La Vanguardia
Η La Vanguardia (ισπανικά, «η πρωτοπορία») είναι καταλανική καθημερινή πολιτική εφημερίδα που εκδίδεται στη Βαρκελώνη. Ιδρύθηκε το 1881 και ανήκει στο Γκρουπ Γκοδό. Είναι η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία καταλανική εφημερίδα και η τέταρτη σε κρατικό επίπεδο πίσω από τις τρεις ισπανικές El País, El Mundo και ABC. Στην έντυπη και ηλεκτρονική μορφή του διατίθεται σε δύο εκδόσεις, στα ισπανικά και τα καταλανικά (από το 2011).[1] Η ισπανική είναι μετάφραση της καταλανικής. Έχει 64.000 συνδρομητές και το 2015 έναν μέσο όρο πωλήσεων 129.000 αντιτύπων.[2]
.svg){kind=small} | |
 | |
| Τύπος | καθημερινή εφημερίδα |
|---|---|
| Μορφή | Εφημερίδα μεγάλου σχήματος |
| Ιδιοκτήτης | Γκρουπ Γκοδό |
| Εκδότης | La Vanguardia Ediciones, SL |
| Ίδρυση | 1 Φεβρουαρίου 1881 |
| Πολιτική τοποθέτηση | Κέντρο, Κεντροδεξιά, Καταλανισμός. Φιλελευθερισμός, Μοναρχισμός |
| Γλώσσα | Καταλανικά, Ισπανικά |
| Έδρα | Βαρκελώνη Πρότυπο:CAT |
| ISSN | 1133-4835 |
| OCLC | 934008758 |
| Ιστοσελίδα | lavanguardia.com |
   | |
| δεδομένα | |
Ιδεολογικά τοποθετείται στο μετριοπαθές κέντρομε συμπάθειες προς την καθολική εκκλησία παρότι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο υιοθέτησε τις θέσεις του καθεστώτος και οι ιδιοκτήτες της είναι μέλη της ισπανικής ευγενικής τάξης.
Ιστορία
ΕπεξεργασίαΗ εφημερίδα ιδρύθηκε αρχικά ως όργανο του Ισπανικού Φιλελεύθερου Κόμματος στη Βαρκελώνη το 1881 από τους αδερφούς Γκοδό από την Ιγουαλάδα. Η ανάπτυξη της εφημερίδας επήλθε στην περίοδο κατά την οποία διευθυντής της ήταν ο Ανδαλουσιανός Μοδέστο Σάντσεθ Ορτίθ (1888-1901) που προσέλκυσε πολλούς νέους συγγραφείς και διανοούμενους όπως ο Σαντιάγο Ρουζινιόλ, ο Ραϊμόν Καζέλιας και ο Ραμόν Κάζας. Το 1900 φιλοξένησε την πρώτη κριτική του νεαρού τότε Πάμπλο Πικάσο ενώ παράλληλα συνεργαζόταν με τους πρωταγωνιστές της ισπανικής Γενιάς του 1898, όπως ο Μιγέλ ντε Ουναμούνο και ο Λεοπόλδο Άλας. Μεγάλος ανταγωνιστής της εφημερίδας τότε ήταν η Diario de Barcelona, την οποία ξεπέρασε φτάνοντας τους 80.000 συνδρομητές. Ήταν η πρώτη ισπανική εφημερίδα με ανταποκριτές στο Παρίσι και το Βερολίνο. Μεταξύ 1920 και της έκρηξης του Ισπανικού Εμφυλίου το 1936, υπό τη διεύθυνση του συγγραφέα Γκαζιέλ ήταν η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου η εφημερίδα τέθηκε υπό τον έλεγχο της Κυβέρνησης της Καταλονίας αρχικά και έπειτα της Ισπανικής Κυβέρνησης της Δεύτερης Δημοκρατίας. Μεταξύ των συνεργατών της εκείνη την εποχή εντοπίζονται ο Μαξ Άουμπ, ο Πέρε Μποσκ ι Ζινπέρα και ο Αντόνιο Ματσάδο.
Η ήττα των δημοκρατικών και η επιβολή της δικτατορίας επέφερε αλλαγές: λόγω της λογοκρισίας η διεύθυνση δεν είχε ουσιαστικό έλεγχο των δημοσιεύσεων ενώ αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά της σε La Vanguardia Española.[3] Διευθυντής της, διορισμένος από το καθεστώς, ήταν ο Λουίς ντε Γκαλινσόγα. Η εφημερίδα διατήρησε την πρωτοκαθεδρία στην Καταλονία και το 1960 ο διευθυντής της αποπέμφθηκε λόγω των αντιδράσεων που είχε προκαλέσει η επίθεσή του στην καταλανική εκκλησία για την τέλεση λειτουργίας στα καταλανικά.[4] Τον νέο διευθυντή Χαβιέρ δε Ετσάρι διαδέχθηκε το 1966 ο Οράθιο Σάενθ Γκερέρο που υιοθέτησε πιο φιλελεύθερο και πλουραλιστικό προφίλ για την εφημερίδα. Γνωστοί συνεργάτες της ήταν ο Ζουάν Φουστέρ, ο Αντόνι Τάπιες και ο Ραμόν Τρίας Φάργας, ηγέτες της καταλανικής διανόησης της εποχής. Σταδιακά η εφημερίδα έλαβε θέση υπέρ της επαναφοράς της δημοκρατίας και της μοναρχίας και την επανασύσταση της Κυβέρνησης της Καταλονίας: με την Ισπανική Μεταπολίτευση επανέφερε το παλαιό της όνομα.[3]
Με την Μεταπολίτευση επήλθε και η εξέλιξη στην τυπογραφική τεχνολογία και γραφιστική της εφημερίδας. Από το 2000 έλαβε χώρα η ανανέωση του προσωπικού της με την έναρξη συνεργασίας με τους συγγραφείς Σέρζι Πάμιες και Κιμ Μονζό υπό την καθοδήγηση του διευθυντή Χοσέ Αντίκ. Τον Μάιο του 2011 η εφημερίδα άρχισε να εκδίδει και στα καταλανικά.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ «'La Vanguardia', una mirada al món en dues llengües». Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2016.
- ↑ Γραφείο Καταμέτρησης Διάδοσης ΜΜΕ: La Vanguardia.
- ↑ 3,0 3,1 Γκρουπ Γκοδό: «Ιστορία Αρχειοθετήθηκε 2011-07-13 στο Wayback Machine.».
- ↑ Γνωστή είναι η φράση του «Όλοι οι Καταλανοί είναι σκατά».
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία