός θα μπορούσε να είναι ο Γοβρίας που αναφέρεται στην παραπάνω αφήγηση. Μολονότι οι διαθέσιμες πληροφορίες για τον Γοβρία φαίνεται πως είναι παρόμοιες μ’ εκείνες που αφορούν τον Δαρείο, δεν μπορούμε να πούμε κατηγορηματικά ότι αυτά τα 2 πρόσωπα ταυτίζονται. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, η κοσμική ιστορία επιβεβαιώνει ακράδαντα ότι ο Κύρος ήταν βασικός παράγοντας στην κατάκτηση της Βαβυλώνας και ότι, από τότε κι έπειτα, βασίλευσε σ’ αυτή την πόλη.

Λίγο καιρό μετά την έναρξη της διακυβέρνησης του Κύρου ως βασιλιά της Περσικής Παγκόσμιας Δύναμης, το γεγονός ότι αυτός κατέκτησε τη Βαβυλώνα το 539 Π.Κ.Χ. καταγράφηκε σ’ έναν πήλινο κύλινδρο. Και αυτό, επίσης, το σημαντικό έγγραφο φυλάσσεται στο Βρετανικό Μουσείο. Ακολουθεί μέρος του μεταφρασμένου κειμένου: «Εγώ είμαι ο Κύρος, ο βασιλιάς του κόσμου, ο μεγάλος βασιλιάς, ο νόμιμος βασιλιάς, ο βασιλιάς της Βαβυλώνας, ο βασιλιάς της Σουμέρ και της Ακκάδ, ο βασιλιάς των τεσσάρων άκρων (της γης), . . . Εγώ επέστρεψα στις ιερές πόλεις [που κατονομάζονται παραπάνω] στην άλλη πλευρά του Τίγρη—των οποίων τα ιερά ήταν ερειπωμένα επί μεγάλο χρονικό διάστημα—τις εικόνες που ζούσαν εκεί και ίδρυσα γι’ αυτές μόνιμα ιερά. (Επίσης) σύναξα όλους τους (πρώην) κατοίκους τους και τους έδωσα πάλι τις κατοικίες τους». Ο Κύλινδρος του Κύρου αποκαλύπτει, λοιπόν, την πολιτική που εφάρμοζε ο βασιλιάς, δηλαδή να επαναπατρίζει τους αιχμαλωτισμένους λαούς. Σε αρμονία μ’ αυτό, ο Κύρος εξέδωσε το διάταγμα που έλεγε να επιστρέψουν οι Ιουδαίοι στην Ιερουσαλήμ και να ανοικοδομήσουν εκεί τον οίκο του Ιεχωβά. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι, 200 έτη νωρίτερα, ο Ιεχωβά είχε κατονομάσει προφητικά τον Κύρο ως το άτομο που θα καταλάμβανε τη Βαβυλώνα και θα έκανε να λάβει χώρα η αποκατάσταση του λαού του Ιεχωβά.—Ησ. 44:28· 45:1· 2 Χρον. 36:23.

Η βασική χρονολογία που χρησιμοποιούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για να φτάσουν πίσω στη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, είναι η ανατροπή της βαβυλωνιακής δυναστείας από τον Κύρο το 539 Π.Κ.Χ. Ο Κύρος εξέδωσε το διάταγμά του για την απελευθέρωση των Ιουδαίων στη διάρκεια του πρώτου του έτους, πριν από την άνοιξη του 537 Π.Κ.Χ. Το εδάφιο Έσδρας 3:1 αναφέρει ότι οι γιοι Ισραήλ είχαν επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ τον 7ο μήνα, τον Τισρί, που αντιστοιχεί με μέρος του Σεπτεμβρίου και μέρος του Οκτωβρίου. Συνεπώς, το φθινόπωρο του 537 Π.Κ.Χ. θεωρείται η ημερομηνία της αποκατάστασης της λατρείας του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ.

Αυτή η αποκατάσταση της λατρείας του Ιεχωβά το φθινόπωρο του 537 Π.Κ.Χ. σημείωσε το τέλος μιας προφητικής περιόδου. Ποιας περιόδου; Της περιόδου των ‘εβδομήκοντα ετών’, στη διάρκεια των οποίων η Γη της Επαγγελίας έπρεπε να είναι «όλη αυτή η γη θα γίνει ερημωμένος τόπος» και για τα οποία ο Ιεχωβά είχε πει επίσης: «Με τη συμπλήρωση εβδομήντα χρόνων στη Βαβυλώνα, θα στρέψω την προσοχή μου σε εσάς, και θα επιβεβαιώσω προς εσάς τον καλό μου λόγο με το να σας επαναφέρω σε αυτόν τον τόπο». (Ιερ. 25:11, 12· 29:10) Ο Δανιήλ, που γνώριζε καλά αυτή την προφητεία, ενήργησε με ανάλογο τρόπο, καθώς τα «εβδομήκοντα έτη» πλησίαζαν στο τέλος τους. (Δαν. 9:1-3) Τα «εβδομήκοντα έτη», που τέλειωσαν το φθινόπωρο του έτους 537 Π.Κ.Χ., πρέπει συνεπώς να είχαν αρχίσει το φθινόπωρο του 607 Π.Κ.Χ. Τα γεγονότα το πιστοποιούν αυτό. Το βιβλίο του Ιερεμία, στο 52ο κεφάλαιο, περιγράφει τα βαρυσήμαντα γεγονότα της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ, την κατάληψή της από τους Βαβυλωνίους και την αιχμαλώτιση του Βασιλιά Σεδεκία το 607 Π.Κ.Χ. Κατόπιν, όπως δηλώνει το 12ο εδάφιο, ‘τον πέμπτο μήνα, τη δεκάτη του μήνα’, δηλαδή τη 10η Αβ (ο οποίος αντιστοιχεί με τμήμα του Ιουλίου και τμήμα του Αυγούστου), οι Βαβυλώνιοι έκαψαν το ναό και την πόλη. Αλλά, αυτό δεν αποτέλεσε την έναρξη των ‘εβδομήκοντα ετών’. Εξακολούθησε να υφίσταται μια υποτυπώδης ιουδαϊκή διακυβέρνηση στο πρόσωπο του Γεδαλία, τον οποίον ο βασιλιάς της Βαβυλώνας διόρισε κυβερνήτη των ιουδαϊκών οικισμών που είχαν απομείνει. ‘Τον έβδομο μήνα’, ο Γεδαλίας και μερικοί άλλοι δολοφονήθηκαν, και γι’ αυτό οι Ιουδαίοι που είχαν απομείνει, επειδή φοβούνταν, πήγαν στην Αίγυπτο. Από τότε λοιπόν, γύρω στην 1η Οκτωβρίου 607 Π.Κ.Χ., η χώρα έμεινε με πλήρη έννοια ‘ερημωμένη ώσπου να συμπληρωθούν εβδομήντα έτη’.—2 Βασ. 25:22-26· 2 Χρον. 36:20, 21. Υπολογίζοντας, λοιπόν, τα 70 χρόνια της ερήμωσης της Ιερουσαλήμ, που και ιστορικοί/αρχαιολόγοι πιστοποιούν ότι έληξαν το 537 Π.Κ.Χ. , οι Μάρτυρες του Ιεχωβά οδηγούνται στο έτος 607 Π.Κ.Χ. και δεν υιοθετούν την τοποθέτηση που αναφέρουν όλοι οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι, όσον αφορά το 587 Π.Κ.Χ. ως το έτος της καταστροφής της Ιερουσαλήμ! Η περίοδος 587 με 537 είναι 50 χρόνια και όχι 70 χρόνια που αναφέρει η Γραφή ότι έμεινε ερημωμένη η Ιερουσαλήμ! Αν και μερικοί έχουν αναφέρει ορισμένες θεωρίες , όπου με διάφορες αλχημείες, προσπαθούν να ταιριάξουν τα 70 χρόνια της ερήμωσης της Ιερουσαλήμ με τα έτη 587 και 537, αυτές οι θεωρίες είναι ανεπαρκείς, δεδομένου ότι η Αγία Γραφή μιλάει ξεκάθαρα και απόλυτα για 70 χρόνια όπου θα έμενε ερημωμένη η Ιερουσαλήμ από την Βαβυλώνα!\ Οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η Βαβυλώνα έπεσε στα στρατεύματα του Κύρου τον Οκτώβριο του 539 π.Χ. Βασιλιάς ήταν τότε ο Ναβονίδης, άλλα ο γιος του Βαλτάσαρ ήταν συνάρχοντας της Βαβυλώνας. Μερικοί ερευνητές έχουν καταρτίσει ένα κατάλογο των Νεο-Βαβυλώνιων βασιλιάδων και της διάρκειας της βασιλείας τους, από το τελευταίο έτος του Ναβονίδη και πίσω ως τον Ναβοπαλασάρ, τον πατέρα του Ναβουχοδονόσορ. Σύμφωνα με τη Νεο-Βαβυλωνιακή χρονολογία, ο διάδοχος Ναβουχοδονόσορ κατανίκησε τους Αιγυπτίους στη μάχη στο Χαρκεμίς το 605 π.Χ. (Ιερεμίας 46:1, 2) Όταν πέθανε ο Ναβοπαλασάρ, ο Ναβουχοδονόσορ γύρισε στη Βαβυλώνα για ν’ αναλάβει το θρόνο. Το πρώτο έτος της βασιλείας του άρχισε την επόμενη άνοιξη (604 π.Χ.). Η Γραφή αναφέρει ότι οι Βαβυλώνιοι κάτω από τον Ναβουχοδονόσορ κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ το 18ο «βασιλικό» έτος (19ο αν περιληφθεί και το έτος της ενθρονίσεως). (Ιερεμίας 52:5, 12, 13, 29) Έτσι αν κανείς δεχθεί την παραπάνω Νεο-Βαβυλωνιακή χρονολογία, η ερήμωση της Ιερουσαλήμ θα έγινε το έτος 587/6 π.Χ. Αλλά σε τι βασίζεται αυτή η κοσμική χρονολογία και πώς παραβάλλεται με τη χρονολογία της Γραφής; Μερικές από τις κύριες γραμμές αποδείξεως γι’ αυτή την κοσμική χρονολογία, όπως αναφέραμε και προηγουμένως, είναι: Ο Κανόνας του Πτολεμαίου: Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος ήταν ένας Έλληνας αστρονόμος που έζησε τον δεύτερο αιώνα Κ.Χ. Ο Κανόνας του, ή κατάλογος βασιλέων, συνδυαζόταν μ’ ένα έργο που έγραψε για την αστρονομία. Οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί δέχονται τις πληροφορίες του Πτολεμαίου για τους Νεο-Βαβυλώνιους βασιλιάδες και τη διάρκεια της βασιλείας τους (μολονότι ο Πτολεμαίος πραγματικά παραλείπει τη βασιλεία του Λαμπάσι-Μαρντούκ). Προφανώς, ο Πτολεμαίος βάσισε τις ιστορικές του πληροφορίες σε πηγές που χρονολογούνταν από την περίοδο των Σελευκιδών, που άρχισαν περισσότερο από 250 χρόνια μετά την κατάληψη της Βαβυλώνας από τον Κύρο. Δεν είναι λοιπόν εκπληκτικό που τα στοιχεία του Πτολεμαίου συμφωνούν με τα στοιχεία του Βηρωσσού, ενός Βαβυλώνιου ιερέα της περιόδου των Σελευκιδών. Η Στήλη Χαρράν του Ναβονίδη (ΝΑΜΠΟΝ Η 1, Β): Αυτή η σύγχρονη ενεπίγραφη στήλη του Ναβονίδη ανακαλύφθηκε το 1956. Αναφέρει τις βασιλείες των Νεο-Βαβυλώνιων βασιλέων Ναβουχοδονόσορ, Ευείλ-μερωδάχ, Νεριγκλισάρ. Τα στοιχεία που δίνονται γι’ αυτούς τους τρεις συμφωνούν με τα στοιχεία του Κανόνα του Πτολεμαίου.

