Αυτό το λήμμα αφορά το είδος carcharhinus leucas. Για το είδος carcharias taurus, δείτε: καρχαρίας ταύρος.

Ο ταυροκαρχαρίας (επιστημονική ονομασία Carcharhinus leucas - Καρχαρίνος ο λεύκας[1] ), γνωστός και ως καρχαρίας του Ζαμβέζι, είναι ένας καρχαρίας που ζει σε παραθαλάσσια ρηχά νερά σε ωκεανούς και ποτάμια σε όλο τον κόσμο. Είναι γνωστός για την απρόβλεπτη και συχνά επιθετική συμπεριφορά του.

Ταυροκαρχαρίας
Ταυροκαρχαρίας
Ταυροκαρχαρίας
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα (Animalia)
Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordata)
Υπερομοταξία: Χονδριχθύες (Chondrichthyes)
Υφομοταξία: Ελασμοβράγχιοι (Elasmobranchii)
Τάξη: Καρχαρινόμορφα (Carcharhiniformes)
Οικογένεια: Καρχαρινίδες (Carcharhinidae)
Γένος: Καρχαρίνος (Carcharhinus)
Είδος: C. leucas
Διώνυμο
Carcharhinus leucas (Καρχαρίνος ο λεύκας)
J. P. Müller και Henle, 1839

Οι ταυροκαρχαρίες είναι πιο γνωστοί για την ικανότητά τους να ευδοκιμήσουν σε αλμυρό νερό και γλυκό νερό και μπορούν να ταξιδέψουν μακριά μέσα σε ποτάμια. Είναι μάλιστα γνωστοί για το γεγονός ότι έχουν ταξιδέψει ως την Ιντιάνα στο Ποταμό Οχάιο και το Ιλλινόις στο Μισσισσιππή ποταμό, αν και έχουν καταγραφεί λίγες επιθέσεις. Ως αποτέλεσμα, είναι πιθανόν να ευθύνονται για την πλειονότητα των παράκτιων επιθέσεων καρχαρία, συμπεριλαμβανομένων πολλών επιθέσεων που αποδίδονται σε άλλα είδη.[2] Ωστόσο, οι ταυροκαρχαρίες δεν είναι κυρίως καρχαρίες του γλυκού νερού (σε αντίθεση με τους καρχαρίες ποτάμων του γένους Γλυφίς).

Φτάνουν σε μήκος τα 3,5 με σύνηθες μήκος τα 2,5 μέτρα και βάρος τα 320 κιλά.[3] Η διαίτα του ταυροκαρχαρία περιλαμβάνει οστεϊχθύς και άλλους καρχαρίες,[4] αλλά επίσης περιλαμβάνει χελώνες, πουλιά, δελφίνια, χερσαία θηλαστικά, καρκινοειδή και εχινόδερμα.[5] Επίσης, ο ταυροκαρχαρίας, επειδή τριγυρνά σε ρηχά νερά, μπορεί να είναι επικίνδυνος για τους ανθρώπους,[6] και μαζί με τον μεγάλο λευκό καρχαρία και τον καρχαρία τίγρη είναι τα τρια πιο πιθανά είδη καρχαρία για να επιτεθούν στον άνθρωπο.[7]

Αντοχή στο γλυκό νερό Επεξεργασία

Ο ταυροκαρχαρίας είναι το πιο γνωστό από 43 είδη του ελασμοβράγχιων σε δέκα γένη και τέσσερις οικογένειες που έχουν αναφερθεί σε γλυκό νερό.[8] Και άλλα είδη που εισέρχονται ποτάμια είναι ο stingrays (Dasyatidae, Potamotrygonidae και άλλα) και το πριονόψαρο (Pristidae). Μερικά σελάχια (Rajidae), τα ομαλά σκυλόψαρα (Triakidae), και αμμοκαρχαρίες (Carcharhinus plumbeus) εισέρχονται τακτικά σε εκβολές ποταμών. Η δυνατότητα των ελασμοβράγχιων να εισέλθουν σε γλυκό νερό είναι περιορισμένη, επειδή το αίμα τους είναι συνήθως τουλάχιστον τόσο αλμυρό (από την άποψη της οσμωτικής δύναμης) όσο το θαλασσινό νερό με τη συσσώρευση της ουρίας και τριμεθυλαμίνης του αζώτου, αλλά οι ταυροκαρχαρίες που ζουν στο γλυκό νερό μειώνουν τη συγκέντρωση αυτών των διαλυμένων ουσιών από έως και 50%. Ως αποτέλεσμα, οι ταυροκαρχαρίες που ζουν στο γλυκό νερό πρέπει να παράγουν είκοσι φορές περισσότερα ούρα, όσο εκείνοι στο αλμυρό νερό.[9]

Αρχικά, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι οι καρχαρίες στη Λίμνη Νικαράγουα ανήκαν σε ένα ενδημικό είδος, τον καρχαρία της Λίμνης Νικαράγουα (Carcharhinus nicaraguensis). Το 1961, ύστερα από συγκρίσεις οι οποίες έγιναν σε δείγματα, οι ταξινομιστές τους θεώρησαν ένα είδος.[10] Μπορούν να πηδήξουν σε μήκος της κατεβασιάς του ποταμού Σαν Χούαν (που συνδέει τη λίμνη Νικαράγουα και την Καραϊβική Θάλασσα), σχεδόν όπως ο σολομός.[11] Καρχαρίες σημαδεμένοι με ετικέτα στο εσωτερικό της λίμνης αργότερα πιάστηκαν στον ανοιχτό ωκεανό (και αντίστροφα), με κάποιους να χρειάζονται μόλις 7 με 11 ημέρες για να ολοκληρώσουν το ταξίδι.[10]

Πηγές Επεξεργασία

  1. «λεύκας». Greek Word Study Tool (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2012. 
  2. «Bull shark». Florida Museum of Natural History. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2006. 
  3. <http://www.geofishdive.com/shark-info.html Αρχειοθετήθηκε 2011-09-09 στο Wayback Machine.>
  4. «Bull Shark». Florida Museum of Natural History Ichthyology Department. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2010. 
  5. Kindersley, Dorling (2001). Animal. London & New York: Smithsonian Institution.
  6. Crist, R. 2002. "Carcharhinus leucas" (On-line), Animal Diversity Web. Ανακτήθηκε τις 12 Μαρτίου 2007 στο animaldiversity.ummz.umich.edu
  7. «Bull shark». National Geographic. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2011. 
  8. Leonard I.V.Compagno· Sid F. Cook (Μάρτιος 1995). «Freshwater elasmobranchs; a questionable future». Florida Museum of Natural History Ichthyology Department. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2011. 
  9. «Biology of Sharks and Rays». ReefQuest Centre for Shark Research. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2010. 
  10. 10,0 10,1 Fresh Waters: Unexpected Haunts. elasmo-research.org. Ανακτήθηκε 2008-04-06.
  11. Crist, R. 2002. Carcharhinus leucas. Animal Diversity Web. Ανακτήθηκε 2008-04-06