Γουόλτερ Σκοτ

Ο Σερ Ουόλτερ Σκοτ (Sir Walter Scott, 15 Αυγούστου 1771 - 21 Σεπτεμβρίου 1832) ήταν Σκωτσέζος μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, ο οποίος θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς όλων των εποχών. Έμεινε γνωστός ως κυρίαρχη προσωπικότητα των σκωτικών γραμμάτων, καθώς με τα ποιήματα και τα μυθιστορήματά του (ιδίως με τις σειρές Ουέιβερλυ) δημιούργησε διαχρονικές εικόνες μίας ηρωικής άγριας περιοχής, όπου ξεχειλίζει ο ρομαντισμός των σκωτικών καστών (clan).

Σερ Ουόλτερ Σκοτ, 1ος Βαρονέτος
Όνομα	Σερ Ουόλτερ Σκοτ, 1ος Βαρονέτος
Γέννηση	15 Αυγούστου 1771 Εδιμβούργο, Σκωτία
Θάνατος	21 Σεπτεμβρίου 1832 (61 ετών) Μέλροουζ, Σκωτία
Επάγγελμα/ ιδιότητες	ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, γλωσσολόγος, μεταφραστής, μυθιστοριογράφος, μουσικολόγος, βιογράφος, συγγραφέας, δικαστής, ποιητής-νομικός, δικηγόρος, ιστορικός, κριτικός λογοτεχνίας και διηγηματογράφος
Εθνικότητα	Σκωτσέζος
Υπηκοότητα	Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ηνωμένο Βασίλειο
Σχολές φοίτησης	Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, Βασιλική Ανώτερη Σχολή, Kelso High School, Jordan High School και University of Edinburgh School of Law
Αξιοσημείωτα έργα	Ιβανόης, Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, Ρομπ Ρόυ, Η Κυρά της Λίμνης, Γουέιβερλι, Η Καρδιά του Μιντλόθιαν
Σύζυγος(οι)	Charlotte Genevieve Charpentier (1797)
Τέκνα	Charlotte Sophia Lockhart, Anne Scott, Charles Scott και Sir Walter Scott, 2nd Baronet
Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα
δεδομένα ()

Ο Σκοτ ήταν ο πρώτος συγγραφέας που έγραφε στην αγγλική γλώσσα και γνώρισε μία πραγματικά διεθνή καριέρα κατά τη διάρκεια της ζωής του, έχοντας πολλούς αναγνώστες στην Ευρώπη, την Αυστραλία και τη Βόρεια Αμερική. Τα μυθιστορήματα και τα ποιήματά του διαβάζονται ακόμα και σήμερα, και πολλά από τα έργα του παραμένουν κλασικά έργα της σκωτσέζικης και της αγγλόφωνης λογοτεχνίας. Μεταξύ των διάσημων έργων του περιλαμβάνονται τα Ιβανόης, Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, Ρομπ Ρόυ, Η Κυρά της Λίμνης, Ουέιβερλυ, Η Καρδιά του Μιντλόθιαν κ.α.

Βιογραφία

Τα πρώτα χρόνια

Γιος ενός δικηγόρου, ο Ουόλτερ Σκοτ γεννήθηκε στην Παλιά Πόλη του Εδιμβούργου το 1771. Όταν ήταν 2 ετών έπαθε πολιομυελίτιδα, γεγονός που του προκάλεσε παράλυση στο δεξί του χέρι και μία έντονη χωλότητα για όλη του τη ζωή. Ο πατέρας του, με την ελπίδα πως ο γιος του θα ξαναβρεί τις δυνάμεις του, τον έστειλε στη φάρμα του παππού του, στην αγροτική περιοχή Μπόρντερς. Παρά την αναπηρία του, ο μικρός Σκοτ έτρεχε διαρκώς έξω και έτσι ανάκτησε σιγά-σιγά όλη του τη σωματική υγεία. Η θεία του, Τζένυ, του έμαθε να διαβάζει και από αυτήν ο Σκοτ έμαθε επίσης ιστορίες και θρύλους που χαρακτήρισαν μεγάλο μέρος του έργου του. Τον Ιανουάριο του 1775 επέστρεψε στο Εδιμβούργο και το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς πήγε με τη θεία Τζένυ, στο Μπαθ της Αγγλίας για να κάνει λουτροθεραπεία. Τον χειμώνα του 1776 επέστρεψε στη φάρμα του παππού του.

Το 1778 ο Σκοτ επέστρεψε και πάλι στο Εδιμβούργο για να λάβει ιδιωτική εκπαίδευση ώστε να προετοιμαστεί για το σχολείο, και τον Οκτώβριο του 1779 γράφτηκε στο Βασιλικό Γυμνάσιο του Εδιμβούργου. Ο Σκοτ ήταν πλέον σε θέση να περπατήσει και να εξερευνήσει την πόλη και τη γύρω περιοχή. Μεγαλώνοντας απέκτησε καλοδεμένο σώμα και έγινε ένας εξαιρετικά γερός και δραστήριος νέος. Όλοι τον θεωρούσαν ατρόμητο καβαλλάρη και καλό παλαιστή. Οι βαθμοί του στο σχολείο άλλοτε ήταν από τους υψηλότερους και άλλοτε από τους χαμηλότερους κι αυτό γιατί, αν και είχε εξαιρετική μνήμη, θυμόταν μονάχα όσα τον ενδιέφεραν. Ο Σκοτ στράφηκε από νωρίς στη μελέτη της ιστορίας και της λαογραφίας ενώ στα αναγνώσματά του περιλαμβάνονταν ιπποτικά μυθιστορήματα, ποιήματα και ταξιδιωτικά βιβλία. Επίσης έμαθε να μιλά γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά, για να μπορεί να διαβάζει τις ιστορίες των άλλων χωρών, ενώ έλαβε και ιδιαίτερα μαθήματα από τον Τζέημς Μίτσελ στην αριθμητική και τη γραφή και από αυτόν έμαθε την ιστορία της Εκκλησίας της Σκωτίας. Αφού τελείωσε το σχολείο, στάλθηκε για έξι μήνες στη θεία Τζένυ, στο Κέλσο προκειμένου να παρακολουθήσει το τοπικό σχολείο, όπου συνάντησε τους Τζέημς και Τζον Μπάλλανταϊν, οι οποίοι αργότερα έγιναν συνεργάτες του και τύπωσαν τα βιβλία του.

Η συνάντηση του Σκοτ με τους Μπλάκλοκ και Μπερνς

Το σπίτι όπου έζησε ο Σκοτ από 4 έως 26 ετών στο Εδιμβούργο.