VAT 4956: Αυτή είναι μια σφηνοειδής πινακίδα που δίνει αστρονομικές πληροφορίες που χρονολογούνται από το 568 π.Χ. Λέει ότι οι παρατηρήσεις έγιναν το 37ο έτος του Ναβουχοδονόσορ. Αυτό θ’ αντιστοιχούσε στη χρονολογία που τοποθετεί το 18ο έτος της βασιλείας του στο 587/6 Π.Κ.Χ. Εν τούτοις, είναι παραδεκτό ότι αυτή η πινακίδα είναι αντίγραφο, που έγινε τον τρίτο αιώνα Π.Κ.Χ., κι έτσι είναι πιθανόν οι ιστορικές πληροφορίες της να είναι απλώς εκείνες που ήταν παραδεκτές στην περίοδο των Σελευκιδών. Εμπορικές πινακίδες: Χιλιάδες σφηνοειδείς πινακίδες της εποχής των Νεο-Βαβυλώνιων βρέθηκαν, που αναγράφουν απλές εμπορικές πράξεις, και δηλώνουν το έτος του Βαβυλώνιου βασιλιά στη διάρκεια του οποίου έγινε η εμπορική πράξη. Οι πινακίδες αυτού του είδους περιλαμβάνουν όλα τα χρόνια της βασιλείας των γνωστών Νεο-Βαβυλώνιων βασιλιάδων στην παραδεκτή χρονολογία της περιόδου. Από την άποψη των ιστορικών, αυτά τα στοιχεία των αποδείξεων μπορεί να φαίνονται ότι καθορίζουν τη Νεο-Βαβυλωνιακή χρονολογία για το 18ο έτος του Ναβουχοδονόσορ (και της καταστροφής της Ιερουσαλήμ) το 587/6 Π.Κ.Χ. Εν τούτοις, κανείς ιστορικός δεν μπορεί να αρνηθεί την πιθανότητα ότι η σημερινή εικόνα της Βαβυλωνιακής ιστορίας θα μπορούσε να είναι παραπλανητική ή εσφαλμένη. Είναι γνωστό για παράδειγμα, ότι οι αρχαίοι ιερείς και βασιλιάδες μερικές φορές αλλοίωναν τα ιστορικά υπομνήματα για δικούς τους σκοπούς. Ή, ακόμη κι αν η ανακαλυφθείσα απόδειξη είναι ακριβής, μπορεί να ερμηνεύεται εσφαλμένα από τους σημερινούς επιστήμονες ή να είναι ημιτελής, έτσι ώστε μη ανακαλυφθέντα ως τώρα στοιχεία θα μπορούσαν να αλλοιώσουν βασικά τη χρονολογία της περιόδου εκείνης.

Προφανώς, αναγνωρίζοντας αυτά τα γεγονότα, ο Καθηγητής Έντουαρντ Φ. Κάμπελ, Τζούνιορ, κατάρτισε ένα πίνακα που περιλαμβάνει τη Νεο-Βαβυλωνιακή χρονολογία, με την επιφύλαξη: «Δεν χρειάζεται να πούμε ότι αυτοί οι κατάλογοι είναι προσωρινοί. Όσο περισσότερο μελετά κανείς τα δυσκολοξεδιάλυτα χρονολογικά προβλήματα στην αρχαία Εγγύς Ανατολή, τόσο λιγότερο έχει την τάση να σκέπτεται οποιαδήποτε απόδειξη σαν τελική. Γι’ αυτό το λόγο, ο όρος περίπου θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμη πιο ελεύθερα απ’ ό,τι γίνεται.»—«Η Βίβλος και η Αρχαία Εγγύς Ανατολή» (έκδ. 1965), σ. 281. Οι Χριστιανοί που πιστεύουν τη Γραφή έχουν βρει επανειλημμένα ότι τα λόγια της αντέχουν στη δοκιμασία πολλής κριτικής και αποδείχθηκαν ακριβή και αξιόπιστα. Αναγνωρίζουν ότι, σαν εμπνευσμένος λόγος του Θεού, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν μέτρο για την εκτίμηση της κοσμικής ιστορίας και απόψεων. (2 Τιμόθεον 3:16, 17) Για παράδειγμα, μολονότι η Γραφή μιλούσε για τον Βαλτάσαρ σαν άρχοντα της Βαβυλώνας, επί αιώνες οι επιστήμονες είχαν σύγχυση γι’ αυτόν, γιατί κανένα κοσμικό έγγραφο δεν υπήρχε που ν’ αποδεικνύει την ύπαρξή του, την ταυτότητά του ή τη θέση του. Τελικά, όμως, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν κοσμικά έγγραφα που επιβεβαίωσαν τη Γραφή. Ναι, η εσωτερική αρμονία της Γραφής και η προσοχή με την οποία την έγραψαν οι συγγραφείς της, ακόμη και σε ζητήματα χρονολογίας, τη συνιστούν τόσο πολύ στο Χριστιανό, ώστε αυτός βάζει την αυθεντικότητα της πάνω από την αυθεντικότητα των συνεχώς μεταβαλλόμενων γνωμών των κοσμικών ιστορικών.

Αλλά πώς μας βοηθάει η Γραφή να καθορίσουμε πότε καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ, και πώς αυτό παραβάλλεται με την κοσμική χρονολογία;

Ο προφήτης Ιερεμίας προείπε ότι οι Βαβυλώνιοι θα κατέστρεφαν την Ιερουσαλήμ και θα ερήμωναν την πόλη και τη γη. (Ιερεμίας 25:8, 9) Πρόσθεσε: «Και όλη αυτή η γη θα γίνει ερημωμένος τόπος, αντικείμενο κατάπληξης, και αυτά τα έθνη θα υπηρετήσουν το βασιλιά της Βαβυλώνας εβδομήντα χρόνια.» (Ιερεμίας 25:11) Τα 70 χρόνια τελείωσαν όταν ο Κύρος ο Μέγας, στο πρώτο έτος του, απελευθέρωσε τους Ιουδαίους που γύρισαν στην πατρίδα τους. (2 Χρονικών 36:17-23) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι η πιο κατά γράμμα ανάγνωση του Ιερεμία 25:11 και άλλων εδαφίων είναι ότι τα 70 χρόνια θα χρονολογούνταν από τότε που οι Βαβυλώνιοι θα κατέστρεφαν την Ιερουσαλήμ και θα άφηναν τη γη του Ιούδα έρημη.—Ιερεμίας 52:12-15, 24-27· 36:29-31. Εν τούτοις, εκείνοι που βασίζονται κυρίως στις κοσμικές πληροφορίες για τη χρονολογία εκείνης της περιόδου, αναγνωρίζουν ότι αν η Ιερουσαλήμ είχε καταστραφεί το 587/6 π.Χ., ασφαλώς δεν είχαν περάσει 70 χρόνια ως ότου η Βαβυλών κυριεύθηκε από τον Κύρο και άφησε τους Ιουδαίους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Σε μια προσπάθεια να εναρμονίσουν τα ζητήματα, ισχυρίζονται ότι η προφητεία του Ιερεμία άρχισε να εκπληρώνεται το 605 π.Χ. Μετέπειτα συγγραφείς παραθέτουν από τον Βηρωσσό ότι, μετά τη μάχη στο Χαρκεμίς, ο Ναβουχοδονόσορ επέκτεινε τη Βαβυλωνιακή επιρροή σ’ όλη τη Συρία και την Παλαιστίνη και όταν γύρισε στη Βαβυλώνα (στο έτος της ενθρονίσεως, το 605 π.Χ.), πήρε στην εξορία Ιουδαίους αιχμάλωτους. Έτσι υπολογίζουν τα 70 χρόνια σαν μια περίοδο δουλείας στη Βαβυλώνα που αρχίζει το 605 π.Χ. Αυτό θα σήμαινε ότι η 70-ετής περίοδος θα τελείωνε το 535 π.Χ. Αλλά μ’ αυτή την ερμηνεία υπάρχουν πολλά μεγάλα προβλήματα: Μολονότι ο Βηρωσσός ισχυρίζεται ότι ο Ναβουχοδονόσορ πήρε Ιουδαίους αιχμαλώτους κατά το έτος της ενθρονίσεώς του, δεν υπάρχουν σφηνοειδή έγγραφα που να το υποστηρίζουν. Και μάλιστα είναι αξιοσημείωτο, ότι το Ιερεμίας 52:28-30 αναφέρει προσεκτικά ότι ο Ναβουχοδονόσορ πήρε Ιουδαίους αιχμαλώτους το έβδομο έτος του, στο 18ο έτος του και στο 23ο έτος του, όχι στο έτος της ενθρονίσεώς του. Επίσης, ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος δηλώνει ότι στο έτος της μάχης στο Χαρκεμίς, ο Ναβουχοδονόσορ κυρίευσε όλη τη Συρία και την Παλαιστίνη «εκτός της Ιουδαίας», αντικρούοντας έτσι τον Βηρωσσό και καταπολεμώντας τον ισχυρισμό ότι τα 70 χρόνια της Ιουδαϊκής δουλείας άρχισαν στο έτος που ενθρονίστηκε ο Ναβουχοδονόσορ.—«Αρχαιότητες των Ιουδαίων» τόμ. 10, κεφ. 6, 1.

