Κίσκα
| Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. |
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Αυτό το λήμμα παρουσιάζει το θέμα από ελληνική οπτική γωνία ή δίνει δυσανάλογο βάρος στην ελληνική πτυχή ενός παγκόσμιου θέματος. Προσπαθήστε να το ανασκευάσετε ή και να προσθέσετε πληροφορίες έτσι ώστε να καλύπτει πληρέστερα και περισσότερο ουδέτερα το θέμα. Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στη σελίδα συζήτησης του λήμματος. |
Η Κίσκα (τουρκ. Kiske, η αρχαία Κισκισσός), βρίσκεται 67 χλμ. νοτιοανατολικά της Καισάρειας και 36,5 χλμ. βορειοανατολικά του Βαρασού στην κοιλάδα του Ταχταλί Μεζάρ-ντερέ, αριστερού παραπόταμου του Ζαμάντη. Οι κάτοικοί του το 1924 ήταν Έλληνες ελληνόφωνοι (71 οικογένειες – 314 άτομα) και Τούρκοι (100 άτομα περίπου). Διοικητικά ήταν μουδουρλίκι και υπαγόταν στο καϊμακαμλίκι του Φέκε, στο μουτεσαριφλίκι του Κοζάν και στο βαλελίκι των Αδάνων ενώ εκκλησιαστικά ανήκε στην μητρόπολη της Καισάρειας.
Οι κάτοικοί της ασχολούνταν κυρίως με την γεωργία, την κτηνοτροφία και την υλοτομία γιατί η περιοχή είχε πολλά πευκοδάση. Παλαιότερα οι κάτοικοι ήταν μεταλλωρύχοι και απασχολούνταν μέχρι τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα στου «παχουροῦ τό μαντένι» (ή «Παχίρ ὀλντού», ορυχείο χαλκού) που βρίσκονταν νότια του χωριού.
Ο Αναστάσιος Λεβίδης γράφει: «Ἡ ἀρχαία Κισκισσός, τανῦν καλεῖται Κίσκε καί κεῖται Ν.Α. τῆς Καισαρείας ἀπέχουσα αὐτῆς λεύγας δέκα καί ὀκτώ, ἦν δέ πόλις λίαν ἀρχαία, … Τόν αὐτόθι Καθολικόν Βυζαντινοῦ ρυθμοῦ περικαλλέστατον ναόν, τόν ἴσως ἐξ εἰδωλείου μεταβληθέντα καί φέροντα μάρμαρα καί λίθους κοινούς μετ’ ἐπιγραφῶν ἐν μέρει ὁ πανδαμάτωρ χρόνος, ἐν μέρει δέ οἱ καταδρομεῖς κατέστρεψαν. Οἱ δέ νῦν χριστιανοί κάτοικοι τούς θεμελίους λίθους ἐξορύξαντες ἔκτισαν σχολεῖον ἄνευ διδασκάλου Περί δέ τήν πόλιν ταύτην ἦν πλῆθος Μοναστηρίων, τεσσαράκοντα ναούς ἐπί τοῦ ἐπικειμένου λόφου ἠρίθμησα ὅλους Βυζαντινῆς ἐποχῆς μετά πελωρίων ἐξειργασμένων λίθων, οἰκήματα δέ τρωγλοδυτικά ἀρχαία καλούμενα ἀσκητάρια πολλά, καί ἐπί τοῦ πρός νότον λόφου Μοναστήριον ἕτερον, οὗ ὁ ναός ἦν σταυροειδῶς ἐκτισμένος, σώζονται δέ οἱ τοῖχοι αὐτοῦ μετά τριῶν πυλώνων καί τοῦ ἱεροῦ βήματος ρυθμοῦ Βυζαντινοῦ. Οἱ παλαιοί κάτοικοι τῆς πόλεως ταύτης δέν ἠδυνήθησαν νά ὑποφέρωσιν τάς ἀλλεπαλλήλους ἐφόδους τῶν πέριξ σκηνιτῶν καί διεσκορπίσθησαν, οἱ δέ νῦν ἦλθον ἐκ τῆς κώμης Αὐσάρ-κιόϊ διό καί ὁμιλοῦσι τήν ἑλληνικήν εἰ καί παρεφθαρμένως.» («Αἱ ἐν Μονολῖθοις Μοναί τῆς Καππαδοκίας καί Λυκαονίας», σελ. 102).
Πηγές Επεξεργασία
- Αρχεία Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών.
- Ασβέστη Β. Μαρίας, «Ἐπαγγελματικές ἀσχολίες τῶν κατοίκων τῆς Καππαδοκίας», Επικαιρότητα, Αθήνα 1980.
- Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, «Η ΕΞΟΔΟΣ. Τόμος Β΄. Μαρτυρίες ἀπό τίς ἐπαρχίες τῆς Κεντρικῆς καί Νότιας Μικρασίας», Αθήνα 1982.
- Λαμπρόπουλου Αναστ. Ευάγγελου, "Καππαδοκία - Φάρασα. Τα τραγούδια και οι χοροί των Φαράσων της Καππαδοκίας, μαζί με διάφορα λαογραφικά στοιχεία.", Μεσσήνη, Α΄ έκδοσις 1995, Δ΄ έκδοσις επαυξημένη 2005.
- Λεβίδου Μ. Αναστασίου, «Αἱ ἐν Μονολῖθοις Μοναί τῆς Καππαδοκίας καί Λυκαονίας», Κωνσταντινούπολη 1889.