Ο Σκοτ άρχισε να σπουδάζει κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου τον Νοέμβριο του 1783, σε ηλικία μόλις 12 ετών, και ήταν μικρότερος από τους περισσότερους συμφοιτητές του. Τον Μάρτιο του 1786, όταν έγινε 15 ετών, ξεκίνησε τη μαθητεία του στο δικηγορικό γραφείο του πατέρα του, όπου εργάστηκε πολλά χρόνια. Ενώ ήταν στο πανεπιστήμιο, ο Σκοτ έγινε φίλος του Άνταμ Φέργκιουσον, γιο του καθηγητή Άνταμ Φέργκιουσον, ο οποίος φιλοξένησε λογοτεχνικές εκδηλώσεις. Επίσης, γνωρίστηκε με τον τυφλό ποιητή Τόμας Μπλάκλοκ που του δάνεισε βιβλία και τον εισήγαγε στην ποίηση του Τζέημς Μακφέρσον. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1786-1787, ο 15χρονος Σκοτ είδε τον Ρόμπερτ Μπερνς σε μία από αυτές τις εκδηλώσεις και αυτή ήταν η μοναδική τους συνάντηση. Όταν ο Μπερνς ρώτησε ποιος έγραψε το ποίημα "Η Δικαιοσύνη της Ειρήνης", μόνο ο Σκοτ ήξερε ότι το έγραψε ο Τζον Λάνγκχορν και δέχθηκε τις ευχαριστίες του Μπερνς. Τα νομικά δεν τον ενδιέφεραν καθόλου τον Σκοτ, αισθανόταν όμως μεγάλη αγάπη και σεβασμό για τον πατέρα του. Όταν αποφασίστηκε ότι θα γίνει δικηγόρος, επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου για να σπουδάσει νομικά, παίρνοντας πρώτα μαθήματα στην Ηθική Φιλοσοφία και στην Παγκόσμια Ιστορία το 1789-1790. Στη συνέχεια πήρε το δίπλωμα του δικηγόρου και έγινε δεκτός στον Σύλλογο των Σκώτων Δικηγόρων το 1791, όταν ήταν 20 ετών. Ως δικηγόρος έκανε την πρώτη του επίσκεψη στα Χάιλαντς της Σκωτίας επιβλέποντας μία έξωση.

Η αρχή της λογοτεχνικής καριέρας

Ως παιδί, ως νέος αλλά και ως νεαρός άνδρας, ο Σκοτ ήταν γοητευμένος από τις προφορικές παραδόσεις των Σκωτσέζων. Ήταν μανιώδης συλλέκτης ιστοριών και ανέπτυξε μία καινοτόμο μέθοδο καταγραφής όσων άκουγε, χρησιμοποιώντας ξυλόγλυπτα για να αποφύγει την αποδοκιμασία εκείνων που πίστευαν ότι τέτοιες ιστορίες δεν μπορούν ούτε να γραφτούν ούτε να τυπωθούν. Το 1788, έμαθε από μία διάλεξη για τις παλιές γερμανικές μπαλάντες και άκουσε, ταυτόχρονα, μία μετάφραση της "Λεονώρας" του Γκότφριντ Άουγκουστ Μπύργκερ. Το 1796, όταν ήταν 25 ετών, άρχισε να γράφει επαγγελματικά, μεταφράζοντας έργα από τα γερμανικά. Η πρώτη του δημοσίευση ήταν ομοιοκατάληκτες μπαλάντες του Γκότφριντ Άουγκουστ Μπύργκερ ενώ δημοσίευσε και το δικό του ποίημα "Ο Άγριος Κυνηγός". Έτσι άρχισε μία από τις γονιμότερες φιλολογικές σταδιοδρομίες της ιστορίας, μία σταδιοδρομία που ελάχιστοι συγγραφείς της εποχής του πέτυχαν.

Έπειτα από την πρώτη του προσπάθεια, εκδόθηκαν πολύ σύντομα σε τρεις τόμους τα έργα: "Η παραμονή του Άη Γιάννη", "Ο Γκρίζος αδερφός" και "Οι Τροβαδούροι στα Σκωτσέζικα Σύνορα" (1802). Για το έργο αυτό ο Σκοτ μάζευε υλικό πολλά χρόνια. Η δημοσίευσή του τον ανέδειξε ως ποιητή και ως μυθιστοριογράφο καθώς αποδείχθηκε μεγάλη επιτυχία. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι της λογοτεχνικής οπτικής γωνίας του ενδιαφέροντος του Σκοτ για την ιστορία της Σκωτίας. Σ' ένα ταξίδι στην περιοχή των λιμνών με παλιούς συμφοιτητές του γνώρισε τη Σαρλότ Ζενεβιέβ Σαρπαντιέ, κόρη του Ζαν Σαρπαντιέ από τη Λυών της Γαλλίας. Μετά από τρεις εβδομάδες ερωτοτροπίας, ο Σκοτ της έκανε πρόταση γάμου και παντρεύτηκαν την παραμονή των Χριστουγέννων του 1797. Απέκτησαν πέντε παιδιά αλλά όταν πέθανε ο Σκοτ ζούσαν τα τέσσερα. Ο Σκοτ υπήρξε Γραμματέας του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Εδιμβούργου και για 30 χρόνια ήταν πρόεδρος πρωτοδικών στο Σέλκερκ. Στις αρχές του έγγαμου βίου του ο Σκοτ είχε μία αξιοπρεπή ζωή καθώς είχε έσοδα από την ενασχόλησή του με τη νομική, το εισόδημα της συζύγου του και κάποια έσοδα από τα γραπτά του καθώς κι ένα μερίδιο από τα μάλλον λιγοστά ακίνητα του πατέρα του.

Ποίηση

"This is my own, my native land"
απόσπασμα από "Το Τραγούδι του Τελευταίου Τροβαδούρου" στην πέτρινη πλάκα του Ουόλτερ Σκοτ έξω από το Μουσείο Συγγραφέων στο Εδιμβούργο.

Το 1796, ο φίλος του Σκοτ, Τζέημς Μπάλλανταϊν, ίδρυσε ένα τυπογραφείο στο Κέλσο, στη νότια Σκωτία. Μέσω του Μπάλλανταϊν, ο Σκοτ ήταν σε θέση να δημοσιεύσει τα πρώτα του έργα και στη συνέχεια η ποίησή του άρχισε να έλκει την προσοχή του κοινού. Το 1805 ολοκληρώθηκε "Το Τραγούδι του Τελευταίου Τροβαδούρου", το οποίο βρήκε μεγάλη απήχηση στο κοινό κι έτσι η καριέρα του Σκοτ ως συγγραφέα ξεκίνησε με θεαματικό τρόπο.

Τα επόμενα δέκα χρόνια δημοσίευσε πολλά άλλα ποιήματα, μεταξύ των οποίων ο "Μάρμιον" (1808) και το δημοφιλές "Η Κυρά της Λίμνης" (1810), με το οποίο ο Σκοτ έφτασε στα ύψη της ποιητικής του τέχνης. Αποσπάσματα της γερμανικής μετάφρασης του έργου αυτού έχουν μελοποιηθεί από τον Φραντς Σούμπερτ. Ένα από αυτά τα τραγούδια, το "Ellens Dritter Gesang", αποκαλείται ευρέως ως το "Άβε Μαρία του Σούμπερτ".