Επιπλέον, ο Ιώσηπος, σ’ άλλο μέρος, περιγράφει την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους και κατόπιν λέει ότι «όλη ή Ιουδαία και η Ιερουσαλήμ και ο ναός, εξακολούθησαν να είναι έρημα για εβδομήντα χρόνια.» («Αρχαιότητες των Ιουδαίων», τόμ. 10, κεφ. 9, 7) Δείχνει καθαρά ότι «η πόλη μας ήταν έρημη για μια περίοδο εβδομήντα χρόνων, ως τις ημέρες του Κύρου.» (Κατά Απίωνος Ι, 19) Αυτό συμφωνεί με το 2 Χρονικών 36:21 και Δανιήλ 9:2 ότι τα προειπωμένα 70 χρόνια ήταν 70 χρόνια πλήρους ερημώσεως για τη γη. Ο συγγραφέας Θεόφιλος της Αντιόχειας του δεύτερου αιώνα (μ.Χ.) δείχνει επίσης ότι τα 70 χρόνια άρχισαν με την καταστροφή του ναού, αφού ο Σεδεκίας είχε βασιλεύσει 11 χρόνια.—Βλέπε επίσης 2 Βασιλέων 24:18-25:21. Αλλά και η ίδια η Βίβλος προμηθεύει ακόμη πιο χτυπητές αποδείξεις ενάντια στον ισχυρισμό ότι τα 70 χρόνια άρχισαν το 605 π.Χ. και ότι ή Ιερουσαλήμ καταστράφηκε το 587/6 π.Χ. Όπως αναφέρθηκε, αν επρόκειτο να μετρήσουμε από το 605 π.Χ., τα 70 χρόνια θα έφθαναν ως το 535 π.Χ. Εντούτοις, ο θεόπνευστος Βιβλικός συγγραφέας Έσδρας έγραψε ότι τα 70 χρόνια διήρκεσαν ως ‘το πρώτον έτος Κύρου του βασιλέως της Περσίας’, ο οποίος εξέδωσε ένα διάταγμα που επέτρεπε στους Ιουδαίους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. (Έσδρας 1:1-4· 2 Χρονικών 36:21-23) Οι ιστορικοί δέχονται ότι ο Κύρος κυρίευσε τη Βαβυλώνα τον Οκτώβριο του 539 π.Χ. και ότι το πρώτο έτος της βασιλείας του Κύρου άρχισε την άνοιξη του 538 π.Χ. Αν το διάταγμα του Κύρου εκδόθηκε αργά στο πρώτο έτος της βασιλείας του, οι Ιουδαίοι θα μπορούσαν εύκολα να έχουν γυρίσει στην πατρίδα τους τον έβδομο μήνα (Τισρί) όπως λέει ο Έσδρας 3:1· αυτό θα ήταν τον Οκτώβριο του 537 π.Χ.

Αλλά, δεν υπάρχει λογικός τρόπος να επεκτείνουμε το πρώτο έτος του Κύρου από το 538 στο 535 π.Χ. Μερικοί που προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα ισχυρίσθηκαν, μ’ έναν τραβηγμένο τρόπο, ότι μιλώντας για «το πρώτο έτος του Κύρου», ο Έσδρας και ο Δανιήλ χρησιμοποιούσαν κάποια ιδιόμορφη Ιουδαϊκή άποψη, που διέφερε από την επίσημη μέτρηση της βασιλείας του Κύρου. Αλλ’ αυτό δεν μπορεί να υποστηριχτεί, γιατί τόσο ένας μη Ιουδαίος κυβερνήτης, όσο κι ένα έγγραφο από τα Περσικά αρχεία, συμφωνούν ότι το διάταγμα εκδόθηκε στο πρώτο έτος του Κύρου, όπως ακριβώς έγραψαν προσεκτικά και συγκεκριμένα το ανάφεραν οι Βιβλικοί συγγραφείς.—Έσδρας 5:6, 13· 6:1-3· Δανιήλ 1:21· 9:1-3. Ο «καλός λόγος» του Θεού είναι συνδεδεμένος με την περίοδο των προειπωμένων 70 χρόνων, γιατί ο Θεός είπε:«Διότι αυτό είπε ο Ιεχωβά: «Με τη συμπλήρωση εβδομήντα χρόνων στη Βαβυλώνα, θα στρέψω την προσοχή μου σε εσάς, και θα επιβεβαιώσω προς εσάς τον καλό μου λόγο με το να σας επαναφέρω σε αυτόν τον τόπο.» (Ιερεμίας 29:10)Ο Δανιήλ βασίστηκε σ’ εκείνον το λόγο, με την πεποίθηση ότι τα 70 χρόνια δεν ήταν ένας ‘αριθμός κατά προσέγγιση’, αλλά ένας ακριβής αριθμός στον οποίο μπορούσε να βασιστεί. (Δανιήλ 9:1, 2) Κι αυτό αποδείχτηκε σωστό. Παρόμοια, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να οδηγούνται κυρίως από το Λόγο του Θεού μάλλον παρά από μια χρονολογία που βασίζεται κυρίως σε κοσμικές αποδείξεις ή που διαφωνεί με τις Γραφές. Είναι φανερό ότι η πιο εύκολη και η πιο άμεση κατανόηση των διαφόρων Βιβλικών δηλώσεων είναι ότι τα 70 χρόνια άρχισαν με την πλήρη ερήμωση του Ιούδα αφού είχε καταστραφεί η Ιερουσαλήμ. (Ιερεμίας 25:8-11· 2 Χρονικών 36:20-23· Δανιήλ 9:2) Επομένως, μετρώντας 70 χρόνια πίσω από τότε που οι Ιουδαίοι επέστρεψαν στην πατρίδα τους το 537 π.Χ., φθάνουμε στο 607 π.Χ. σαν χρονολογία που ο Ναβουχοδονόσορ, στο 18ο έτος της βασιλείας του, κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ, εκθρόνισε τον Σεδεκία και έβαλε τέλος στην Ιουδαϊκή γραμμή βασιλιάδων πάνω στο θρόνο της επίγειας Ιερουσαλήμ.—Ιεζεκιήλ 21:19-27.

607 Π.Κ.Χ. , ΠΩΣ ΕΠΑΛΗΘΕΥΕΤΑΙ;

Αν, και αναφερθήκαμε εκτενώς στον συλλογισμό και στην επιχειρηματολογία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, όσον αφορά το έτος 607 Π.Κ.Χ., το ερώτημα είναι : Μπορεί να επαληθευτεί ο τρόπος χρονολόγησης που οδηγεί στο 607 Π.Κ.Χ.; Και βέβαια, δεν εννοούμε μια επαλήθευση από τους ιστορικούς, εφόσον μέχρις στιγμής βρίσκονται σε διαφωνία για αυτό το ζήτημα. Όπως αναφέραμε και στην αρχή της έρευνας μας, η χρονική στιγμή της καταστροφής της Ιερουσαλήμ σηματοδοτεί και την έναρξη προφητικών γεγονότων και την έναρξη της χρονολόγησης μιας σειράς προφητειών που θα έδειχναν «την έλευση του Μεσσία» και την «έναρξη του καιρού του τέλους»! Άρα, η χρονολογίας (607 ή 587 Π.Κ.Χ.) θα πρέπει να “δένει” με την εφαρμογή των άλλων προφητειών. Ας εξετάσουμε αν γίνεται κάτι τέτοιο, και με ποιο από τα δύο έτη!

