Αλβέρτος του Σβάρτσμπουργκ
Ο Αλβέρτος, γερμ.: Albert von Schwarzburg, επίσης σε πηγές της εποχής Αλβέρτος ο Γερμανός (Albertus Alamanus) ή του Μαυρόκαστρου (de Nigro Castro), (απεβ. 15 Μαρτίου 1327), από τον Σαξονικό-Θουριγγικό Οίκο του Σβάρτσμπουργκ, ήταν μέλος των Ιωαννιτών Ιπποτών. Ανήλθε και έγινε μαρεσάλης και μεγάλος Αρχηγός (Preceptor) του Τάγματος, και πολέμησε με επιτυχία εναντίον των Οθωμανών. [1]
| Αλβέρτος του Σβάρτσμπουργκ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 13ος αιώνας |
| Θάνατος | 15 Μαρτίου 1327 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διπλωμάτης |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Γκύντερ Θ΄ του Σβάρτσμπουργκ |
| Οικογένεια | Οίκος του Σβάρτσμπουργκ |
| Θυρεός | |
 | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Ο Αλβέρτος ήταν ο τρίτος γιος του Γκύντερ Ε΄ (Θ΄) κόμη του Σβάρτσμπουργκ (απεβ. το 1292/3) και της πρώτης του συζύγου, Ίρμγκαρντ. Η ημερομηνία γέννησής του είναι άγνωστη και μπορεί να τοποθετηθεί μόνο κατά προσέγγιση, μεταξύ τού γάμου των γονιών του το 1267 και τού δεύτερου γάμου τού Γκύντερ Ε΄ το 1283. [1]
Ο Αλβέρτος εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1306, ως μάρτυρας σε καταστατικό στη Λεμεσό της Κύπρου. Ήταν ήδη μαρεσάλης των Ιαννιτών, με έδρα τους τότε στην Κύπρο. [2] Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και προστατευόμενος του Φουλκ ντε Βιλαρέ τότε μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών (1305–1319), ο οποίος τον προωθούσε σταθερά σε ανώτερα αξιώματα. Έτσι το 1307 ο Βιλαρέ έκανε τον Αλβέρτο Αρχηγό (Preceptor) στην Κύπρο, και επέτρεψε στον Αλβέρτο να πληρώσει μόνο το μισό της προβλεπόμενης ετήσιας εισφοράς (responsion) στο Τάγμα. Αυτή η πράξη, ένδειξη της ολοένα και πιο αυταρχικής συμπεριφοράς και της διαφθοράς του Βιλαρέ, εξόργισε πολλά από τα άλλα ηγετικά μέλη του Τάγματος και συνέβαλε στη δυσαρέσκεια με την ηγεσία του Βιλαρέ, με αποκορύφωμα τη βίαιη εκτοπισή του το 1317 [1] [3]
Το 1310, ως ο υψηλότερος εκπρόσωπος του Τάγματος στην Κύπρο, ο Αλβέρτος διαδραμάτισε κρίσιμο ρόλο στην εξασφάλιση της αποκατάστασης του βασιλιά Ερρίκου Β΄ μετά το τέλος τού αδελφού τού Ερρίκου Β΄, Αμαλρίκ, ο οποίος είχε καθαιρέσει και εξορίσει τον βασιλιά το 1307. Οι Ιωαννίτες ήταν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του Ερρίκου Β΄ και τον Ιούλιο ο Αλβέρτος οδήγησε μία ομάδα ιπποτών στην πρωτεύουσα Λευκωσία για να την εξασφαλίσει στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την επιστροφή του βασιλιά. Ο Ερρίκος Β΄, ακόμη εξόριστος στην Αρμενική Κιλικία, ονόμασε τον Φουλκ του Βιλαρέ ως έναν από τους υποδιοικητές του στην Κύπρο (μαζί με τον ευγενή Αιγκ ντε Μπετσάν), αλλά ο Βιλαρέ, που δεν μπορούσε να έρθει στην Κύπρο αυτοπροσώπως λόγω της συνεχιζόμενης κατάκτησης της Ρόδου, έδωσε τη θέση στον Αλβέρτο. Με αυτή την ιδιότητα, ο Αλβέρτος υπηρέτησε τον Ερρίκο Β΄ κατά την επιστροφή του τον Αύγουστο του 1310 και τον βοήθησε να εξασφαλίσει την κυριαρχία του. [1]
Τον Οκτώβριο του 1312 ο Αλβέρτος διορίστηκε μεγάλος Αρχηγός και εκπρόσωπος του Τάγματος στην Αγία Έδρα και στις Αυλές της Δυτικής Ευρώπης, όπου ταξίδεψε μέχρι την Αγγλία. [1] Στην επιστολή διαπίστευσής του, ο Φουλκ του Βιλαρέ επαινεί πλήρως τη "διακριτικότητα, την ειλικρίνεια, την πίστη, τις καλές διοικητικές δεξιότητες, την επιμέλεια και τη σκληρή δουλειά" του Aλβέρτου. Μεταξύ των σημαντικότερων καθηκόντων του σε αυτή τη θέση ήταν η απορρόφηση της περιουσίας των πρόσφατα διαλυμένων Ναϊτών Ιπποτών, η οποία είχε μεταφερθεί στους Ιωαννίτες τον Μάιο του 1312. [4] Μέχρι το 1315, ο Αλβέρτος επέστρεψε στην Κύπρο (μπορεί να είναι ο μεγάλος Αρχηγός, που επέζησε από ναυάγιο στις αρχές του έτους) ως Αρχηγός του νησιού, θέση που διατήρησε μέχρι την παραίτησή του το 1317, όταν ο Πάπας ζήτησε να πληρωθούν ξανά πλήρως οι εισφορές για την Κύπρο. [5]
Για τα επόμενα τρία χρόνια, ο Aλβέρτος ήταν ενεργός σε εκστρατείες κατά των Τούρκων επιδρομέων γύρω από τη νέα βάση του Τάγματος στη Ρόδο. Το 1318 νίκησε μια Τουρκική επιδρομή, ενώ τον επόμενο χρόνο, με τη βοήθεια του Mαρτίνο Ζακαρία, σημείωσε μια σημαντική νίκη σε μια ναυμαχία στα ανοιχτά της Χίου στις 23 Ιουλίου και ανέκτησε τη Λέρο, της οποίας οι Έλληνες κάτοικοι είχαν ξεσηκωθεί σε εξέγερση. Τελικά το 1320 απέτρεψε μία απόπειρα Τουρκικής εισβολής στη Ρόδο με μεγάλες απώλειες. [5] [6] Το 1319 ο πάπας παραχώρησε επίσης στον Αλβέρτο το ήμισυ της αρχηγίας της Κύπρου (το άλλο μισό πήγε στον Mωρίς ντε Πανιάκ) για δέκα χρόνια, καθώς και το νησί της Κω, αν το ανακτούσαν από τους Τούρκους. [5]
Μεταξύ 1323 και 1325 ο Αλβέρτος ταξίδεψε στην κεντρική Ευρώπη, αρχικά ως επισκέπτης στα εδάφη του Τάγματος στη Βοημία και τη Δανία, και στη συνέχεια σε διάφορες αποστολές ως απεσταλμένος εκ μέρους του Λουδοβίκου Δ΄ της Γερμανίας στην Παπική Αυλή στην Αβινιόν. Επίσης από το 1324 ο Aλβέρτος διατέλεσεηγούμενος του Τάγματος στη Γερμανία. Απεβίωσε στις 15 Μαρτίου 1327 και τάφηκε στη μονή του Βύρτσμπουργκ. [1]
Πρόγονοι Επεξεργασία
Βιβλιογραφικές αναφορές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Burgtorf 2008.
- ↑ Burgtorf 2008, σελ. 467.
- ↑ Luttrell 1975, σελ. 288.
- ↑ Burgtorf 2008, σελ. 446.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Burgtorf 2008, σελ. 468.
- ↑ Luttrell 1975.
Πηγές Επεξεργασία
- Burgtorf, Jochen (2008). The Central Convent of Hospitallers and Templars: History, Organization, and Personnel (1099/1120–1310). Leiden and Boston: BRILL. ISBN 978-90-04-16660-8.
- Luttrell, Anthony (1975). «The Hospitallers at Rhodes, 1306–1421». Στο: Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Volume III: The fourteenth and fifteenth centuries. University of Wisconsin Press. σελίδες 278–313.