Το 1809, ο Σκοτ έπεισε τον Τζέημς Μπάλλανταϊν και τον αδελφό του να μετακομίσουν στο Εδιμβούργο και να μεταφέρουν το τυπογραφείο τους εκεί. Επιπλέον, έγινε συνέταιρος στην επιχείρησή τους. Ως πολιτικά συντηρητικός και υπέρμαχος της ένωσης με την Αγγλία, βοήθησε στην ίδρυση του Quarterly Review, ενός λογοτεχνικού και πολιτικού περιοδικού στο οποίο έκανε αρκετές ανώνυμες εισφορές. Ο Σκοτ αγαπούσε την κεντρική και τη νότια Σκωτία και ήταν αυτός που έβαλε τα Τρόσακς στον χάρτη, όταν δημοσίευσε την "Κυρά της Λίμνης" (1810).

Μυθιστορήματα

Ο Σκοτ εξακολούθησε να γράφει ποιήματα έως το 1814. Τα δύο τελευταία ποιήματά του, το "Ρόκεμπυ" (1813) και "Ο Κύριος των Νησιών" (1814) δεν βρήκαν ιδιαίτερη ανταπόκριση. Καθώς η δημοτικότητά του άρχισε να σβήνει και τα χρέη του μεγάλωναν, ο ποιητής στράφηκε προς τον πεζό λόγο και ιδιαίτερα στο ιστορικό μυθιστόρημα. Παρά το γεγονός ότι ο Σκοτ έγινε διάσημος μέσω της ποίησής του, προσπάθησε να καταγράψει σε μυθιστορήματα τις έρευνές του στην προφορική παράδοση των σκωτσέζικων συνόρων (Μπόρντερς), σε μία εποχή που το είδος του ιστορικού μυθιστορήματος θεωρείτο αισθητικά κατώτερο της ποίησης, ως μιμητικό όχημα για την απεικόνιση ιστορικών γεγονότων. Σε μία πρωτότυπη και έξυπνη ενέργεια, έγραψε και εξέδωσε ανώνυμα το πρώτο του μυθιστόρημα, το Ουέιβερλυ (1814). Ήταν μία ιστορία της Εξέγερσης των Ιακωβιτών του 1745. Ο Άγγλος πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Έντουαρντ Ουέιβερλυ, φανατικός αναγνώστης ρομαντικών μυθιστορημάτων, ανατράφηκε από τον συντηρητικό θείο του, ο οποίος υποστηρίζει τους Ιακωβίτες, αν και ο πατέρας του Έντουαρντ είναι Ουίγος. Ο νεαρός Ουέιβερλυ αποκτά μία θέση στον στρατό των Ουίγων και τοποθετείται στο Ντάντι. Στην άδεια του συναντάει έναν Ιακωβίτη βαρόνο, φίλο του θείου του, και έλκεται από την κόρη του βαρόνου, Ρόουζ. Σε μία επίσκεψή του στα Χάιλαντς, ο Έντουαρντ παρατείνει την άδεια του και συλλαμβάνεται κατηγορούμενος για λιποταξία αλλά διασώζεται από έναν Σκωτσέζο οπλαρχηγό και τη μαγευτική αδελφή του, Φλόρα. Μέσω της Φλόρα, ο Ουέιβερλυ συναντά τον Κάρολο Εδουάρδο Στιούαρτ και υπό την επιρροή της τάσσεται με την πλευρά των Ιακωβιτών και λαμβάνει μέρος στη μάχη του Πρέστονπανς. Ωστόσο διαφεύγει την τιμωρία, αφού έσωσε τη ζωή ενός Ουίγου συνταγματάρχη κατά τη διάρκεια της μάχης. Ο Ουέιβερλυ αποφασίζει τελικά να ζήσει μία ειρηνική και αξιοπρεπή ζωή υπό τον Οίκο του Αννόβερου παρά ως καταζητούμενος αντάρτης. Επιπλέον, επιλέγει να παντρευτεί την όμορφη Ρόουζ παρά να τα ρισκάρει όλα με την πανέμορφη Φλόρα, η οποία, μετά την αποτυχία της εξέγερσης του 1745, αποσύρεται σ' ένα γαλλικό μοναστήρι. Ο Σκοτ είχε αρχίσει να γράφει το μυθιστόρημα από το 1805 και το είχε αφήσει κατά μέρος. Το βιβλίο αυτό δεν ξεπέρασε μόνο την επιτυχία που είχαν σημειώσει τα ποιήματα του Σκοτ αλλά έφερε και μία φιλολογική επανάσταση: καθιέρωσε το ιστορικό ρομάντζο. Ακολούθησε μία σειρά από μυθιστορήματα για τα επόμενα πέντε χρόνια, το καθένα από τα οποία είχε βάση στην ιστορία της Σκωτίας. Έτσι μετά το Ουέιβερλυ εκδόθηκαν "Το Κατάστημα Αρχαιοτήτων", οι "Παλιοί Θνητοί", "Ρομπ Ρόυ" (1818), "Η Καρδιά του Μιντλόθιαν" και άλλα μυθιστορήματα της σειράς του Ουέιβερλυ, και αργότερα ο "Ιβανόης" (1819), "Ο Πειρατής" (1822), "Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος" (1825) κ.α.

Ο Ιβανόης (1819), ο οποίος διαδραματίζεται στην Αγγλία του 12ου αιώνα, σηματοδότησε μία απομάκρυνση του Σκοτ από την εστίασή του στην τοπική ιστορία της Σκωτίας. Βασισμένος εν μέρει στην Ιστορία της Αγγλίας του Ντέηβιντ Χιουμ και στις μπαλάντες του Ρομπέν των Δασών, ο Ιβανόης γρήγορα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και ενέπνευσε αμέτρητες απομιμήσεις και θεατρικές μεταφορές. Το έργο απεικονίζει τη σκληρή τυραννία των Νορμανδών αρχόντων στον εξαθλιωμένο σαξωνικό λαό της Αγγλίας, με δύο από τους κύριους χαρακτήρες, τη Ραβένα και τον Λόξλεϊ (Ρομπέν των Δασών), να αντιπροσωπεύουν την αποκαθηλωμένη σαξωνική αριστοκρατία. Η έκδοση της Μάγκνα Κάρτα, η οποία συμβαίνει εκτός του χρονικού πλαισίου της ιστορίας, παρουσιάζεται ως μία προοδευτική (στοιχειώδη) μεταρρύθμιση, αλλά και ως ένα βήμα προς την ανάκτηση μίας χρυσής εποχής ελευθερίας. Αν και επιφανειακά ήταν ένα διασκεδαστικό ονειροπόλο ρομαντικό μυθιστόρημα, οι αναγνώστες θα αναγνώριζαν γρήγορα το πολιτικό υπόβαθρο του Ιβανόη, που εμφανίστηκε αμέσως αφότου το Αγγλικό Κοινοβούλιο, φοβούμενο μία γαλλικού ύφους επανάσταση στον απόηχο της Μάχης του Βατερλώ, ψήφισε νόμους και εξαιρετικά κατασταλτικά μέτρα και όταν έγινε θέμα συζήτησης ο παραδοσιακός αγγλικός Χάρτης Δικαιωμάτων σε σχέση με τα επαναστατικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Ιβανόης είναι επίσης αξιοσημείωτος για τη συμπαθητική απεικόνιση των εβραϊκών χαρακτήρων: η Ρεβέκκα, η οποία θεωρείται από πολλούς κριτικούς ως η πραγματική ηρωίδα του βιβλίου, στο τέλος δεν παντρεύεται τον Ιβανόη, τον οποίο αγαπά, αλλά ο Σκοτ τής επιτρέπει να παραμείνει πιστή στη θρησκεία της παρά να τη βάλει να ασπάζεται τον Χριστιανισμό. Ομοίως, ο πατέρας της, Ισαάκ, ένας Εβραίος τοκογλύφος, εμφανίζεται περισσότερο ως θύμα παρά ως κακοποιός. Στον Ιβανόη, όπως και στα μυθιστορήματα του Ουέιβερλυ, οι θρησκευτικά φανατικοί είναι οι κακοί, ενώ ο ομώνυμος ήρωας είναι ένας θεατής που πρέπει να σταθμίσει τα στοιχεία και να αποφασίσει ποια θέση θα πάρει. Η θετική εικόνα του Ιουδαϊσμού από τον Σκοτ, η οποία αντανακλά την αγάπη του για τον άνθρωπο, συνέπεσε επίσης με τo σύγχρονο κίνημα για τη Χειραφέτηση των Εβραίων στην Αγγλία.

Ο Σκοτ ανέβαινε διαρκώς στην κορυφή της επιτυχίας. Έχοντας όμως επίγνωση της φήμης του ως ποιητής, διατήρησε την ανωνυμία που είχε ξεκινήσει με το "Ουέιβερλυ", εκδίδοντας τα μυθιστορήματα υπό το όνομα "Συγγραφέας του Ουέιβερλυ" ή ως "Ιστορίες του..." χωρίς όνομα συγγραφέα. Σ' αυτούς που ήταν εξοικειωμένοι με την ποίησή του, η ταυτότητά του έγινε κοινό μυστικό, αλλά ο Σκοτ επέμεινε να διατηρήσει την ανωνυμία του ίσως επειδή σκέφτηκε ότι ο παλαιών αρχών πατέρας του θα αποδοκίμαζε την ενασχόλησή του με κάτι τόσο ασήμαντο όπως η συγγραφή μυθιστορημάτων. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Σκοτ έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο "Ο Μάγος του Βορρά". Ωστόσο ήταν γενικά γνωστό πως αυτός ήταν ο περίφημος συγγραφέας, κάτι που παραδέχτηκε τελικά το 1827. Μαζί με την αγάπη του κοινού έδρεψε την αναγνώριση και τις τιμές. Το 1815, του δόθηκε η τιμή να δειπνήσει με τον Πρίγκηπα Γεώργιο, μετέπειτα Γεώργιο Δ' του Ηνωμένου Βασιλείου, ο οποίος ήθελε να γνωρίσει τον "Συγγραφέα του Ουέιβερλυ".

Μεγάλο μέρος των χειρόγραφων του Σκοτ δείχνει μία σχεδόν συνειρμικού λόγου προσέγγιση στο γράψιμο. Στα σχέδιά του δεν έβαζε παρά λίγα σημεία στίξης, αφήνοντας τέτοιες λεπτομέρειες στους τυπογράφους.

Η εύρεση των κοσμημάτων του στέμματος

Η ανακάλυψη των "χαμένων" κοσμημάτων του στέμματος της Σκωτίας το 1818.

Η φήμη του Σκοτ μεγάλωνε καθώς οι έρευνες και οι ερμηνείες του στη Σκωτσέζικη ιστορία και κοινωνία συνέλαβαν τη λαϊκή φαντασία. Εντυπωσιασμένος από αυτό, ο Πρίγκηπας Γεώργιος έδωσε στον Σκοτ την άδεια να ψάξει για τα χαμένα κοσμήματα του στέμματος, τα οποία κατά τη διάρκεια των ετών του προτεκτοράτου υπό τον Όλιβερ Κρόμγουελ είχαν καταχωνιαστεί κάπου και τελευταία φορά είχαν χρησιμοποιηθεί το 1651 για τη στέψη του Καρόλου Β΄. Το 1818, ο Σκοτ και μία μικρή ομάδα στρατιωτικών ανακάλυψαν τα κοσμήματα στα βάθη του Κάστρου του Εδιμβούργου. Ευγνώμων ο πρίγκηπας Γεώργιος έδωσε στον Σκοτ τον τίτλο του βαρονέτου το 1820 κι έτσι του απονεμήθηκε ο τίτλος του Ιππότη (Σερ). Αργότερα, μετά την άνοδο του Γεωργίου στον θρόνο, το Δημοτικό Συμβούλιο του Εδιμβούργου κάλεσε τον Σκοτ, κατ' εντολή του βασιλιά, να οργανώσει την επίσκεψη του Γεωργίου Δ' στη Σκωτία.

Έχοντας μόλις τρεις εβδομάδες για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση, ο Σκοτ δημιούργησε ένα εντυπωσιακό και ολοκληρωμένο θέαμα, σχεδιασμένο όχι μόνο για να εντυπωσιάσει τον βασιλιά αλλά και κατά κάποιο τρόπο για να θεραπεύσει τα ρήγματα που αποσταθεροποίησαν τη σκωτσέζικη κοινωνία. Χρησιμοποίησε το γεγονός για να συμβάλει στη χάραξη μίας γραμμής που θα απομάκρυνε την πατρίδα του από τις τακτικές αιματηρές συγκρούσεις του παρελθόντος. Ο Σκοτ μαζί με την ομάδα του οργάνωσε μία φαντασμαγορία της κουλτούρας των Χάιλαντς, η οποία βοήθησε να καθιερωθεί το ταρτάν ως εθνική ενδυμασία της Σκωτίας. Στην εκδήλωση αυτή ο βασιλιάς φορούσε ταρτάν και έγινε δεκτός με επευφημίες από τους ανθρώπους του, πολλοί εκ των οποίων ήταν επίσης ντυμένοι με την εθνική ενδυμασία της Σκωτίας. Η στολή αυτή, η οποία είχε απαγορευτεί μετά την εξέγερση του 1745 εναντίον των Άγγλων, έγινε ένα από τα πλέον ισχυρά και πανταχού παρόντα σύμβολα της σκωτσέζικης ταυτότητας. Ο βασιλιάς ενθουσιάστηκε τόσο πολύ από το πνεύμα του Σκοτ, ώστε ζήτησε να φέρουν κονιάκ για να πιει στην υγεία του. Ο Σκοτ κολακεύθηκε τόσο πολύ από αυτήν την τιμή ώστε παρακάλεσε τον Γεώργιο να του χαρίσει για ανάμνηση το ποτήρι του. Μόλις πήρε τη βασιλική συγκατάθεση το τύλιξε μέσα σε ένα μαντήλι και το έβαλε στην πίσω τσέπη του παντελονιού του. Αλλά λίγη ώρα αργότερα κάθισε αφηρημένος σε μία καρέκλα και τινάχθηκε αμέσως επάνω ξεφωνίζοντας δυνατά.