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ Αφού αναφέρθηκε στην καταστροφή που επρόκειτο να επέλθει στην πόλη της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς δήλωσε: «Και η Ιερουσαλήμ θα καταπατείται από τα έθνη, μέχρι να συμπληρωθούν οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών [«καιροί των Εθνικών», KJ, RS· βλέπε επίσης ΚΔΤΚ]». (Λου 21:24) Η περίοδος που υποδηλώνεται από την έκφραση «προσδιορισμένοι καιροί των εθνών [καιροὶ ἐθνῶν, Κείμενο]» έχει πυροδοτήσει αρκετές συζητήσεις όσον αφορά την έννοιά της και το τι συνεπάγεται. Η φράση «προσδιορισμένοι καιροί» αποδίδει τη λέξη καιροί του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, η οποία, σύμφωνα με Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν ([Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words] 1981, Τόμ. 4, σ. 138), «υποδήλωνε συγκεκριμένη ή καθορισμένη περίοδο, μια εποχή, ενίοτε έναν εύκαιρο ή ευνοϊκό χρόνο». Το Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης, των Λίντελ και Σκοτ (Εκδόσεις «Ι. Σιδέρης», 1921, Τόμ. 2, σ. 571), και το Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, του Ι. Σταματάκου (1972, σ. 484), δείχνουν ότι η λέξη καιρός αναφέρεται επίσης στην ακριβή ή κρίσιμη περίοδο χρόνου. Η λέξη καιρός χρησιμοποιείται επίσης όσον αφορά μελλοντικές περιστάσεις ή χρονικά σημεία στα πλαίσια της διευθέτησης ή του χρονοδιαγράμματος του Θεού, ιδίως σε σχέση με την παρουσία του Χριστού και τη Βασιλεία του. (Πρ 3:19) Οι “χρόνοι ή οι καιροί”, δηλαδή οι περίοδοι κατά τις οποίες θα λάβαινε χώρα το θέλημα του Ιεχωβά όσον αφορά κάποια ζητήματα, ενδιέφεραν πραγματικά τους λάτρεις του (Πρ 1:7), οι οποίοι τους κατανοούσαν καθώς αυτοί αποκαλύπτονταν σταδιακά. (1Θε 5:1) Έχοντας υπόψη την έννοια της λέξης καιρός όπως αυτή χρησιμοποιείται στο πρωτότυπο κείμενο της Αγίας Γραφής, μπορούμε εύλογα να θεωρήσουμε πως η έκφραση «προσδιορισμένοι καιροί των εθνών» αναφέρεται, όχι σε κάτι το ασαφές ή ακαθόριστο, αλλά μάλλον σε «μια συγκεκριμένη ή καθορισμένη περίοδο», ένα ακριβές ή κρίσιμο χρονικό διάστημα, με συγκεκριμένη αρχή και συγκεκριμένο τέλος. Το νόημα της δήλωσης του Ιησού είναι αναπόφευκτα συνυφασμένο με την αναφορά του στην “καταπάτηση της Ιερουσαλήμ”, η οποία θα συνεχιζόταν, όπως δήλωσε ο ίδιος, ωσότου συμπληρώνονταν «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών». Η λέξη ἔθνη, που αποδίδεται και “Εθνικοί”, χρησιμοποιούνταν από τους Βιβλικούς συγγραφείς εννοώντας συγκεκριμένα τα μη Ιουδαϊκά έθνη. Υπό αυτό το πρίσμα ορισμένοι θεωρούν πως η προφητεία εφαρμόζεται στην περίοδο χρόνου κατά την οποία η γεωγραφική τοποθεσία της αρχαίας Ιερουσαλήμ θα βρισκόταν υπό την κυριαρχία και τον έλεγχο Εθνικών. Μολονότι είναι προφανές ότι η περιγραφή του Ιησού για την επερχόμενη καταστροφή της Ιερουσαλήμ αναφέρεται στην κατά γράμμα πόλη—η οποία καταστροφή επήλθε τελικά το 70 Κ.Χ. όταν οι Ρωμαίοι ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ—η δήλωση για “τους προσδιορισμένους καιρούς των εθνών” μεταφέρει την προφητεία πολύ πιο πέρα από αυτή την εποχή, όπως έχουν επισημάνει πολλοί σχολιαστές. Λόγου χάρη, το ευρέως γνωστό Σχολιολόγιο (Commentary) του Φ. Τσ. Κουκ λέει για το εδάφιο Λουκάς 21:24: «Μας βοηθάει να διαχωρίσουμε το αυστηρά εσχατολογικό μέρος [δηλαδή το μέρος που σχετίζεται με τις τελευταίες ημέρες] της μεγάλης προφητείας από το μέρος που εφαρμόζεται δεόντως στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ». Επομένως, είναι ουσιώδες να καθοριστεί ποιο νόημα προσδίδουν οι θεόπνευστες Γραφές στην «Ιερουσαλήμ», ώστε να διαπιστωθεί κατά πόσον «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών» σχετίζονται μόνο με την κατά γράμμα πόλη της Ιερουσαλήμ ή με κάτι επιπρόσθετο και μεγαλύτερο. Η Ιερουσαλήμ ήταν η πρωτεύουσα του έθνους του Ισραήλ, οι δε βασιλιάδες αυτού του έθνους, οι οποίοι προέρχονταν από τη γραμμή του Δαβίδ, θεωρούνταν ότι “κάθονταν στο θρόνο του Ιεχωβά”. (1Χρ 29:23) Με αυτή της την ιδιότητα, η Ιερουσαλήμ αντιπροσώπευε την έδρα της θεϊκά εγκαθιδρυμένης κυβέρνησης ή τυπικής βασιλείας του Θεού, όπως αυτή λειτουργούσε μέσω του οίκου του Δαβίδ. Με το Όρος Σιών εντός των ορίων της, η Ιερουσαλήμ ήταν «η πόλη του Μεγάλου Βασιλιά». (Ψλ 48:1, 2) Άρα, αυτή η πόλη έφτασε να υποδηλώνει τη βασιλεία της δυναστείας του Βασιλιά Δαβίδ, ακριβώς όπως η Ουάσινγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι και η Μόσχα αντιπροσωπεύουν τις κυβερνήσεις των αντίστοιχων σημερινών κρατών και αναφέρονται στις ειδήσεις με αυτή την έννοια. Αφότου καταπατήθηκε η Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους, με αποτέλεσμα να εξοριστεί ο βασιλιάς της και να μείνει η γη ερημωμένη, κανένα μέλος της Δαβιδικής δυναστείας δεν κυβέρνησε ξανά από την επίγεια Ιερουσαλήμ. Αλλά οι Γραφές δείχνουν ότι ο Ιησούς, ο Μεσσίας, ο οποίος γεννήθηκε στη γραμμή του Δαβίδ, επρόκειτο να κυβερνήσει από το ουράνιο Όρος Σιών, από την ουράνια Ιερουσαλήμ.—Ψλ 2:6, 7· Εβρ 5:5· Απ 14:1, 3. Η “καταπάτηση” εκείνης της βασιλείας, την οποία ασκούσε η δυναστεία των Δαβιδικών ηγεμόνων, δεν ξεκίνησε με την ερήμωση που επέφεραν οι Ρωμαίοι στην Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ. Η αρχή έγινε αιώνες νωρίτερα με την ανατροπή αυτής της δυναστείας από τους Βαβυλωνίους το 607 Π.Κ.Χ., σύμφωνα με τους υπολογισμούς των Μαρτύρων του Ιεχωβά, όταν ο Ναβουχοδονόσορ κατέστρεψε την πόλη της Ιερουσαλήμ και αιχμαλώτισε τον εκθρονισμένο βασιλιά Σεδεκία, η δε γη εγκαταλείφθηκε έρημη. (2Βα 25:1-26) Τα γεγονότα αυτά συμφωνούσαν με τα προφητικά λόγια που απευθύνθηκαν στον Σεδεκία, όπως αναφέρεται στα εδάφια Ιεζεκιήλ 21:25-27: «Βγάλε το τουρμπάνι και αφαίρεσε το στέμμα. Αυτό δεν θα είναι το ίδιο. . . . Ερείπιο, ερείπιο, ερείπιο θα το κάνω. Και αυτό δεν πρόκειται να ανήκει σε κανέναν, ώσπου να έρθει εκείνος που έχει το νόμιμο δικαίωμα, και θα το δώσω σε αυτόν». Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές αποδεικνύεται ότι εκείνος που έχει «το νόμιμο δικαίωμα» για το Δαβιδικό στέμμα που έχασε ο Σεδεκίας είναι ο Χριστός Ιησούς, για τον οποίο ο άγγελος που ανήγγειλε τη μελλοντική γέννησή του είπε: «Ο Ιεχωβά Θεός θα του δώσει το θρόνο του Δαβίδ του πατέρα του, και αυτός θα βασιλεύει στον οίκο του Ιακώβ για πάντα, και δεν θα υπάρξει τέλος στη βασιλεία του».—Λου 1:32, 33. Με την πτώση της Ιερουσαλήμ το 607 Π.Κ.Χ., οι δυνάμεις των Εθνικών εξουσίαζαν πλέον όλη τη γη. Η Δαβιδική δυναστεία και η διακυβέρνησή της διακόπηκαν, γι’ αυτό και η Ιερουσαλήμ, δηλαδή ό,τι αντιπροσώπευε αυτή, θα συνέχιζε να «καταπατείται» για όσον καιρό η βασιλεία του Θεού, όπως λειτουργούσε διαμέσου του οίκου του Δαβίδ, θα παρέμενε υποβιβασμένη και ανενεργή υπό τις δυνάμεις των Εθνικών. Επισημαίνοντας αυτή τη συσχέτιση με τη διακυβέρνηση, το Βιβλικό Λεξικό του Άνγκερ ([Unger’s Bible Dictionary] 1965, σ. 398) σχολιάζει: «Κατά συνέπεια, οι Εθνικοί—“τα έθνη”—οδεύουν προς το τέλος της διαχείρισης που ασκούν ως κυβερνήτες της γης. Η λήξη αυτής της περιόδου θα αποτελέσει το τέλος “των καιρών των Εθνικών” (Λουκ. 21:24· Δαν. 2:36-44)».—Παράβαλε Ιεζ 17:12-21· επίσης την περιγραφή της πτώσης της Μηδοπερσίας στα εδ. Δα 8:7, 20. Τουλάχιστον δύο φορές σε αυτή την προφητεία που ασχολείται με τον καιρό του τέλους, ο Ιησούς αναφέρθηκε στα περιεχόμενα του βιβλίου του προφήτη Δανιήλ. (Παράβαλε Ματ 24:15, 21 με Δα 11:31· 12:1.) Στο βιβλίο του Δανιήλ βρίσκουμε μια απεικόνιση της κυριαρχίας που ασκούν στη γη οι δυνάμεις των Εθνικών κατά τους “προσδιορισμένους καιρούς” τους. Το δεύτερο κεφάλαιο του Δανιήλ περιέχει το προφητικό όραμα (που έλαβε ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ) της τεράστιας εικόνας η οποία, σύμφωνα με τη θεόπνευστη ερμηνεία του Δανιήλ, αντιπροσώπευε την πορεία των Εθνικών παγκόσμιων δυνάμεων που θα τερματιζόταν με την καταστροφή τους από τη Βασιλεία την οποία θα εγκαθίδρυε «ο Θεός του ουρανού» και η οποία θα κυβερνούσε κατόπιν όλη τη γη. (Δα 2:31-45) Αξιοσημείωτο είναι πως η εικόνα ξεκινάει με τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία, την πρώτη παγκόσμια δύναμη που “καταπάτησε την Ιερουσαλήμ” ανατρέποντας τη Δαβιδική δυναστεία και αφήνοντας κενό το «θρόνο του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ. Και αυτό επίσης επιβεβαιώνει την έναρξη “των προσδιορισμένων καιρών των εθνών” κατά το έτος της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, το 607 Π.Κ.Χ. Πάλι στο βιβλίο του Δανιήλ βρίσκουμε ένα ακριβές παράλληλο του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποίησε ο Ιησούς τη λέξη «καιροί» όσον αφορά «τα έθνη», ή αλλιώς τις δυνάμεις των Εθνικών. Και πάλι ο Ναβουχοδονόσορ, αυτός που εκθρόνισε τον απόγονο του Δαβίδ τον Σεδεκία, λαβαίνει ένα ακόμη όραμα το οποίο, όπως ερμήνευσε ο Δανιήλ, σχετίζεται με τη θεϊκά ανατεθειμένη βασιλεία. Το συμβολικό όραμα περιλάμβανε ένα πελώριο δέντρο, το οποίο ένας άγγελος από τους ουρανούς διέταξε να κοπεί. Στη συνέχεια το στέλεχος των ριζών του αλυσοδέθηκε με σιδερένια και χάλκινα δεσμά και θα έπρεπε να παραμείνει σε αυτή την κατάσταση μέσα στο χορτάρι της γης μέχρι να περάσουν «εφτά καιροί» από πάνω του. «Η καρδιά του ας αλλάξει από ανθρώπινη και ας του δοθεί καρδιά ζώου, και εφτά καιροί ας περάσουν από πάνω του . . . προκειμένου να γνωρίσουν αυτοί που ζουν ότι ο Ύψιστος είναι Άρχοντας στη βασιλεία των ανθρώπων και ότι σε όποιον θέλει τη δίνει και εγκαθιστά σε αυτήν ακόμη και τον πιο ασήμαντο των ανθρώπων».—Δα 4:10-17· βλέπε 4:16 Αδιαμφισβήτητα, το όραμα είχε μια εκπλήρωση στον ίδιο τον Ναβουχοδονόσορα. (Βλέπε Δα 4:31-35.) Ως εκ τούτου, ορισμένοι θεωρούν πως έχει άμεση προφητική εφαρμογή μόνο σε αυτόν και εκλαμβάνουν το όραμα απλώς ως αντανάκλαση της αιώνιας αλήθειας που αφορά την “ανωτερότητα του Θεού σε σχέση με όλες τις άλλες εξουσίες—ανθρώπινες ή δήθεν θεϊκές”. Αυτοί αναγνωρίζουν μεν ότι η συγκεκριμένη αλήθεια ή αρχή δεν ισχύει μόνο για την περίπτωση του Ναβουχοδονόσορα, αλλά δεν θεωρούν ότι συσχετίζεται με συγκεκριμένη χρονική περίοδο ή συγκεκριμένο θεϊκό χρονοδιάγραμμα. Εντούτοις, η εξέταση ολόκληρου του βιβλίου του Δανιήλ φανερώνει πως παντού στα οράματα και στις προφητείες του δεσπόζει το στοιχείο του χρόνου, οι δε παγκόσμιες δυνάμεις και τα γεγονότα που περιγράφονται σε καθένα από αυτά τα οράματα, αντί να παρουσιάζονται μεμονωμένα ή να συμβαίνουν τυχαία, με το στοιχείο του χρόνου να πλανάται αόριστα, παρουσιάζονται μέσα σε ένα ιστορικό πλαίσιο ή ακολουθούν μια χρονική συνέχεια. (Παράβαλε Δα 2:36-45· 7:3-12, 17-26· 8:3-14, 20-25· 9:2, 24-27· 11:2-45· 12:7-13.) Επιπρόσθετα, το βιβλίο αυτό εξαίρει επανειλημμένα το τελικό συμπέρασμα που συνιστά το θέμα των προφητειών του: την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας και αιώνιας Βασιλείας του Θεού, εκφραζόμενης μέσω της διακυβέρνησης του “γιου του ανθρώπου”. (Δα 2:35, 44, 45· 4:17, 25, 32· 7:9-14, 18, 22, 27· 12:1) Το βιβλίο ξεχωρίζει επίσης στις Εβραϊκές Γραφές λόγω των αναφορών του στον «καιρό του τέλους».—Δα 8:19· 11:35, 40· 12:4, 9. Με βάση τα παραπάνω, δεν φαίνεται λογικό να συμπεράνουμε ότι το όραμα του συμβολικού “δέντρου” και η αναφορά στους “εφτά καιρούς” δεν έχουν καμιά επιπλέον εφαρμογή πέρα από τα εφτά χρόνια της παραφροσύνης ενός Βαβυλώνιου ηγεμόνα και της επακόλουθης ανάνηψης και επιστροφής του στην εξουσία, ιδιαίτερα μάλιστα υπό το φως της προφητικής αναφοράς στους “προσδιορισμένους καιρούς των εθνών” που έκανε ο ίδιος ο Ιησούς. Ο καιρός κατά τον οποίο δόθηκε το όραμα, δηλαδή ένα ιστορικό σημείο καμπής κατά το οποίο ο Θεός, ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, είχε επιτρέψει να ανατραπεί η βασιλεία που ο ίδιος είχε εγκαθιδρύσει στο λαό με τον οποίο είχε συνάψει διαθήκη, καθώς επίσης το πρόσωπο στο οποίο αποκαλύφτηκε το όραμα, δηλαδή ο ίδιος εκείνος κυβερνήτης που χρησίμευσε ως θεϊκό όργανο σε αυτή την ανατροπή και ο οποίος έγινε ακολούθως ο αποδέκτης της παγκόσμιας κυριαρχίας με θεϊκή άδεια, χωρίς να παρακωλύεται από κάποια αντιπροσωπευτική βασιλεία του Ιεχωβά Θεού, και τέλος ολόκληρο το θέμα του οράματος: «Προκειμένου να γνωρίσουν αυτοί που ζουν ότι ο Ύψιστος είναι Άρχοντας στη βασιλεία των ανθρώπων και ότι σε όποιον θέλει τη δίνει και εγκαθιστά σε αυτήν ακόμη και τον πιο ασήμαντο των ανθρώπων» (Δα 4:17), όλα αυτά παρέχουν βάσιμο λόγο για να πιστεύουμε ότι το εκτενές αυτό όραμα και η ερμηνεία του περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Δανιήλ επειδή αποκαλύπτουν τη διάρκεια “των προσδιορισμένων καιρών των εθνών” και τον καιρό της εγκαθίδρυσης της Βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστό του. Οι συμβολισμοί που χρησιμοποιούνται σε αυτό το προφητικό όραμα δεν είναι διόλου μοναδικοί. Και αλλού έχουν χρησιμοποιηθεί δέντρα για να εξεικονίσουν άρχουσες δυνάμεις, περιλαμβανομένης και της τυπικής βασιλείας του Θεού στην Ιερουσαλήμ. (Παράβαλε Κρ 9:6-15· Ιεζ 17:1-24· 31:2-18.) Το υπόλειμμα ενός κορμού που βλαστάνει εκ νέου και το «κλαδάκι», ή ο «βλαστός», εμφανίζονται αρκετές φορές ως σύμβολα που αντιπροσωπεύουν την εκ νέου ανάληψη της εξουσίας από ένα συγκεκριμένο γένος ή δυναστεία, ιδιαίτερα στις Μεσσιανικές προφητείες. (Ησ 10:33–11:10· 53:2-7· Ιερ 23:5· Ιεζ 17:22-24· Ζαχ 6:12, 13· παράβαλε Ιωβ 14:7-9.) Ο Ιησούς μίλησε για τον εαυτό του ως “τη ρίζα και τον απόγονο του Δαβίδ”.—Απ 5:5· 22:16. Είναι ολοφάνερο πως το κεντρικό σημείο του οράματος είναι η άσκηση της ακατανίκητης κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού στη «βασιλεία των ανθρώπων», και αυτό αποτελεί τον οδηγό για την πλήρη κατανόηση του οράματος. Το δέντρο καταδεικνύεται ότι έχει μια εφαρμογή στον Ναβουχοδονόσορα, ο οποίος στο συγκεκριμένο σημείο της ιστορίας ήταν η κεφαλή της κυρίαρχης Παγκόσμιας Δύναμης, της Βαβυλώνας. Ωστόσο, πριν κατακτήσει ο Ναβουχοδονόσορ την Ιερουσαλήμ, η τυπική βασιλεία του Θεού που κυβερνούσε από αυτή την πόλη ήταν το όργανο μέσω του οποίου ο Ιεχωβά εξέφραζε τη δικαιωματική του κυριαρχία στη γη. Επομένως, αυτή αποτελούσε έναν θεϊκό φραγμό ή εμπόδιο για τον Ναβουχοδονόσορα στην επίτευξη του στόχου του για παγκόσμια κυριαρχία. Επιτρέποντας την ανατροπή της τυπικής εκείνης βασιλείας στην Ιερουσαλήμ, ο Ιεχωβά επέτρεψε να εκκοπεί η ορατή έκφραση της κυριαρχίας που ασκούσε ο ίδιος μέσω των βασιλιάδων της Δαβιδικής δυναστείας. Η έκφραση της παγκόσμιας κυριαρχίας και η άσκησή της στη «βασιλεία των ανθρώπων», χωρίς να εμποδίζονται από οποιαδήποτε αντιπροσωπευτική βασιλεία του Θεού, πέρασαν πλέον στα χέρια των Εθνικών. (Θρ 1:5· 2:2, 16, 17) Υπό το φως αυτών των γεγονότων, «το δέντρο» φαίνεται ότι, εκτός από τον Ναβουχοδονόσορα, αντιπροσωπεύει και κάτι μεγαλύτερο: την παγκόσμια κυριαρχία όπως αυτή ασκείται σύμφωνα με τη διευθέτηση του Θεού. Ωστόσο, ο Θεός ξεκαθαρίζει σε αυτό το σημείο πως δεν έχει παραδώσει για πάντα την παγκόσμια κυριαρχία στις δυνάμεις των Εθνικών. Το όραμα φανερώνει πως η αυτοσυγκράτηση από μέρους του Θεού (όπως εξεικονίζεται από τα σιδερένια και τα χάλκινα δεσμά γύρω από το υπόλειμμα του κορμού του δέντρου) επρόκειτο να συνεχιστεί μέχρι «να περάσουν εφτά καιροί από πάνω του». (Δα 4:16, 23, 25) Κατόπιν, εφόσον «ο Ύψιστος είναι Άρχοντας στη βασιλεία των ανθρώπων», ο Θεός θα έδινε την παγκόσμια κυριαρχία «σε όποιον θέλει». (Δα 4:17) Το ίδιο το προφητικό βιβλίο του Δανιήλ δείχνει ποιος θα ήταν αυτός—ο «γιος ανθρώπου» στον οποίο δίνεται «εξουσία διακυβέρνησης και αξιοπρέπεια και βασιλεία, ώστε όλοι οι λαοί, οι εθνότητες και οι γλώσσες να υπηρετούν αυτόν». (Δα 7:13, 14) Η προφητεία του ίδιου του Ιησού, στην οποία μνημονεύονται «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών», υποδεικνύει σαφώς την άσκηση τέτοιας παγκόσμιας κυριαρχίας από μέρους του Χριστού Ιησού ως εκλεγμένου Βασιλιά του Θεού, κληρονόμου στο θρόνο της Δαβιδικής δυναστείας. (Ματ 24:30, 31· Λου 21:27-31, 36) Επομένως, το συμβολικό υπόλειμμα του κορμού, που αντιπροσώπευε το ότι ο Θεός διακρατεί το υπέρτατο δικαίωμα της άσκησης παγκόσμιας κυριαρχίας στη «βασιλεία των ανθρώπων», επρόκειτο να βλαστήσει εκ νέου στη Βασιλεία του Γιου του.