Ερρίκος Δ΄ του Λουξεμβούργου
Ο Ερρίκος Δ΄ του Λουξεμβούργου ή Ερρίκος ο Τυφλός, (Γαλλ. Henri IV l'Aveugle 1112 – 14 Αυγούστου 1196) τελευταίο μέλος του Οίκου του Ναμύρ, κόμης του Λουξεμβούργου (1136 - 1196) και κόμης του Ναμύρ (1139 - 1189) ήταν δεύτερος γιος και διάδοχος του Γοδεφρείδου Α΄ κόμη του Ναμύρ και της Ερμεσίνδας των Αρντέν-Λουξεμβούργου, κόρης του Κορράδου Α΄ κόμη του Λουξεμβούργου.[3][4] Ο Ερρίκος Α΄ ήταν σημαντική ιστορική μορφή σε όλη την ευρύτερη περιοχή που περιλαμβάνει την Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, στην Κομητεία του Ναμύρ στάθηκε ο τελευταίος και ισχυρότερος σε μιά μεγάλη σειρά από κόμητες. Η πανίσχυρη κληρονομιά μοιράστηκε μετά τον θάνατο του σε βαθύτατο γήρας, το Ναμύρ και το Λουξεμβούργο μεταφέρθηκαν σε διαφορετικές οικογένειες. Η κόρη του που γεννήθηκε όταν ήταν ο ίδιος σε μεγάλη ηλικία διατήρησε το Λουξεμβούργο και τις μικρότερες ηγεμονίες του Αρντέν, οι απόγονοι της μικρότερης αδελφής του Αλίκης κληρονόμησαν το Ναμύρ. Ο Ερρίκος Α΄ του Λουξεμβούργου έχασε το ένα του μάτι (1182) αλλά αναφέρεται ως "Τυφλός" πολύ αργότερα, πολλοί ιστορικοί του έδωσαν το προσωνύμιο αυτό για να τον διαχωρίσουν με κάποιον μετέπειτα Ερρίκο του Ναμύρ, τον Ερρίκο Α΄, κόμη του Βιαντέν.[5]
Ερρίκος Δ΄ του Λουξεμβούργου | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 1113[1] |
Θάνατος | 14 Αυγούστου 1196 Echternach |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | πολιτικός |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Λωρέτ της Φλάνδρας (1157–1163) Αγνή του Χέλρε (από 1168)[2] |
Τέκνα | Ερμεσίνδη, κόμισσα του Λουξεμβούργου |
Γονείς | Γοδεφρείδος Α΄ του Ναμύρ και Ερμεσίνδη του Λουξεμβούργου, κόμισσα του Ναμύρ |
Αδέλφια | Αλίκη του Ναμύρ Ματθίλδη του Ντάγκσμπουργκ Βεατρίκη του Ναμύρ Κλημεντία του Ναμύρ |
Οικογένεια | Οίκος του Ναμύρ και House of Namur |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | κόμης του Λουξεμβούργου (1136–1196) Κατάλογος κομήτων του Ναμύρ (1139–1196) |
Σχετικά πολυμέσα | |
Κόμης του Λουξεμβούργου και του Ναμύρ
ΕπεξεργασίαΤο όνομα του καταγράφεται σε ένα ιδρυτικό διάταγμα, που σχετίζεται με το "αβαείο του Φλόρεφφε" (1121). Ο μεγαλύτερος αδελφός του Αλβέρτος πέθανε πολύ πρόωρα (1127) και ο Ερρίκος έγινε ο πρώτος σε σειρά διαδοχής (1127), κατόπιν έγινε διεκδικητής της κληρονομιάς του Ναμύρ (1131).[4] Βρέθηκε μαζί με τον πατέρα του (1136) όταν συγκρούστηκε με τον Γοδεφρείδο Α΄ τον Γεννειοφόρο κόμη του Λουβαίν στις διαμάχες που ξεκίνησαν μετά τον θάνατο του ηγούμενου Άνσελμου.