Βικιπαίδεια

Χοακίν Σορόγια

Ο Χοακίν Σορόγια Μπαστίγια (Joaquín Sorolla, 27 Φεβρουαρίου 1863 – 10 Αυγούστου 1923) ή πιο γνωστός ως Χοακίν Σορόγια, ήταν Ισπανός ζωγράφος. Ακολουθούσε το «ρεύμα» του ιμπρεσιονισμού και ζωγράφιζε πορτρέτα, τοπία αλλά και καθημερινά ή ιστορικά γεγονότα. Αυτό που έκανε τα έργα του ξεχωριστά ήταν τα πολύ έντονα, ζωντανά και φωτεινά χρώματα που χρησιμοποιούσε.[6]

Χοακίν Σορόγια
Αυτοπροσωπία καλλιτέχνη (1909)
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Joaquín Sorolla (Ισπανικά)
ΨευδώνυμοSorolla, Joaquin
Γέννηση27 Φεβρουαρίου 1863
Βαλένθια, Ισπανία
Θάνατος10 Αυγούστου 1923
Μαδρίτη, Ισπανία
Τόπος ταφήςCementeri General de València
ΕθνικότηταΙσπανός
Χώρα πολιτογράφησηςΙσπανία[1]
ΣπουδέςReial Acadèmia de Belles Arts de Sant Carles de València
Ιδιότηταζωγράφος[2][3] και διδάσκων πανεπιστημίου
ΣύζυγοςClotilde García del Castillo
ΤέκναJoaquín Sorolla García, Elena Sorolla i García και María Sorolla García
ΚίνημαΜεταϊμπρεσιονισμός, social realism, Νατουραλισμός και Ιμπρεσιονισμός[4]
Είδος τέχνηςΖωγραφική
Καλλιτεχνικά ρεύματαΙμπρεσιονισμός
Σημαντικά έργαSad Inheritance, White slave trade και Chapel on the Láchar estate
Βραβεύσειςμεγαλόσταυρος του πολιτικού τάγματος του Αλφόνσου ΙΒ΄ (1902)[5] και Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η ζωή του και η αρχή της σταδιοδρομίας του Επεξεργασία

Ο Χοακίν Σορόγια γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1863 στην πόλη Βαλένθια της Ισπανίας. Ο Χοακίν είχε μία αδελφή ένα χρόνο μικρότερη του, την Κόνχα. Ο πατέρας του, που ήταν έμπορος, ονομαζόταν επίσης Χοακίν και η μητέρα του Κονσεπθιόν. Τον Αύγουστο του 1865 οι γονείς του πέθαναν (πιθανότατα από χολέρα), και τον μεγάλωσαν αυτόν και την αδελφή του ο θείος και η θεία τους.[7]

Ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής από την ηλικία των 9 και αργότερα διδάχθηκε από τους Καγετάνο Καπούζ και Σαλουστιάνο Ασένχο. Στην ηλικία των 18 πήγε στην Μαδρίτη όπου περνούσε ατελείωτες ώρες ζωγραφίζοντας στο Μουσείο Πράδο. Μόλις τελείωσε την θητεία του στον στρατό και πλέον στα 22 του χρόνια, δέχθηκε μία δωρεά η οποία του επέτρεψε να σπουδάσει ζωγραφική στην Ρώμη. Το 1885 επισκέφθηκε το Παρίσι όπου και ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με την μοντέρνα τέχνη, οι δύο εκθέσεις που τον επηρέασαν πιο πολύ ήταν αυτές των Ζιλ Μπαστιέν Λεπάζ και Άντολφ φον Μέντσελ. Πίσω στην Ρώμη ζωγράφιζε στο πλευρό των Χοσέ Μπεργιούγιε, Εμίλιο Σάλα και Χοσέ Βιγέγας Κορντέρο.[8]

Το 1888 επέστρεψε στην Βαλένθια για να νυμφευτεί την Κλοτίλντ Γκαρσία Ντελ Καστίγιο, που την είχε γνωρίσει το 1879, ενώ ήταν στο στούντιο του πατέρα της. Μέχρι το 1895 είχαν αποκτήσει μαζί τρία παιδιά, την Μαρία (1895), τον Χουακίν (1892) και την Ελένα (1895). Το 1890 μετακόμισαν στην Μαδρίτη. Για την επόμενη δεκαετία ο Σορόγια επικεντρωνόταν κυρίως στο να δημιουργεί μεγάλους πίνακες με ανατολίτικα, μυθολογικά, κοινωνικά και ιστορικά θέματα, για να τα εκθέτει σε σαλόνια και σε δημόσιες εκθέσεις στην Βενετία, Μόναχο, Βερολίνο, Παρίσι, Μαδρίτη και Σικάγο.[9]