—Ψλ 89:27, 35-37. Στην εκπλήρωση του οράματος που βίωσε προσωπικά ο Ναβουχοδονόσορ, «οι εφτά καιροί» ήταν προφανώς εφτά χρόνια, στη διάρκεια των οποίων παραφρόνησε παρουσιάζοντας συμπτώματα παρόμοια με της λυκανθρωπίας και εγκαταλείποντας το θρόνο του για να τρώει χορτάρι όπως ένα θηρίο του αγρού. (Δα 4:31-36) Είναι αξιοσημείωτο ότι η Γραφή περιγράφει την άσκηση της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις δυνάμεις των Εθνικών μιλώντας με αλληγορική γλώσσα για θηρία που εναντιώνονται στον άγιο λαό του Θεού και στον «Άρχοντα των αρχόντων» του. (Παράβαλε Δα 7:2-8, 12, 17-26· 8:3-12, 20-25· Απ 11:7· 13:1-11· 17:7-14.) Όσον αφορά τη χρήση της λέξης «καιροί» (από την αραμαϊκή λέξη ‛ιντάν) στην προφητεία του Δανιήλ, οι λεξικογράφοι δείχνουν ότι εδώ σημαίνει «έτη». (Βλέπε Λεξικό των Βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης [Lexicon in Veteris Testamenti Libros], των Λ. Κέλερ και Β. Μπαουμγκάρτνερ, Λέιντεν, 1958, σ. 1106· Εβραϊκό και Αγγλικό Λεξικό της Παλαιάς Διαθήκης [A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament], των Μπράουν, Ντράιβερ και Μπριγκς, 1980, σ. 1105· Λεξικό Αραμαϊκής Γλώσσας της Παλαιάς Διαθήκης [Lexicon Linguae Aramaicae Veteris Testamenti], επιμέλεια Ε. Βογκτ, Ρώμη, 1971, σ. 124.) Η διάρκεια ενός έτους όπως χρησιμοποιείται εδώ υποδεικνύεται ότι είναι 360 ημέρες, εφόσον τρεισήμισι καιροί ισοδυναμούν με «χίλιες διακόσιες εξήντα ημέρες» στα εδάφια Αποκάλυψη 12:6, 14. (Παράβαλε επίσης Απ 11:2, 3.) Σε αρμονία με αυτόν τον υπολογισμό, «εφτά καιροί» αντιστοιχούν σε 2.520 ημέρες. Το ότι ένας συγκεκριμένος αριθμός ημερών μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην Αγία Γραφή για να εξεικονίσει προφητικά έναν αντίστοιχο αριθμό ετών γίνεται φανερό αν διαβάσουμε τις αφηγήσεις των εδαφίων Αριθμοί 14:34 και Ιεζεκιήλ 4:6. Μόνο αν εφαρμόσουμε τον τύπο που δηλώνεται εκεί, «μία ημέρα για ένα έτος», στους “εφτά καιρούς” αυτής της προφητείας μπορεί το όραμα που βρίσκεται στο 4ο κεφάλαιο του Δανιήλ να έχει ουσιαστική εκπλήρωση πέρα από την εποχή του εκλιπόντος πλέον Ναβουχοδονόσορα, όπως μας δίνουν λόγο να αναμένουμε οι αποδείξεις που παρουσιάστηκαν μέχρι τώρα. Αυτοί, λοιπόν, οι καιροί αντιπροσωπεύουν 2.520 χρόνια. Δηλαδή, με το πέρασμα του χρόνου, το βασίλειο του Ιούδα που είχε ιδρύσει ο Ιεχωβά έγινε τόσο διεφθαρμένο ώστε ο Θεός επέτρεψε στον Βασιλιά Ναβουχοδονόσορ να το καταστρέψει, να το ‘κόψει’. Αυτό συνέβη στο έτος 607 Π.Κ.Χ. Εκείνη την εποχή, ειπώθηκαν στον Σεδεκία, τον τελευταίο βασιλιά του Ιούδα που κάθησε στο θρόνο του Ιεχωβά, τα εξής: ‘Αφαίρεσε το στέμμα. . . . σίγουρα, αυτό δεν θα ανήκει σε κανέναν, μέχρι να έρθει εκείνος που έχει το νομικό δικαίωμα, και πρέπει να το δώσω σε αυτόν’. (Ιεζεκιήλ 21:25-27) Έτσι η διακυβέρνηση του Θεού, όπως αντιπροσωπευόταν από το ‘δέντρο’, ‘κόπηκε’ το 607 Π.Κ.Χ. Δεν υπήρχε πια κάποια κυβέρνηση που να αντιπροσωπεύει τη διακυβέρνηση του Θεού στη γη. Επομένως, το 607 Π.Κ.Χ. άρχισε μια χρονική περίοδος την οποία ο Ιησούς Χριστός αργότερα αποκάλεσε ‘προσδιορισμένους καιρούς των εθνών’. (Λουκάς 21:24) Στη διάρκεια αυτών των ‘προσδιορισμένων καιρών’, ο Θεός δεν είχε κάποια κυβέρνηση που να αντιπροσωπεύει τη διακυβέρνησή του στη γη. Τι θα συνέβαινε στο τέλος αυτών των ‘προσδιορισμένων καιρών των εθνών’; Ο Ιεχωβά θα έδινε την εξουσία της διακυβέρνησης σε Εκείνον ‘που έχει το νομικό δικαίωμα’. Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Γι’ αυτό, αν μπορούμε να βρούμε πότε έληξαν «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών», τότε θα μάθουμε πότε αρχίζει να κυβερνάει ο Χριστός ως βασιλιάς. Αν μετρούσαμε 2.520 κατά γράμμα ημέρες από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 607 Π.Κ.Χ., θα φτάναμε στο 600 Π.Κ.Χ., ένα έτος χωρίς καμιά σημασία από Γραφική άποψη. Ακόμη και το 537 Π.Κ.Χ., όταν οι απελευθερωμένοι Ιουδαίοι επέστρεψαν στον Ιούδα, η κυριαρχία του Ιεχωβά δεν φανερώθηκε στη γη. Αυτό αληθεύει επειδή ο Ζοροβάβελ, ο κληρονόμος του θρόνου του Δαβίδ, δεν έγινε βασιλιάς, αλλά απλώς κυβερνήτης της περσικής επαρχίας του Ιούδα. Εφόσον οι «εφτά καιροί» είναι προφητικοί, πρέπει να εφαρμόσουμε στις 2.520 ημέρες το Γραφικό κανόνα: «Μία ημέρα για ένα έτος». Αυτός ο κανόνας διατυπώνεται σε κάποια προφητεία σχετικά με την πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους. (Ιεζεκιήλ 4:6, 7· παράβαλε Αριθμοί 14:34.) Άρα, οι «εφτά καιροί» κατά τους οποίους κυριαρχούσαν στη γη δυνάμεις των Εθνικών χωρίς την παρέμβαση της Βασιλείας του Θεού διήρκεσαν 2.520 χρόνια. Άρχισαν με την ερήμωση του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ τον έβδομο σεληνιακό μήνα (15 Τισρί) του 607 Π.Κ.Χ. (2 Βασιλέων 25:8, 9, 25, 26) Από αυτό το σημείο ως το 1 Π.Κ.Χ. έχουμε 606 χρόνια. Τα υπόλοιπα 1.914 χρόνια εκτείνονται ως το 1914 Κ.Χ. Συνεπώς οι «εφτά καιροί», ή αλλιώς τα 2.520 χρόνια, τελείωσαν στις 15 Τισρί, δηλαδή στις 4/5 Οκτωβρίου 1914 Κ.Χ. Εκείνο το έτος συμπληρώθηκαν «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών» και έδωσε ο Θεός τη διακυβέρνηση στον «πιο ασήμαντο των ανθρώπων»—τον Ιησού Χριστό—ο οποίος είχε θεωρηθεί τόσο αξιοκαταφρόνητος από τους εχθρούς του ώστε τον κρέμασαν στο ξύλο. (Δανιήλ 4:17) Προκειμένου να ενθρονίσει τον Μεσσιανικό Βασιλιά, ο Ιεχωβά χαλάρωσε τα συμβολικά σιδερένια και χάλκινα δεσμά γύρω από το «στέλεχος των ριζών» της δικής του κυριαρχίας. Έτσι ο Ύψιστος Θεός επέτρεψε να αναπτυχθεί από αυτό ένας βασιλικός «βλαστός» ως έκφανση της θεϊκής κυριαρχίας σε σχέση με τη γη μέσω της ουράνιας Βασιλείας στα χέρια του μεγαλύτερου Κληρονόμου του Δαβίδ, του Ιησού Χριστού. – Ησαΐας 11:1, 2· Ιώβ 14:7-9· Ιεζεκιήλ 21:27 Αποτελεί αξιομνημόνευτο ιστορικό γεγονός το ότι, με βάση τα σημεία και τις αποδείξεις που παρουσιάστηκαν παραπάνω, το τεύχος του Μαρτίου 1880 του περιοδικού Η Σκοπιά (στην αγγλική) επισήμανε το έτος 1914 ως το έτος κατά το οποίο θα έληγαν «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών» (και κατά το οποίο θα τερματιζόταν η εξουσία που είχε παραχωρηθεί στους Εθνικούς κυβερνήτες). Αυτό συνέβη περίπου 34 χρόνια πριν από την έλευση εκείνου του έτους και των βαρυσήμαντων γεγονότων που σηματοδότησε. Στο κυριακάτικο περιοδικό της εφημερίδας Ο Κόσμος (The World), μιας από τις πλέον έγκριτες εφημερίδες της Νέας Υόρκης εκείνη την εποχή, το οποίο κυκλοφόρησε στις 30 Αυγούστου 1914, υπήρχε ένα κύριο άρθρο που σχολίασε τα ακόλουθα για το εν λόγω ζήτημα: «Το τρομακτικό ξέσπασμα του πολέμου στην Ευρώπη έχει εκπληρώσει μια εκπληκτική προφητεία. Στα περασμένα 25 χρόνια, οι “Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής” . . . , μέσω κηρύκων και μέσω του τύπου, διακήρυτταν στον κόσμο ότι η Ημέρα του Θυμού που προφητεύεται στην Αγία Γραφή θα άρχιζε το 1914». Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα από το έτος 1914 Κ.Χ. και μετά αποτελούν ιστορία πασίγνωστη σε όλους, αρχής γενομένης από την έκρηξη του μεγάλου πολέμου, του πρώτου παγκόσμιου πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας και του πρώτου που διεξάχθηκε, όχι μόνο για την κυριαρχία της Ευρώπης ή της Αφρικής ή της Ασίας, αλλά για την κυριαρχία του κόσμου.—Λου 21:7-24 Τα παγκόσμια γεγονότα από το 1914 και έπειτα επιβεβαιώνουν ότι η παραπάνω κατανόηση που βασίζεται στη Βιβλική χρονολόγηση είναι ορθή. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε ότι “η τελική περίοδος του συστήματος πραγμάτων” θα χαρακτηριζόταν από πολέμους, πείνες και επιδημίες. (Ματθαίος 24:3-8· Αποκάλυψη 6:2-8) Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα από το 1914. Ο απόστολος Παύλος πρόσθεσε περαιτέρω στοιχεία στην εικόνα, λέγοντας ότι θα υπήρχε αισθητή διαφορά στη στάση που θα εκδήλωναν οι άνθρωποι ο ένας προς τον άλλον. Αυτή η περιγραφή των αλλαγών των οποίων έχουμε όλοι παραστεί μάρτυρες ήταν πέρα για πέρα ακριβής.—2 Τιμόθεο 3:1-5. Ποια γεγονότα κάνουν το έτος 1914 μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία, και το “κλειδώνουν” τέλεια με το 607 Π.Κ.Χ. και με την προφητεία που εξετάζουμε; Ας αναφέρουμε ορισμένα σημεία.

