Βαζγκέν Σαρκσιάν
Ο Βαζγκέν Ζαβενί Σαρκσιάν[3] (αρμενικά: Վազգեն Զավենի Սարգսյան) (5 Μαρτίου 1959 – 27 Οκτωβρίου 1999) ήταν Αρμένιος στρατιωτικός διοικητής και πολιτικός. Ήταν ο πρώτος υπουργός Άμυνας της Αρμενίας από το 1991 έως το 1992 και στη συνέχεια, από το 1995 έως το 1999 υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της Αρμενίας από τις 11 Ιουνίου 1999 μέχρι τη δολοφονία του στις 27 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Έγινε γνωστός κατά τη διάρκεια του μαζικού κινήματος για την ένωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ με την Αρμενία στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και ηγήθηκε των αρμενικών εθελοντικών ομάδων κατά τις πρώτες συγκρούσεις με τις δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν. Διορίστηκε υπουργός Άμυνας από τον Πρόεδρο Λεβόν Τερ-Πετροσιάν αμέσως μετά την ανεξαρτησία της Αρμενίας από τη Σοβιετική Ένωση στα τέλη του 1991 και έγινε ο πιο εξέχων διοικητής των αρμενικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου του Ναγκόρνο Καραμπάχ.[4] Σε διαφορετικές θέσεις, ρύθμιζε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην εμπόλεμη περιοχή μέχρι το 1994, όταν επιτεύχθηκε εκεχειρία τερματίζοντας τον πόλεμο, με τις αρμενικές δυνάμεις να ελέγχουν σχεδόν όλο το Ναγκόρνο Καραμπάχ και επτά περιβάλλοντες περιοχές.
Στα μεταπολεμικά χρόνια, ο Σαρκσιάν έσφιξε τον έλεγχο του στις Ένοπλες Δυνάμεις της Αρμενίας, καθιερώνοντας τον εαυτό του ως απόλυτο ισχυρό άνδρα.[5] Αφού υποστήριξε σθεναρά τον Τερ-Πετροσιάν για να διατηρήσει την εξουσία το 1996, ανάγκασε τον πρόεδρο να παραιτηθεί το 1998 λόγω της υποστήριξης του τελευταίου για παραχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις διευθέτησης του Ναγκόρνο Καραμπάχ και βοήθησε τον Πρωθυπουργό Ρομπέρτ Κοτσαριάν να εκλεγεί πρόεδρος. Μετά την επιδείνωση των σχέσεών του με τον Κοτσαριάν, ο Σαρκσιάν συγχώνευσε την ομάδα βετεράνων πολέμου «Γερκραπά» στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα της Αρμενίας και ένωσε τις δυνάμεις του με τον πρώην κομμουνιστή ηγέτη της Αρμενίας, Καρέν Ντεμιρτσιάν. Στις εκλογές του Μαΐου 1999, η μεταρρυθμιστική συμμαχία τους εξασφάλισε μια άνετη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Ο Σαρκσιάν έγινε πρωθυπουργός, αναδεικνύοντας τον de facto λήπτη αποφάσεων στην Αρμενία με αποτελεσματικό έλεγχο του στρατού και του νομοθετικού σώματος.[6]
Ο Σαρκσιάν , μαζί με τον Ντεμιρτσιάν και αρκετούς άλλους, δολοφονήθηκαν στους πυροβολισμούς στο αρμενικό κοινοβούλιο στις 27 Οκτωβρίου 1999. Οι δράστες καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Ωστόσο, η δυσπιστία προς τη διαδικασία της δίκης γέννησε μια σειρά από θεωρίες συνωμοσίας. Ορισμένοι ειδικοί και πολιτικοί υποστηρίζουν ότι η δολοφονία τους έγινε από τον Κοτσαριάν και τον υπουργό Εθνικής Ασφάλειας, Σερζ Σαρκισιάν. Άλλοι έχουν υποψιαστεί την πιθανή εμπλοκή ξένων δυνάμεων στους πυροβολισμούς.
Παρά τη μικτή κληρονομιά του, ο Σαρκσιάν αναγνωρίζεται πλέον ευρέως ως εθνικός ήρωας σε όλο το πολιτικό φάσμα και από το κοινό. Του απονεμήθηκε το τιμητικοό Σπαραπέτ, συνέβαλε σημαντικά στην καθιέρωση της Αρμενίας ως ανεξάρτητου κράτους και στη διασφάλιση της ασφάλειάς της ως ιδρυτής του Αρμενικού Στρατού.[7] Έχει επίσης επικριθεί από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ότι ήταν αντιδημοκρατικός, ειδικά για τον ρόλο του στις εκλογές. Ο Σαρκσιάν τιμήθηκε με τους υψηλότερους τίτλους της Αρμενίας και του Ναγκόρνο Καραμπάχ — Εθνικός Ήρωας της Αρμενίας και Ήρωας του Αρτσάχ.
Βιογραφία Επεξεργασία
| Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη! |
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ (Aρμενικά) Karabakh War 1988–1994. Armenian Encyclopedia Publishing House. 2004.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019.
- ↑ Also spelled Sarkissian, Sarkisian, Sarkisyan, Sargisian.
- ↑ de Waal 2003, σελ. 257.
- ↑ Corley, Felix (29 October 1999). «Vazgen Sarkissian». The Independent. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 June 2014. https://web.archive.org/web/20140616041630/http://www.independent.co.uk/news/world/europe/vazgen-sarkissian-740258.html. Ανακτήθηκε στις 16 June 2014.
- ↑ Horowitz, Shale (2005). From Ethnic Conflict to Stillborn Reform: The Former Soviet Union and Yugoslavia. Texas A&M University Press. σελίδες 83–84. ISBN 978-1-60344-593-1.
Sarkissian duly became prime minister, and appeared to command both the military and a parliamentary majority.
- ↑ «Armenian Commander Vazgen Sargsyan would have become 53». Armenpress. 5 Μαρτίου 2012. http://armenpress.am/eng/news/682591/. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2013. «Vazgen Sargsyan had invaluable contribution to the formation of the Armenian Army and State»
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Croissant, Michael P. (1998). The Armenia-Azerbaijan conflict: causes and implications. Westport, Connecticut: Praeger. ISBN 978-0-275-96241-8.
- Giragosian, Richard (Ιουνίου 1999). Post-Election Analysis: The New Armenian Parliament (PDF). Αρμενική εθνική επιτροπή της Αμερικής. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2013.
- Report on Armenia's parliamentary election May 30, 1999. Ουάσινγκτον: Επιτροπή για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2013.
- The Armenian Parliamentary Elections, 30th May 1999 (PDF). British Helsinki Human Rights Group. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2013.
- Republic of Armenia Parliamentary election 30 May 1999 Final Report (PDF). Warsaw: Γραφείο Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. 30 Ιουλίου 1999.
- Lea, David (2001). A Political Chronology of the Middle-East. Psychology Press. ISBN 978-1-85743-115-5.
- Hughes, James R.· Sasse, Gwendolyn (2002). Ethnicity and territory in the former Soviet Union: regions in conflict (1η έκδοση). Λονδίνο: Frank Cass. ISBN 978-0-7146-8210-5.
- de Waal, Thomas (2003). Black Garden: Armenia and Azerbaijan Through Peace and War. Νέα Υόρκη: New York University Press. ISBN 978-0-8147-1945-9.
- Adalian, Rouben Paul (2010). Historical Dictionary of Armenia. Λάνχαμ, Μέριλαντ: Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-7450-3.
- Astourian, Stephan H. (2001). From Ter-Petrosian to Kocharian: Leadership Change in Armenia (PDF). University of California, Berkeley. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 20 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2013.
- Panossian, Razmik (2009). «Post-Soviet Armenia: Nationalism & Its (Dis)contents». Στο: Barrington, Lowell. After Independence: Making and Protecting the Nation in Postcolonial and Postcommunist States. University of Michigan Press. ISBN 978-0-472-02508-4.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με τη βιογραφία ενός προσώπου χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |