Χούναλντ Β΄
Ο Χούναλντ Β΄ ήταν ο τελευταίος ανεξάρτητος Δούκας της Ακουιτανίας (768 - 769), πιθανότατα γιος του Ουάιφερ που δολοφονήθηκε υπό τις διαταγές του Πεπίνου του Βραχέως (768). Διεκδίκησε το Δουκάτο της Ακουιτανίας αργότερα την ίδια χρονιά αλλά η επανάσταση του συνετρίβη από τον γιο και διάδοχο του Πεπίνου Καρλομάγνο. Ο Χούναλντ Β΄ προσπάθησε να δραπετεύσει στο Δουκάτο της Γασκώνης αλλά συνελήφθη και φυλακίστηκε από τον Καρλομάγνο, δεν είναι γνωστό από τότε τίποτα για την τύχη του. Η οικογένεια του πιθανότατα ήταν Γερμανικής καταγωγής, το όνομα του το πήρε από τον παππού του Χούναλντ Α΄.[1][2] Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι ο παππούς του Χούναλντ Α΄ που παραιτήθηκε και αποσύρθηκε σε μοναστήρι επανήλθε στον θρόνο του δουκάτου (768). Η θεωρία είναι εσφαλμένη επειδή όπως αναφέρουν οι περισσότεροι ιστορικοί ο Χούναλντ Α΄ πήγε στην Ρώμη (756) όπου σκοτώθηκε σε εξέγερση.[3][4] Όταν ο πατέρας του δολοφονήθηκε υπό τις εντολές του Πεπίνου του Βραχύ ο Χούναλντ δραπέτευσε στην Γασκώνη, με τον θάνατο του Πεπίνου επαναστάτησε και διεκδίκησε την Ακουιτανία.[5] Η Φραγκία μοιράστηκε ανάμεσα στους γιους του Πεπίνου Καρλομάγνο και Καρλομάνος Α΄, η Ακουιτανία μοιράστηκε επίσης μεταξύ τους.[6][7] Σε κάθε περίπτωση κυρίαρχοι στην περιοχή ήταν η Δυναστεία των Καρολιδών.[8]
| Χούναλντ Β΄ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 8ος αιώνας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Ουάιφερ |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | duke of Aquitaine (768–769) Duke of Gascony (768–769) |
Τα νέα για την επανάσταση του Χούναλντ Β΄ έφτασαν στην αυλή του Καρλομάγνου στην Ρουέν την άνοιξη του 769.[9] Ο βιογράφος του Καρλομάγνου Αϊνχαρντ γράφει ότι ο νεαρός Καρλομάγνος ανησύχησε τόσο πολύ που ζήτησε να συναντήσει τον μικρότερο αδελφό του Καρλομάν για βοήθεια.[10] Ο Καρλομάνος Α΄ πληροφορήθηκε από τον αδελφό του για την επανάσταση του Χούναλντ Β΄ αλλά αρνήθηκε να τον βοηθήσει με στρατό να επιτεθεί στην Ακουιτανία.[11] Ο Καρλμάγνος βάδισε με την συνοδεία του στο Μορνάκ, από εκεί πήγε στην Ανγκουλέμ όπου ξεκίνησε την συγκρότηση ενός μεγάλου στρατού. Ο Αϊνχαρντ γράφει ότι ο Καρλομάγνος δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Χούναλντ Β΄ σε ανοιχτή μάχη επειδή γνώριζε λεπτομερώς τα περάσματα της περιοχής. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ο Καρλομάγνος βάδισε στην συμβολή των ποταμών Ντορντόν και Γαρούνα που βρισκόταν στα σύνορα της Ακουιτανίας και της Γασκώνης. Ο Χούναλντ Β΄ δραπέτευσε στην Γασκώνη και ο Καρλομάγνος ζήτησε από τον δούκα να τον συλλάβει και να του τον παραδώσει, ο δούκας που έτρεμε να μην υπακούσει στις εντολές του Καρλομάγνου τον συνέλαβε και τον παρέδωσε στους αντιπροσώπους του. Ο Καρλομάγνος διέσχισε τον Γαρούνα και δέχτηκε ολοκληρωτική υποταγή από τον δούκα της Γασκώνης προσωπικά.[12][13] Ο Καρλομάγνος στην εκστρατεία του 769 φαίνεται ακολούθησε την τακτική της "ολοκληρωτικής υποταγής", της νίκης δηλαδή χωρίς να δώσει καμιά μάχη.[14]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Collins 1990, σ. 110
- ↑ Higounet 1963, σ. 204
- ↑ Pfister 1911, σ. 892
- ↑ Higounet 1963, p. 291
- ↑ Lewis 1965, σ. 28
- ↑ Bachrach 1974, σ. 13
- ↑ McKitterick 1983, σσ. 53, 64
- ↑ Bachrach 1974, σ. 13
- ↑ Bachrach 2013, σ. 234
- ↑ McKitterick 1983, σσ. 53, 64
- ↑ Bachrach 2013, σ. 234
- ↑ Bachrach 2013, σσ. 115–122
- ↑ Lewis 1965, σ. 28
- ↑ Bachrach 2013, σ. 234
Πηγές Επεξεργασία
- Bachrach, Bernard (2013). Charlemagne's Early Campaigns (768–777): A Diplomatic and Military Analysis. Leiden: Brill.
- Chamard, François (1884). "L'Aquitaine sous les derniers Mérovingiens". Revue des questions historiques. 18 (35): 5–51.
- Collins, Roger (1990). The Basques. London: Blackwell.
- Higounet, Charles (1963). Bordeaux pendant le Haut Moyen Âge. Bordeaux: Fédération historique du Sud-Ouest.
- James, Edward (1982). The Origins of France: From Clovis to the Capetians, 500–1000. Basingstoke: Macmillan.
- Lewis, Archibald Ross (1965). The Development of Southern French and Catalan Society, 718–1050. Austin: University of Texas Press.
- McKitterick, Rosamond (1983). The Frankish Kingdoms under the Carolingians, 751–987. London: Longman.
- Pfister, Christian (1911). "Hunald, Duke of Aquitaine". Encyclopædia Britannica. Vol. 13 (11th ed.). Cambridge University Press.