Οικονομικά προβλήματα και θάνατος

Ουόλτερ Σκοτ

Ο Σκοτ ήταν σχετικά πλούσιος και ζούσε ζωή άρχοντα της υπαίθρου. Το 1811 είχε αγοράσει ένα κτήμα κοντά στον ποταμό Τουίντ και από καιρό σε καιρό το συμπλήρωνε με καινούργια χωράφια που αγόραζε, ώσπου το έκανε ένα από τα μεγαλύτερα κτήματα της περιοχής. Το όνειρό του ήταν να μπορέσει να ζήσει μέσα στον πύργο του την αρχοντική ζωή ενός μεσαιωνικού φεουδάρχη. Περνούσε κατά τα φαινόμενα τον καιρό του άπραγος, αφήνοντας τον εαυτό του στη διάθεση των πολλών του φίλων. Μονάχα ελάχιστοι στενοί φίλοι γνώριζαν πόσο πρωί σηκωνόταν για να γράψει και να αντιμετωπίσει την ολοένα περισσότερο αυξανόμενη ζήτηση της εργασίας του αλλά και πόσους στομαχικούς πόνους και αγωνίες του έφερε η υπερκόπωση.

Το 1825 και το 1826, μία τραπεζική κρίση σάρωσε τις πόλεις του Λονδίνου και του Εδιμβούργου. Το 1826, η επιχείρηση του Μπάλλανταϊν χρεωκόπησε. Ο Σκοτ, ο οποίος είχε επενδύσει πολλά χρήματα στην επιχείρηση, έμεινε με πολύ μεγάλο χρέος. Ο Σκοτ θεώρησε τον εαυτό του προσωπικά υπεύθυνο για τα χρέη του εκδότη και πλέον όλες οι προσπάθειες του συγγραφέα στράφηκαν στην καταπολέμηση των οικονομικών και των σωματικών ατυχημάτων. Αντί να κηρύξει πτώχευση ή να δεχθεί κάποια οικονομική υποστήριξη από τους πολλούς υποστηρικτές και θαυμαστές του (συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του βασιλιά), έβαλε το σπίτι του και το εισόδημά του σε καταπίστευμα και αποφάσισε να πληρώσει το χρέος. Για να μπορέσει να ξεπληρώσει τις υποχρεώσεις του εργάστηκε πολύ εντατικά. Μέσα σε χρονικό διάστημα λιγότερο από δύο χρόνια έγραψε έξι βιβλία, ανάμεσα στα οποία και τη "Ζωή του Ναπολέοντα" σε εννέα τόμους. Έτσι, μέσα σε δύο χρόνια είχε πληρώσει ένα μεγάλο μέρος του χρέους. Όμως οι δυσκολίες ήταν πολύ μεγαλύτερες από όσες μπορούσε να αντιμετωπίσει. Η προσπάθεια ήταν τόσο μεγάλη, που τον εξασθένισε και το 1830 ο Σκοτ έπαθε παράλυση. Παρά το γεγονός αυτό, έκανε μία μεγάλη περιοδεία στην Ευρώπη, κατά την οποία τον υποδέχθηκαν εορταστικά όπου κι αν πήγαινε. Επέστρεψε στη Σκωτία και στις 21 Σεπτεμβρίου του 1832 πέθανε (κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες) στο αγαπημένο του κτήμα στο Άμποτσφορντ, στο σπίτι που είχε σχεδιάσει και είχε χτίσει κοντά στο Μέλροουζ στη νότια Σκωτία. Αν και πέθανε οφείλοντας χρήματα, τα μυθιστορήματά του συνέχισαν να πωλούν και τα χρέη που επιβάρυναν την περιουσία του τελικά αποπληρώθηκαν.

Άμποτσφορντ

Το Άμποτσφορντ Χάους όπως φαίνεται από τους κήπους

Όταν ο Σκοτ ήταν μικρός, μερικές φορές ταξίδευε με τον πατέρα του από το Σέλκερκ στο Μέλροουζ στη νότια Σκωτία όπου διαδραματίζονται μερικά από τα μυθιστορήματά του. Σε κάποιο σημείο ο ηλικιωμένος κύριος σταματούσε τη μετακίνηση και πήγαινε τον γιο του σε μία πέτρα στον χώρο όπου έγινε η μάχη του Μέλροουζ (1526). Όχι πολύ μακριά υπήρχε ένα μικρό αγρόκτημα, το αποκαλούμενο Κάρτλεϊχοουλ ("βρώμικη τρύπα" στην ντόπια διάλεκτο), το οποίο αγόρασε τελικά ο Σκοτ. Αργότερα, κατεδάφισε την αγροικία για να χτίσει ένα υπέροχο κτήριο με πυργίσκους που έχει παρομοιαστεί με παραμυθένιο παλάτι -το χρηματοδότησε από την πώληση των δημοφιλών μυθιστορημάτων του.

Η βιβλιοθήκη του Σκοτ περιέχει περισσότερα από 9.000 σπάνια βιβλία και οι συλλογές του αντικατοπτρίζουν το πάθος του για το ηρωικό παρελθόν. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι με όπλα και πανοπλίες, μεταξύ των οποίων και η σπάθα του Ρομπ Ρόυ ΜακΓκρέγκορ, και κυνηγετικά τρόποια. Επίσης υπάρχουν ωραία έπιπλα, ένας σταυρός της Μαρίας Α΄ της Σκωτίας και μία μπούκλα από τα μαλλιά του Κάρολου Εδουάρδου Στιούαρτ. Ξύλινη επένδυση, από βελανιδιά και κέδρο, και σκαλιστά ταβάνια προσθέτουν στην ομορφιά του σπιτιού.

Εκτιμάται ότι η κατασκευή του κόστισε πάνω από 25.000£. Ο Σκοτ αγόρασε ακόμα περισσότερα κομμάτια γης μέχρι που είχε στην ιδιοκτησία του περίπου 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ένας γειτονικός ρωμαϊκός δρόμος, που χρησιμοποιούσαν τις παλιές ημέρες οι μοναχοί του Αβαείου Μέλροουζ για να διασχίζουν τον ποταμό Τουίντ, αποτέλεσε την έμπνευση για το όνομα Άμποτσφορντ. Αν και ο Σκοτ πέθανε στο Άμποτσφορντ, ενταφιάστηκε στο Αβαείο Ντράιμπορο, όπου σε κοντινή απόσταση υπάρχει ένα μεγάλο άγαλμα του Ουίλλιαμ Ουάλλας, μία από τις πολλές ρομαντικές ιστορικές προσωπικότητες της Σκωτίες.

Η κληρονομιά του Γουόλτερ Σκοτ

Άμποτσφορντ Χάους

Ο σερ Ουόλτερ Σκοτ ήταν στην εποχή του ο πιο δημοφιλής συγγραφέας. Το κοινό της Αμερικής περίμενε τα έργα του με τέτοια ανυπομονησία ώστε οι πρώτες σελίδες τυπώνονταν στη Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ) ενώ ο συγγραφέας έγραφε ακόμη τις τελευταίες του σελίδες στο Εδιμβούργο της Σκωτίας. Ο Σκοτ όμως δεν ήταν περιζήτητος μόνο στην Αμερική αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Λέγεται πως στο Βερολίνο νύχτωναν και ξημερώνονταν όλοι με τα βιβλία του Σκοτ στο χέρι.

Τα έργα του κατέκτησαν αμέσως όλο τον κόσμο γιατί ήταν γεμάτα ζωή ώστε να ζωντανεύουν τους ήρωες στα μάτια των αναγνωστών. Παρά το γεγονός ότι ο Σκοτ συνέχισε να είναι εξαιρετικά δημοφιλής και να διαβάζεται ευρέως, τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό, η απήχηση που είχε στους κριτικούς μειώθηκε κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα καθώς οι σοβαροί συγγραφείς στράφηκαν από τον ρομαντισμό στον ρεαλισμό και ο Σκοτ άρχισε να θεωρείται ως συγγραφέας κατάλληλος για παιδιά. Η τάση αυτή έγινε πιο έντονη τον 20ο αιώνα. Για παράδειγμα, στην κλασική του μελέτη Aspects of the Novel (1927), ο Έντουαρντ Μόργκαν Φόρστερ επέκρινε δριμύτατα τον Σκοτ για το αδέξιο και βιαστικό στυλ γραφής του, τους "επίπεδους" χαρακτήρες και τις αδύνατες πλοκές. Αντιθέτως, τα μυθιστορήματα της σύγχρονης του Σκοτ Τζέην Ώστεν, ενώ κάποτε εκτιμήθηκαν μόνο από λίγους απαιτητικούς (συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του σερ Γουόλτερ Σκοτ) στη συνέχεια η εκτίμησή τους από τους κριτικούς αυξήθηκε σταθερά, παρόλο που η Ώστεν, ως γυναίκα συγγραφέας, εξακολουθούσε να δεχόταν κριτική για τη στενή της ("γυναικεία") επιλογή του θέματος που, σε αντίθεση με τον Σκοτ, απέφευγε τα μεγάλα ιστορικά θέματα που παραδοσιακά θεωρούνταν αντρικά.

Ωστόσο, η σημαντικότητα του Σκοτ ως καινοτόμου συγγραφέα εξακολουθούσε να αναγνωρίζεται. Ήταν αναγνωρισμένος ως ο εφευρέτης του σύγχρονου ιστορικού μυθιστορήματος και η έμπνευση για έναν τεράστιο αριθμό συγγραφέων του είδους τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Στον πολιτιστικό τομέα, τα μυθιστορήματα του Ουέιβερλυ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο κίνημα για την αποκατάσταση της δημόσιας αντίληψης για τα Χάιλαντς της Σκωτίας και τον πολιτισμό τους, που επισήμως είχε καταργηθεί ως βάρβαρος -και εμφανιζόταν στο μυαλό των νοτίων ως γόνιμο έδαφος για τους ορεινούς ληστές, τον θρησκευτικό φανατισμό και τις εξεγέρσεις των Ιακωβιτών. Ο Σκοτ διετέλεσε πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας του Εδιμβούργου και ήταν επίσης μέλος της Βασιλικής Κέλτικης Εταιρείας. Η δική του συνεισφορά στην επανεφεύρεση του πολιτισμού της Σκωτίας ήταν τεράστια, ακόμα και αν η αναβίωση των εθίμων των Χάιλαντς ήταν κατά καιρούς ευφάνταστη παρά τα εκτενή ταξίδια του σε όλη την πατρίδα του. Απόδειξη της συμβολής του Σκοτ στη δημιουργία μίας ενιαίας ταυτότητας για τη Σκωτία είναι ότι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του Εδιμβούργου, που άνοιξε το 1854, ονομάζεται Ουέιβερλυ. Το γεγονός ότι ο Σκοτ ήταν πεδινός πρεσβυτεριανός και όχι κελτόφωνος καθολικός Χαϊλάντερ, τον έκανε περισσότερο αποδεκτό από το συντηρητικό αγγλικό αναγνωστικό κοινό. Τα μυθιστορήματα του Σκοτ είχαν σίγουρα επιρροή στη δημιουργία της βικτωριανής τρέλας στις τάξεις της βρετανικής μοναρχίας για οτιδήποτε σκωτσέζικο, καθώς η βρετανική μοναρχία ανυπομονούσε να διεκδικήσει τη νομιμότητα μέσω μίας μάλλον εξασθενημένης ιστορικής σύνδεσής της με τον βασιλικό Οίκο των Στιούαρτ.

Κατά την εποχή που έγραφε ο Σκοτ, η Σκωτία ήταν έτοιμη να μεταφερθεί από τον κοινωνικά διχαστικό πόλεμο των φατριών σε έναν σύγχρονο κόσμο παιδείας και βιομηχανικού καπιταλισμού. Μέσω των μυθιστορημάτων του Σκοτ, οι βίαιες θρησκευτικές και πολιτικές συγκρούσεις του πρόσφατου παρελθόντος της χώρας θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι ανήκουν στο παρελθόν -όπως υποδεικνύει και ο υπότιτλος του Ουέιβερλυ ( 'Tis Sixty Years Since ) ως κάτι που συνέβη τουλάχιστον πριν από 60 χρόνια. Η στάση του Σκοτ υπέρ της αντικειμενικότητας και της μετριοπάθειας και η ισχυρή αποκήρυξη της πολιτικής βίας και στις δύο πλευρές είχε επίσης μία ισχυρή, αν και σιωπηλή, απήχηση σε μία εποχή που πολλοί αγγλόφωνοι συντηρητικοί ζούσαν με τον θανάσιμο φόβο μίας γαλλικού ύφους επανάστασης σε βρετανικό έδαφος. Η οργάνωση της επίσκεψης του Γεωργίου Δ΄ στη Σκωτία το 1822, από τον Σκοτ, ήταν ένα σημαντικό γεγονός που προοριζόταν να δημιουργήσει μία άποψη για την πατρίδα του που, κατά την άποψή του, τόνιζε τις θετικές πτυχές του παρελθόντος επιτρέποντας ταυτόχρονα τη μεσαιωνική αφαίμαξη να τεθεί στο περιθώριο και να δημιουργήσει το όραμα ενός πιο χρήσιμου και ελπιδοφόρου ειρηνικού μέλλοντος.

Αφού για πολλές δεκαετίες το έργο του Σκοτ έμεινε ουσιαστικά εκτός μελέτης, μία μικρή ανάκαμψη του κριτικού ενδιαφέροντος ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 και του 1980. Οι αντιλήψεις του μεταμοντερνισμού, που ευνοούσε τις ασυνεχείς αφηγήσεις και την εισαγωγή του "πρώτου προσώπου", ήταν πιο ευνοϊκές για το έργο του Σκοτ απ' ό,τι ο Μοντερνισμός. Πλέον, ο Σκοτ θεωρείται ως σημαντικός καινοτόμος και προσωπικότητα-κλειδί στην ανάπτυξη της σκωτσέζικης και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Μνημεία και εορτασμοί

Το Μνημείο του Σκοτ στο Εδιμβούργο.

