Βιαρέτζο
Συντεταγμένες: 43°51′22″N 10°16′10″E / 43.8560527°N 10.2695514°E
Το Βιαρέτζο είναι ιταλική πόλη της επαρχίας της Λούκκα, στην περιφέρεια της Τοσκάνης. Έχει 60.948 κατοίκους[1].
| Βιαρέτζο | |
|---|---|
 | |
| Διοικητικές πληροφορίες | |
| Χώρα |  Ιταλία |
| Περιφέρεια |  Τοσκάνη |
| Επαρχία | Λούκα |
| Περιοχή | |
| Υψόμετρο | 2 μ. |
| Έκταση | 32,42 χλμ² |
| Πληθυσμός | 60.948 (Οκτώβρης 2013) |
| Πυκνότητα | 1.879,95 κατ./χλμ² |
| Άλλες πληροφορίες | |
| Ταχυδρομικός κώδικας | 55049 |
| Ζώνη ώρας | UTC+1 |
| Πολιούχος | Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (Maria Santissima Annunziata) |
| Τοποθεσία | |
  Βιαρέτζο | |
| http://www.comune.viareggio.lu.it/ | |
Η πόλη ιδρύθηκε κατά το πρώτο μισό του 16ου αιώνα, ως επίνειο της Δημοκρατίας της πόλης Λούκκα. Το παλαιότερο κτήριο που σώζεται, είναι ο Πύργος Ματίλντε, ένα οχυρό που χτίστηκε το 1541 για να προστατεύει την περιοχή από τους πειρατές.
Η πόλη είναι γνωστή για το καρναβάλι της[2], που ξεκίνησε το 1873 και την πληθώρα κτηρίων σε ρυθμούς Αρ Νουβό (λίμπερτυ) και Αρ Ντεκό. Διαθέτοντας 10 χιλιόμετρα αμμώδους παραλίας, είναι πόλος έλξης θερινού τουρισμού, . Είναι επίσης γνωστή για τα ναυπηγεία της και είναι κέντρο αλιείας και ανθοκομίας.
Γεωγραφία Επεξεργασία
Ο δήμος του Βιαρέτζο βρίσκεται στην προσχωματική παραθαλάσσια πεδιάδα της Τοσκάνης και βρέχεται από τη Θάλασσα της Λιγουρίας. Την περιοχή διασχίζουν αρκετά κανάλια που συνδέουν τη λίμνη Μασσατσιούκολι και τα γύρω έλη με την θάλασσα. Η λίμνη ανήκει πλέον στον εθνικό δρυμό με το όνομα «Μιλιαρίνο, Σαν Ροσσόρε, Μασσατσιούκολι» ο οποίος διαθέτει πλούσια υδρόβιο πανίδα και μεγάλη ποικιλία υδρόβιων πουλιών.
Η λίμνη, με μικρό βάθος και έκταση 6,90 τ.χλμ., παρότι γνωστή από την αρχαιότητα, έγινε διάσημη από τον συνθέτη Τζάκομο Πουτσίνι (του οποίου γενέτειρα ήταν η Λούκκα), που διατηρούσε μια βίλα στις όχθες της λίμνης. Στη βίλα αυτή πέρασε μεγάλα διαστήματα της ζωής του και εκεί βρίσκεται ενταφιασμένος. Αυτή η κατοικία του έχει πλέον μετατραπεί σε μουσείο και βρίσκεται σε μια κοινότητα, που προς τιμήν του ονομάζεται πλέον Πύργος της Λίμνης Πουτσίνι (Torre del Lago Puccini) και ανήκει στο Δήμο του Βιαρέτζο.
Ιστορία Επεξεργασία
Αρχαιότητα, Μεσαίωνας Επεξεργασία
Πρόσφατες αρχαιολογικές έρευνες εντόπισαν ευρήματα του 8ου π.Χ. αιώνα, που αποδεικνύουν την κατοίκηση της ευρύτερης περιοχής από τους Ετρούσκους, οι οποίοι είχαν συνάψει εμπορικές επαφές με τους κατοίκους της γειτονικής Λιγουρίας. Το 180 π.Χ. οι Ρωμαίοι, αφού νίκησαν τους ντόπιους πληθυσμούς, προχώρησαν στην εποίκηση της περιοχής.
Κατά τον Μεσαίωνα αναπτύχθηκαν αρκετοί οικισμοί στις γύρω λοφώδεις εκτάσεις αλλά η τοποθεσία του σύγχρονου Βιαρέτζο έμεινε ακατοίκητη γιατί ήταν ελώδης. Γύρω στο 1000 μ.Χ. ξεκίνησε η διαμάχη των πόλεων Λούκκα και Πίζας για τον έλεγχο της ακτής. Από τη μια, η Λούκκα ήθελε μια έξοδο προς τη θάλασσα και από την άλλη, η Πίζα φοβόταν τον οικονομικό ανταγωνισμό της αντίπαλης πόλης. Το 1169 κατασκευάστηκε ένας ξύλινος πύργος για τη φύλαξη της ακτής.
Το 1172 ακολούθησε η κατασκευή ενός οχυρού με το λατινικό όνομα «Turris de Via Regia» δηλαδή «Πύργος της Βασιλικής οδού». Βασιλική οδός ονομαζόταν ο δρόμος που συνέδεε το οχύρωμα με τη Λούκκα. Από την παραφθορά της λατινικής αυτής ονομασίας βγήκε το όνομα Βιαρέτζο. Σε γενικές γραμμές, μέχρι το 1400 στην περιοχή σημειώνεται μια σειρά από πολέμους, επιδρομές, μάχες και αψιμαχίες.
Αναγέννηση, Νεώτεροι χρόνοι Επεξεργασία
Το 1513, με απόφαση του Πάπα Λέοντα Ι’, η Λούκκα χάνει το λιμάνι του Μοτρόνε και εντείνει τις προσπάθειές της για να γίνει το Βιαρέτζο το εμπορικό της κέντρο. Το 1534 ξεκινά το χτίσιμο ενός νέου τετράγωνου πύργου, για προστασία του λιμανιού από πειρατικές επιδρομές και επειδή τα έλη δυσκόλευαν την επιβίωση των λιγοστών ακόμη κατοίκων (γύρω στους 300) ξεκίνησε η αποξήρανσή τους. Σιγά σιγά η περιοχή ζωντανεύει[3], χτίζονται εκκλησίες, εργαστήρια, βιοτεχνίες και η κίνηση στο λιμάνι ενισχύεται. Το 1701 ιδρύεται ο Δήμος του Βιαρέτζο. Το 1739 η περιοχή έχει οριστικά αποξηρανθεί. Στην πόλη χτίζουν μέγαρα αρκετοί αριστοκράτες από τη Λούκκα.
Το 1799 η περιοχή θα περάσει στα χέρια του Ναπολέοντα και μετά την πτώση του θα περάσει στην εξουσία των Αυστριακών. Το 1817 το Συνέδριο της Βιέννης θα αναθέσει το δουκάτο της Λούκκα στη Μαρία Λουΐζα των Βουρβόνων της Ισπανίας. Αυτή την εποχή κατασκευάζεται στο Βιαρέτζο το πρώτο ναυπηγείο[4]. Μετά τον θάνατο της μητέρας του, αναλαμβάνει τα ηνία ο Κάρολος Λουδοβίκος των Βουρβόνων, ο οποίος εμπλούτισε την πόλη με μια νέα εκκλησία, ένα καζίνο και τις δυο πρώτες οργανωμένες πλαζ.
Στις 5 Οκτωβρίου 1847 η Λούκκα, και όλα τα κέντρα που της ανήκαν, παραχωρούνται στο Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης, το οποίο ενώθηκε το 1860 με άλλα κρατίδια της Ιταλικής χερσονήσου και σχημάτισαν το Βασίλειο της Ιταλίας . Αυτά τα χρόνια το Βιαρέτζο βρίσκεται σε τροχιά γοργής ανάπτυξης, ενισχύεται η ναυπηγική και ο θερινός τουρισμός εξαπλώνεται στα πολλά χιλιόμετρα που καλύπτουν πια οι οργανωμένες πλαζ.
Δημιουργείται ο «Περίπατος», μια φαρδιά λεωφόρος με πολλά καφενεία και καταστήματα. Η πόλη ονομάζεται «Πέρλα του Τυρρηνικού»[5]. Πολλά όμως από τα κτήρια που κοσμούσαν την πόλη ήταν από ξύλο και όταν το 1917 ξέσπασε μια μεγάλη πυρκαγιά, ένα μεγάλο μέρος της πόλης καταστράφηκε μέσα σε μια νύχτα.
Σύγχρονη Εποχή Επεξεργασία
Στις 2 Μαΐου 1920 ξέσπασε μια εξέγερση που είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία για 3 ημέρες της ελεύθερης Δημοκρατίας του Βιαρέτζο. Το έναυσμα δόθηκε από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στην τοπική ομάδα και την ομάδα της Λούκκα. Μετά τη λήξη του αγώνα και μερικά μέτρα από το γήπεδο, ένας καραμπινιέρος πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ τον επόπτη γραμμών. Ο επόπτης ήταν πρόσωπο ιδιαίτερα αγαπητό στο Βιαρέτζο. Η δολοφονία του γίνεται η σπίθα που θα ανάψει τη φλόγα της εξέγερσης σε μια πόλη που είχε μακρά παράδοση στην αναρχία και στον ριζοσπαστισμό και όπως και η υπόλοιπη χώρα βρισκόταν σε μια φάση έντονου κοινωνικού αναβρασμού.
Το 1921 οι φασίστες δολοφόνησαν τον Πιέτρο Νιέρι και τον Ενρίκο Παολίνι, δυο νεαρούς της Ακροαριστεράς.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το Βιαρέτζο βομβαρδίστηκε άγρια, ολόκληρες συνοικίες ισοπεδώθηκαν. Στις 16 Σεπτέμβρη 1944 οι Συμμαχικές δυνάμεις κατέλαβαν τελικά την πόλη. Μετά τον πόλεμο ξεκίνησε η μεγάλη προσπάθεια ανοικοδόμησης της μισο-κατεστραμμένης πόλης, που σιγά σιγά βρήκε την παλιά της αίγλη. Το 1946 αναβίωσαν και το έθιμο του καρναβαλιού[6], που σύντομα έγινε ένα από τα πιο φημισμένα της Ιταλίας.
Στις 29 Ιουνίου 2009[7] ένα φορτηγό τρένο με 14 βαγόνια βυτιοφόρα, που μετέφεραν υγροποιημένο αέριο πετρελαίου (LPG), εκτροχιάστηκε, με αποτέλεσμα να σπάσει το πρώτο βαγόνι-βυτίο, από το ωστικό κύμα να καταρρεύσουν αμέσως δυο πολυκατοικίες, η διαρροή του υγραερίου να προκαλέσει μια τεράστια πυρκαγιά που έκαψε δεκάδες πολυκατοικίες και αυτοκίνητα και να βρουν τραγικό θάνατο 33 άνθρωποι και να τραυματισθούν άλλοι 25[8]
Σημαντικότερα αξιοθέατα Επεξεργασία
Η πόλη του Βιαρέτζο έχασε μεγάλο μέρος της αρχιτεκτονικής της κληρονομιάς κατά τους βομβαρδισμούς του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Όμως έχουν απομείνει κάποια ίχνη του πλούσιου παρελθόντος της.
- Πύργος Ματθίλδη: έχει πάρει το όνομά του από τη κόμισσα Ματθίλδη της Κανόσα, στην οποία απέδιδαν, λανθασμένα, την ανέγερσή του. Η κατασκευή του τέλειωσε το 1542 και το 1544 προστέθηκε ένα τείχος για την προστασία όλου του οικισμού, που είχε στο μεταξύ σχηματισθεί. Τοποθετήθηκε μια φρουρά από 15 άνδρες. Το 1546-1549 κατασκευάστηκε δίπλα του η έδρα του τελωνοφύλακα του λιμανιού η οποία συνδεόταν με τον Πύργο μέσω μιας στοάς. Στις αρχές του 17ου αιώνα χτίστηκε άλλος ένας όροφος επάνω από τον οποίον τοποθετήθηκε ένα καμπαναριό με 2 καμπάνες. Στα 1703 τοποθετήθηκε το δημόσιο ρολόι. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ο Πύργος χρησίμευε σαν φυλακή. Το 1947 γκρέμισαν τον τελευταίο όροφο. Τώρα χρησιμοποιείται για περιοδικές εκθέσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Πίσω από τον Πύργο φαίνεται ο ταρσανάς, που κατασκευάστηκε το 1820 από τη Μαρία Λουίζα των Βουρβόνων.
- Βίλα Παολίνα: θερινή κατοικία της Παολίνα Μποργκέζε, αδελφής του Μεγάλου Ναπολέοντα. Κατασκευάστηκε το 1822 και σήμερα φιλοξενεί το Αρχαιολογικό Μουσείο, την Πινακοθήκη και το Μουσείο Μουσικών Οργάνων. Επισκέψιμα είναι και τα ιδιαίτερα διαμερίσματα της Παολίνα Μποργκέζε, που ανακαινίσθηκαν πρόσφατα.
- Άλλα μουσεία της πόλης είναι το Ναυτικό Μουσείο και το Μουσείο του Καρναβαλιού.
- Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα (1840)
- Εκκλησία του Ευαγγελισμού ((16ος αιώνας)
- Μνημείο[9] (1894) του Άγγλου ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ στην ομώνυμη πλατεία: ο Σέλλεϋ πνίγηκε στη θάλασσα ανοιχτά του Βιαρέτζο, ενώ μετέβαινε με το σκάφος του από το Λιβόρνο στο Λέριτσι στις 8 Ιουλίου 1822. Η σορός του αποτεφρώθηκε[10] στην παραλία του Βιαρέτζο, κοντά στη θέση του μνημείου, παρουσία του Λόρδου Βύρωνα, και στη συνέχεια οι στάχτες του ενταφιάστηκαν σε νεκροταφείο της Ρώμης.
- Βίλα Αρτζεντίνα: χτίστηκε το 1868 σε ρυθμό λίμπερτυ και ανακαινίσθηκε το 1926.
- Αρκετές αριστοκρατικές οικογένειες της Λούκκα είχαν την θερινή τους κατοικία στο Βιαρέτζο. Πολλές από αυτές τις βίλες σώζονται μέχρι τις ημέρες μας, όπως το μέγαρο Μπελλουόμινι (17ος αιώνας), το μέγαρο Μπερναρντίνι Μάνσι (18ος αιώνας), το μέγαρο Μοντεκατίνι, το μέγαρο Παρτίτι (18ος αιώνας) κ.α.
Πολλά κτήρια σε ρυθμό λίμπερτυ συναντά κανείς στον «Περίπατο» και στους γύρω δρόμους.
Πηγές Επεξεργασία
- ↑ «Απογραφή Οκτώβρης 2013». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ «Principali manifestazioni». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ «La Storia di Viareggio». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Paolo Fornaciari. «STORIE DI MARE, DI VENTI E DI VELE». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ «VIAREGGIO». Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ «DALLA RINASCITA AL BOOM». Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ «Ιταλία: Εκτροχιασμός τρένου». Πρώτο Θέμα. 30 Ιουνίου 2009. http://www.protothema.gr/world/article/37208/italia-ektroxiasmos-trenoy/.
- ↑ «Strage di Viareggio, oggi i funerali». La Stampa. 07 Ιουλίου 2009. http://www.lastampa.it/2009/07/07/italia/cronache/viareggio-d-laddio-alle-sue-vittime-napolitano-bisogna-fare-chiarezza-d7Misc5Q1DV5fe3VULW7lN/pagina.html.
- ↑ Paolo Fornaciari. «Viareggio ed il mito di Shelley». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Trelawny, E. J. Recollections of the last days of Shelley and Byron, p. 137, Ticknor and Fields, Boston, 1858