Η πρώτη του μεγάλη επιτυχία σημειώθηκε μετά τον Πίνακα “Μια άλλη Μαργαρίτα” (1892), με τον οποίο κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην εθνική έκθεση στην Μαδρίτη και την πρώτη θέση στην διεθνή έκθεση στο Σικάγο, όπου και πωλήθηκε  και τελικά δόθηκε ως δωρεά στο μουσείο του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον. Η φήμη του μεγάλωσε και έγινε από τους ποιο γνωστούς Ισπανούς ζωγράφους της νέας σχολής. Ο πίνακας του «Η επιστροφή από το ψάρεμα» (1894) αγαπήθηκε πολύ στο σαλόν του Παρισιού και αγοράστηκε από την πολιτεία για το Μουσείο του Λουξεμβούργου.[10]

Το 1897 ζωγράφισε δύο πίνακες, συνδέοντας την τέχνη με την επιστήμη, ο πρώτος ήταν το “πορτρέτο του Δρ. Σιμάρο με το μικροσκόπιο” και το δεύτερο “Η έρευνα”. Οι δύο πίνακες εκτέθηκαν στην εθνική έκθεση της Μαδρίτης, όπου και βραβεύθηκε.[11]

  • Επιλεγμένα έργα
  •  
    "Μια άλλη Μαργαρίτα" (1892)
  •  
    "Πορτρέτο του Δρα Σιμάρο στο μικροσκόπιο"
  •  
    "Η έρευνα"
  •  
    "Η επιστροφή από το ψάρεμα" (1894)
  •  
    "Τα παιδιά στη θάλασσα, παραλία Βαλένθια" (1908)
  •  
    "ο ψαράς" (1904)
  •  
    "Θλιβερή κληρονομιά " (1899)

«Θλιβερή κληρονομιά» Επεξεργασία

Το 1889 ζωγράφισε τον πίνακα «Θλιβερή κληρονομιά», ο οποίος είναι 285εκ. x 210εκ. Ο Σορόγια δημιούργησε αυτό τον πίνακα για να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη.

Ο πίνακας απεικονίζει παιδιά με πολιομυελίτιδα να κάνουν μπάνιο στην θάλασσα της Βαλένθια, υπό την επίβλεψη ενός ιερέα. Εκείνα τα χρόνια τα κρούσματα της πολιομυελίτιδας είχαν αυξηθεί και ο προβληματισμός του Σορόγια για αυτήν την ασθένεια τον οδήγησε στην δημιουργία αυτού του πίνακα.[12]

Με αυτόν τον πίνακα η φήμη του έφτασε στο απόγειο της, το 1900 κέρδισε ένα βραβείο και πήρε το μετάλλιο της τιμής στην διεθνή έκθεση του Παρισιού και το 1901 κέρδισε το βραβείο στην εθνική έκθεση της Μαδρίτης. Μετά από αυτόν τον πίνακα ο Σορόγια δεν ξαναδημιούργησε πίνακα παρόμοιου θέματος.[13]

Η καταξίωση Επεξεργασία

Το 1900 κέρδισε το μετάλλιο της τιμής και ήταν υποψήφιος για ιππότης της λεγεώνας της τιμής. Μέσα στα επόμενα χρόνια έγινε μέλος της ακαδημίας του Παρισιού, της Λισαβόνας και της Βαλένθια, ακόμα βραβεύτηκε με τον τίτλο του "πιο αγαπημένου υιού της Βαλένθια".[14]

Το 1906 έκανε μια έκθεση στο Παρίσι και βραβεύτηκε με τον τίτλο του  Αξιωματικού της λεγεώνας της Τιμής. Η έκθεση αποτελούνταν περίπου από 500 έργα τέχνης.[14]

Το 1908 Ο Σορόγια γνώρισε τον Άρτσερ Μίλτον Χάντιγκτον, ενώ ήταν στη Αγγλία, τον έκανε μέλος της ισπανικής κοινότητας της Νέας Υόρκης, και τον κάλεσε να κάνει μία έκθεση το 1909 εκεί. Εκτέθηκαν 356 πίνακες, από τους οποίους πωλήθηκαν οι 195. Ο Σορόγια πέρασε πέντε μήνες στις Ηνωμένες Πολιτείες και ζωγράφισε πάνω από είκοσι πορτρέτα.[15]