Μετά τον θάνατο του Σκοτ το 1832, ανεγέρθηκε μνημείο στο Εδιμβούργο, για να θυμίζει τη ζωή και το έργο του. Ο μεγαλοπρεπής γοτθικός πύργος σχεδιάστηκε από τον Τζορτζ Μάικλι Κεμπ και φτάνει σε ύψος τα 61,10 μέτρα. Αποπερατώθηκε το 1844 και δεσπόζει στη νότια πλευρά της Πρίνσες Στριτ. Ο Σκοτ μνημονεύεται επίσης σε μία πέτρινη πλάκα έξω από το Μουσείο Συγγραφέων στο Εδιμβούργο, μαζί με άλλους εξέχοντες Σκωτσέζους συγγραφείς. Αποσπάσματα από το έργο του υπάρχουν και στο κτίριο του Σκωτσέζικου Κοινοβουλίου στο Χόλυρουντ. Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Εδιμβούργου, Ουέιβερλυ, πήρε το όνομά του από μυθιστόρημα του Σκοτ.

Στη Γλασκώβη υπάρχει μνημείο του Σκοτ που δεσπόζει στο κέντρο της Τζορτζ Σκουέρ, της κύριας πλατείας της πόλης. Το μνημείο σχεδιάστηκε το 1838 και περιλαμβάνει μία μεγάλη στήλη στην κορυφή της οποίας υπάρχει άγαλμα του συγγραφέα. Άγαλμα του Σκοτ υπάρχει και στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης.

Το 2010 θεσμοθετήθηκε το ετήσιο βραβείο Ιστορικής Φαντασίας Ουόλτερ Σκοτ, ύψους 25.000£, ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία στη βρετανική λογοτεχνία. Το βραβείο παρουσιάστηκε στο ιστορικό σπίτι του Σκοτ, στο Άμποτσφορντ Χάους.

Εμφανίσεις σε χαρτονομίσματα

Ο Σκοτ έχει πιστωθεί με τη διάσωση του σκωτσέζικου χαρτονομίσματος. Το 1826 υπήρξε έντονη αγανάκτηση στη Σκωτία για την προσπάθεια του βρετανικού κοινοβουλίου να σταματήσει την παραγωγή των χαρτονομισμάτων κάτω των 5 λιρών. Ο Σκοτ έγραψε με ψευδώνυμο μία σειρά επιστολών στην εφημερίδα Edinburgh Weekly Journal, για τη διατήρηση του δικαιώματος των τραπεζών της Σκωτίας να εκδίδουν τα δικά τους χαρτονομίσματα. Το γεγονός είχε τόση απήχηση ώστε η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να επιτρέψει στις σκωτσέζικες τράπεζες να συνεχίσουν να τυπώνουν χαρτονομίσματα. Η εκστρατεία αυτή τιμάται μέσω της συνεχιζόμενης εμφάνισης του Σκοτ στο μπροστινό μέρος όλων των χαρτονομισμάτων που εκδίδονται από την Τράπεζα της Σκωτίας.

Ο Σκοτ και η Εκπαίδευση στις Ηνωμένες Πολιτείες

Κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχε ένα κίνημα με αιχμή του δόρατος τον πρόεδρο των Η.Π.Α., Γούντροου Ουίλσον, και άλλους επιφανείς ανθρώπους, να ενσταλάξουν τον πατριωτισμό στα αμερικανικά σχολεία, ιδιαίτερα στους μετανάστες, και να τονίσουν την αμερικανική σύνδεση με τη λογοτεχνία και τα θεσμικά όργανα της "μητέρας πατρίδας", της Μεγάλης Βρετανίας, με τη χρήση επιλεγμένων αναγνώσεων εγχειριδίων της μέσης εκπαίδευσης. Ανάμεσα στα κείμενα που χρησιμοποιήθηκαν γι' αυτό τον σκοπό ήταν και έργα του Σερ Γουόλτερ Σκοτ, μεταξύ των οποίων ο "Ιβανόης", ο οποίος συγκαταλέγονταν στα υποχρεωτικά αναγνώσματα για πολλά αμερικάνικα γυμνάσια μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950.

Έργα του Σκότ στην όπερα

Σε έργα του Σκοτ βασίστηκαν αρκετά λιμπρέττα μελοδραμάτων. Μεταξύ αυτών:

• La donna del lago του Ροσσίνι (βασισμένο στο The Lady of the Lake)
• Lucia di Lammermoor του Ντονιτσέττι (The Bride of Lammermoor)
• La jolie fille de Perth του Μπιζέ (The Fair Maid of Perth)
• Ivanhoe του Άρθουρ Σάλλιβαν

Αναφορές στον Σκοτ σε έργα άλλων συγγραφέων

Αναφορά στον Σκοτ υπάρχει στη Φανφαρλό (1847) του Σαρλ Μπωντλαίρ.

Στο μυθιστόρημα Η ένοικος του Ουάιλντφελ Χολ (1848) της Ανν Μπροντέ, ο αφηγητής κάνει δώρο ένα κομψό αντίγραφο του επικού ποιήματος "Μάρμιον" του Ουόλτερ Σκοτ.

Στις 6 Ιανουαρίου του 1860, σε μία ομιλία που εκφώνησε στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης για να συγκεντρωθούν χρήματα για τις οικογένειες των εκτελεσθέντων αγωνιστών κατά της δουλείας Τζον Μπράουν και των υποστηρικτών του, ο Ραλφ Ουώλντο Έμερσον αποκάλεσε τον Μπράουν παράδειγμα αληθινής ιπποσύνης και δήλωσε ότι "ο Ουόλτερ Σκοτ θα ήταν ευτυχής να σκιαγραφήσει την εικόνα του και να ανιχνεύσει την περιπετειώδη καριέρα του".

Ο αγωνιστής κατά της δουλείας Τόμας Ουέντγουορθ Χίγκινσον έγραψε στα απομνημονεύματά του, "Η Στρατιωτική Ζωή Σ' Ένα Σύνταγμα Μαύρων" (1870), ότι μελετούσε πιστά τις μπαλάντες της Σκωτίας και ότι πάντα ζήλευε τη χαρά του Σερ Ουόλτερ που τις εντόπιζε και τις κατέγραφε αποσπασματικά από τα χείλη ηλικιωμένων γυναικών.

Στη "Ζωή στο Μισισιπή" (1883), ο Μαρκ Τουαίην σατίρισε τον αντίκτυπο των έργων του Σκοτ δηλώνοντας (με χιουμοριστική υπερβολή) ότι ο Σκοτ "είχε τόσο μεγάλη ανάμιξη στη δημιουργία Νότιου χαρακτήρα, όπως ίσχυε πριν τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, ώστε σε μεγάλο βαθμό ήταν υπεύθυνος για τον πόλεμο". Συνεχίζει πλάθοντας τον όρο "Ασθένεια του Σερ Ουόλτερ Σκοτ", τον οποίο κατηγορεί για την έλλειψη προόδου του Νότου. Ο Τουαίην στόχευσε επίσης τον Σκοτ στις "Περιπέτειες του Χάκλμπερρυ Φιν" (1884), όπου δίνει το όνομα "Ουόλτερ Σκοτ" σ' ένα ναυαγισμένο πλοίο, και στο "Ένας Γιάνκης του Κονέκτικατ στην Αυλή του Βασιλιά Αρθούρου" (1889), όπου ο κύριος χαρακτήρας επαναλαμβάνει ως όρκο τη φράση "great Scott". Ωστόσο, στο τέλος του βιβλίου, απορροφάται στον κόσμο των ιπποτών αντικατοπτρίζοντας την αμφιθυμία του Τουαίην σχετικά με το θέμα.