ΤΟ ΕΤΟΣ 1914

	Έχει πράγματι αλλάξει τόσο πολύ «το σκηνικό αυτού του κόσμου» από το 1914; Στο βιβλίο Η Γενιά του 1914 (The Generation of 1914), ο καθηγητής Ρόμπερτ Βολ παρατηρεί: «Εκείνοι που επέζησαν από τον πόλεμο ποτέ δεν μπόρεσαν να απαλλαχτούν από την πεποίθηση ότι ένας κόσμος είχε τελειώσει και ένας άλλος είχε αρχίσει τον Αύγουστο του 1914». Επιβεβαιώνοντάς το αυτό, ο Δρ Ζόρζε Α. Κόστα ε Σίλβα, ως διευθυντής ψυχικής υγείας για την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, έγραψε: «Ζούμε σε έναν καιρό εξαιρετικά γρήγορων αλλαγών, οι οποίες καταλήγουν να προκαλούν ανησυχία και άγχος σε πρωτοφανή επίπεδα στην ιστορία της ανθρωπότητας». 

Η Εποχή των Αναταράξεων: Περιπέτειες σε Ένα Νέο Κόσμο είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που έγραψε ο Άλαν Γκρίνσπαν και κυκλοφόρησε το 2007. Ο συγγραφέας διατέλεσε επί σχεδόν 20 χρόνια πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία επιβλέπει ολόκληρο το κεντρικό τραπεζικό σύστημα της χώρας. Ο Γκρίνσπαν τονίζει τη διαμετρική αντίθεση ανάμεσα στην παγκόσμια κατάσταση πριν από το 1914 και στα όσα ακολούθησαν:  «Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, ο κόσμος, πριν από το 1914, φαινόταν να οδεύει αμετάκλητα προς υψηλότερα επίπεδα κοσμιότητας και πολιτισμού· η ανθρώπινη κοινωνία έμοιαζε διατεθειμένη να διορθωθεί και να τελειοποιηθεί. Ο 19ος αιώνας είχε βάλει τέρμα στην άθλια πρακτική του δουλεμπορίου. Η απάνθρωπη βία φαινόταν να έχει πάρει τέλος. . . . Ο ρυθμός των εφευρέσεων και των καινοτομιών είχε ενταθεί παγκοσμίως καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, γεννώντας σιδηροδρόμους, τηλέφωνα, ηλεκτρικό ρεύμα, κινηματογράφο, αυτοκίνητο και διάφορες βελτιώσεις της καθημερινής διαβίωσης—τόσο πολλές που δεν μπορούν να αναφερθούν εδώ. Η ιατρική επιστήμη, η επιστήμη της διατροφής και η μαζική διανομή πόσιμου νερού είχε ανεβάσει τη μέση διάρκεια ζωής . . . Ήταν γενική η αίσθηση ότι η πρόοδος ήταν μη αντιστρεπτή».

	 Αλλά . . . «Ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος ήταν πιο καταστροφικός για την κοσμιότητα και τον πολιτισμό απ’ ό,τι ο πολύ πιο καταστροφικός Β΄ Παγκόσμιος που ακολούθησε. Και αυτό γιατί η πρώτη σύγκρουση κατέστρεψε μία ιδέα. Δεν μπορώ να σβήσω από το μυαλό μου τη σκέψη εκείνων των προπολεμικών χρόνων όπου το μέλλον της ανθρωπότητας έμοιαζε ρόδινο και απεριόριστο. Σήμερα οι προοπτικές μας είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες που υπήρχαν έναν αιώνα πριν, αλλά και λίγο πιο συμβατές με την πραγματικότητα. Θα παίξουν άραγε η τρομοκρατία, η υπερθέρμανση του πλανήτη και ο νεολαϊκισμός, στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, το ρόλο που έπαιξε ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος στην προηγούμενη; Κανείς δεν μπορεί να δώσει απάντηση με σιγουριά».

 Ο Γκρίνσπαν θυμήθηκε από τα φοιτητικά του χρόνια μια δήλωση του οικονομολόγου Μπέντζαμιν Μ. Άντερσον (1886-1949): «Αυτοί που θυμούνται ως ενήλικοι και καταλαβαίνουν ως ενήλικοι τον κόσμο που προηγήθηκε του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, τον θυμούνται με μεγάλη νοσταλγία. Υπήρχε ένα αίσθημα ασφάλειας εκείνη την εποχή, το οποίο από τότε δεν έχει ξαναϋπάρξει».—Οικονομία και Δημόσια Ευημερία (Economics and the Public Welfare).

	 Σε παρόμοιο συμπέρασμα καταλήγει το βιβλίο Η Διάλυση Ενός Κόσμου (A World Undone) του Τζ. Τζ. Μάγιερ, το οποίο εκδόθηκε το 2006. Εκεί διαβάζουμε: «Συχνά λέγεται ότι κάποια ιστορικά γεγονότα “άλλαξαν τα πάντα”. Στην περίπτωση του Μεγάλου Πολέμου [1914-1918] αυτό όντως αληθεύει. Ο πόλεμος πράγματι άλλαξε τα πάντα: όχι μόνο τα σύνορα, όχι μόνο τις κυβερνήσεις και τη μοίρα των εθνών, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν έκτοτε τον εαυτό τους και τον κόσμο. Αποτέλεσε κάτι σαν τρύπα στο χρόνο, αποσυνδέοντας οριστικά το μεταπολεμικό κόσμο από οτιδήποτε είχε προηγηθεί».

