Παρά την ίδρυση της Βουλγαρικής εξαρχίας το 1870 οι κάτοικοι του Λελόβου παρέμειναν πιστοί στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Το 1879 με την εγκατάσταση του Βούλγαρου ουνίτη επισκόπου στο Κιλκίς, Νείλου Ισβόρωφ, οι κάτοικοι του χωριού ασπάστηκαν την Ουνία. Μετά το 1893, όταν ο νέος Βουλγαρουνίτης επίσκοπος, Λάζαρος Μλαντένωφ προσχώρησε στην Βουλγαρική εξαρχία, οι Λελοβίτες προσχώρησαν σταδιακά και αυτοί στη Βουλγαρική εκκλησία (το 1905 οι Ουνίτες του Λελόβου ήταν 120 άτομα, ενώ το 1910 δεν υπήρχαν πλέον Ουνίτες στο χωριό). Μετά την συνθήκη του Νεϊγύ, το 1919, και το Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ του 1924 οι κάτοικοι αποχώρησαν στη Βουλγαρία.[1] Με τη συνθήκη της Λωζάνης, το 1923 με την Τουρκία, Έλληνες πρόσφυγες ήρθαν στο χωριό από τον Άγιο Αντώνιο του Πόντου. Η εκκλησία του χωριού κτίστηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1870).
- ↑ Αθανάσιος Α. Αγγελόπουλος, Αι ξέναι Προπαγάνδαι εις την επαρχίαν Πολυανής κατά την περίοδον 1870 - 1912, Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ), Θεσσαλονίκη 1973, ανατύπωση 1993, σσ. 103, 104, 106