[6] Κληρονόμησε τις κομητείες του Λα Ρος και Ντυρμπουί από τα ξαδέλφια του Ερρίκο ντε Λα Ρος και Γοδεφρείδο κόμη του Ντυρμπουί. Ο εξάδελφός του Κορράδος Β΄ δούκας του Λουξεμβούργου απεβίωσε (1136), και ο Λοθάριος Γ΄ Σούπλινμπουργκ βασιλιάς της Γερμανίας, αντί να δώσει το Λουξεμβούργο στην αδελφή του Λιούτγκαρτ, σύζυγο του Ερρίκου Β΄ κόμη του Γκρανπρέ που ήταν Γάλλος, το έδωσε στον Ερρίκο. Κληρονόμησε την επιτροπεία των αβαείων Σαιν-Μαξιμίν στο Τρηρ και Σαιν-Βίλλιμπρορτ στο Έχτερναχ. Αυτό έγινε αφορμή πολλών συγκρούσεων με τον Άλμπερο αρχιεπίσκοπο του Τρηρ· σε τρία χρόνια (1139) διαδέχθηκε και τον πατέρα του στο Ναμύρ.[6]
Από τον 12ο μέχρι τον 14ο αιώνα οι κόμητες του Ναμύρ έχασαν μεγάλη δύναμη, λόγω της επεκτατικής πολιτικής των γειτόνων τους πριγκίπων-επισκόπων της Λιέγης και επειδή είχαν κατώτερα δικαιώματα απέναντι στον αυτοκράτορα. Οι κόμητες κατάφεραν ωστόσο να προσαρτήσουν πολλά εδάφη από την περιοχή του Αρντέν, με την επιτυχή διπλωματική τους πολιτική. Ο γάμος των γονέων του, με τον οποίο κατάφερε ο ίδιος να αποκτήσει την κομητεία του Λουξεμβούργου, ανήκε σε αυτή την διπλωματική πολιτική.[7] Υπό την ηγεμονία του Ερρίκου, το Λουξεμβούργο ενώθηκε με πολλές άλλες περιοχές των Αρντέν, που διεκδικούσε η οικογένεια παλαιότερα. Στις αρχές του 1133 κληρονόμησε την ηγεμονία του Λα-Ρος-αν-Αρντέν από τον Ερρίκο Β΄ του Λα Ρος, ξάδελφο του πατέρα του. Έχουν ισχυριστεί ότι το Ντυρμπουί το έλαβε ο παππούς του Αλβέρτος Γ΄ κόμης του Ναμύρ από τον εκ μητρός θείο του Γκοθέλο Α΄ δούκα της Λωρραίνης. Το Λα Ρος και το Σταβελότ τα κατείχε ο Φρειδερίκος δούκας της Κάτω Λωρραίνης, γενάρχης των δουκών του Λίμπουργκ· η σύζυγος του Ίδα ήταν εκ πατρός γιαγιά του.[7][8] Το Λονγκουί το κατείχε η μητέρα του, το κληρονόμησε μετά τον θάνατο της (1141).[9] Βοήθησε τον Άλμπερον Β΄ επίσκοπο της Λιέγης να λάβει το Μπουγιόν από τον Ρενώ/Ρέγκιναλντ Α΄ κόμη του Μπαρ (1141). To 1147 εγκατέλειψε το Σαιν-Μαξιμίν, αλλά το ξαναπήρε όταν απεβίωσε ο αρχιεπίσκοπος Άλμπερο ντε Μοντρέιγ (1152). Ο νέος αρχιεπίσκοπος Χιλλίν του Φαλμάν αντάλλαξε τα δικαιώματα του στα αβαεία με το Γκρέβενμαχερ (1155).
Διαδοχή
ΕπεξεργασίαΟ Φελίξ Ρουσσώ ισχυρίζεται ότι είχε νυμφευτεί για πρώτη φορά την περίοδο της εφηβείας του, αλλά δεν υπάρχουν αναφορές γι' αυτό. Την περίοδο 1152 - 1159 νυμφεύτηκε τη Λωρέτ (απεβ. το 1175), κόρη του Τιερί της Αλσατίας· χώρισαν (1163) χωρίς να κάνουν παιδιά.[10][11] Ορίστηκε διάδοχος ο γαμπρός του Βαλδουίνος Δ΄ κόμης του Αινώ, σύζυγος της μικρότερης αδελφής του Αλίκης του Ναμύρ. Όταν πέθανε ο Βαλδουίνος ο Κτίστης (1171), τον κληρονόμησε ο γιος του Βαλδουίνος Ε΄ κόμης του Αινώ. Ο Ερρίκος Δ΄ με τον ανιψιό του Βαλδουίνο Ε΄ διεξήγαγαν δύο πολέμους εναντίον του Ερρίκου Γ΄ δούκα του Λίμπουργκ (1170, 1172).
