Οικογένεια Ορσεόλο
Η Οικογένεια Ορσεόλο ήταν μια παλιά οικογένεια πατρικίων στην Δημοκρατία της Βενετίας που κυβέρνησε την πόλη τον 10ο και τον 11ο αιώνα με τρεις δόγηδες, η οικογένεια κατάγεται από τους πρώτους Δόγηδες της Δημοκρατίας Τεοντάτο και Όρσο.
- Πιέτρο Α΄ Ορσεόλο, ο πρώτος δόγης της οικογένειας που κυβέρνησε την Βενετία (976 - 978), διαδέχτηκε τον δόγη Πιέτρο Δ΄ Καντιάνο που δολοφονήθηκε λόγω του αυταρχισμού του (976). Σε δυο χρόνια δραπέτευσε από την εξουσία για να γίνει μοναχός και στην συνέχεια ερημίτης, τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Πέτρου Δ΄ Καντιάνο Βιτάλε Καντιάνο. Κυβέρνησε με μεγάλη φιλανθρωπία, ίδρυσε πολλά ιδρύματα και ανακατασκεύασε την Βασιλική του Αγίου Μάρκου και τα ανάκτορα των δόγηδων που είχαν υποστεί φθορές πριν ανέβει στην εξουσία. Αγιοποιήθηκε από την Καθολική Εκκλησία και η μνήμη του εορτάζεται στις 19 Ιανουαρίου.[1]
- Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο, γιος του προηγουμένου και Δόγης της Βενετίας (991 - 1009), διαδέχθηκε μια μεγάλη σειρά ανίκανων δόγηδων που έφεραν παρακμή στον πόλη της Βενετίας. Συμμάχησε με τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο και κέρδισε μεγάλα προνόμια των Βενετών εμπόρων στην Κωνσταντινούπολη.[2]. Κατέκτησε τα νησιά Λάστοβο και Κόρτσουλα στις Δαλματικές ακτές και εξασφάλισε την μελλοντική κυριαρχία των Βενετσιάνων στην Δαλματία. Αποσύρθηκε σε μοναστήρι πριν τον θάνατο του και όρισε συγκυβερνήτη τον τρίτο γιο του Οττεόνε που τον διαδέχθηκε (1008) παραβιάζοντας τις δημοκρατικές αρχές της πόλης.
- Οττόνε Ορσεόλο διαδέχθηκε τον πατέρα του σε ηλικία 18 ετών (1008) παραβιάζοντας τους δημοκρατικούς κανόνες με συμπεριφορά κληρονομικού μονάρχη και όχι εκλεγμένου κυβερνήτη σε μια δημοκρατία. Ο Οττεόνε διόρισε με αλαζονεία τα αδέλφια του στις πατριαρχικές θέσεις, αλλά παράλληλα είχε άριστες σχέσεις με την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και όλες τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής του. Η συμπεριφορά του εξόργισε τους Βενετσιάνους που τον ανέτρεψαν, τον έστειλαν εξορία στην Κωνσταντινούπολη και διόρισαν στην θέση του δόγη τον Πιέτρο Τσεντρανίκο.[3] Οι σύμμαχοι του αντέδρασαν ακυρώνοντας όλα τα εμπορικά προνόμια της Βενετίας και έφεραν την Δημοκρατία σε απελπιστική κατάσταση, ο ίδιος πέθανε όταν οι Βενετσιάνοι επιχείρησαν απελπισμένα να τον επαναφέρουν.
Οι τελευταίοι γόνοι της οικογένειας Επεξεργασία
Μετά τον θάνατο του Οττεόνε ο μικρότερος αδελφός του Ντομένικο Ορσεόλο επιχείρησε να καταργήσει την Δημοκρατία και να εγκαταστήσει κληρονομική μοναρχία, οι Βενετοί αντέδρασαν έντονα και έστειλαν εξορία ολόκληρη την οικογένεια. Ο ευγενής Πιέτρο Ορσεόλο που γεννήθηκε στο Ριάλτο το 1036 πολλοί πιστεύουν ότι ήταν απόγονος της οικογένειας.[4] Ο Οττόνε από την άλλη παντρεύτηκε την αδελφή του βασιλιά της Ουγγαρίας και ο γιος του Πιέτρο, βασιλιάς της Ουγγαρίας διαδέχτηκε στον θρόνο της Ουγγαρίας τον θείο του Στέφανο Α΄ της Ουγγαρίας (1038). Ο αυταρχικός τρόπος που κυβέρνησε οδήγησε στην ανατροπή του και πιθανότατα στην εκτέλεση του.
Γενεαλογικό δέντρο της Οικογένειας Ορσεόλο Επεξεργασία
| Πιέτρο Α΄ Ορσεόλο Δόγης της Βενετίας 976 - 978 Σύζυγος : Φελίτσια Μαλιπιέρο | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο Δόγης της Βενετίας 991 - 1009 Σύζυγος : Μαρία Καντιάνο | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Τζιοβάννι Ορσεόλο Σύζυγος : Μαρία Αργυροπουλίνα | Όρσο Ορσεόλο | Οττόνε Ορσεόλο Σύζυγος : Γκριμέλντα της Ουγγαρίας | Βιτάλε Ορσεόλο | Ντομένικο Ορσεόλο | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Πιέτρο Βασιλιάς της Ουγγαρίας 1038 - 1041 και 1044 - 1046 | Φρότσα Ορσεόλο Σύζυγος : Αδαλβέρτος Μπάμπενμπερκ της Αυστρίας ΟΙΚΟΣ ΤΩΝ ΜΠΑΜΠΕΝΜΠΕΡΚ | Φελίτσια Ορσεόλο Σύζυγος : Νικολό Μπέμπο | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Έλενα Μπέμπο Σύζυγος : Ζουάνε Μίσιελ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ντομένικο Μίσιελ Δόγης της Βενετίας 1117 - 1130 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΙΣΙΕΛ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ http://www.santiebeati.it/dettaglio/91342
- ↑ J. Norwich, Byzantium: The Apogee, 257
- ↑ Norwich, 63.
- ↑ http://www.treccani.it/enciclopedia/domenico-flabiano_(Dizionario-Biografico)/
Πηγές Επεξεργασία
- Hazlitt, W. Carew. (1915). The Venetian Republic: Its Rise, its Growth, and its Fall. A.D. 409–1797. London: Adam and Charles Black.
- McClellan, George B. (1904). The Oligarchy of Venice. Boston and New York: Houghton, Mifflin and Company.
- Norwich, John Julius. (1982). A History of Venice. New York: Alfred A. Knopf.
- Staley, Edgcumbe. (1910). The Dogaressas of Venice (The Wives of the Doges). London: T. W. Laurie.
- Cawley, Charles, VENICE, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy