Βικιπαίδεια

Τζοβάνι Παπίνι

 Ο Τζοβάνι Παπίνι (9 Ιανουαρίου 1881 – 8 Ιουλίου 1956)[3] ήταν ένας Ιταλός δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, ποιητής και μυθιστοριογράφος.

Τζοβάνι Παπίνι
Γέννηση9 Ιανουαρίου 1881
Φλωρεντία
Θάνατος8 Ιουλίου 1956
Φλωρεντία
Επάγγελμα/
ιδιότητες		ποιητής[1][2], δημοσιογράφος[2], συγγραφέας[1][2], κριτικός λογοτεχνίας[2], βιογράφος, συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας και φιλόσοφος
ΥπηκοότηταΙταλία και Βασίλειο της Ιταλίας
Υπογραφή
Commons page Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα
δεδομένα (π • σ • ε )

Πρώιμη ζωή

Επεξεργασία

Κατάγεται από την Φλωρεντία όπου ο πατέρας του ήταν μέσος πωλητής επίπλων (και πρώην μέλος των Giuseppe Garibaldis Redshirts) από το Borgo degli Albizi, και η μητέρα του βάφτισε τον Παπίνι κρυφά για να αποφύγει τον επιθετικό αντιθρησκευτισμό του πατέρα του. Ο Παπίνι έζησε μια ρουστίκ, μοναχική παιδική ηλικία. Τότε απεχθανόταν όλες τις πεποιθήσεις, όλες τις εκκλησίες, και κάθε μορφή δουλείας (που συνδεόταν με τη θρησκεία)* και τον συνάρπασε η ιδέα της συγγραφής μιας εγκυκλοπαίδειας , όπου θα συνοψίζονταν όλοι οι πολιτισμοί.

Σπούδασε στο Istituto di Studi Superiori  (1900-2), δίδαξε για ένα χρόνο στο Αγγλο-ιταλικό σχολείο και εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στο Μουσείο της Ανθρωπολογίας τα έτη 1902-1904.[4] Η λογοτεχνική ζωή προσέλκυσε τον Παπίνι, που το 1903 ίδρυσε το περιοδικό Il Leonardo, στο οποίο δημοσίευε άρθρα με το ψευδώνυμο "Gian Falco."[5] Συνεργάτες του ήταν οι Giuseppe Prezzolini, Borgese, Vailati, Costetti και Calderoni.[6] Μέσω του περιοδικού ο Παπίνι και οι συνεργάτες του παρουσίασαν στην Ιταλία σημαντικούς στοχαστές όπως οι Kierkegaard, Peirce,  Νίτσε, Santayana και Poincaré. Αργότερα στελέχωσε το Il Regno (Το Βασίλειο),[7] ένα εθνικιστικό έντυπο διεύθυνσης του Enrico Corradini, που ίδρυσε την Associazione Nazionalistica Italiana (Ιταλική Εθνικιστική Ένωση), για να υποστηρίξει τον αποικιακό επεκτατισμό της χώρας του.

Ο Παπίνι γνωρίστηκε με τους Γουίλιαμ Τζέιμς και Ανρί Μπερξόν, που επηρέασαν σημαντικά τα πρώτα του έργα.[8] Άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα και δοκίμια: το Il Tragico Quotidiano ("Τραγική Καθημερινότητα") το 1906, τα Il non specializzato Cieco ("Ο Τυφλός Πιλότος") και Il Crepuscolo dei Filosofi ("Το Λυκόφως των Φιλοσόφων") το 1907. Το τελευταίο αποτελούσε πολεμική με τα καθιερωμένα στοιχεία αντιπαράθεσης λογίων, όπως των Immanuel Kant, Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Auguste Comte, ο Χέρμπερτ Σπένσερ, ο Άρθουρ Σοπενχάουερ, και ο Φρίντριχ Νίτσε. Ο Παπίνι προκήρυξε το θάνατο των φιλοσόφων και την κατεδάφιση της σκέψης καθαυτής. Για λίγο φλέρταρε με τον Φουτουρισμό[9][10] και άλλες βίαιες και απελευθερωτικές μορφές του Μοντερνισμού[11] (Ο Παπίνi είναι ο χαρακτήρας πολλών ποιημάτων της Mina Loy).[12]

Το 1907 ο Παπίνι παντρεύτηκε την Τζιασίντα Τζοβανόλι * το ζευγάρι απέκτησε δύο κόρες, τη Βιόλα και την Τζοκόντα.[13]

Πριν και κατά τον Α ' Παγκόσμιο Πόλεμο

Επεξεργασία
 
"Καρικατούρα του Παπίνι", των Κάρλο Καρά & Ardengo Soffici, από τη Σκούπα, το 1922.