Στο τέλος της ζωής του Επεξεργασία

Το 1911, Ο  Σορόγια επισκέφθηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες, για δεύτερη φορά, και παρουσίασε 152 νέα έργα στο Μουσείο Τέχνης του Σεν Λούις[16]  και 161 στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο λίγες εβδομάδες μετά[17]. Αργότερα εκείνο το έτος ο Σορόγια γνώρισε τον Άρτι Χάντινγκτον στο Παρίσι και υπέγραψε συμβόλαιο για να ζωγραφίσει μια σειρά από πίνακες. Ο Χάντινγκτον περίμενε οι πίνακες να έχουν θέμα την “ιστορία της Ισπανίας”, αλλά ο Σορόγια προτίμησε σαν θέμα το “Όραμα της Ισπανίας”. Υπήρξε μεγάλη αντιπαράθεση περί του θέματος που θα είχαν οι πίνακες, τελικά αποφάσισαν το θέμα να είναι “Οι επαρχίες της Ισπανίας”, αλλά ο Σορόγια τούς έδωσε τον αρχικό τίτλο που ήθελε. Για να ζωγραφίσει αυτούς τους πίνακες, ο Σορόγια ταξίδεψε: στη Ναβάρρα, την Αραγονία, την Καταλονία, την Βαλένθια, την Έλτσε, την Σεβίλλη, την Ανδαλουσία, την Εστρεμαδούρα, την Γαλικία, την Γκιπούθκοα, της Καστίλη, την Λεόν και την Αγιαμόντε, σε κάθε επαρχία και πόλη τα μοντέλα φορούσαν τις τοπικές ενδυμασίες. Το 1917 ο Σορόγια είχε αποκαλύψει ότι πλέον είχε κουραστεί με τους πίνακες, αλλά τον Ιούλιο του 1919 ζωγράφισε και τον τελευταίο πίνακα. Ζωγράφισε δεκατέσσερις πίνακες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο κτήριο της Ισπανικής κοινότητας στο Μανχάταν, οι πίνακες έχουν εύρος ύψους από 3.5-4 μέτρα. Αυτοί οι πίνακες αποτέλεσαν ορόσημο για την υπόλοιπη καριέρα του.

Το 1920 ο Σορόγια υπέστη εγκεφαλικό, ενώ ζωγράφιζε ένα πορτρέτο στον κήπο του σπιτιού του στην Μαδρίτη. Έμεινε παράλυτος και τελικά πέθανε στις 10 Αυγούστου του 1923.[18] Είναι θαμμένος στο κοιμητήριο της Βαλένθια.[19]

  • Χοακίν Σορόγια, 'Όραμα της Ισπανίας - (Καστίγια) (1913)
  •  
  •  

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ datos.gob.es/es/catalogo/e00123904-autores-espanoles-en-dominio-publico-fallecidos-desde-1900.
  2. ↑ vocab.getty.edu/page/ulan/500018256.
  3. ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Joaquin-Sorolla.
  4. ↑ www.nationalgallery.org.uk/exhibitions/past/sorolla/what-you-need-to-know-about-sorolla.
  5. ↑ BOE-A-1902-8284.
  6. ↑ Peel, Edmund (1989). The Painter Joaquin Sorolla. Αγγλία: Philip Wilson Publishers, Ltd. σελ. 13. ISBN 978-0856673511. 
  7. ↑ Peel, Edmund (1989). The Painter Joaquin Sorolla. Αγγλία: Philip Wilson Publishers, Ltd. σελ. 19. ISBN 978-0856673511. 
  8. ↑ Peel, Edmund (1989). The Painter Joaquin Sorolla. Αγγλία: Philip Wilson Publishers, Ltd. σελ. 244. ISBN 978-0856673511. 
  9. ↑ Peel, Edmund (1989). The Painter Joaquin Sorolla. Αγγλία: Philip Wilson Publishers, Ltd. σελ. 14. ISBN 978-0856673511. 
  10. ↑ Peel, Edmund (1989). The Painter Joaquin Sorolla. Αγγλία: Philip Wilson Publishers, Ltd. σελ. 215. ISBN 978-0856673511. 
  11. ↑ Campos Bueno, JJ (2010). Art and Science in Sorolla’s Painting A Research in Dr. Simarro’s Lab. online: Psychologia Latina. σελ. 1, 9-26. 
  12. ↑ Campos Bueno, JJ (2010). Art and Science in Sorolla’s Painting A Research in Dr. Simarro’s Lab. online: Psychologia Latina. 
  13. ↑ Peel, Edmund (1989). The Painter Joaquin Sorolla. Αγγλία: Philip Wilson Publishers, Ltd. σελ. 217. ISBN 978-0856673511. 
  14. ↑ 14,0 14,1 F.P. Sorolla, σελ. 22.
  15. ↑ Peel, Edmund (1989). The Painter Joaquin Sorolla. Αγγλία: Philip Wilson Publishers, Ltd. σελ. 246-247. ISBN 978-0856673511. 
  16. ↑ «Saint Louis Art Museum: Exhibitions». www.slam.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. 
  17. ↑ Peel, Edmund (1989). The Painter Joaquin Sorolla. Αγγλία: Philip Wilson Publishers, Ltd. σελ. 247. ISBN 978-0856673511. 
  18. ↑ «Sorolla: A Vision of Spain: The Hispanic Society of America Collection». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Σεπτεμβρίου 2015. 
  19. ↑ «Tomb of Joaquín Sorolla». 


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χοακίν_Σορόγια&oldid=10357772"