Έκανε δεύτερο γάμο με την Αγνή των Βάσσενμπερκ, κόρη του Ερρίκου Α΄ του Χέλρε και της Αγνής του Άρνσταϊν.[10] Δεν αποκτούσε απογόνους και το 1184 την απέπεμψε, αλλά αυτός ασθένησε σοβαρά και την έφερε πίσω. Το 1186 απέκτησαν την Ερμενσίνδη, και ο Ερρίκος Δ΄ θεώρησε την υπόσχεση διαδοχής στον ανιψιό του άκυρη.[10] Ο Βαλδουίνος Ε΄ ζητούσε την κληρονομιά και το 1189 αποφασίστηκε η Ερμενσίνδη να λάβει το Ντυρμπουί και το Λα Ρος, ο ανιψιός να λάβει το Ναμύρ, και το Λουξεμβούργο να επιστρέψει στον βασιλιά της Γερμανίας. Ο Ερρίκος Δ΄ προσπάθησε να παντρέψει την κόρη του με τον Ερρίκο Β΄ κόμη της Καμπανίας, αλλά τελικά η Ερμενσίνδη παντρεύτηκε τον Θεοβάλδο Α΄ κόμη του Μπαρ (εγγονό του Ρενώ Α΄).
Περιήλθε σε πόλεμο με τον Ερρίκο Γ΄ δούκα του Λίμπουργκ, αλλά ηττήθηκε στο Νοβίλ-συρ-Μεαίν (1194), απεβίωσε δύο έτη μετά στο Έχτερναχ.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΝυμφεύτηκε το 1157 τη Λωρέτ, κόρη του Τιερί της Αλσατίας αλλά αργότερα διαζεύχθηκαν (1163).
Το 1171 ο Ερρίκος Δ΄ έκανε δεύτερο γάμο με την Αγνή των Βάσενμπεργκ, κόρη του Ερρίκο Α΄ κόμη του Χέλρε και απέκτησε:
- Ερμεσίνδη 1186-1247, κόμισσα του Λουξεμβούργου, παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τον Θεοβάλδο Α΄ κόμη του Μπαρ και σε δεύτερο γάμο τον Βάλεραν Α΄ κόμη του Λίμπουργκ.
Πρόγονοι
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ p59435.htm#i594347. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Parisse, Michel (1981), "Généalogie de la Maison d'Ardenne", La maison d'Ardenne Xe-Xie siècles. Actes des Journées Lotharingiennes, 24 – 26 oct. 1980
- ↑ 4,0 4,1 Rousseau 1921, Κεφ.1, Σημ. 17
- ↑ Rousseau 1921, Κεφ.1, Σημ. 16
- ↑ 6,0 6,1 Rousseau 1921, Κεφ.1
- ↑ 7,0 7,1 Rousseau 1921, Κεφ.2
- ↑ Margue 2011.
- ↑ Rousseau 1921, Κεφ .1, Σημ. 35
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Gilbert de Mons 2005, σ. 20
- ↑ Rousseau 1921, Κεφ .1, Σημ. 21
Πηγές
Επεξεργασία- Gilbert of Mons (2005). Chronicle of Hainaut. Translated by Napran, Laura. Boydell Press.
- Gislebert of Mons (1904), Vanderkindere, Léon (ed.), La chronique de Gislebert de Mons
- Margue, Michel (2011), "Pouvoirs et espaces comtaux. Le cas des comtés ardennais (Xe – XIIIe siècle)", Revue belge de Philologie et d'Histoire, 89 (2): 507–532.
- Rousseau, Félix (1921), Henri l'Aveugle, Comte de Namur et de Luxembourg (1136-1196), Liége: Presses universitaires de Liège, doi:10.4000/books.pulg.1161.
- Rousseau, Félix (1936), Actes des comtes de Namur de la première race 946 - 1196
- Detlev Schwennicke: Europäische Stammtafeln, Τόμος. 7, 1979, Πίν. 68