Πολλοί ιστορικοί και σχολιαστές συμφωνούν ότι το 1914 ήταν σημείο στροφής στην ανθρώπινη ιστορία. Οι ακόλουθες παραθέσεις το δείχνουν αυτό παραστατικά: «Το τελευταίο εντελώς “φυσιολογικό” έτος της ιστορίας ήταν το 1913, το έτος πριν από την έναρξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου».—Άρθρο του εκδότη στην εφημερίδα Τάιμς-Χέραλντ (Times-Herald), Ουάσινγκτον, D.C., 13 Μαρτίου 1949. «Ολοένα και περισσότερο, οι ιστορικοί θεωρούν την 75ετή περίοδο από το 1914 ως το 1989, που περιλαμβάνει δύο παγκόσμιους πολέμους και τον ψυχρό πόλεμο, ως μια μοναδική, ξεχωριστή εποχή, έναν ιδιαίτερο καιρό κατά τον οποίο μεγάλο μέρος του κόσμου βρισκόταν σε πόλεμο, αναδιοργανωνόταν έπειτα από πόλεμο ή ετοιμαζόταν για πόλεμο».—Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times), 7 Μαΐου 1995. «Ολόκληρος ο κόσμος πραγματικά ανατινάχτηκε την εποχή του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου χωρίς να γνωρίζουμε ακόμη το γιατί. Μέχρι τότε, οι άνθρωποι πίστευαν ότι η ουτοπία θα γινόταν σύντομα πραγματικότητα. Υπήρχε ειρήνη και ευημερία. Έπειτα, όλα ανατινάχτηκαν. Από τότε βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αβεβαιότητας . . . Περισσότεροι άνθρωποι έχουν θανατωθεί σε αυτόν τον αιώνα παρά σε ολόκληρη την ιστορία».—Δρ Γουόκερ Πέρσι, Αμερικανικά Ιατρικά Νέα (American Medical News), 21 Νοεμβρίου 1977. Πενήντα και πλέον χρόνια μετά το 1914, ο Γερμανός πολιτικός Κόνραντ Αντενάουερ έγραψε: «Η ασφάλεια και η ηρεμία εξαφανίστηκαν από τη ζωή των ανθρώπων μετά το 1914».—Δε Γουέστ Πάρκερ (The West Parker), Κλίβελαντ, Οχάιο, 20 Ιανουαρίου 1966.

Έτσι, παρατηρούμε ότι είναι ξεκάθαρο ότι το έτος 1914 είναι ξεχωριστό. Τι έγινε πραγματικά το 1914; Το 1844, ο Ε. Μπ. Έλιοτ, ένας Βρετανός κληρικός, επέσυρε την προσοχή στο 1914 ως πιθανή χρονολογία για το τέλος των ‘εφτά καιρών’ του Δανιήλ, αλλά εξέφρασε επίσης και μια εναλλακτική άποψη με την οποία υποδείκνυε τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης. Το 1849 ο Ρόμπερτ Σίλι, από το Λονδίνο, επεξεργάστηκε το θέμα αυτό με παρόμοιο τρόπο. Το αργότερο γύρω στο 1870, ένα έντυπο που εξέδιδε ο Τζόζεφ Σάις και ορισμένοι σύντροφοί του, και το οποίο τυπωνόταν στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, περιείχε υπολογισμούς οι οποίοι υποδείκνυαν το 1914 ως σημαντική χρονολογία, μολονότι το σκεπτικό που περιείχε βασιζόταν σε χρονολόγηση την οποία αργότερα απέρριψε ο Κ. Τ. Ρώσσελ. Κατόπιν, στα τεύχη του Αυγούστου, του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου 1875 του Κήρυκος της Πρωίας, ο Ν. Χ. Μπάρμπουρ βοήθησε στο να εναρμονιστούν διάφορες λεπτομέρειες στις οποίες άλλοι είχαν επιστήσει την προσοχή. Ο Μπάρμπουρ, χρησιμοποιώντας μια χρονολόγηση που είχε συντάξει ο Κρίστοφερ Μπόουεν, κληρικός από την Αγγλία, και την είχε δημοσιεύσει ο Ε. Μπ. Έλιοτ, ταύτισε την αρχή των Καιρών των Εθνών με την απομάκρυνση του Βασιλιά Σεδεκία από το θρόνο, όπως είχε προειπωθεί στα εδάφια Ιεζεκιήλ 21:25, 26, και υπέδειξε το 1914 ως το έτος που θα σημείωνε το τέλος των Καιρών των Εθνών.

ΜΕΤΑ ΤΟ 1914, ΤΙ;

Τι θα ακολουθούσε, όμως, το τέλος των Καιρών των Εθνών, και “δένει” αυτό με το 1914; Η προφητεία στο Γραφικό βιβλίο του Δανιήλ αναφέρει: «Κόψτε το δέντρο και καταστρέψτε το. Το στέλεχος των ριζών του, όμως, αφήστε το στη γη, αλλά με δεσμά σιδερένια και χάλκινα . . . ώσπου να περάσουν εφτά καιροί από πάνω του». (Δανιήλ 4:23) Όπως είδαμε, οι «εφτά καιροί» που αναφέρονται εδώ αντιστοιχούν από πλευράς διάρκειας με “τους προσδιορισμένους καιρούς των εθνών”. Στη Γραφή, άτομα, ηγέτες και βασίλεια συμβολίζονται μερικές φορές από δέντρα. (Ψαλμός 1:3· Ιερεμίας 17:7, 8· Ιεζεκιήλ, κεφάλαιο 31) Το συμβολικό δέντρο «ήταν ορατό ως την άκρη ολόκληρης της γης». (Δανιήλ 4:11) Επομένως, η διακυβέρνηση που αντιπροσωπεύεται από το δέντρο το οποίο θα κοβόταν και θα περιοριζόταν με δεσμά εκτεινόταν «ως την άκρη της γης», περιλαμβάνοντας ολόκληρη τη βασιλεία των ανθρώπων. (Δανιήλ 4:17, 20, 22) Το δέντρο, λοιπόν, αντιπροσωπεύει την υπέρτατη διακυβέρνηση του Θεού, ιδιαίτερα σε σχέση με τη γη. Αυτή η διακυβέρνηση εκφραζόταν για κάποιο διάστημα μέσω της βασιλείας την οποία εγκαθίδρυσε ο Ιεχωβά στο έθνος του Ισραήλ. Το συμβολικό δέντρο κόπηκε ενώ σιδερένια και χάλκινα δεσμά τοποθετήθηκαν στο υπόλειμμα του κορμού ώστε να εμποδίσουν την ανάπτυξή του. Αυτό έδειχνε ότι η λειτουργία της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης του Θεού στη γη επρόκειτο να διακοπεί, όπως και συνέβη το 607 Π.Κ.Χ.—αλλά όχι επ’ αόριστον. Το δέντρο θα παρέμενε με δεσμά ώσπου να περάσουν «εφτά καιροί». Στο τέλος εκείνης της περιόδου, ο Ιεχωβά θα έδινε τη διακυβέρνηση στο νόμιμο κληρονόμο, τον Ιησού Χριστό. Σαφώς, οι «εφτά καιροί» και «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών» αναφέρονται στην ίδια χρονική περίοδο. Σε αυτή την περίπτωση, οι εφτά καιροί κατά τους οποίους κυριαρχούσαν στη γη οι κοσμικές εξουσίες χωρίς θεϊκή παρέμβαση ισοδυναμούν με 2.520 χρόνια. Υπολογίζοντας 2.520 χρόνια από το 607 Π.Κ.Χ. φτάνουμε στο 1914 Κ.Χ. Αυτό είναι το έτος κατά το οποίο τελείωσαν «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών», δηλαδή οι εφτά καιροί. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς Χριστός άρχισε να κυβερνάει ως Βασιλιάς της Βασιλείας του Θεού το 1914. Άρα το τέλος των Καιρών των Εθνών συνδέεται με την Παρουσία του Ιησού Χριστού! Καταδεικνύουν τα γεγονότα από το 1914 και μετά την παρουσία του Μεσσία, όπως αυτή περιγράφεται στην Αγία Γραφή; Ας εξετάσουμε! Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, οι μαθητές του τον ρώτησαν: «Πες μας: Πότε θα γίνουν αυτά, και ποιο θα είναι το σημείο της παρουσίας σου και της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων;» Η απάντηση του Ιησού έδειξε ότι θα υπήρχαν παγκόσμιοι πόλεμοι, πείνες, μεγάλοι σεισμοί και αυξανόμενη ανομία. Εκτός αυτών, θα εγείρονταν θρησκευτικοί ψευδοδιδάσκαλοι για να παροδηγήσουν πολλούς, οι αληθινοί μαθητές του θα γίνονταν αντικείμενα διωγμού και μίσους, η αγάπη των περισσοτέρων επρόκειτο να ψυχρανθεί και τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού θα κηρύττονταν σε όλη τη γη. (Ματθαίος 24:3-14) Πολλοί παρατηρητές έχουν παραδεχτεί ότι, από τότε που ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος το 1914, η ανθρωπότητα έχει εισέλθει σε μια περίοδο πρωτόγνωρης αναταραχής. Ο φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ έγραψε: «Από το 1914, όποιος είναι ενήμερος των τάσεων του κόσμου ανησυχεί βαθιά για αυτό που φαίνεται σαν μοιραία και προκαθορισμένη πορεία προς μια ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή». Ο Δανός ιστορικός Πέτερ Μονκ αναφέρεται ότι έγραψε: «Το ξέσπασμα του πολέμου το 1914 αποτελεί το μεγάλο σημείο στροφής στην ιστορία της ανθρωπότητας. . . . Μπήκαμε σε μια εποχή καταστροφής, φρίκης και μίσους, ενώ παντού επικρατεί ανασφάλεια».

Εκτός των πολέμων, από το 1914 και έπειτα, η πείνα, οι επιδημίες, οι σεισμοί και η βία κλιμακώνονται παγκοσμίως σε άνευ προηγουμένου βαθμό. Δυστυχώς, παρά την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, η ανθρωπότητα είναι εντελώς αβοήθητη όσον αφορά την επίλυση αυτών των δύσκολων προβλημάτων. Όλα αυτά αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι, από το 1914, το σημείο που έδωσε ο Ιησούς σε σχέση με τον καιρό του τέλους εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Ο Ιησούς Χριστός έχει αρχίσει να κυβερνάει στους αόρατους ουρανούς. Ο κόσμος έχει εισέλθει στον καιρό του τέλους του!

Από την άλλη, αν το 607 Π.Κ.Χ. δεν είναι η σωστό έτος της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και είναι το 587Π.Κ.Χ , τότε οι “Καιροί των Εθνών” λήγουν το 1934. Συνέβη κάτι που να προσδιορίζει το 1934 ως σημείο στροφής στο παγκόσμιο σκηνικό; Η απάντηση είναι προφανής… ΟΧΙ!