Το 1907 ο Τζοβάνι Παπίνι εγκατέλειψε το Il Leonardo και ίδρυσε πολλά άλλα περιοδικά. Το 1908 κυκλοφόρησε το La Voce (Η φωνή), και αργότερα το  L'Anima (Η Ψυχή) μαζί με τους Giovanni Amendola και Prezzolini. Το 1913 (προτού εμπλακεί η Ιταλία στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο) άρχισε το Lacerba (1913-15). Για τρία χρόνια ήταν ανταποκριτής για το Mercure de France και αργότερα κριτικός λογοτεχνίας για το La Nazione (Το Έθνος).[14] Περί το 1918 δημοσίευσε το άρθρο ανασκόπησης La Vraie Italie (Η Αληθινή Ιταλία), με τον Ardengo Soffici.

Η πένα του παρήγαγε αρκετά βιβλία. Στο Parole e Sangue ("Λέξεις και Αίμα") παρουσίασε τον βασικό αθεϊσμό του. Επιπλέον, παρολίγο να δημιουργήσει σκάνδαλο με τις εικασίες του ότι ο Ιησούς και ο Ιωάννης ο Απόστολος είχαν ομοφυλοφιλική σχέση.[13] Το 1912 εκδόθηκε το γνωστότερο έργο του, η αυτοβιογραφία Un Uomo Finito ("Η Αποτυχία").

Το 1915 στη συλλογή ποιητικής πρόζας Cento Pagine di Poesia (100 Σελίδες Ποίησης) και τα Buffonate (Αστείο), Maschilità (Ανδρισμός) και Stroncature (Αυστηρή Κριτική ή Πλακόστρωση), ο Παπίνι βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με τους  Βοκάκιο, Γουίλιαμ Σαίξπηρ, Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, και άλλους συγχρόνους του όπως οι Μπενεντέτο Κρότσε και Giovanni Gentile, και λιγότερο επιφανείς μαθητές του Γκαμπριέλε Ντ'Ανούντσιο. Ένας κριτικός έγραψε γι ' αυτόν:

Ο Τζοβάνι Παπίνι [...] είναι ένα από τα καλύτερα μυαλά στην Ιταλία του σήμερα. Είναι ένας εξαιρετικός εκπρόσωπος της μοντέρνας αδιάκοπης αναζήτησης για την αλήθεια, και στο έργο του βρίσκεται μία μορφή αναζωογονητικής ανεξαρτησίας, όχι όπως η αυτοαποκαλούμενη ανεξαρτησία, με άγνοια του παρελθόντος, αλλά με μελέτη και κατανόησή του.[15]

Το 1917 δημοσίευσε στίχουργήματα ομαδοποιημένα υπό τον τίτλο Opera Prima. Το 1921 ο Παπίνι ανακοίνωσε το ενδιαφέρον του για τον Ρωμαϊκό Καθολικισμό[16][17] στη δημοσίευση Storia di Cristo ("Η Ιστορία του Χριστού"), ένα βιβλίο που μεταφράστηκε σε είκοσι τρεις γλώσσες και ήταν παγκόσμια επιτυχία.[18]

Ο φασισμός και τα μεταγενέστερα χρόνια

Επεξεργασία

Μετά από αρκετά ποιητικά έργα δημοσίευσε τη σάτιρα Gog (Γωγ) (1931) και το δοκίμιο ο Dante Vivo ("Ζωντανός Δάντης" ή "Αν ο Δάντης Ήταν Ζωντανός") το 1933.[19]

 
Προσωπογραφία του Παπίνι από τον Ιούλιο Zirinsky.