Στο μυθιστόρημα "Οι Βοστωνέζοι" (1886) του Χένρυ Τζέιμς, το ειδυλλιακό καταφύγιο στο ακρωτήριο Κοντ ονομάζεται "Μάρμιον", υπονοώντας αυτό που ο Τζέιμς θεωρεί δονκιχωτικό ιδεαλισμό των κοινωνικών μεταρρυθμιστών.

Η Βιρτζίνια Γουλφ στο μυθιστόρημά της "Στον Φάρο" (1927) κάνει αναφορά στον Σερ Γουόλτερ Σκοτ.

Στο "Όταν Σκοτώνουν τα Κοτσύφια" (1960) της Χάρπερ Λη, ο αδελφός της πρωταγωνίστριας διαβάζει τον "Ιβανόη" και αποκαλεί τον συγγραφέα "Σερ Ουόλτερ Σκάουτ", ως έμμεση αναφορά στην αδελφή του που την αποκαλούν Σκάουτ.

Στο "Μητέρα Νύχτα" (1961) του Κουρτ Βόνεγκατ, ο θεατρικός συγγραφέας Χάουαρντ Κάμπελ προλογίζει το κείμενό του ξεκινώντας με στίχο του Γουόλτερ Σκοτ.

Στους "Ιππότες της Θάλασσας" (2010) του Καναδού συγγραφέα Πωλ Μάρλοου, υπάρχουν πολλά αποσπάσματα και αναφορές στο "Μάρμιον" καθώς και ένα πανδοχείο που πήρε το όνομά του από τον "Ιβανόη" αλλά και ένα εικονικό μυθιστόρημα του Σκοτ.

Έργα

Ποίηση

• Translations and Imitations from German Ballads (Μεταφράσεις και μιμήσεις από γερμανικές μπαλλάντες, 1796)
• The Minstrelsy of the Scottish Border (Οι Μενεστρέλοι στα Σκωτσέζικα Σύνορα, 1802–1803)
• The Lay of the Last Minstrel (Το Τραγούδι του Τελευταίου Μενεστρέλου, 1805)
• Ballads and Lyrical Pieces (Μπαλλάντες και λυρικά κομμάτια, 1806)
• Marmion (Μάρμιον, 1808)
• The Lady of the Lake (Η Κυρά της Λίμνης, 1810)
• The Vision of Don Roderick (Το Όραμα του Δον Ρόντερικ, 1811)
• The Bridal of Triermain (1813)
• Rokeby (Ρόκεμπυ, 1813)
• The Field of Waterloo (Το πεδίο της μάχης του Βατερλώ, 1815)
• The Lord of the Isles (Ο κύριος των νησιών, 1815)
• Harold the Dauntless (Χάρολντ ο Ατρόμητος, 1817)

Πολλά μικρά ποιήματα του Σκοτ, μερικές φορές γνωστά ως τραγούδια, δεν είναι στην πραγματικότητα ξεχωριστά κομμάτια, αλλά είναι μέρη μεγαλύτερων ποιημάτων ή είναι διάσπαρτα στα μυθιστορήματά του.

Μυθιστορήματα

• Waverley (Γουέιβερλι, 1814)
• Guy Mannering (Γκάυ Μάνερινγκ, 1815)
• The Antiquary (Ο Αρχαιοδίφης, 1816)
• The Black Dwarf (Ο Μαύρος Νάνος, 1816)
• Old Mortality (Το Παλιό Γένος των Θνητών, 1816)
• Rob Roy (Ρομπ Ρόυ, 1817)
• The Heart of Midlothian (Η Καρδιά του Μιντλόθιαν, 1818)
• Ivanhoe (Ιβανόης, 1819) -ελλην. μετάφρ. Βασίλης Λιάσκας (εκδ. "Πεχλιβανίδη") και Α. Γ. Σκορδίλης ("Καλέντης")
• The Bride of Lammermoor (Η Νύφη του Λάμερμουρ, 1819)
• The Monastery (Η Μονή, 1820)
• The Abbot (Ο Ηγούμενος, 1820) -ελλην. μετάφρ. Όθων Αργυρόπουλος ως Ο ακόλουθος της βασίλισσας, (εκδ. "Πεχλιβανίδη")
• Kenilworth (Κένιλγουερθ, 1821) -ελλην. μετάφρ. Δ. Μαλανδράκης ("Κλασσικά Παπύρου")
• The Pirate (Ο Πειρατής, 1822)
• The Fortunes of Nigel (1822)
• Peveril of the Peak (1822)
• Quentin Durward (Κουεντίν Ντάργουαρντ, 1823) -ελλην. μετάφρ. Βασίλης Λιάσκας ως Ο τοξότης του βασιλιά, (εκδ. "Πεχλιβανίδη")
• St. Ronan's Well (1824)
• Redgauntlet (1824)
• Tales of the Crusaders (Ιστορίες των Σταυροφόρων, 1825). Αποτελείται από τα The Betrothed (Η αρραβωνιασμένη) και The Talisman (Το Φυλαχτό, ελλην.μετάφρ. Α.Τσιριμώκος με τον τίτλο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος), εκδ. "Πεχλιβανίδη")
• Woodstock (1826)
• Chronicles of the Canongate (1827)
• The Fair Maid of Perth (Το Όμορφο Κορίτσι του Περθ, 1828)
• The Keepsake Stories (1828)
• Anne of Geierstein (1829)
• Count Robert of Paris (1832)
• Castle Dangerous (Επικίνδυνος Πύργος, 1832)
• The Siege of Malta (Η Πολιορκία της Μάλτας, 1831-1832, εκδόθηκε μετά θάνατον το 2008)
• Bizarro (1832, εκδόθηκε μετά θάνατον το 2008)

Αναφορές

• Sir Walter Scott, John Buchan, Coward-McCann Inc., Νέα Υόρκη, 1932
• Ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για τη ζωή του Ουώλτερ Σκοτ, Κλασσικά εικονογραφημένα Νο 1021, εκδόσεις Μ. Πεχλιβανίδη & Σία, σελ.63-64

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Γουόλτερ Σκοτ Πρωτοπορία
• Γουόλτερ Σκοτ Εκδόσεις Καλέντης
• Αποφθέγματα του Ουόλτερ Σκοτ
• Επινόησε την Αγγλία ο Σκοτ Εφημερίδα Έθνος (18/08/2010)
• Ψηφιακό Αρχείο των έργων του Γουόλτερ Σκοτ από τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.
• Έργα του/της Walter Scott στο Project Gutenberg
• Έργα του ή για τον Γουόλτερ Σκοτ στο Internet Archive (σκαναρισμένα βιβλία αυθεντικών εκδόσεων)
• Walter Scott: Biography Αρχειοθετήθηκε 2013-08-01 στο Wayback Machine. BBC Two: Writing Scotland
• Abbotsford: The Home of Sir Walter Scott