Κινήθηκε προς τον Φασισμό,[20] και λόγω των πεποιθήσεών του κέρδισε μια θέση διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια το 1935. Οι Φασιστικές αρχές επιβεβαίωσαν την "άψογη φήμη" του Παπίνι μέσω του διορισμού. Το 1937 ο Παπίνι δημοσίευσε τον μοναδικό τόμο της Ιστορίας της Ιταλικής Λογοτεχνίας, με αφιέρωση στον Μπενίτο Μουσολίνι: "στον Ντούτσε, φίλο της ποίησης και των ποιητών",[21] για την απονομή κορυφαίων θέσεων στην ακαδημαϊκή κοινότητα, ειδικά στη μελέτη της Ιταλικής Αναγέννησης. Το 1940 ο τόμος δημοσιεύτηκε στη Ναζιστική Γερμανία με τον τίτλο Ewiges Italien - Die Großen im Reich seiner Dichtung. Ο Παπίνι ήταν ο αντιπρόεδρος της Europäische Schriftstellervereinigung (Ένωση Ευρωπαίων Συγγραφέων) που ιδρύθηκε από τον Γιόζεφ Γκαίμπελς το 1941/42.[22] Όταν το Φασιστικό καθεστώς κατέρρευσε (1943), ο Παπίνι μπήκε στο Φραγκισκανό μοναστήρι στη La Verna με το όνομα Fra' Μποναβεντούρα.[13]

Το έργο του επικεντρώθηκε σε διάφορα θέματα, όπως μια βιογραφία του Μιχαήλ Αγγέλου, ενώ συνέχισε να γράφει σκοτεινά και τραγικά δοκίμια. Στο πλαίσιο συνεργασίας με την εφημερίδα Corriere della Sera, συνείσφερε άρθρα που δημοσιεύτηκαν σε συλλεκτικό τόμο μετά τον θάνατό του. Έπασχε από προοδευτική παράλυση και ήταν τυφλός κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

 
Ο τάφος του Παπίνι στο Κοιμητήριο delle Porte Sante στη Φλωρεντία.

Σύμφωνα με τον ιστορικό τέχνης Richard Dorment,[23][24][25] το καθεστώς του Φρανσίσκο Φράνκοs και το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησαν την σειρά από φανταστικές συνεντεύξεις του Παπίνι (Il Libro Nero, 1951) ως προπαγάνδα εναντίον του Πάμπλο Πικάσο,[26] υπονομεύοντας δραματικά την προ-Κομμουνιστική εικόνα του. Το 1962 ο καλλιτέχνης ζήτησε από τον βιογράφο του Pierre Daix να εκθέσει την προσποιητή συνέντευξη, όπως έπραξε στο Les Lettres Françaises.[27]

Είχε την εκτίμηση του Bruno de Finetti, που επινόησε την υποκειμενική θεωρία των πιθανοτήτων, και του Χόρχε Λουίς Μπόρχες που σχολίασε ότι ο Παπίνι "ξεχάστηκε άδικα" και συμπεριέλαβε κάποιες από τις ιστορίες του στη Βιβλιοθήκη της Βαβέλ.[28]

Δημοσιεύσεις

Επεξεργασία
  • La Teoria Psicologica della Previsione (1902).
  • Sentire Senza Agire e Agire Senza Sentire (1905).
  • Il Crepuscolo dei Filosofi (1906).
  • Il Tragico Quotidiano (1906).
  • La Coltura Italiana (with Giuseppe Prezzolini, 1906).
  • Il Pilota Cieco (1907).
  • Le Memorie d'Iddio (1911).
  • L'Altra Metà (1911).
  • La Vita di Nessuno (1912).
  • Parole e Sangue (1912).
  • Un Uomo Finito (1913).
  • Ventiquattro Cervelli (1913).
  • Sul Pragmatismo: Saggi e Ricerche, 1903-1911 (1913).
  • Almanacco Purgativo 1914 (with Ardengo Soffici et al., 1913).
  • Buffonate (1914).
  • Vecchio e Nuovo Nazionalismo (with Giuseppe Prezzolini, 1914).
  • Cento Pagine di Poesia (1915).
  • Maschilità (1915).
  • La Paga del Sabato (1915).
  • Stroncature (1916).
  • Opera Prima (1917).
  • Polemiche Religiose (1917).
  • Testimonianze (1918).
  • L'Uomo Carducci (1918).
  • L'Europa Occidentale Contro la Mittel-Europa (1918).
  • Chiudiamo le Scuole (1918).
  • Giorni di Festa (1918).
  • L'Esperienza Futurista (1919).
  • Poeti d'Oggi (with Pietro Pancrazi, 1920).
  • Storia di Cristo (1921).
  • Antologia della Poesia Religiosa Italiana (1923).
  • Dizionario dell'Omo Salvatico (with Domenico Giuliotti, 1923).
  • L'Anno Santo e le Quattro Paci (1925).
  • Pane e Vino (1926).
  • Gli Operai della Vigna (1929).
  • Sant'Agostino (1931).
  • Gog (1931).
  • La Scala di Giacobbe (1932).
  • Firenze (1932).
  • Il Sacco dell'Orco (1933).
  • Dante Vivo (1933).
  • Ardengo Soffici (1933).
  • La Pietra Infernale (1934).
  • Grandezze di Carducci (1935).
  • I Testimoni della Passione (1937).
  • Storia della Letteratura Italiana (1937).
  • Italia Mia (1939).
  • Figure Umane (1940).
  • Medardo Rosso (1940).
  • La Corona d'Argento (1941).
  • Mostra Personale (1941).
  • Prose di Cattolici Italiani d'Ogni Secolo (with Giuseppe De Luca, 1941).
  • L'Imitazione del Padre. Saggi sul Rinascimento (1942).
  • Racconti di Gioventù (1943).
  • Cielo e Terra (1943).
  • Foglie della Foresta (1946).
  • Lettere agli Uomini di Papa Celestino VI (1946).
  • Primo Conti (1947).
  • Santi e Poeti (1948).
  • Passato Remoto (1948).
  • Vita di Michelangiolo (1949).
  • Le Pazzie del Poeta (1950).
  • Firenze Fiore del Mondo (with Ardengo Soffici, Piero Bargellini and Spadolini, 1950).
  • Il Libro Nero (1951).
  • Il Diavolo (1953).
  • Il Bel Viaggio (with Enzo Palmeri, 1954).
  • Concerto Fantastico (1954).
  • Strane Storie (1954).
  • La Spia del Mondo (1955).
  • La Loggia dei Busti (1955).
  • Le Felicità dell'Infelice (1956).

Posthumous

  • L'Aurora della Letteratura Italiana: Da Jacopone da Todi a Franco Sacchetti (1956).
  • Il Muro dei Gelsomini: Ricordi di Fanciullezza (1957).
  • Giudizio Universale (1957).
  • La Seconda Nascita (1958).
  • Dichiarazione al Tipografo (1958).
  • Città Felicità (1960).
  • Diario (1962).
  • Schegge (Articles published in Corriere della Sera, 1971).
  • Rapporto sugli Uomini (1978).

Συλλογές έργων

Επεξεργασία
  • Tutte le Opere di Giovanni Papini, 11 τόμοι. Μιλάνο: Mondadori (1958-66)

Έργα που μεταφράστηκαν στα αγγλικά

Επεξεργασία
  • Four and Twenty Minds. New York: Thomas Y. Crowell Company, 1922.
  • The Story of Christ. London: Hodder and Stoughton, 1923 [Rep. as Life of Christ. New York: Harcourt, Brace and Co., 1923].
  • The Failure. New York: Harcourt, Brace and Company, 1924 [Rep. as A Man-Finished. London: Hodder & Stoughton, 1924].
  • The Memoirs of God. Boston: The Ball Publishing Co., 1926.
  • A Hymn to Intelligence. Pittsburgh: The Laboratory Press, 1928.
  • A Prayer for Fools, Particularly Those we See in Art Galleries, Drawing-rooms and Theatres. Pittsburgh: The Laboratory Press, 1929.
  • Laborers in the Vineyard. London: Sheed & Ward, 1930.
  • Life and Myself, translated by Dorothy Emmrich. New York: Brentano's, 1930.
  • Saint Augustine. New York: Harcourt, Brace and Co., 1930.
  • Gog, translated by Mary Prichard Agnetti. New York: Harcourt, Brace and Co., 1931.
  • Dante Vivo. New York: The Macmillan Company, 1935.
  • The Letters of Pope Celestine VI to All Mankind. New York: E.P. Dutton & Co., Inc., 1948.
  • Florence: Flower of the World. Firenze: L'Arco, 1952 [with Ardengo Soffici and Piero Bargellini].
  • Michelangelo, his Life and his Era. New York: E. P. Dutton, 1952.
  • The Devil; Notes for Future Diabology. New York: E.P. Dutton, 1954 [London: Eyre & Spottiswoode, 1955].
  • Nietzsche: An Essay. Mount Pleasant, Mich.: Enigma Press, 1966.
  • "The Circle is Closing." In: Lawrence Rainey (ed.), Futurism: An Anthology, Yale University Press, 2009.

Επιλεγμένα άρθρα

Επεξεργασία

Διηγήματα

Επεξεργασία

Βιβλιογραφία

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 BeWeB. 1301. Ανακτήθηκε στις 14  Φεβρουαρίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/142607. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  3. ↑ "Giovanni Papini, Author, is Dead; Italian Philosopher, 75, Who Wrote 'Life of Christ', Won Prize for Study of Dante," The New York Times, July 9, 1956, p. 23.
  4. ↑ Hoehn, Matthew (1948). "Giovanni Papini, 1881." In: Catholic Authors: Contemporary Biographical Sketches. Newark, N.J.: St. Mary's Abbey, p. 607.
  5. ↑ Boyd, Ernest (1925). "Giovanni Papini." In: Studies from Ten Literatures. New York: Charles Scribner's Sons, p. 167.
  6. ↑ Kunitz, Stanley (1931). "Giovanni Papini." In: Living Authors: A Book of Biographies. New York: The H.W. Wilson company, p. 314.
  7. ↑ Bondanella, Peter, ed. (2001). "Papini, Giovanni (1881-1956)," Cassell Dictionary Italian Literature, Continuum International Publishing Group, p. 422.
  8. ↑ Orlandi, Daniela (2007). "Papini (1881–1856)." In: Encyclopedia of Italian Literary Studies, Paolo Puppa & Luca Somigli (eds.), Vol. I. Taylor & Francis, p. 1347.
  9. ↑ Collins, Joseph (1920). "Giovanni Papini and the Futuristic Literary Movement in Italy."In: Idling in Italy: Studies of Literature and of Life. New York: Charles Scribner's Sons, pp. 88–106.
  10. ↑ Clough, Rosa Trillo (1961). Futurism: The Story of a Modern Art Movement, a New Appraisal. New York: Philosophical Library.
  11. ↑ Sharkey, Stephen & Robert S. Dombronski (1976). "Revolution, Myth and Mythical Politics: The Futurist Solution," Journal of European History 6 (23), pp. 231–247.
  12. ↑ Hofer, Matthew (2011). “Mina Loy, Giovanni Papini, and the Aesthetic of Irritation,” Paideuma 38.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Orlandi, Daniela (2007), p. 1347.
  14. ↑ Hoehn, Matthew (1948), p. 607.
  15. ↑ Goldberg, Isaac (1919). "The Intellectual Ferment in Post-Bellum Italy," The Bookman, Vol. L, No. 2, p. 158.
  16. ↑ Sanctis, Sante de (1927). Religious Conversion, a Bio-Psychological Study. London: K. Paul, Trench, Trubner & Co., ltd., p. 280.
  17. ↑ Livingston, Arthur (1950). "Papini Tells of his Intellectual Adventures." In: Essays on Modern Italian Literature. New York: S.F. Vanni, pp. 56–68.
  18. ↑ "Giovanni Papini is the author of the Storia di Cristo (The Story of Christ), which marked his conversion to Catholicism. But his conversion has not checked his output, nor devitalized his art, which continued as before in the tradition of Carducci. His greatest novel is Un Uomo Finito (A Man — Finished), one of the fundamental works of modern Italian fiction. Papini's influence has been immense. His proud spiritual impulses, his restless ardour, his wealth of new and provocative ideas, and his crashing judgments, have been a strong stimulus to the younger generation, and have drawn to his side, if only temporarily, even writers of real independence." — Pirandello, Luigi (1967). "Italy." In: Tendencies of the Modern Novel. Freeport, N.Y.: Books for Libraries Press, Inc., pp. 130–131.
  19. ↑ Beckett, Samuel (1934). Papini's Dante. London: Hodder and Stoughton.
  20. ↑ Franzese, Sergio (2004). "Giovanni Papini." In John Lachs and Robert B. Talisse, ed., American Philosophy: An Encyclopedia, Psychology Press, p. 562.
  21. ↑ Traversi, D.A. (1939). "Giovanni Papini and Italian Literature," Scrutiny 7 (4), p. 415.
  22. ↑ Hausmann, Frank-Rutger (2004). "Dichte, Dichter, tage nicht!" Die Europäische Schriftsteller-Vereinigung in Weimar 1941-1948. Frankfurt am Main: Vittorio Klostermann, p. 210 (ISBN 3-465-03295-0)
  23. ↑ The Spectator, 2 April 1993, p. 24.
  24. ↑ "Letter: That Notorious Fake," The Independent, 14 March 1994.
  25. ↑ "The quotation occurs in an 'interview' with an Italian journalist named Giovanni Papini. It was published in 1951 in a volume of Papini's collected journalism entitled Il Libro Nero: Nuovo Diario di Gog, a copy of which is in the British Library. That interview is a notorious fake. According to Pierre Daix, in his respected 1977 biography of Picasso, the artist knew about II Libro Nero, but ignored it until 1955, when it was used against him by Franco's government. Because Picasso was a communist and this was the height of the Cold War, it was further disseminated by Nato intelligence. At this point Picasso asked Daix to expose the whole affair, which Daix did in a series of articles in Les Lettres Françaises between 1962 and 1965. In the biography, Daix described the contents of II Libro Nero as 'imaginary interviews and false confessions'. Papini was not a fraud, but a journalist who used the literary device of the pretend interview to write profiles of famous people, including Kafka, Tolstoy, Freud, Molotov, Hitler, Cervantes, Goethe, William Blake and Robert Browning. Picasso never met Papini and never said the words Papini attributed to him." — The Spectator, 1 May 1998, p. 27.
  26. ↑ "Apology for a False Picasso 'Quote'," Life, Vol. LXVI, No. 2, January 17, 1969, p. 18B.
  27. ↑ Pierre d'Aix, Les Lettres Francaises, 12-18, Décembre, 1963.
  28. ↑ Borges, Jorge Louis (1975). Preface to Papini's, Lo Specchio che Fugge. Parma-Milano: Franco Maria Ricci.
  29. ↑ Rep. in Vanity Fair 15 (2), 1920, p. 48.
  30. ↑ Rep. in Italian Short Stories from the 13th to the 20th Centuries. With an introduction by Decio Pettoello. London: J. M. Dent & Sons, Ltd., 1932; The Copeland Translations; Mainly in Prose from French, German, Italian and Russian. Chosen and arranged with an introduction. New York-London: Charles Scribner's Sons, 1934.
  • Η Βιογραφία εν μέρει ληφθεί από την εισαγωγή του Γωγ του Ettore Allodoli.

Περαιτέρω ανάγνωση

Επεξεργασία
  • Berghaus, Günter (2000). International Futurism in Arts and Literature. Berlin: Walter de Gruyter.
  • Colella, E. Paul (2005). "Reflex Action and the Pragmatism of Giovanni Papini," The Journal of Speculative Philosophy 19 (3), pp. 187–215.
  • Filippis, M. de (1944). "Giovanni Papini," The Modern Language Journal 28 (4), pp. 352–364.
  • Gironella, José María (1958). "The Death and Judgment of Giovanni Papini," Modern Age 2 (3), pp. 240–250.
  • Giuliano, William P. (1946). "Spiritual Evolution of Giovanni Papini," Italica 23 (4), pp. 304–311.
  • Golino, Carlo L. (1955). "Giovanni Papini and American Pragmatism," Italica 32 (1), pp. 38–48.
  • James, William (1906). "G. Papini and the Pragmatist Movement in Italy," The Journal of Philosophy, Psychology and Scientific Methods 3 (13), pp. 337–341.
  • Phelps, Ruth Shepard (1923). "The Poet in Papini," The North American Review, Vol. CCXVII, No. 811, pp. 834–843.
  • Phillips, Charles (1921). "A Prophet in Italy," Catholic World, Vol. CIV, pp. 210–219.
  • Prezzolini, Giuseppe (1922). "Giovanni Papini," Broom 1 (3), pp. 239–248.
  • Riccio, Peter M. (1938). "Giovanni Papini." In: Italian Authors of Today. New York: S.F. Vanni, Inc., pp. 87–96.
  • Waterfield, Lina (1921). "Giovanni Papini," The Living Age, No. 4016, pp. 788–789.
  • Wilson, Lawrence A. (1961). "A Possible Original of Papini's Dottor Alberto Rego," Italica 38 (4), pp. 296–301.
  • Wohl, Robert (2009). The Generation of 1914. Harvard University Press.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
  •   Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Giovanni Papini στο Wikimedia Commons
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τζοβάνι_Παπίνι&oldid=10600953"